Auteur: luna

Iedereen die wel eens depressief, neerslachtig of gewoon chagrijnig is kan ik aanraden om eens naar een verzamelbeurs annex ruilbeurs voor Kinder-surprise-eieren te gaan. Deze beurzen worden meestal georganiseerd in een kleine kantine van een kleine volleybalvereniging in een klein dorp. Het aantal tafeltjes met daarop de verrassingen die zich in de Kinder-surprise-eieren bevinden is maximaal 30. Een perfecte setting om eens helemaal uit je dak te gaan. Ik deed dat zo’n 1,5 jaar geleden. Compleet manisch liep ik tussen de uitgestalde mini-kunstwerkjes. De zeldzame exemplaren wilde ik niet hebben en die waren me ook veel te duur, ik wilde veel voor weinig. Hebben! Hebben! Hebben! In de verschillende grabbelbakken zocht ik naar zoveel mogelijk gekleurde en bewegende speeltjes voor 10 cent. Voor hele bijzondere exemplaren wilde ik wel 25 cent betalen en voor een bewegend ijsbeertje met op z’n ruggetje 2 pinguïns heb ik zelfs 1 gulden betaald, maar gekker moest het echt niet worden. Daarnaast was het los kopen van de verrassingen nog altijd stukken goedkoper dan een compleet ei én ik was tenminste verzekerd van een speeltje waar ik wat aan had, want puzzels zijn ruk. Aan het eind van de middag ging ik met een flinke boodschappentas met minstens 300 speeltjes met vernuftige mechaniekjes naar huis. Thuis verklaarde P. me voor gek, maar ik zat de hele avond gebiologeerd te kijken naar mijn mini-kikkers, mini-kamelen, mini-konijnen en mini-slangen. Beetje rijden, beetje draaien en weer terug in de doos. Die doos heb ik gisteren weer gevonden tussen de verhuisspullen en het is nog steeds zulk prachtmateriaal als 1,5 jaar geleden! Beetje rijden, beetje draaien en weer terug in de doos. Soms kun je geluk wel degelijk kopen.

Vanmorgen ging de wekker om 5.00 bij m’n ouders. M’n vader eruit en m’n moeder eruit. Op dat moment lagen P. en ik nog in een hele diepe slaap, bij te komen van het weekend. Om 6.30 gooide m’n vader z’n hengeltje in het Amsterdam-Rijnkanaal en zat m’n moeder thuis met een kopje thee een kasteelroman te lezen. Ook toen lagen P. en ik nog in een hele diep slaap, nog steeds bij te komen. Zo’n 48 uur eerder, op vrijdagochtend, waren m’n ouders om ongeveer dezelfde tijd opgestaan om daarna met de trein richting Amsterdam te komen. M’n ouders wilde namelijk komen helpen met het huis. Beetje verven, beetje stofzuigen, beetje boenen, beetje schoonmaken, beetje wassen, beetje strijken. “We hebben er de hele week naar uit gekeken”, zei m’n vader me vrijdagmiddag. “Ik zei het gisteren nog tegen je moeder.” En ze vonden het echt leuk. Ze vonden het echt gezellig. En m’n moeder vond het de normaalste zaak van de wereld dat ze 20 wassen draaide en streek: “Ik heb hier 50 sokken liggen en ik kan geen paar maken!” En m’n vader vond het de normaalste zaak van de wereld dat hij de vloer van de bijkeuken schoonmaakte, het hele huis stofzuigde, het trapgat en 2 deuren in de grondverf zette en ondertussen een extra grote pan hachee maakte. M’n moeder heeft geloof ik ook het toilet schoongemaakt en het fornuis, de televisie en mijn computermonitor zagen er ineens ook een stuk schoner uit. Het is te gemakkelijk om te zeggen dat ouders onvoorwaardelijk van hun kinderen houden en daardoor altijd voor ze klaarstaan. Alles voor hun kinderen doen. En altijd. De mijne hebben vrijdag en zaterdag namelijk zoveel voor P. en mij gedaan dat we er nog stil van zijn. Zelf vonden ze het de normaalste zaak van de wereld. Ik niet.

‘De nieuwe voorstelling houdt het midden tussen een wetenschappelijk betoog en een goede pornofilm. Slopend voor de geest, gevaarlijk voor het lichaam. Een nauwkeurige ontkleding van de mens. Ze schuren tegen uw been omhoog, ze kruipen onder uw huid, ze spugen in uw bloed’, aldus het programmaboekje over de voorstelling ‘Lege Maag’ van de Bloeiende Maagden. Klinkt goed, maar klinkt anders dan ik het vrijdag meemaakte. Ik vond het namelijk vooral lachen. De dames Wender en Bosua zullen vast wel iets groots en meesleepends bedoelen met hun show, maar ik heb het er niet in kunnen vinden. Ik zag vooral 2 niet-aantrekkelijke dames in hun blootje over het podium rennen, dansen en doen. De ene een orgasme bereikend door een microfoon tussen haar benen op en neer te bewegen, de ander vervult van schaamte om haar eigen naaktheid. Met als apotheose van de voorstelling een verkrachtingsscène die eindigt in een orgie van appelmoes, vanillevla en yoghurt. Dit alles tussendoor gelardeerd met wat Franse muziek. Ik vond de show niet slecht. Ook niet goed. Ook niet schokkend. Ook niet confronterend. Ook niet geil. Ook niet beschamend. Gewoon 2 dames die zich laten gaan op het podium. Die weer eens wat anders willen doen. Gewoon lachen. Op 6 juni 2001 schreef ik dat het me zo leuk leek om eens een slappe lul te hebben, omdat ik die dan zo leuk in een bakje vla zou kunnen hangen. Zoiets dacht ik vrijdag ook toen ik De Kleine Komedie verliet; het lijkt me best leuk om een keer een compleet pak vanillevla over m’n borsten uit te storten.

Als je van alles moet, dan gebeurt er meestal niets. Momenteel doe ik dus niets, tot het moment dat het niet meer uit te stellen is, dat het dus écht perse moet. Maar als ik niets doe, dan zit ik me wel aan mezelf te irriteren dat ik niks heb gedaan. En denk ik aan de dingen die ik ook nog eventueel had kunnen doen in de tijd dat ik niets deed. Zo moet ik nog 20 wassen draaien, want de wasmachine staat pas sinds gisteren in het nieuwe huis. Ik moet nog zeker 10 teksten schrijven, want morgen deadline. Ik moet me nog aankleden. Ik moet het stuukwerk op het vloertje in de bijkeuken nog afkrabben met een plamuurmes. Ik moet nog 6 deuren schilderen. Ik moet de vaatwasser nog uitruimen. Ik moet nog heel veel mensen terugmailen. Ik moet nog nadenken over m’n toekomst. Ik moet mijn oude huis nog leeghalen en schoonmaken. Ik moet me nog inschrijven op m’n nieuwe adres bij de gemeente. Ik moet m’n Ministeck-hert nog afmaken. Ik moet nog een cadeautje kopen voor m’n ouders, want die komen dit weekend, wat me eraan herinnert dat ik m’n moeder nog moet bellen. Ik moet nog een aantal rekeningen betalen. Ik moet een afspraak met de dierenarts maken, want John Digweed moet worden gecastreerd. Ik moet nog lampen ophangen in m’n kantoor. Ik moet m’n nagels nog lakken. Ik moet vanavond naar de Kleine Komedie met vriendin L. en eigenlijk moet ik haar ook nog een enigszins acceptabele maaltijd voorschotelen. Dus moet ik nog boodschappen doen. En als ik dan toch richting supermarkt ga, dan moet ik meteen even de lege flessen weggooien. Luna moet het woordje ‘moeten’ eerst maar eens veranderen in ‘willen’.