Auteur: luna

“Ga jij ook poseren?”, vraagt Willie Wartaal terwijl ik hem een hand geef. “Nee, ik ben van de vieze woordjes”, zeg ik. “Ben je ook een vies meisje dan?”, vraagt hij met een grote smile. “Eh, nou, eh, nou, eh, dat valt wel mee hoor”, zeg ik en ik loop daarna snel terug naar m’n veilige plekje aan de bar bij de FOXY-fotograaf. Een fotoshoot en een interview met De Jeugd van Tegenwoordig! Ik scheet van tevoren eigenlijk al bagger en nu het dan echt zo ver is zie ik het helemaal niet meer zitten. Want het liefst zit ik gewoon de hele dag in mijn atelier. Niet de deur uit. Telefoon alleen maar opnemen als partner P. belt of m’n moeder. Wijntje binnen handbereik. Maar soms moet je gewoon de deur uit. Dingen doen. En ik ging vorige maand de deur uit om de jongens van De Jeugd van Tegenwoordig, bekend van ‘Watskeburt’, te interviewen voor de FOXY. En iemand die je wel eens op tv en in clips hebt gezien vragen of hij de laatste tijd nog lekker heeft geneukt, ja, dat is toch niets iets wat ik dagelijks doe. Maar gelukkig bleken Willie Wartaal, Vieze Fur en P. Fabergé na hun fotoshoot met 2 topless FOXY-babes, hartstikke lief, zeer goed-gebekt, rap-van-tong, grappig, geinig en bereid om over hun seksleven te praten. Luna: “Wat zie je liever ‘2 girls 1 cup’ of ‘Deep Throat’?” Willie Wartaal: “De dvd ‘Tarrels voor de zwijnen’.” Luna: “Wat?” Willie Wartaal: “Te koop bij de betere platenzaak.” Luna: “Jullie vorige cd heette toch ‘Parels voor de zwijnen’?” Willie Wartaal: “Ja, maar dit is de dvd.” Luna: “Tarrels?” Willie Wartaal: “Ja.” Luna: “En dat is, eh?” Vieze Fur: “Ben jij nou een babe van de FOXY? En je weet niet eens wat een tarrel is?” Luna: “Nou, eh, nee?” Vieze Fur: “You got to look that shit up girl!” Luna: “Nee, vertel nu maar.” P. Fabergé: “Dingleberry.” Luna: “Ja, ik weet wat een dingleberry is, is dat hetzelfde? Zeg nou!” Willie Wartaal: “Nee, zoek het maar op. Zo goed heb je nou ook weer niet gepijpt.”

p.s. De nieuwe FOXY ligt nu in de winkel. Met daarin een uitgebreid interview met De Jeugd van Tegenwoordig. En foto’s dat ook!

Ik zou nu heel graag een enthousiast verhaal willen vertellen over Koninginnedag en dat het zo gezellig was, maar momenteel ben ik niet zo in staat tot enthousiasme. Ik was net op de bank ingestort en hoorde de telefoon. Partner P. nam op en ik hoorde hem zeggen: “Ja, dat is een schande, ja." En daarna: “Ja, ze belt je zo terug.” De enige die het woord ‘schande’ gebruikt is m’n moeder. Het is ook inderdaad een schande dat ik de hele middag op bed heb gelegen. Maar ik kon niet anders. M’n lichaam trekt het nog wel om 2 dagen door te halen en m’n geest wil dat zeker nog wel. Het is alleen jammer dat ze de dagen daarna niet meer zo meewerken als vroeger. Maar dat is misschien ook wel de bedoeling van het leven. Nadat buurvrouw A. samen met mijn ex S. op Koninginnenacht ons huis verlieten om een uurtje of 7.30 had ik natuurlijk beter de hele Koninginnedag zelf in bed kunnen blijven, dat was een stuk verstandiger geweest. En verstand zou met de jaren moet komen, maar ik zat om 9.30 alweer buiten met een wijntje. Door te gaan met waar ik gebleven was. De rest van de dag stond ik samen met mijn bovenbuurman T. en zijn vrienden voor de deur spullen te verkopen en te vernikkelen van de kou. Om 15.00 hield ik het buiten voor gezien en zette mijn winst meteen om in allerhande flesjes alcohol en zakjes chemicaliën. En al hadden P. en ik met niemand afgesproken, toch stond ons huis die avond ineens vol met 30 vriendjes en vriendinnetjes. Toen ik er echt geen slokje wijn meer bij kreeg en er heel toevallig ook geen witte wijn meer in huis was, besloot ik te gaan liggen. Om 6.00. Toch was ik gisteren weer wakker om 9.00 en voelde me de hele dag zwak, ziek en misselijk. Vooral misselijk. Ik was zo misselijk dat ik niet kon slapen. Maar ja, kotsen, ho maar, want ik had al 2 dagen niets gegeten, behalve 1 oranje tompouce. Vannacht droomde ik dat ik zwanger was en m’n haar zwart verfde. Dat was zo’n complete shock dat ik de rest van de nacht geen oog meer dichtdeed. Dus dat ik vanmiddag even in een halve coma op de bank instortte: ik vind het niet gek. Ik voel me nog steeds beroerd. Maar ik heb nergens spijt van. Nu m’n moeder terugbellen, die er schande van zal spreken. Misschien krijg ik van dat terugbellen wel spijt.

"Liefje, ik heb een idee", zei ik tegen P. maandagavond. "Ik wil buttons van Bruce door de stad gaan hangen op posters en standbeelden, zodat het net lijkt alsof die mensen een Bruce-button dragen. Lijkt me geinig." "Doe dat dan", zei hij. En aangezien ik alles doe wat P. zegt, prikte ik gisteren Bruce-buttons op verschillende posters door Amsterdam, dronk daarna wat glaasjes Prosecco bij vriendin I., en op de terugweg waren alle buttons al verdwenen! Leuk! Geweldig om te doen en ik vind het een heerlijk idee dat er nu mensen met een gratis Bruce-button rondlopen. Dus ik ga binnenkort nog veel meer buttons door de stad verspreiden! En dat betekent ook dat er dan nog meer foto’s te vinden zullen zijn bij de Bruce Button Project-pagina!

Het briljante logo van de Bruce-buttons (en ook het labeltje van de PloesiePoesies natuurlijk) werd 2 jaar geleden ontworpen door mijn lieve vriendje P. (niet te verwarren met partner P.)! En… sinds vandaag heeft hij ook een eigen website: www.patshop.nl.

Ik kreeg een tijdje terug een uitnodiging. Voor Het Tweede Grote Bloggersdiner. Ik keek naar het lijstje met genodigden, kende er bijna niemand van, maar dacht; fuck it. Gewoon gaan, 3 wijntjes erbij en ik hou mezelf staande tijdens elk diner. Al ken ik niemand. Dus ik ging gisteren. Met de trein. En ik was best wel zenuwachtig toen ik aan kwam lopen bij De Winkel van Sinkel in Utrecht. Nieuwe mensen vind ik toch een beetje eng. Zeker als iedereen elkaar kent en ik daar dan een beetje tussen kom huppelen. Maar toen ik me aansloot bij de groep was ik meteen gerustgesteld. Dit waren allemaal nerds! Geeks! Mannetjes! Marketing-mannetjes. Mannen van 30+ in witte overhemden, of blauwe overhemden met streepjes. Ik zag zelfs her en der een bandplooibroek. Kon ik aan! Ging ik overleven! Maar tijdens de gesprekken merkte ik dat er toch wel 1 of meerdere discrepanties waren tussen mijn wereld en de wereld van de mannetjes. De belangrijkste vraag van de avond was: ‘En wat voor log heb jij?’ Mijn antwoord was: “Ik heb een lifelog.” De vraag daarna was steeds: “En daar verdien je geld mee?” Mijn antwoord: “Nee.” Daarna hoorde ik een: “Oh, wat doe je dan?” En dan zei ik: ‘Ik naai poesjes. En ik test vibrators.” Wanneer ik vroeg wat die mannetjes nou precies deden, vertelden ze in hun witte overhemd allemaal hele moeilijke verhalen met moeilijke woorden. Ik hoorde: “Widgets. Web 2.0. NextWeb. Bedrijfsfilosofie. Technologie. Bedrijfsstructuur. Businessmodel. Semantic browsing. Twitter. Hyves. Marketingtools. Applicaties. User Generated Content. Social Media Advertising en Interactieve marketing.” En daar dan een paar werkwoorden tussen. Ik snapte het niet. En dat vond ik niet eens erg. Ik kreeg het idee dat dit Tweede Grote Bloggersdiner zo’n typisch event was om te netwerken. En van het woordje ‘netwerken’ moet ik eigenlijk een beetje zachtjes huilen. “Maar eh, wat doe jij dan de hele dag?”, vroeg ik aan het einde van het diner aan een mannetje met bril. “Ik verkoop gebakken lucht”, zei hij. En kijk. Daar kon ik wat mee. Dat doe ik zelf ook al jaren.