Auteur: luna

7.00. De mobiele telefoonwekker van P. gaat. Een halve minuut later de mijne. Zucht. Nu sterk blijven. Nu aan Dr. Phil denken. Nu vooral heel veel aan Dr. Phil denken: “Als je niet tevreden bent met iets in je relatie dan moet je niet proberen om je partner te veranderen. Dat werkt averechts. Je moet jezelf veranderen of proberen om op een andere manier met de situatie om te gaan.” Dus besloot ik gisteren om met P. te gaan ontbijten. Dit zou het wekker-piep-drama moeten voorkomen. Gewoon sámen vroeg opstaan en doen alsof we een gezellig gezinnetje zijn. Een schier onmogelijke opgave, want ik heb een kut-ochtend-humeur. Geef me 2 bakken koffie en er kan misschien een glimlachje vanaf. Daar houdt het dan wel op en er moet niks geforceerd worden. Maar ik moest eruit vandaag om 7.00. Ik had namelijk een missie. En Dr. Phil zou me daarbij helpen. Kopje thee voor P. en een dubbele kop koffie voor mij. Broodbeleg op tafel, boter, brood, bordje en messen. Ik was er klaar voor, maar P. lag nog beneden in bed. Geen goed moment om in bed te blijven liggen. “Liefje, kom je aan tafel? Nu! Ik doe dit voor jou”, schreeuwde ik naar beneden. Nog geen minuut later zat P. aan tafel naar mijn chagrijnige gezicht te staren. We smeerden allebei een bruine boterham met kaas en konden ‘m met moeite wegslikken. “Gezellig hè?”, zei hij. Het was een grapje, maar ik kon er niet om lachen. Ik kon eigenlijk tijdens ons hele ontbijt van 10 minuten niet lachen. Ik wilde partner P. de deur uit. En snel. Ik trok het gezellig doen ’s ochtends niet. Oprotten moest hij, dat straalde van m’n gezicht. Ik probeerde aan Dr. Phil te denken, maar het lukte niet meer. En ik wou het ook ineens niet meer. Ik ben er klaar mee. Partner P. mag van mij voortaan de wekker weer gewoon om 5.00 zetten. Dan blijf ik gewoon liggen en dan kan ik hem daarna tenminste legitiem uitschelden. Dat past beter bij m’n ochtendhumeur. Fuck Dr. Phil.

“Hoe laat zet je de wekker?”, vroeg ik aan P. vannacht om 1.00. “Om 5.00”, zei P. rustig. Het was weer zover. Zucht. Partner P. neemt zich elke nacht voor om de dag daarna vroeg op te staan. Zodat hij nog wat dingen kan doen. Zo’n 2 jaar geleden (4 januari 2002) schreef ik al over deze onhebbelijkheid van P., die me nu inmiddels écht de strot begint uit te komen. “Peehee! Neehee! Doe even normaal”, reageerde ik vannacht bits. Maar P. bleef rustig: “Meisje, écht, je hebt geen last van me. Ik moet morgenochtend nog even werken.” “Je komt er toch niet uit”, zei ik, “en dan staat dat ding weer te piepen. Ik wil slapen. Doe nou niehiet.” “Echt, beloofd”, zei P. nogmaals, “je hebt geen last van me.” Maar wat ik voorzag, geschiedde ook. De wekker begon om 5.00 te piepen en werd iedere 4 minuten vakkundig weggedrukt. Partner P. hoeft voor deze handeling niet eens wakker te worden. Hij kan het in z’n slaap. Ik daarentegen ben klaarwakker om 5.00, stoot hem iedere 4 minuten aan om te zeggen dat hij eruit moet, en ik ben pislink om 6.00. “En nou is het godverdomme afgelopen. Stomme lul. Je zet dat kutding uit of je zet ‘m op een normale tijd. Godverdomme. Je verneukt m’n REM-slaap. Lul”, riep ik om 6.00. Hierop reageerde P. met de briljante zin: “Je mag me ook wel iets liever wakker maken hoor. Dat geschreeuw helpt niet.” In de verte hoorde ik een ukelele en Brigitte Kaandorp begon in m’n hoofd te zingen: ‘Ik haat je, ik haat je, vieze gore lul / Ik haat je, ik haat je, met al je flauwekul.’ En elke ochtend, als de wekker op onhebbelijke tijden afgaat en P. zich gedraagt alsof hij alleen in bed ligt, dan zou ik hem kunnen haten. Intens. Ware het niet dat ik zoveel van hem houd. Liefde maakt doof.

‘Hé Amsterdam, ze zeggen dat je bent veranderd!’ Toen ik net in Amsterdam woonde wilde ik elk weekend naar de Cooldown. Om te dansen op nummers die maar een halve minuut gedraaid werden, om waterig bier te drinken en om foute mannen op te pikken. Ik vond de Cooldown fantastisch. Zo’n 7 jaar geleden pikte ik daar ex S. op en met die ex S. stond ik gisteren, samen met zijn vriend L., weer in de Cooldown. “Net als toen”, hadden we afgesproken. En het was weer net als toen. De te enthousiaste barkeepers lopen nog steeds in een wit overhemd en een afgeknipte spijkerbroek en ze geven nog steeds gratis drankjes-waar-je-heel-snel-dronken-van-wordt aan meisjes van 16. Ook het publiek bestaat nog steeds uit grijpgrage mannen die in de looprichting van het toilet staan. Of ze pakken je net iets te gretig vast bij je heupen als je wil passeren of ze doen juist een stapje naar voren zodat je borsten zijn lichaam onmogelijk niet kunnen raken. En ook de muziek in de Cooldown is nog net zo slecht als 7 jaar geleden. Ze draaien zelfs nog precies dezelfde platen, met uitzondering van ‘Heb je even voor mij’ van Frans Bauer. Die heb ik gisteren om precies te zijn 8 keer gehoord. “Lalalala lala! Heb je even voor mij? Lalala lalala. Maak wat tijd voor me vrij!” Fantastisch. Ik vond het vroeger een geweldige tent en nog steeds. Het ademt de sfeer van goedkope seks. Seks voor 1 nacht. Van zoenen met iemand wiens naam je de volgende dag alweer bent vergeten. Alles is dus nog hetzelfde in de Cooldown, het enige wat veranderd is zijn wijzelf. Vriend L. is inmiddels getrouwd en heeft 2 zoontjes. Ex S. is nog wel vrijgezel, maar nu met een verantwoordelijke baan en een hypotheek. En ik ben bijna 5 jaar met P., inclusief huis en samenlevingscontract. ‘Maar Amsterdam, je bent nog net als toen.’

Sjongejongejonge. Wat een gedoe zeg. Wat een heisa. Wat een overtrokken gelul. Als je tegenwoordig al niet eens meer thuis naar porno op je computer mag kijken, dan vrees ik met grote vrezen voor de toekomst. Rob Oudkerk deed dat dan wel op een computer van de gemeente, en die gemeente heeft dan wel een keer het regeltje opgesteld dat pornografische en racistische websites niet bezocht mogen worden, maar waar doen ze moeilijk over! Over een beetje kijken, lezen en masturberen achter een computer! Als die man dat nou fijn vind, laat hem dan. Misschien bedacht Oudkerk wel de meest briljante beleidsplannen nadat hij een uurtje naar wiebelende tieten had gekeken. Misschien geeft een half uurtje pornopauze meneer Oudkerk wel de energie, de motivatie en het enthousiasme om zijn taken goed uit te voeren. Of misschien valt meneer Oudkerk wel in slaap na de ejaculatie, dat weet ik niet. Maar ik denk dat een dagelijkse dosis porno goed is voor de mens. In ieder geval voor de man. En in ieder geval voor mij. Dus ik ben blij dat ik gewoon voor een seksblad werk. Mijn werkgever, hoofdredacteur P., zorgt er voor dat er elke maand een verse porno-DVD op mijn bureau ligt. Mocht ik ooit zonder inspiratie of motivatie zitten, dan hoef ik maar 1 zo’n FOXY-DVD’s in m’n computer te stoppen om binnen enkele minuten weer helemaal het vrouwtje te zijn. En ook als ik geen inspiratie heb wil ik er nog wel eens een pornootje in stoppen. Gewoon om in FOXY-sferen te komen. Als je over seks schrijft, dan is het niet de bedoeling dat je ondertussen aan de afwas denkt. Dat werkt niet. Na 10 minuten porno sta ik als seks-tekstschrijver weer helemaal op scherp. Maar toch maak ik me een beetje zorgen, want ik bezoek óók wel eens de website van de gemeente Amsterdam. Ik vraag me ineens af of mijn hoofdredacteur P. daar misschien problemen mee heeft. Maar dit stukje tekst gaat eigenlijk nergens naartoe. Even weer een pornootje kijken.

Ik kwam voor de vierde keer in Japans restaurant Tokyo Café op het Spui en het Japanse mannetje onthaalde me vol enthousiasme. Hij ging nog net niet zoenen. De schat. “Weer een flesje Chardonnay?”, vroeg hij toen vriendin E. en ik aan de teppanyaki-tafel hadden plaatsgenomen. Altijd goed. “Heb je weer van die boekjes bij je?”, vroeg het Japanse mannetje terwijl hij de wijn inschonk. Hij doelde op de vorige keer dat ik samen met vriendin M. in dit restaurant gegeten had. Toen deelden we een tafel met 8 IT’ers die vriendin M. en mij vol sake-gebrul ontvingen als ‘het toetje’ van de avond. Nadat we vertelden dat we voor een seksblad schreven kon hun avond niet meer stuk en ze wilden alles, maar dan ook alles van ons weten. Net als de Japanse koks en obers trouwens. Die zagen een FOXY voorbij komen en vlogen er als hongerige pubers bovenop. Ze wilden allemaal een exemplaar. En nu wilden ze er dus nog meer. Mooie plaatjes, vonden ze. En mooie vrouwen, dat vonden ze ook. De FOXY was heel goed geweest voor het werktempo, dat vonden ze helemaal. Tussen de briljante rauwe tonijnsalade en de sublieme op houtskool gegrilde zalmspiesjes kwam een Japanse kok vandaag verlegen bij me staan. Of we het bij FOXY niet leuk zouden vinden om een keer foto’s te maken van een naakte vrouw, helemaal versierd met sushi. Op een teppanyaki-tafel. En hij wilde die sushi er dan wel opleggen. “Met een bakje sojasaus bij haar navel”, zei hij. Hij had er nu al zin in, dat zag ik zo. Een beetje beduusd keken vriendin E. en ik elkaar later aan. “Jeetje”, zeiden we tegen elkaar, “dat was wel een beetje raar.” Maar we hebben goddelijk gegeten. Goddelijk!!! Misschien moest ik zelf maar op die teppanyaki-tafel gaan liggen om me te laten versieren met sushi. Sushi op m’n tepels, sushi in m’n mond. Lijkt me heerlijk. De foto’s laten we gewoon achterwege.