Auteur: luna

De zomer is niet mijn seizoen. En dat is zwak uitgedrukt. Ik heb zelden zo’n afkeer van m’n eigen lichaam als in de maanden juni, juli en augustus. Vanmorgen onder de douche telde ik 17 muggenbulten. Valt nog mee, ik heb er ooit 32 tegelijk gehad. In Nederland. Gewoon in Nederland. En aangezien ik licht-allergisch ben voor insektenbeten zijn het ook nog eens geen kleine bultjes, maar bulten van minstens 4 centimeter doorsnee. Tegen de jeuk valt niet op te smeren. En jeuk is erger dan pijn. Wanhopig probeer ik mijn lijf te negeren, maar in deze hitte is dat onmogelijk. Zweet tussen m’n benen, zweet tussen m’n billen, tussen m’n borsten, tussen m’n vingers, zweet tussen m’n oksels, zweet tussen m’n ellebogen en zweet tussen m’n knieën. Overal zweet en overal jeuk. De gehele dag. Het enige plezier dat een zomerdag mij kan brengen is onder de douche staan. En dan niet het douchen zelf, maar het afdrogen, het schuren van een keiharde handdoek langs de muggenbulten. Puur genot wat zeker 2 minuten duurt. Voor de rest is de zomer kut. Naast mijn lichte allergie voor insektenbeten, ben ik ook licht-allergisch voor de zon. Wat resulteert in heel kleine, rode bultjes op m’n schouders en armen. Eigenlijk kan ik überhaupt niet tegen de zon, want binnen 15 minuten ben ik verbrand. Ik blijf wit. Wit met vandaag dus 15 flinke muggenbulten op armen en benen. En 2 bulten op m’n vingers. Ook nog 3 blauwe plekken op m’n benen en 2 mini-spatadertjes. En met dat lijf moet ik vol plezier buiten huppelen in de zon? In een opwaaiend zomerjurkje? Dacht het niet.

Dat je wakker schrikt om 14:51 en dat je naast je kijkt en niemand ziet liggen. Dat je daarna het hele huis doorzoekt om te kijken waar hij is. Dat hij er niet is. Dat je denkt: ik ben vanmorgen om 10:00 strontlazarus thuisgekomen, wat heb ik gedaan? Hij heeft me verlaten, hij is weg, hij komt niet meer terug. Bellen: “Liefje! Waar ben je nou?” Dat je dan hoort dat hij gewoon naar die verjaardag is. En dat hij vraagt wat er aan de hand is. Dat je dat zelf ook niet weet, maar je wel plotseling realiseert dat je die dag moest werken. Om 14:45. Dat je daarna zonder nadenken de kleren aandoet die op de grond liggen. Zelfde sokken, zelfde ondergoed. Dat je op de fiets zit en probeert te bellen met je werk, maar het verkeerde nummer draait. Dat je om je heen kijkt naar alle mensen. Trams, auto’s. En dat je dan dingen probeert te herinneren. Dat dat niet lukt, maar dat je ineens voelt dat je nog dronken bent. Stomdronken. Geen kater, maar nog dronken. Dat je weet dat je de pil vergeten bent te slikken en vergeten bent je tanden te poetsen. Bier. Rode wijn. Verhitte discussie. Hard praten. Nog harder praten. Emoties. Katten. Mooie schilderijtjes aan de muur. Meer emoties. Dat je de nacht daarvoor met iemand aan tafel hebt gezeten die je eigenlijk nooit wilde ontmoeten. Dat je iemand niet aardig vond. Dat je eigenlijk een beetje bang was. Maar dat dat nu niet meer zo is. Dat je met bijzondere mensen hebt gepraat. Mooie mensen. Dat je vervolgens 8 uur lang automatisch je werk doet. Dat je vermoeid thuiskomt. Achter je computer gaat zitten. De pil slikt die je vergeten was. Een wijntje neemt en die er samen met de pil meteen weer uitkotst. Dat.

Vandaag heb ik iets gedaan waar ik al tijden tegenop zag. Iets wat ik al weken op mijn ‘To Do-List’ had staan. Iets wat ik niet durfde, maar waar ik elke dag aan dacht. Bellen met vriendin R. die kanker heeft. Ik durf het ook haast niet op te schrijven. Kanker. Maar vriendin R. heeft het en het gaat niet weg. “Hoe gaat het met je?”, vroeg ik. “Niet goed”, zei zij en ze vertelde over haar 3 chemokuren die niet aangeslagen waren. Dat het nu echt afgelopen was. “Ben je kaal? Of wil je daar niet over praten?”, vroeg ik. Ze was kaal. Helemaal. Ze had hoedjes gekocht en een pruik en ik mocht er best over praten. “Ik durfde je niet te bellen”, zei ik. Dat begreep ze. Er waren meer mensen die dat niet durfde. Zei ze. “Natuurlijk bel je liever naar iemand met wie het goed gaat”, zei ze, “dat is logisch.” En meteen. Meteen. Meteen nadat ze dat zei, voelde ik me zo’n egoïstische kut. Zo’n hedonistisch wijf dat alleen denkt aan zichzelf. Als ik maar gelukkig ben. Als ik het maar voor elkaar heb. “Hoe gaat het met jullie huis”, vroeg ze. Ik hoorde wat ze vroeg, maar ik stotterde toen ik wilde antwoorden. “Dat huis, dat gaat niet echt goed”, zei ik. Maar het voelde zo ontzettend nietszeggend, zo futiel, zo onbelangrijk. En zij, zij klonk zo oprecht geïnteresseerd in mijn welzijn, dat ik mezelf bijna haatte. Mezelf haatte om mijn nietszeggende problemen. Het zinnetje, ‘Het komt allemaal goed’, dat je tegen al je vrienden kan zeggen als het iets minder met ze gaat, gaat voor vriendin R. niet meer op. Ik wilde het zeggen. Echt. “Het komt allemaal goed”, wilde ik zeggen. Maar het komt niet goed. Ik wist niets meer te zeggen. “Als je langs wil komen, dan moet je even bellen”, zei vriendin R. “Ik kom snel”, zei ik.

Kan iemand mij vertellen waarom Heineken tegenwoordig in flesjes van 25 cl te koop is? In van die handige meeneemflesjes? Wegwerpflesjes? Wegwerpflesje van glas? Wat was er mis met de gewone flesjes van 33 cl, de blikjes van 33 cl, de flessen van 50 cl en de blikken van 50 cl? Niks zeg ik. Helemaal niks. De gewone flesjes zijn prima. Bier hoort in een flesje van 30 cl, kratje erom en klaar. Drinkt lekker vertrouwd weg. De blikjes die zijn er speciaal voor avondjes in het Vondelpark, dagje naar het bos en dorst in de trein. De flessen van 50 cl zijn er voor de grote dorst. Verschillende producten met een verschillende functie. Het ging allemaal mis bij de Longnecks van 33 cl. Precies hetzelfde bier, in precies dezelfde hoeveelheid als het blikje, maar dan in een hippe, groene, glazen verpakking, aangeprezen door een stel giraffen. Giraffen die bier aanprijzen zijn bij voorbaat niet te vertrouwen, maar 2 jaar terug lag Luna met een Heineken Longneck op een loungebank in een semi-hippe tent de coole babe uit te hangen. Zag er zeer stijlvol uit. Maar dan nu, hetzelfde groene glas als de Longneck, maar dan 8 cl minder. Waarom zou ik minder willen drinken? Ik heb net even 8 cl, oftewel 80 ml in een maatbeker gedaan. Nog geen 2 slokken is het. Nog geen 2 slokken! En als ik m’n best doe, dan is het 1 slok. Die stopt Luna in haar holle kies. Prima, al die productdifferentiatie van de bierproducenten, maar kom dan écht met iets nieuws. Iets nieuws dat goedkoper is of lekkerder. Want deze Heineken 25 cl, voegt net als het flesje Amstel Bright, de Grolsch 2.5 Pink Grapefruit, de Grolsch 2.5 Lemon en het flesje Dommelsch Ice geen fuck toe aan het hele bierassortiment.

Bill Hicks (stand-up-comedian): “By the way, if anyone here is in advertising or marketing, go kill yourself. ( ) Kill yourselves. Seriously though, if you are, do. No really, there’s no rationalization for what you do, and you are Satan’s little helpers. Kill yourselves, seriously. You’re the ruiner of all things good. Seriously, no, this is not a joke. ‘There’s gonna be a joke coming…’ There’s no fucking joke coming, you are Satan’s spawn, filling the world with bile and garbage, you are fucked and you are fucking us, kill yourselves, it’s the only way to save your fucking soul. Kill yourself.”

Vandaag had ik 1-op-1-begeleiding in de zorg. Dit betekende dat ik 4 uurtjes alleen op bewoner H. moest passen. Gewoon er een beetje voor zorgen dat hij de boel niet afbrak. Dat hij genoeg zou drinken en dat hij genoeg zou eten. Bewoner H. kan niet praten. Bewoner H. kan zichzelf niet aankleden. Bewoner H. kan eigenlijk weinig zelf. Bewoner H. voelt, ondanks dat hij zeer geestelijk gehandicapt is, zeer goed aan dat zijn begeleidster een beetje moe is. Dan gaat hij een beetje testen. Uittesten. Bewoner H. had in zijn luier gepoept en dat rook ik van een afstandje. Dus Luna zet bewoner H. zonder veel problemen op het toilet. Misschien wilde hij nog meer poepen. Dat wilde hij. Na een minuutje ging ik even checken of H. klaar was. En of hij klaar was. Niet alleen had hij de complete toiletpot ondergescheten, hij had ook zichzelf, zijn T-shirt, de muurtjes en de vloer ermee volgesmeerd. “Vies mannetje”, zei Luna en kleedde bewoner H. uit en zette hem in bad om hem af te spoelen en te wassen. “Blijf jij maar even lekker in bad liggen het komende uur”, zei Luna tegen bewoner H. op vriendelijke toon. Bewoner H. zei niets en liet het badwater over zich heen komen. Na 10 minuutjes draaide ik de badkraan uit en ik begon het toilet schoon te maken. Bewoner H. lag zeer relaxt in bad. Mooi, dacht ik, dan kan ik straks even rustig gaan zitten. Af en toe checken of-ie niet verzopen is. Tijdens mijn eerste check ontdekte ik lichtbruin gekleurd badwater. In het water dreven grote bruine stukken. Bewoner H. lag nog steeds zeer relaxt in bad. De minuten daarna heb ik me geestelijk moeten voorbereiden op het feit dat ik mijn hand in dat badwater moest gaan steken om de stop eruit te trekken. Er zat geen touwtje aan de stop.

De schade: 2 potten koffie, 1 fles rode wijn, 4 blikjes bier, 2 pakjes sigaretten, 4 blikken Red Bull, 2 Energy Hit-pillen (compleet natuurlijk) en 1 fles cola. Niet slecht voor een 24-uurs-log-marathon. Dit was uiteraard niet gelukt zonder buurman M., ex S., webmaster J. en vriend F.! Dit was ook niet gelukt zonder mijn lezers, want schrijven voor de kat z’n kut, daar begin ik niet aan. Deze marathon was ook niet gelukt zonder Kosheen, dj Paul Oakenfold, Postmen, Madonna en Abba. Vooral niet zonder de nieuwste cd van Soulwax; ‘2 many dj’s’. Wat een briljante cd. Mannen die ‘Independent Women’ van Destiny’s Child durven, en op een perfecte manier weten te mixen met ‘Dreadlock Holiday’ van 10CC verdienen meer dan respect. Maar mag ik even zeggen dat ik vooral mezelf briljant vind. Dat het mij aan arrogantie momenteel niet ontbreekt. Dat ik een behoorlijke prestatie heb neergezet. Dat ik mezelf heb overtroffen. Dat ik vandaag meer hits dan ooit heb gehaald. Maar dat ik het daar natuurlijk niet voor doe. Natuurlijk niet. Ik denk dat dat het eerste taboe is wat doorbroken mag worden in de hele weblogwereld. Hits. Iedere weblogger/lifelogger logt voor de hits. Voor de aandacht. Eigengeilerij. Niks mis mee, maar kom er voor uit. Zeg niet: “Mij maken die hits niet uit. Ik log vooral voor mezelf.” Hou op. Voor jezelf loggen. Zelden zo’n drogreden gehoord. Je zet je teksten en linkjes online omdat je gelezen wil worden. Anders pak je er wel een zwart Hema-schriftje bij. Luna is een raslogger die kickt op aandacht, complimentjes en hits. Maar Luna vindt het stiekem vooral mooi om anderen te vertellen hoe blij ze in het leven staat.

(p.s.: Luna logde vandaag 24 uur non-stop!)

Ik denk niet dat mijn ouders beseffen hoeveel hun muziekkeuze van vroeger mij heeft beïnvloed. Zo ben ik nu in het bezit van een zeer gezonde liefde voor alle liedjes van Queen. ‘A Day at the Races’ en ‘A Night at the Opera’ werden voortdurend gedraaid terwijl ik nog in mijn moeders baarmoeder vertoefde. De rest van hun platen hoorde ik in mijn jeugd. Briljant. Maar mijn moeder heeft ergens een foutje gemaakt. Ze kocht de platen van Barbra Streisand. En als mijn ouders weg waren ging ik beneden stiekem plaatjes draaien. De plaatjes van m’n moeder. De plaatjes van Barbra Streisand. Want die kon ik zo lekker meebrullen, al snapte ik niet wat ze zong. Heb vandaag mijn lievelingsnummer van toen, ‘Left in The Dark’, gedownload. Draai het nu al een tijdje achter elkaar. Wat een kutnummer eigenlijk. Wat een dom wijf. Zingt ze ergens: “I needed you so badly tonight but I guess you had better things to do / I should have know that it was coming to this / But I must have been blind.” En meer van dat. Zit Barbra daar gewoon een beetje over vreemdgaan te zingen en het goed te praten. “Whatever you got and whoever it was / I guess you couldn’t get it from me.” En daarna dat hij maar bij haar moet komen liggen. Ja, zo lust ik er nog wel eentje. Bij haar komen liggen, terwijl-ie net een ander heeft liggen choppen. Ik denk dat het zeer onverstandig is geweest om vroeger naar dit soort platen te luisteren. Ook al snapte ik er geen flikker van. Platen met domme, vrouw-onvriendelijke teksten. Platen van vrouwen die hun man de hemel inzingen. Indoctrinatie van de bovenste plank! Ik weet het zeker. Volgens mij kwam P. net thuis na een lange dag hard werken. Ik ga even voor ‘m koken. Vindt-ie lekker.

(p.s.: Luna logt vandaag 24 uur. Dus ieder uur een update!)

Naast mijn permanente alcohol- nicotine- en drugsverslaving heb ik ook eet- en drinkverslavingen die spontaan opzetten en net zo spontaan weer verdwijnen. Zo at ik de laatste 1,5 maand iedere dag 2 flinke bakken Surinaamse soato-soep. Eentje ’s middags en eentje ’s nachts. Voor het eerst voorgeschoteld gekregen bij vrienden en zo goed bevallen dat ik om de 3 dagen een grote pan voor mezelf maakte. Lekker met hardgekookte eieren, rijst en frietstickjes. Voor de soato-soep was er de walnootverslaving, voor de walnootverslaving een kwarkgebakverslaving, daarvoor de Guylian-zeebanket-chocolaatjes-verslaving en daarvoor een Spaanse manchegokaas-verslaving. Ik hou gewoon van lekker eten en dan het liefst alles door elkaar. Na de soato-soep dus gewoon een bak koffie met een koekje en daarna een handje chips; ik heb een sterke maag en een goed werkend darmenstelsel. Dit alles tot P. misselijk wordt van het alleen al naar me kijken: “Jesus, je hebt net warm gegeten. Gatverdamme, dat is smerig.” Ook mijn hobby’s grenzen aan verslaving en wisselen elkaar af. Van kraanvogeltjes vouwen (heb er zo’n 2000) tot het maken van patchworkdekens (2 dekens van 5000 stukjes) en van het lezen van boeken (moeten dezelfde avond uit) tot het leggen van een Ministeck-patroon. Om over het bijhouden van deze site maar niet te spreken. Ik denk dat ik mijn leven later zal kunnen definiëren als een aaneenschakeling van verslavingen. Ik kan niets half doen. Als ik iets doe, dan doe ik het met een haast dwangmatige overgave. Als ik iets lekker vind, dan wil ik meer. En nog meer. Ik denk niet dat ik hiervoor professionele hulp hoef te zoeken. Ik voel me geweldig. Connie Palmen: “Verslaving is een vriendschap zonder vriend.”

(p.s.: Luna logt vandaag 24 uur. Dus elk uur een update!)

Ik vind het maar niets deze weblogmarathon. Met 24 weblogs is Luna normaalgesproken weer een maand verder. Nu verschiet ze al dat kruit in 1 etmaal. We moeten toch het moment naderen dat simpelweg alle details in Luna’s leven een keer beschreven zijn? De dag waarop zij de pen moet neerleggen bij gebrek aan onderwerpen. Dat moment is nu dus een maand vervroegd. Bij mijn bezoekjes aan Luna’s site ben ik vaak bang een afscheidstukje aan te treffen. Met dank voor alle aandacht, de vele reacties en misschien tot ziens. Net zoals dat ging met de weblogs van alt0169 en Whiskas, ook al lijkt Luna mij niet iemand die op haar hoogtepunt stopt. In de week van 19 mei dacht ik echt dat Luna die eindstreep aan het naderen was. Er werd slechts vier maal gelogd met die zondag als onheilspellende titel: ‘Als je niets hebt te vertellen’. Vandaag slaat Luna dan genadeloos terug met een weblogmarathon. De genadeklap voor al mijn twijfels: Luna is alive and kicking !! Ik stel me wel eens voor dat ik een dagelijkse weblog zou moeten bijhouden. Dat geeft een onrustig gevoel waarbij ik neig om stelselmatig ruimtes, gesprekken, voorvallen en gedachten te scannen op bruikbare stof. Ik ben dan ook erg jaloers op de creativiteit om elke dag een persoonlijk stukje te schrijven en ondertussen rustig door te leven. Die bewondering geldt trouwens ook een aantal andere webloggers en dagbladcolumnisten. Ook tussen hun jaarlijkse 365 dagen moeten vele saaie sleurdagen zitten. Een quasi-grappig stukje over de wachtrij bij de kassa van Albert Heijn persen veel webloggers er dan nog wel uit. Maar Luna daarentegen kan bijna elke dag wel iets opvallends uit een gewone gebeurtenis halen of een gewone gedachte ombuigen tot een verfrissende conclusie. Dat hoeft niet extreem bijzonder te zijn allemaal, maar vaak juist herkenbaar. Toch zou ik er zelf niet opgekomen zijn om dat gewone gevoel of die dagelijkse situatie te gebruiken voor mijn eigen fictieve weblog. Ik heb dat talent niet. Webloggers hebben kennelijk een of ander pact met de duivel gesloten. Hier zijn stille krachten werkzaam buiten mijn voorstellingsvermogen. Uit die geheime bron van talent mogen de webloggers vast ook eeuwig lurken. Het is dan ook niet aan mij om het einde van Luna’s weblog te voorspellen. Dat zou slechts een projectie van mijn eigen onvermogen tot webloggen zijn. Ik geloof dat ik me geen zorgen meer moet maken.

(p.s.: Luna logt vandaag 24 uur. Ieder uur een update! En bedankt webmaster J.!)

(…)
Luna: (5:24) : ik vind dat ik al die ICQ-mannen prima op 1 hoop mag gooien…
Rukker26 (5:24 AM) : heb je wat negatiefs meegemaakt op het gebied van mannen?
Luna (5:24 AM) : nee hoor, ik ben geen gefrustreerde vrouw als je dat bedoeld…
Rukker26 (5:24 AM) : zo kom je wel over
Luna (5:25 AM) : ik zie ICQ niet als een middel voor seks…
Rukker26 (5:26 AM) : maar fantaseer jij nooit dan?
Luna (5:27 AM) : tuurlijk wel, maar niet met vreemden op het internet…
Rukker26 (5:28 AM) : kom op, wat wind je erg op…
Luna (5:28 AM) : dat gaat je niets aan…
Rukker26 (5:30 AM) : ben je preuts
Luna (5:33 AM) : ik schrijf voor seksbladen… dus dacht het niet…
Rukker26 (5:33 AM) : echt?
Luna (5:34 AM) : ja, echt…
Rukker26 (5:35 AM) : nou, dan snap ik je helemaal niet……
Luna (5:35 AM) : waarom niet… ik heb gewoon totaal geen behoefte om met jou over seks te praten… wel over werk, uitgaan, roken, alcohol, drugs, muziek, vogeltjes, bloemetjes, konijntjes, televisie en Ministeck…
Rukker26 (5:36 AM) : en niet over seks… wat is dat toch!!
Luna (5:37 AM) : omdat jij daar geil van wordt…
Rukker26 (5:39 AM) : laat je eens gaan… zal ik een foto sturen…
Luna (5:40 AM) : wat wil je nu bereiken?
Rukker26 (5:41 AM) : je over die bevooroordeelde streep te trekken… als je masturbeert waar fantaseer je dan over?
Luna (5:43 AM) : ik ros nu dat hele programma eraf… Opzouten met dat ICQ…

(p.s.: Luna logt vandaag 24 uur. Ieder uur een update!)