Auteur: luna

Dus ik naar de HEMA op de Nieuwendijk. Ik zoeken, maar geen omafietsen meer. Zucht “Hebben jullie die omafietsen nog?”, vroeg ik aan een HEMA-meisje. Die waren uitverkocht, dus ik lopend naar de HEMA in de Kalvertoren. “Die fietsen die jullie 2 weken terug verkochten, hebben jullie die nog?”, vroeg ik aan het klantenservice-meisje. “Nee”, zei ze stug. Dus ik met bijna-tranen m’n moeder bellen: “Mamma, ze hebben m’n fiets gejat, met de fietstassen erbij en nu wilde ik een nieuwe en nu hebben ze ze niet meer en nu ben ik heel zielig, want ik wou die.” “Godverdomme, wat een klootzakken”, zei m’n moeder. “Ik kreeg dit weekend het krantje van de Praxis binnen en daar stonden ook van die fietsen in, zwarte en gele.” Ze pakte het krantje erbij. “Die gele is  € 179,-, maar ze zijn niet te koop in Amsterdam-Oost en Amsterdam-Zuidoost”, zei ze. “Oh”, zuchtte ik, “wat een gedoe, kutzooi, ik ga een tram pakken naar Amsterdam-West, daar zit ook een Praxis, ik bel je straks.” Dus ik naar de Praxis in Amsterdam-West. Geen fiets te bekennen. “Ja, nee, die hebben we niet besteld, we hoeven namelijk niet alles te verkopen wat in het krantje staat, we mogen zelf kiezen welke producten we hier aanbieden”, zei een mannetje van de Praxis met iets van trots in zijn stem. Zucht. “Waar verkopen ze ze dan wel”, vroeg ik. “Ja, dat weet ik niet, dan kun je beter even bellen met de andere vestigingen”, zei hij. Dus ik vriendin M. bellen: “Kun jij even het nummer van wat vestigingen in Amsterdam voor me opzoeken op internet?” Dat kon ze en 5 uur nadat m’n rode omafietsje gejat was, fietste ik op m’n nieuwe gele omafiets naar huis. Opgelucht belde ik m’n moeder: “Ik zit op de fiets hoor! Een gele!” “Kijk je wel een beetje uit met die telefoon in je hand?”, zei ze. “En ik heb net € 180,- op je rekening overgemaakt. Die fiets krijg je van pappa en mij.”

Godverdegodverdomme. Godverdomme. Tyfus. Tering. Kutzooi. Ongelooflijke kutzooi. Amsterdam is de meest kut, kut, kutte plaats om te wonen. De hele binnenstad is kut. Klote. Ik doe niet meer mee. Ik doe het niet meer. Godverdomme. Doe ik eindelijk eens eerlijk. Koop ik eindelijk eens een fiets bij een echte winkel. Godverdomme. Doe ik eindelijk eens volwassen. Was ik eindelijk eens blij. Met m’n fietstassen boodschappen doen. Godverdomme. Kut. Tyfus. Hoerenzooi. Ik heb het helemaal gehad. Klootzakken. Ongelooflijke teringlijers. Tyfus. Tyfus. Tyfus. Ik vind het niet te geloven. Na 2 weken! Na 2 weken! Ik was er net zo blij mee. Kut. Niet eerlijk! Na altijd op tweedehands fietsen te hebben rondgereden kocht ik eindelijk eens een nieuwe. Een glimmende. Een echte. Een verse. Godverdomme. En hij stond zo leuk bij m’n nieuwe haar en ik was helemaal de huisvrouwenbink met m’n extra grote fietstassen. Vuile klootzakken. Honden zijn het! Honden! Eerlijk duurt het langst. Laat me niet lachen. Gewoon € 250,- naar de klote. In 2 weken! Ik ben net even een half uurtje bij vriendin M. geweest. Even koffie drinken. Is in dat half uur gewoon m’n fiets gejat. Gewoon met slot en al ingeladen in een busje. Gewoon met fietstassen en al. Godverdomme. Daar sta je dan, met je fietssleuteltjes in je hand. Godverdegodverdomme. Naar een lege plek te staren. “Ach, dit kon er ook nog wel bij”, zei ik. Vriendin M. vond me zielig. En dat ben ik ook. Ontzettend. Klootzakken. Hele humeur naar de tief. Alles is kut. Godverdomme. Er is maar 1 oplossing. Godverdomme. Meteen een nieuwe halen. Nu. Kut.

Voordat ik ga stappen neem ik me altijd voor om rustig aan te doen. Niet te veel drinken vooraf, niet te veel xtc-pillen slikken, veel water drinken en vooral geen alcohol met drugs combineren, omdat dat nog wel eens een black-out wil veroorzaken. Om vervolgens zaterdag tijdens de kaasfondue al 1,5 fles wijn weg te drinken en als toetje een xtc-pil te nemen: “Deze is met een hartje erop, daar word je héél lief van.” Daarna was ik alle goede voornemens helemaal vergeten en dronk ik de gehele avond en nacht van mijn witte wijn met daarin opgelost MDMA-poeder. Of een ander poeder waarvan mij naam, samenstelling en effect is ontschoten. Ik was zaterdag in complete harmonie met mezelf en de rest van de wereld. Er was niks aan de hand, het leven was mooi en het enige wat deze balans verstoorde was het feit dat ik af en toe naar het toilet moest. Verder zeer relaxt op de dansvloer van de More gestaan, een overigens vreselijke ballentent waar ik het nuchter nog geen half uur zou hebben uitgehouden. In de staat waarin ik zaterdag verkeerde maakte het allemaal niet uit. Toen wilde ik alleen maar meer drank, meer drugs en meer uren in een nacht. Maar toen het feestje afgelopen was vond ik dat ook prima. Alles was prima. Na een pillennacht ga ik altijd 3 dagen vreselijk gezond doen. Alleen maar goede dingen eten en drinken. Verse vruchtensapjes en veel fruit en groente. Vooral geen alcohol. Alleen maar dingen in dit lijf die rechtstreeks uit de natuur komen inclusief een handjevol vitaminepillen. Overmorgen ben ik weer dusdanig in balans om naar de klote te gaan.

Vanmorgen 8.01. Een te wakkere stem van mijn moeder schalt vanaf de woonkamer naar beneden: “Heeee, komen jullie nog een keer je nest uit of hoe zit dat? Het is al 8 uur geweest.” Ik kijk P. aan en hij kijkt net zo moeilijk als ik. “Jesus, het is zaterdag, is het echt 8 uur?”, vraagt hij mij. Ik hoef niet op de klok te kijken om te weten dat het écht 8 uur is en dat m’n ouders al aangekleed en wel aan de ontbijttafel zitten. Ze staan elke dag standaard om 6.30 naast hun bed. Om 7.30 opstaan betekent uitslapen voor ze. Ik hoef ook niet te blijven liggen. Blijven liggen zou betekenen dat ik de rest van de dag het gezeur van m’n moeder aan zou moeten horen: “Ja, jullie liggen de hele dag op bed, zo’n leven zou ik ook wel willen. Neem een voorbeeld aan je moeder en die is 60!” Ik kan inderdaad een voorbeeld aan m’n moeder nemen, want ik snap niet waar zij en m’n vader de afgelopen 2 dagen wederom de energie vandaan haalden.Ze hebben bijna alle deuren in het huis in de witte hoogglans gezet en de rest van het huis zit in de grondverf. En ze hebben ook nog eens alle geleverde keukenfrontjes van IKEA geplaatst en ze vonden het nog leuk ook. Ik ben eigenlijk alleen druk geweest met het halen van boodschappen, het inschenken van bier en wijn en het regelen van hapjes en muziek. Het was weer erg gezellig, maar ik ben stiekem een beetje blij dat ze weer weg zijn. Even opladen, want ik ga vanavond en vannacht voor het eerst sinds maanden weer uit. Eerst een kaasfondue bij vriendin L. en daarna stappen. Chemisch stappen, dus morgen ga ik waarschijnlijk pas om 8.00 naar bed. Mooi het klokje rond.