Auteur: luna

Neefje T. bleef ook een nachtje bij ons op de camping logeren. Geen kind aan zowel hem als dochter S.! Zwemmen in het Lauwersmeer, springen op het springkussen, klimmen in een klimrek, potje voetbal tussendoor, ijsje erbij, potje skip-bo-en in de camper en ’s avonds lekker met z’n 4-en uit eten. Hun een Fred Flinstone-menu met frikadellen. Wij een visje.

Het favoriete gespreksonderwerp van deze twee 10-jarigen bleek seks te zijn. Of dan misschien eerder ‘chickies’, ‘jongens’ , ‘borsten’ en ‘piemels’. Nu kan ik er zelf ook behoorlijk wat van natuurlijk, praten over seks, maar dan wel graag met leeftijdgenoten en niet met kinderen van 10! Ik vraag me regelmatig af waar dochter S. de woorden en de wijsheid vandaan haalt op deze leeftijd en het enige wat ik mee kan geven is dat de dingen die ze ‘per ongeluk’ op internet ziet helemaal niets te maken hebben met hoe seks is in het echt en dat seks iets heel bijzonders is en dat je het niet mag ruilen voor bijvoorbeeld een Breezer of een pakje sigaretten, maar als een jongen met een scooter of bijvoorbeeld een leuke langharige kitten aan komt zetten, dan mag je erover nadenken, maar dan moet je het wel eerst aan pappa vragen.

En een schuin mopje op z’n tijd moet kunnen.

"Jantje gaat met mamma in bad", vertelt S. tijdens het eten,"hij vraagt: ‘Wat zijn die knopjes?’ Dat zijn lichtjes Jantje’, zegt mamma. De andere dag gaat hij met pappa in bad. ‘Wat is dat lange ding’, vraagt Jantje. ‘Dat is Lange Jan’, zegt z’n vader. Jantje kan ’s avonds niet slapen, hij gaat bij pappa en mamma in bed, hij schreeuwt heel hard; ‘Mamma zet je lichtknopjes aan, Lange Jan is in het bos verdwaald!’"

"Snap je ‘m?
"Ja, we snappen ‘m", lachen J. en ik ietwat ongemakkelijk.

"Ik weet er ook eentje!", zegt neefje T., "Een vrouw staat onder de douche in haar blootje en dan wordt er aangebeld en ze rent naar beneden om de deur open te doen, in haar blootje dus, en als ze voor de deur staat dan kijkt de postbode door de brievenbus en zegt dan: ‘He krullenbol, is je moeder thuis?’"

Lachen.

"Ik weet er ook nog 1", zegt S.
"Nog eentje dan", zeg ik, "maar dan gaan we gewoon over nette dingen praten."
"Nou, het is eigenlijk geen mopje", begint S., "maar wel leuk."
"Oh, wat dan?"
"Nou, je moet eerst gaan zoenen en dan wordt het nat daar beneden, zodat de piemel er beter ingaat", zegt S. triomfantelijk.

J. en ik staren elkaar met een blik vol ongeloof aan.
"Eh…", stamelen wij.

"Dan weet ze in ieder geval meer van voorspel dan haar vader", fluistert J. me toe.

Misschien ben ik ouderwets. Misschien ben ik streng. Of misschien ben ik vergeten hoe het is om zelf kind te zijn, maar ik heb een Godsgruwelijke hekel aan kinderen die apathisch voor de televisie hangen. Een serietje of filmpje per dag vind ik geen enkel probleem, maar na de zoveelste hysterisch ogende tekenfilm of de zoveelste slecht nagesynchroniseerde serie op Nickelodeon ben ik het vaak helemaal zat. "En nou gaat die tv uit! Ik kan dat gewauwel niet meer aan! Ga maar iets gezelligs doen! We kunnen gaan knutselen, we kunnen een spelletje gaan doen, of nog veel beter; je kunt een boek gaan lezen!"

Maar dochter S. vindt lezen stom. En ik vind dat ontzettend jammer, maar ondanks mijn en J.’s pogingen om haar te laten zien dat lezen écht leuk is en een kans is om te reizen naar elke wereld die je zou willen en dat je over elk onderwerp alles kunt leren en dat het ook spannend is en dat je het overal kunt doen, wil ze er niet echt aan. Want, hallo, lezen is dus stom en verplichte kost op school, dus waarom zou je thuis voor de lol gaan lezen? En lezen op vakantie, ja doei!

Maar ja, als je op vakantie gaat met een retro-camper zonder tv, wat dan? Wat dan? Dan ga je, ondanks een doos vol meegenomen knutselspullen, toch het allerliefste apathisch naar een Nintendo-schermpje staren en dan ondertussen op wat knopjes drukken. En een Nintendo-schermpje staat wat mij betreft gelijk aan een tv-scherm.

"Zet je ‘m nu uit?"
"Ja, maar ik moet nog even dit level uitspelen."
"Je zit er al meer dan 2 uur op."
"Ja, maar pappa mag het ook."
"Ja, maar jij bent pappa niet."
"Maar dan ga ik me vervelen."

Toen er na 2 dagen camperen eindelijk kinderen van ongeveer dezelfde leeftijd op de camping verschenen, was heel het probleem opgelost! Nintendo-en? Ja, doei, ik ga lekker een paar uur op het springkussen en daarna op het strand, beetje zwemmen, beetje loungen en mag ik geld mee voor een ijsje? En tot over een paar uur! Doei! En adem in en adem uit! Wat een heerlijke plek was deze camping eigenlijk! De rust! De zaligheid! En verrek, ik hoorde zowaar een krekeltje! En, kijk nou, daar zit een kwikstaartje! Ik begreep meteen waarom vooral families met jonge kinderen naar de camping gaan. En ik begreep ook meteen dat het het beste was voor mens en dier om de hele vakantie op deze camping te blijven staan! Want als de kinderen zich kunnen vermaken, in de zee, in het zwembad, in de speeltuin of in het bos, dan hebben de pappa’s en de mamma’s ook zélf even het vakantiegevoel.

Wordt vervolgd…

Eén van de voordelen van met een camper op vakantie is dat je van tevoren niet weet waar je uiteindelijk terecht gaat komen. Dat was ook 1 van mijn redenen voor de aanschaf van een camper; om m’n eigen dwangneuroses eens flink aan te pakken. Wat nou ‘alles plannen’? Gewoon gaan! En niet zo zeiken! En wij zouden dus richting Italië gaan, maar omdat de camper een paar dagen voordat vertrek ineens niet meer wilde starten, een klein nadeeltje van een oude camper, leek Italië een ietwat te voorbarig plan. Dus wéér de ANWB erbij, die meehielp om de camper richting z’n standplaats naast de dierenambulance van Tiel te rijden. Daarna is de verkering samen met vriend R., die in een vorig leven elektricien was, een paar avonden aan het sleutelen geweest en nadat ze een soortement van provisorisch startsysteem hadden aangelegd waren we toch ready to go.

En richting Italië werd richting Duitsland.

Maar eerst even langs de opa’s in Groningen.

"Waarom gaan jullie niet een paar nachtjes op een camping hier in de buurt staan?", vroeg de vader van J., "schijnt hartstikke mooi te zijn heb ik gehoord."

En ach ja, waarom ook niet? Alles kon nog! De sky was the limit! We konden daarna altijd nog naar Duitsland rijden. Of naar Denemarken. En fuck it, we zouden zelfs gewoon alsnog naar Italië kunnen rijden en dan gewoon maar doorgaan! Naar Oostenrijk! Hongarije! Roemenie! En dan naar Moldavië, altijd al eens willen zien! You can shut me in a box, but you can’t take my freedom!!!!!!

Wij stonden 11 dagen op een camping in Lauwersoog.

Wordt vervolgd.

‘Pieeieieieieeeeeeeeep.’
"Neeeeeeeeeeee! Neeeeeeee! Jeeeeeeeee!", schreeuwde ik.
"Wat is er", vroeg J.
"Hij heeft een vogeltje!!!! Doe iets!"
En nadat J. iets had gedaan zaten wij ineens met een nog-niet-vliegen-kunnend musje op de tuintafel. Kater Frank Sinatra, alsmede de kater-kompanen Bruce Lee en Sid Vicious, zaten opgesloten in huis.
"En nu?", vroeg ik beteuterd.
En ja, wat doe je als je met een musje zit dat nog niet kan vliegen? Dan bel je de buurvrouw die connecties heeft met de dierenambulance en dan laat je de dierenambulance komen om het musje op te halen. Het was een succesverhaal, eind goed al goed en ze leefden nog lang en gelukkig!

‘Pieeeep, pieeeep, pieeieieiep.’
"Oh, nee, hij heeft een muis! Hij heeft een muis", roep ik.
"Echt waar?", vraagt deeltijd-dochter S. en rent naar buiten.
"Niet doen, niet doen", zeg ik wanneer S. met haar neus bijna bovenop het spelespelletje van Frank met de muis gaat staan kijken.
"Lunaaaaa", zegt S. vermanend, "dat is gewoon de natuur hoor."
"Ja, nou, de natuur, echt allemaal hartstikke leuk voor in het bos, maar niet in mijn tuin", zeg ik, "ik wil niet zien hoe die muis z’n laatste minuutjes doorbrengt, ik kan er niet tegen, zielig!"
"Ooooh", doet S. en ze rolt met haar ogen.
Een paar minuten later geeft Frank de muis de genadebijt en laat ‘m daarna links liggen.
"Wil jij ‘m alsjeblieft even opruimen?", smeek ik S. en geef haar een stukje huishoudpapier.
En zonder te verblikken of verblozen deponeert S. het muizenlijkje in de kliko.

Maar met de hitte van de afgelopen dagen vallen de mussen niet alleen figuurlijk, maar ook letterlijk van het dak. Midden in de pootjes van Frank. En na de zoveelste halfdode muis of mus was ik m’n eigen gegil ook wel een beetje zat. "Vreet die mus dan ook maar op ook", hoorde ik mezelf gisteren zeggen, zonder een greintje mededogen en gevoel en liefde voor de mus. Opgeruimd staat netjes, had-ie maar niet als mus geboren moeten worden en het is gewoon de natuur hoor!

Maar dat Frank gisteren ook aan een uitgeputte prijsduif wou beginnen ging me net iets te ver.

"Jeeeeeeeeeeeeee!!! Hij heeft een duif!!!!!!"

Van alle sekspartners die ik heb gehad, en dat zijn er meer dan je op de vingers van 6 paar handen kan tellen, sorry mam, waren er maar een paar zonder vibratornijd. De meeste mannen hadden zoiets van; ja, als ik haar niet met m’n vingers of tong of pik tot een orgasme kan krijgen, dan zal het wel aan haar liggen! Want bij z’n vorige vriendin lukte het wél op deze manier. Of mannen die het gebruik van seksspeeltjes in de slaapkamer zagen als een persoonlijk falen. Ook genoeg gekend; mannen die vibrators of dildo’s groter dan hun eigen pik zien als een deuk in hun mannelijkheid. Of helemaal om te kotsen; mannen die vinden dat seks iets natuurlijks moet zijn waar je geen hulpmiddelen bij hoort te gebruiken! Fuck off. Volgens weet ik veel wat voor mediterende-tantra-stroming is seks in de huidige maatschappij veel te veel gericht op klaarkomen en gaat iedereen tegenwoordig helemaal voorbij aan het samenzijn, maar joehoe, als ik aan seksen ben, dan wil ik toch echt wel een orgasme en als het kan meer dan 1 keer en dat samenzijn laat ik graag over aan de Willeke Alberti’s van deze samenleving. Hulde voor de man die zonder gene of jaloezie zélf een vibrator erbij pakt als het nodig is. Of als hij daar zin in heeft. Of als hij denkt dat ik daar zin heb. Of als ik ’t gevraagd heb. Hulde voor mijn eigen verkering die het qua vibratornijd eigenlijk ontzettend moeilijk zou moeten hebben, want als er iemand veel vibrators in huis heeft dan ben ik het wel als seksspeeltjes-tester van de FOXY, maar hij heeft er soms nog meer verstand van dan ik. Hulde ook voor mijn verkering die zonder blikken of blozen meehelpt met het testen van allerlei speeltjes die eigenlijk te fout voor woorden zijn, want vindt maar eens een kerel die zonder trammelant álles met zich laat doen in de slaapkamer en die zonder zuchten een zwarte vormeloze plastic cockring-spin om z’n pik heen vouwt en dan bloedserieus zegt; "Nee, dit zit niet lekker", of die gewoon gezellig een Pussy Pump tegen je kut aanduwt en daarna nog gewoon heel veel respect voor je heeft. Als mens en als vrouw. Die je dan daarna niet als de eerste de beste slet behandeld, maar nog gewoon ‘alsjeblieft’ zegt als hij om wat te drinken vraagt. Vind maar eens zo’n man! Mijn verkering begrijpt het journalistiek belang van het juist beschrijven en testen en gebruiken van alle speeltjes die hier in huis aanwezig zijn. En hij begrijpt mij. In ieder geval in bed.

Gisterochtend nam ik een plak homemade bitterkoekjescake en complimenteerde mezelf met dit perfect gelukte stukje heerlijkheid! Precies de juiste zompigheid, precies genoeg Amaretto en precies zoet genoeg. Lekker!! Ik was de vleesgeworden keukenprinses, ik zou een eigen restaurant moeten beginnen, ik kon dan wel niet veel, maar bitterkoekjescake bakken, dat dan weer wel en ik…

Ik werd misselijk…

En nu is misselijkheid niet iets wat mij snel overkomt. Ik heb in heel m’n leven bijvoorbeeld maar 1 keer van teveel drank gekotst en dat was toen ik nog studeerde en was gaan stappen en daarna in de bus moest en niet meer wist wanneer ik uit moest stappen en voor mijn gevoel zoveel straatjes in en uit reed dat ik helemaal niet meer wist waar ik was. Ja, toen, toen heb ik in de bus gekotst, maar dat is 15 jaar geleden. Ik ken m’n grenzen nu. Ongeveer dan.

Ik ging ineens van de 1-en-1-is-2.
En ik had zoiets van: nee, dat kan niet. Nee, joh!
Dus ik google-en op ‘sterilisatie’ en ‘vruchtbaarheid’ en toen zag ik ineens ‘0,15% kans’ en toen had ik weer zoiets van: nee, dat kan niet. Joh!
En toen ging ik weer verder lezen en toen las ik ‘zaadleiders kunnen weer aan elkaar groeien’.
En weer had ik zoiets van: nee, dat kan niet!!!

‘ik ga zo een test halen… dit in het kader van de prettige ochtendberichten’, sms-te ik naar de verkering.
‘ooooooohhhh’, sms-te de verkering.

Dus ik stond gisteren al om 8.50 al voor de Kruidvat te wachten tot ze om 9.00 open gingen. En omdat ik niet alleen een Predictor-test wilde afrekenen, omdat dat zo ongelofelijk fout zou overkomen en het allerlaatste wat je wil in je leven is dat een Kruidvat-dame een oordeel over je velt, nam ik ook maar 2 doosjes haarverf mee, want je kan als nep-roodharige vrouw nooit genoeg verf in huis hebben.

"U bent bekend met het gebruik?", vroeg de Kruidvat-dame.
"Met wat?", vroeg ik."
"Het gebruik", zei ze en wees op de Predictor.
"Eh, nou, eh, eh, dat komt wel goed", zei ik.

Dus ik thuis in de weer met pissen en een glas en dan met een pipetje en dat dan druppelen op zo’n dinges en wachten en de uitslag was overduidelijk.

Nee.

Maar nu zou ik toch wel graag weten hoe het komt dat ik al 6 weken niet ongesteld ben geweest.

"Oh nee hoor, oh nee, ik hoef ze niet", gil ik door de winkel.
"Maar het is echt heel handig voor op vakantie", zegt de verkering.
"Ja, dat moet jij weten, maar ik wil het niet."
"Met douchen is het echt veel beter."
"Ik ga niet voor lul lopen, ik doe het niet."
"Maar ze hebben ze ook in het roze."
"Ja, dus? Nee hoor, koop jij ze maar in het zwart."
"Ja, dat ga ik ook zeker doen."
"Ik vind ze verschrikkelijk en jij loopt ook voor lul."
"Liefie, echt, je gaat spijt krijgen hoor."
"En ik moet naast je lopen als jij die dingen aanhebt, dan loop ik dus uiteindelijk ook een soort van voor lul, gewoon omdat jij voor lul loopt."
"Je krijgt spijt."
"Nee hoor."
"Neem ze nou gewoon mee, ze zijn maar 5 euro."
"Nee."
"Doe nou."

"Ik had trouwens een weddenschap met P.", zegt de verkering als we eenmaal thuis zijn.
"Hè, wat dan?", vraag ik.
"Ik zou je binnen een jaar aan een kind hebben."
"Hmmm."
"Binnen een jaar zou je weer Tiels praten."
"Ja, dat doe’k ok wel een beetje af en toe."
"En binnen een jaar zou je Crocs dragen."
"Ooh, for fuck’s sake, klootzak", zeg ik, "en het zijn nog nep-Crocs ook."

Nadat ik gisterochtend om 5.30 weer een rondje over het bouwterrein had gemaakt en om 8.00 nog een keer en om 9.30 nog even checken bij een buurvrouw die het weekend was weggeweest zakte de moed me volledig in de schoenen. Gelukkig kwam m’n moeder langs zodat ik tegen haar aan kon huilen, al had ik dat de afgelopen 2 dagen eigenlijk al meer dan genoeg gedaan. Er bleek ook nog een heleboel oud zeer te zitten en dat komt er in tijden van complete wanhoop natuurlijk meteen uit: "En ik voel me weer hélemáál als vorig jaar!"

Maar!
Maar!
Maar toen stond de buurvrouw voor de deur: "Hij zit in de winkel hoor, ze gingen net open en er zitten 2 katten opgesloten, een rode en een zwarte."
Dus ik rennen naar de outlet-store om de hoek!

"Zit hier een zwart poesje?", vraag ik hoopvol.
"Ja, er zit een klein zwartje en een dikke rode", zegt het oude winkelmannetje.
"Oh, echt?"
"Ik ben hier helemaal niet blij mee."
"Nou, ik ben er helemaal wel blijhijhij mee", snik ik hysterisch, "ik me 2 dagen kapot gejankt en het is m’n kihihind en m’n oudste kat en we hebben samen al heel veel meegemaakt hohohoor."
Het oude winkelmannetje bind meteen in en wrijft over m’n schouder: "Och, meidje, toch, ga maar snel kijken, ze zitten achter in de loods."
En achterin de loods zie ik nog net het zwarte kippenkontje van Bruce achter een stel dozen verdwijnen. En ik hoor het belletje van z’n bandje ook nog rinkelen.
"Het is ‘m, het is ‘m", roep ik en ik begin nu van blijdschap nog veel harder te janken en te lachen door elkaar, "ik ga een mandje halen en een blikkieblikkie om tegenaan te tikken en wat brokjes en als-ie hier gepoept of geplast heeft dan moet je het maar komen zeggen, want dan ruim ik alles op en ik stofzuig meteen je hele winkel erbij! Echt waar hoor! Ik ben zo blij! Ik dacht dat-ie hartstikke dood was!"

Een kwartier ‘blikkieblikkie’ roepen later durft Bruce eindelijk onder z’n schuilplaats vandaan te komen en heb ik m’n kat-in-bakkie! En eenmaal thuis drinkt Bruce wat en eet Bruce wat. En wil meteen weer terug naar buiten.

Dacht het niet.

Ik heb zo asociaal veel lieve mailtjes, sms-jes en twitter-berichtjes gekregen dat ik nooit iedereen persoonlijk kan bedanken voor al het online en offline meeleven! Dus; heel, heel, heel erg bedankt!!!!!!

Naar aanleiding van mijn bruce-is-zoek-briefje werd ik gisterochtend gebeld door een buurvrouw. Haar man had zondagnacht een zwart poesje bij het bouwterrein zien rondlopen, daar kon ik misschien wel even een kijkje gaan nemen.

Dus ik naar het bouwterrein. "Blikkieblikkieblikkie."
En ik een paar uur later weer naar het bouwterrein.
En een paar uur later weer.
En weer. "Blikkieblikkieblikkie." 

Terwijl ik terugloop van m’n laatste checkronde op het bouwterrein komen er 2 grote, wat oudere vrouwen me tegemoet lopen.
"Zoek je een poes?", vraagt 1 van de vrouwen.
Oh God. Dit lijkt me ineens een zeer geschikte plek om aangerand te worden door 2 lesbiennes van een kilootje of 100 per stuk. En m’n dag was toch al naar de klote, dus dit kan er ook nog wel bij.
"Ja", zeg ik, maar niet de jouwe, denk ik.
"Er loopt er hier eentje", zegt een lesbo en ze wijst richting een bosje.
Mijn hart begint ineens sneller te kloppen.
"Echt?", vraag ik.
"Ja, een klein zwartje."
"Echt?"
M’n hart gaat nog sneller kloppen en ik loop richting het bosje en zie een zwart poesje met een kippig zwart kontje. Dat kan alleen maar de kont van Bruce zijn! Dus ik grijp het poesje zachtjes bij z’n nek en til ‘m op.

Een seconde later sta ik oog in oog met een niet-De-Bruce. En de niet-De-Bruce vindt het net zo’n onaangename kennismaking als ik. De niet-De-Bruce begint als een dolle om zich heen te maaien en zet z’n nagels diep in m’n hand en pols.

"Au", zeg ik zielig.
"Was ’t ‘m niet?, vraagt een lesbo nadat de poes onder een auto is gevlucht.
"Weet je, ik weet het eigenlijk niet eens zeker", zeg ik, "want de mijne heeft een bandje om en deze niet, maar die kan-ie kwijt zijn geraakt en misschien heeft-ie van de stress en ellende en geen water en brokjes wel een heel andere blik in z’n ogen gekregen."
"Je herkent je eigen kat heus wel", zegt de lesbo lief, "ga maar even onder de auto kijken, wij wachten nog wel even hier."
En terwijl ik op de grond lig om het zwarte poesje nog eens diep in de ogen te kijken, zie ik meteen dat het écht niet-De-Bruce is.