Auteur: luna

Een situatie als de mijne momenteel zou voor iedereen een kleine hel betekenen. Amper te doen. Amper vol te houden. Voor mij, als half-autistische, dwangneurotische, manische en hysterische vrouw is het dus écht de levende hel. Al mijn zekerheden heb ik onder mezelf vandaan geschopt en voor iemand die grote baat heeft bij structuur zorgt dat voor een ingewikkelde situatie. Ik moet alles plannen, tot in de kleinste details en vooral niet van huis gaan zonder de oplader van m’n iPhone mee te nemen. M’n iPhone is m’n lifeline. In m’n tas zitten 4 stel sleutels. Een setje van mijn tijdelijke appartementje in de Jordaan. Hoe tijdelijk is onzeker. Kan nog een week, kan nog een maand, misschien wel langer duren. Ik zit hier overigens wél zeer goed en lekker. Het bed is fijn. Er is een koelkast, een afwasmachine, een tv, een internetverbinding en uitzicht op de Westertoren. Daarnaast bevindt deze bachelorette-flatte zich op de vierde etage, dus met mijn plan om 10 kilo af te vallen komt het volgens mij helemaal goed. Dan heb ik sinds kort ook nog de sleutels van een appartementje boven het huis van vriendin S. op Prinseneiland. Daar kan ik voor een paar maanden mijn atelier opbouwen, zodat ik in ieder geval kan werken. Er is veel licht, heel veel licht en er is stromend water. Meer heb ik niet nodig om al mijn frustratie, liefde, inspiratie, verdriet en weet ik veel wat ik nog meer voel, haat, boosheid, rust, verlangen, geilheid, gelatenheid, depressiviteit, positiviteit, the whole fucking shebang, om te zetten in kunst en mooie dingen. En dan heb ik ook nog de sleutels van m’n oude huis en de sleutels van mijn fiets, die me van het ene naar het andere huis brengt en weer terug. En dat dan elke dag. Geen rust. Ik ben er moe van. P. wil geen een poes houden, wat betekent dat ik waarschijnlijk voor 2 van de poezen een ander thuis zal moeten vinden. Want ik vind nooit een plek die groot genoeg is voor mij en 4 katten. Dat zou zielig zijn voor ons alle 5. En al wil ik er eigenlijk nog niet aan denken; de film ‘Sophie’s Choice’ komt met de dag dichterbij. En dan moet ik ook nog alles inpakken. En de administratie uitzoeken. Kopiëren. Een financieel adviseur zoeken. Wat is er mogelijk? Wat zijn de opties? Hoe sta ik ervoor? Waar kan ik hierna naar toe? Hoe ziet mijn toekomst eruit? Waar haal ik m’n balans vandaan? M’n kern? M’n evenwicht? De kracht?

En al lijkt deze hele situatie dé perfecte gelegenheid voor een allesoverheersende paniekaanval.
Ik heb er nog geen een gehad.
Niet eens meer bang voor.
Met gewoon in- en uitademen blijk ik een heel eind te komen.

Ik wil deze foto toch even ook tussen de rest van m’n weblog bewaren… Omdat ik er zo relaxed op sta… Zo mezelf… En omdat ik toen, in Londen, eigenlijk misschien al wist wat er zou gaan gebeuren…

Ik koop de afgelopen dagen elke dag een cadeautje.
Niks groots, niks duurs.

Ik moet lief voor mezelf zijn.
Niet omdat anderen dat niet zijn, integendeel.
Juist al mijn vrienden hebben zich als 1 grote warme massa om me heen gevouwen, me getroost, me vastgehouden, me gezegd dat alles wel goed komt, dat ik sterk ben, dat ik leuk ben, dat ik lief ben, ze hebben voor me gekookt, met me meegehuild, met me gelachen, me advies gegeven, elke dag gecheckt om te vragen hoe het gaat, me ervan overtuigd dat ik altijd mag bellen of langskomen als ik het niet meer trek.

Met zoveel armen om je heen voel je je overal thuis.

Ik moet mezelf eraan blijven herinneren dat er ooit ook weer een thuis is voor mij en de katten.
Een écht thuis.
Anders word ik langzaam gek.
En nu zat ik daar sowieso altijd al een beetje tegenaan.

Zaterdag kocht ik een armband met blauwe schelpjes.
Zondag een tompouce.
Maandag een tweedehands retro-sprei.
Dinsdag kocht ik 2 nieuwe theedoeken.
Woensdag een zakje wasknijpers in de vorm van een klavertje 4.
Vandaag 2 groene pannenlappen.

Als het kan laat ik het inpakken.
“Is het een cadeautje?”
“Ja.”

Voor mezelf.

De rouwkaart van de pa van P. kwam binnen.
Zonder mijn naam eronder.
De naam van de moeder van P.
De namen van de zus en zwager van P.
De namen van de nichtjes van P.
De naam van P.
Zonder Luna.
Dat was raar.
Dat was logisch.
Maar dat was raar.

Morgen wordt de pa van P. begraven.
P. heeft liever niet dat ik er bij ben.
Ik begrijp dat.
Ik moet dat respecteren.
Hij vindt het fijn dat ik dat respecteer.
Als ik wel ga is het moeilijk.
Als ik niet ga is het ook moeilijk.
Een begrafenis is trouwens sowieso niet mijn idee van een feestje en ik denk dat de pa van P. het allemaal wel had begrepen.

Ik brand morgen zelf wel een kaarsje.

En ik weet nu al dat ik, ondanks de totale chaos van deze hele situatie, dankbaar zal zijn voor het moment.

Ik ben begonnen met het puinruimen in ons grote huis.
Het doet verdriet.
De poezen snappen er niks van.
Ik weet niet waar te beginnen.
Ik weet niet waar het eindigt.

Al voelt het ook goed om alles wat ik had opnieuw te evalueren, te bekijken, te checken en te realiseren, te voelen; ik kan zonder.

Vandaag ging de telefoon.
“Met Luna.”
Het was Kim van een uitvaartmaatschappij en ze zocht P.
“Nee, die is er niet, maar ik ben zijn vriendin, waar gaat het over?”
“We willen graag een afspraak maken om te kijken of alles nog klopt.”
“Volgens mij heeft hij niet eens een uitvaartverzekering.”
“Ja, maar daarvoor willen we graag een keertje langskomen.”
“Eh.”
“Ja, dat doen we elke 2 jaar.”
“Eh.”
En dan pas zie ik in wat voor een bullshit dit gesprek op dit moment is.
“Mijn man en ik gaan uit elkaar, dus als je m’n man wil spreken, dan zou ik over een paar maanden maar terugbellen.”
“U gaat scheiden?”
“Zoiets ja.”
“Misschien heeft ú dan een uitvaartverzekering nodig?”

Ja, dat was lachen.

Ik had vandaag een stukje willen schrijven met de titel ‘Luna in haar tijdelijke Bachelorette-Flatte’.
En dat ik voor het eerst in m’n hele leven alleen heb geslapen gisternacht.
Dus; zonder man naast me.
Zonder poezen in bed.
Zonder ouders in de buurt.
Of zonder huisgenoten in een andere kamer.
Ik vond het doodeng.
Maar het ging eigenlijk best goed.
En ik had m’n teddybeer bij me.

Ik had ook willen schrijven dat ik vandaag het gevoel had dat het allemaal wel goed zou komen.
Dat ik zoveel lieve vrienden heb die mij hier doorheen gaan slepen.
Dat ik zoveel vertrouwen in mezelf heb dat het ook financieel wel goed komt.
Dat mijn toekomst zo mooi gaat worden.
Dat P. en ik op een volwassen en liefdevolle manier uit elkaar gaan.

Vandaag is de pa van P. overleden.

Ik ben weer in de Bachelorette-Flatte.
Alleen.
Met teddybeer.

Tussen euforie en wanhoop bevinden zich vele gradaties.
Ik heb ze allemaal al minstens 100 keer gevoeld.

Mijn initiële boze gevoel was;

Als hij nou maar meer dit!
Als hij nou dat!
Als hij nou niet!
Als hij!
Als hij!
Dan!
Dan!

Dat gevoel heeft na 4 dagen plaatsgemaakt voor de tekst van een liedje van De Dijk;

Het is zijn schuld niet.
Net zomin de mijne.
Het is de manier zoals de dingen gaan.
Het is wat de tijd kan doen met 2 mensen.
Het was goed.
Maar nu mankeert er toch wat aan.

Er zijn van die columns waarvan ik de titel al een tijdje weet.
Alleen de inhoud is nog onbekend.

Hoe lang maalt deze titel al door m’n hoofd?
Een dag?
Dagen?
Een week?
Weken?
Maanden?
Een jaar?
Maakt het eigenlijk uit?

Gisteren heb ik tegen P. gezegd dat ik bij hem weg ga.

Of hoe ik het ook had kunnen zeggen: "Het is uit."

Uit.
Over.
Ex.

Ik ben bang.
Ik ben zo verdrietig.
Ik ben zo opgelucht.
Ik moet huilen.
Ik moet lachen.
Ik vind het spannend.
IK vind het meer dan dapper dat ik dit durf.
Ik weet niet waar ik aan ben begonnen.
Waar ben ik aan begonnen?
Ik heb 4 katten.
Ik heb geen huis.
Ik heb geen vaste baan.
Ik heb geen pensioen.
Ik heb totaal geen houvast meer.
Ik laat al mijn zekerheden achter.
Ik laat misschien wel alles achter.
Ik ben zo bang voor dat wat komen gaat.

Maar ik weet alleen sinds zo’n lange tijd weer:

Ik hou van mij.

Ik moest nu, nu, nu ineens een pincet hebben, want er zaten een paar wenkbrauwharen de verkeerde kant op die ik ook graag nu, nu, nu wilde verwijderen. En ik weet dat ik minstens 5 pincetten in huis heb, maar waar, dat is altijd de vraag! In plaats van orde te scheppen in de chaos en de boel een beetje op te ruimen kies ik er liever voor om zo snel mogelijk van mijn wenkbrauw-probleem af te komen en over te gaan op de aanschaf van pincet nummertje 6. En Thank God voor een huis in centrum Amsterdam, want binnen 5 minuten sta ik in de Kruidvat. En omdat ik een nogal gejaagde en drukke indruk maak ben ik de target van het beveiligingsjochie. Zo’n pikkie van een jaar of 18 met net 3 schaamhaartjes en nog nooit geneukt waarbij ik me dus never nooit veilig zal voelen. En terwijl ik op zoek ben naar een pincet voel ik hem naar me staren. En ja, moet je dan terugkijken, of juist niet? Hoe kijk je als een niet-dievegge? Ik besluit vriendelijk te glimlachen, maar terwijl ik de rest van de Kruidvast door sjees loopt het jochie me quasi niet-opvallend achterna waardoor ik nog gejaagder word. Zenuwachtig, dat ook. Ga weg, denk ik, terwijl ik met een vol mandje voor de kassa sta en zie dat het beveiligingsjochie zich strategisch achter de detectiepoortje heeft gepositioneerd. En ja, ik kon er natuurlijk op wachten, want zo’n dag is het; het alarm gaat af wanneer ik door de detectiepoortjes loop. ‘Pieppieppiep’! Binnen no time staat het jochie naast me. "Wat heeft u gekocht mevrouw?", vraagt het jochie. Mevrouw? Mevrouw? Ja, joh, maak de situatie nog even erger. Ik zucht en begin met het uitladen van mijn tas. "Dit heb ik gekocht en dit zat al in m’n tas en dit heb ik gekocht en dit en dit en deze mascara zat al in m’n tas en deze lipgloss ook", begin ik. Even later ligt er een ongeorganiseerde stapel met nieuwe en oude verzorgingsproducten op een tafeltje. Zijn blik blijft hangen bij mijn net gekochte Lactacyd intiemtissues. Ik wil wat zeggen als; "Ja, dat ken je niet hè? Dat is voor een frisse kut, lul!", maar ik glimlach nog maar een keertje. Even later zie ik het jochie met de tissueus op en neer lopen door het detectiepoortje. Gênant! Fucking gênant! En pas na een 5 minuten durende tas-check sta ik eindelijk buiten. Thuis epileer ik m’n wenkbrauwen en denk aan de 3 schaamhaartjes van het beveiligingsjochie.