Auteur: luna

Het leven van een grachtengordelyup valt niet mee. Zo leefden P. en ik al ongeveer 8 maanden op een betonnen vloer. Een betonnen vloer zonder iets erop, dus op blote voeten lopen of zelfs op sokken lopen was niet handig. Overal lag stof en overal zaten witte pootjes van de katten. Vervelend, maar een eigen huis is duur en een vloer van 150 vierkante meter is niet goedkoop. Daar moesten wij gewoon mee wachten en als mijn moeder mij afgelopen woensdag haar pinpas niet in m’n handen had gedrukt, dan hadden we nog steeds niet genoeg geld gehad voor een nieuwe vloer. Ook zagen we eigenlijk al maanden als een berg op tegen de klus. Vooral tegen het weer helemaal leeghalen van de woonkamer en dan vooral tegen het verplaatsen van onze gigantische oude-sinaasappelkisten-boekenkast. Maar maandagmiddag is het gelukt met hulp van vriend J. en maandagnacht hebben P. en ik romantisch van 20.00 tot 5.00 op de kale vloer gelegen om deze te schuren, schoon te maken en te ontvetten. We hebben geschuurd tot we geen vingertopjes meer hadden. Dinsdag stond klusjesman E. om 10.00 voor de deur om de eerste laklaag over het beton aan te brengen. Het zag er goed uit en P. en ik waren zeer in onze nopjes. Ook waren we nog in onze nopjes toen we terugkwamen om 17.00. Het was de vloer die we altijd gewild hebben; een industriële vloer waar leven in zit. Eindelijk! De eerste laag was opgedroogd en klusjesman E. zou de hele handel licht opschuren zodat daarna de tweede laag eroverheen kon. Alles ging goed, behalve in het midden van de woonkamer. Daar liet de eerste laag los. Niet goed gehecht. Een grote vlek van 2 vierkante meter openbaarde zich in het midden van de kamer. Totale verbijstering bij P. en mij. Het hier-moet-ik-even-bij-gaan-zitten-effect. Nog niets in dit huis is in 1 keer goed gegaan. Godverdomme. Het is dat ik te moe ben om een potje te gaan zitten janken.

Als ik heel eerlijk ben vond ik het een beetje tegenvallen. Dancevalley 2003. Het was wel leuk, maar de magie van de voorgaande jaren was er een beetje af voor mij. Misschien word ik te oud en misschien heb ik al te veel écht goede feestjes meegemaakt. Maar dit jaar Dancevalley verdient met recht een prijs voor de meeste slecht geklede mensen bij elkaar. Ik heb nog nooit zoveel meisjes in outfits van de Dappermarkt of de Albert Cuijp bij elkaar gezien. Waarschijnlijk niet eens daar gekocht, maar op een willekeurige andere markt in een provinciaals dorp. Niet zo’n leuk publiek dus om naar te kijken als de andere jaren. En al was het allemaal goed georganiseerd, toch hing er een naar smaakje aan. Eerst een kaartje kopen voor € 67,50 met daarboven op nog eens € 7,50 ‘administratie- en reserveringskosten’. Een biertje koste € 4,- en een flesje water van 0,2 liter € 2,-. Het ergste was nog dat je de doppen van de flesjes niet meekreeg, zodat je je flesje water niet kon bewaren. Flauw, heel flauw. Verder heb ik een matig broodje met kip naar binnen gewerkt waar ik € 5,- voor moest betalen. Ik had misschien beter een mini-bakje aardbeien kunnen kopen voor € 4,-. Nu zijn P. en ik natuurlijk 2-verdieners, dus eigenlijk moeten we niet zeiken over geld. Ik vraag me alleen af hoe die massa 16-jarige meisjes uit de provincie dit kon betalen. Een ‘sexy’ outfit, een kaartje, de reserveringskosten, een treinkaartje, minstens 10 drankjes, een paar keer naar de wc á € 0,50, een broodje beenham en hoogstwaarschijnlijk ook nog een xtc-pilletje of iets anders chemisch. Daar moet je heel lang voor achter de kassa zitten tegen het minimumjeugdloon. Voor dat geld kun je ook een weekje naar Spanje. En misschien hadden P. en ik dat ook moeten doen, maar dan hadden we wel een fantastische set van Sacha en John Digweed gemist.

En er was rust in huis. Mijn ouders zijn net vertrokken van een mini-vakantie in Amsterdam bij P. en mij in huis. Maar vakantie is niet het goede woord. Ze hebben er, geheel op eigen houtje, een werkvakantie van gemaakt. Na 4 dagen non-stop klusactiviteit in het huis ben ik stiekem blij dat ze weer richting Tiel zijn. Dan kan ik even gaan zitten. Later zal ik met weemoed naar dit soort dagen verlangen, naar de gezelligheid, de humor, de vanzelfsprekendheid, de liefde van mijn ouders voor elkaar en voor mij, maar voor de komende weken is het mooi geweest. Nu is het weer tijd om tot 10.00 in m’n bed te blijven liggen, tot midden in de nacht achter de computer te hangen en om dronken te worden. Niet dat er de afgelopen dagen niets gedronken is, integendeel, om m’n ouders nog enigszins rustig te houden zette ik bij m’n moeder iedere dag om 12.00 een wit wijntje voor de strijkplank. M’n vader moest verplicht om 12.00 ophouden met stofzuigen, schilderen, boren of andere belangrijke poetsdingen om z’n biertje op te drinken. De rest van de dag werd hun glas regelmatig bijgevuld, maar ik moest na 1 rosétje al stoppen. “Jij drinkt te veel”, vond m’n moeder. “Ja, je moet oppassen, vrouwen moeten niet zoveel drinken”, zei m’n vader, terwijl hij zichzelf en m’n moeder nog wat inschonk. “Wij mogen dat, want wij hebben vakantie”, zei m’n moeder. “Jij hebt elke dag vakantie”, zei m’n vader tegen m’n moeder. Na de eerste alcoholische consumpties werden m’n ouders over het algemeen iets rustiger, maar toen waren P. en ik al gevloerd. Wij zijn er gewoon niet voor gemaakt om om 7.00 op te staan en allerlei dingen te doen. Volgens mij is het een natuurlijk mechanisme van de mens om, zo gauw als zijn ouders niet meer in de buurt zijn, alle wijze raad zo snel mogelijk weer te vergeten. Even resetten de hele handel. Tijd voor een flesje wijn dus. M’n moeder heeft alleen m’n complete voorraad er doorheen gejaagd.

De hel was het! De levende hel veroorzaakt door een relnicht van de bovenste plank. “Oh, nee, met dat kapsel lopen alle huisvrouwen op de Nieuwmarkt rond! Die kleur kan echt niet meer”, zei de relnicht tegen me toen ik hem vertelde hoe ik m’n haar graag geknipt had gehad. Het paste ook niet bij m’n gezicht, vond hij. “Ik wil het graag een beetje punk”, zei ik. “Nou, wat je nu hebt is helemaal geen punk”, zei hij terwijl hij een trek van zijn peuk nam. Toen had ik weg moeten gaan. Gewoon naar huis moeten lopen. Ik was er immers toch al in een vlaag van verstandsverbijstering binnengestapt, want ik had me voorgenomen m’n haar weer te laten groeien. Maar ik bleef, want ik durfde niet meer weg. Had ik het maar wel gedaan, want dan waren me 2 uur vol botox-verhalen, afslankkuur-verhalen en plastisch chirurgen-verhalen bespaard gebleven. Het leek zo’n hippe kapper aan de etalage te zien. In plaats daarvan zat ik in een kleine ruimte met 3 personen die allemaal ‘iets hadden laten doen’. De hel was het! “Je moet je wenkbrauwen verven, past veel beter bij je gezicht”, ging de relnicht verder. “Ik zat al te kijken wat er nou mis was met je, maar dat zijn die wenkbrauwen.” “Eh, nou ik vind het verven van m’n wenkbrauwen iets te heftig”, antwoordde ik. “Ach, ik doe het al 40 jaar. Heftig, heftig, als je met zo’n afgrijselijke kleur rood durft te lopen, dan is het verven van je wenkbrauwen niet heftig. En zo’n zwarte veeg aan de achterkant, dat is allang weer uit. Helemaal niet hip meer.” Ondertussen zette hij m’n haar in de coup soleil. Volgens mij was dat in de jaren 80 hip. Maar ik zei niks. Ik wou ‘m niet tegenspreken. Ik wou alleen maar zo snel mogelijk naar huis. Hij mocht z’n ding doen als hij maar niet tegen me zou praten. Eenmaal thuis heb ik meteen een flesje gelspray op m’n nieuwe kapsel losgelaten. Het zit. En daar is alles mee gezegd.