Auteur: luna

Hoe groot is de kans dat 2 weken nadat je knalrode omafiets gejat wordt ook nog eens je complete tas met inhoud wordt gestolen? Gisteren dacht ik dat die kans nihil was, na vandaag weet ik dat die kans meer dan levensgroot aanwezig is. Na een zeer geslaagd diner bij Het Pakhuis met de heren F. van www.suffie.com en A. van www.verbaljam.nl belandden we gedrieën in café L’esprit. Een tuttencafé! Een café waar meisjes komen die de Yes lezen! Een café waar ze mijn Freitag-tas, inclusief Freitag-portemonnee hebben gejat. En ook nog mijn mobiele telefoon met citroenen-frontje dat rook naar afwasmiddel en allerhande pinpassen. Zucht. Daar sta je dan, verbijsterd voor je uit te staren. Overal nog een keer te kijken, want misschien heb je ‘m toch ergens anders neergelegd dan dat je dacht. Misschien wel in het restaurant laten liggen. Misschien wel, maar vandaag dus niet. Ineens het besef dat m’n sleutels ook in de tas zaten. Sleutels, inclusief ergens een brief met daarop ons adres. Lichte paniek, want straks loopt er een vreemde door m’n huis. Geen stress om stereotorens, computers of draaitafels, als ze m’n katten maar niks aandoen. Straks laten ze de deur openstaan en rennen de katten de straat op en worden ze overreden! Met F. en A. richting huis gelopen, waar de katten gezellig voor het raam zaten te staren met een zeer relaxte blik in hun ogen. Niks aan de hand. Ondertussen 20 keer met P. bellen die niet opnam. Dan maar bij de bovenbuurman aanbellen die me met open armen ontving, me voorzag van een biertje en m’n wat-is-Amsterdam-kut-verhaal aanhoorde tot P. eindelijk thuiskwam. Maar ik kan er eigenlijk niet eens meer écht boos om worden. Ik kan er niet eens meer om gillen. Ook niet van huilen en al helemaal niet van in paniek raken. Ik kan alleen maar zuchten. In de rest van de wereld is het toch oorlog.

Vanmorgen om 8.59 liep ik in het zonnetje richting mijn nieuwe baan. Ik hoorde de klokken van de Oude Kerk 9 uur slaan. En ook nog een kerk in de verte. Het klonk fantastisch. Ik was wakker! Ik was wakker en had een fles met daarin zelf-geperst-sinasappel-banaan-sap bij me, inclusief 4 boterhammen met kaas en komkommer en 1 ultragezonde notenreep. Ik moest lachen en iedereen mocht het zien. Ik liep over de Wallen en elke zwerver, elke junk, elke te-vroeg-opgestaan-of-te-laat-naar-bed-gegaan-toerist mocht zien dat ik me geweldig voelde. Ik had het helemaal voor elkaar. Ik had nog geen 3 minuten geleden mijn grachtengordel-yuppen-pandje verlaten en ik was al bijna op m’n werk. Werk dat me vandaag in de gelegenheid stelde om heel veel nieuwe indrukken op te doen die ik nooit zal vergeten. Het moet voor iedereen een redelijk unieke ervaring zijn om voor het eerst naar een hoer te gaan en dat was het voor mij ook. Ik heb me eigenlijk altijd afgevraagd hoe zo’n peeskamertje er nu uitziet. Waar het nu precies gebeurt. Tijdens een korte rondleiding over de Wallen mocht ik even binnenkomen bij een van de oudere dames. “You pretty”, zei ze. “You work here?” Het was gek om achter het raam te staan. Aangekleed. Mannen keken keurend. Of afkeurend. Ik voelde me raar en ik gaf de dame net zo’n grote glimlach als ik die ochtend aan de rest van de Wallen had gegeven. Het geweldige gevoel is de hele dag gebleven. Ik liep ’s middags over het Waterlooplein, at een spinaziesoepje bij Soup Enzo, kocht een paar Gola-gympen, gaf de katten een blikje, schreef ’s avonds met collega M. aan een tekst voor de FOXY, dronk een wijntje, kookte spaghetti voor partner P. en vond hem ondertussen de allerliefste. Als mijn komende werkdagen zullen zijn als vandaag, dan wil ik daar best aan wennen.

P. en ik hebben 1,5 maand geleden de aannemer ontslagen. Het werd niets meer met die kerel, met zijn onderaannemer en met alle andere bouwmannetje. “Je hoeft niets meer te doen hier en je krijgt ook geen geld meer”, zei P. vriendelijk tegen de aannemer. Het voelde als een bevrijding om hem en alles wat hij hier aan mannetjes had binnengebracht buiten de deur te zetten. Eindelijk rust. Voor even dan, want het huis is nog steeds niet klaar. Dat betekent dus dat in plaats van de aannemer en zijn consorten er nu weer andere mannetjes langskomen. Voorlopig nog om te praten, kleurenstaaltjes te laten zien, dingen op te meten en dingen uit te leggen. We vertrouwen niemand meer en willen van te voren weten hoe, wanneer en voor bedrag iemand aan de slag gaat. Dat blijkt wederom erg moeilijk voor een aantal mannetjes: “Ja, nee, misschien, ik laat het je weten.” Om vervolgens weer 2 weken niet op te dagen. We lijken echter de goede kant op te gaan met de badkamer. Daar ligt namelijk nog steeds geen goede vloer en de vloer die er wel ligt, die moet eruit geslagen worden, want de vorige mannetjes hadden geen verstand van cement, zodat wij al 3 maanden niet kunnen douchen. “Wat kost dat om die eruit te halen?”, vroeg ik het mannetje. “Eh, ja, eh, ja, nou, die moet eruit geschept worden”, zei hij. “Wat kost dat?”, vroeg ik. “Eh, ik kost € 32,50 per uur, exclusief BTW”, zei hij. “Oh ja, zei ik, “dan doen we dat eerst zelf wel, dan doe jij de rest.” Hij had gelukkig zelf ook niet zo’n zin in het verwijderen van een cementen vloer. Dus Luna is vandaag druk in de weer geweest met hamer en koevoet. Ondertussen dacht ik aan onze ex-aannemer. Prima agressietherapie.