Auteur: luna

“A kiss on the hand may be quite continental, but diamonds are a girls best friend.” Marilyn Monroe zong het, maar ze had het mis. Ze had dan wel de tampeloeris van John F. Kennedy tussen haar benen gevoeld, maar als dat een Tarzan was geweest, dan had ze wel anders gezongen. Ik vind de Tarzan, naast de tampon en het Madonna-radiokanaal op Radio@Netscape Plus, de beste uitvinding van de vorige eeuw. Bij FOXY ben ik verantwoordelijk voor de productpagina, dus iedere maand mag ik 10 nieuwe seksspeeltjes bespreken. Peter Muller, mijn hoofdredacteur aldaar, stelt mij vaak aan zakenrelaties voor als ‘de vrouw die de Tarzan groot maakte’. Grapje natuurlijk, maar een klein beetje waar, want als ik ergens de Tarzan kan promoten, dan doe ik het. Of dat nu op een familiefeestje, in een discotheek of bij de bakker is. Of op mijn site. Voor dit lyrische promotieverhaaltje hier word ik overigens niet betaald. Dit doe ik uit pure liefde voor mijn lezers, omdat de Tarzan een product is waar ik compleet achter sta; iedere vrouw, single of niet, zou er eentje op haar nachtkastje moeten hebben! Nu heb ik er zelf niet eentje. Ik heb er wel 10. Wat zeg ik? Wel 20. Mijn vriendinnen kregen er ook allemaal 1 en dan nog heb ik een bak vol met seksspeeltjes die bedrijven mij in het verleden opstuurden. En er komen steeds nieuwe bij. Een week geleden stuurde vibratormannetje E. me een grote doos met het nieuwste van het nieuwste op seksspeeltjesgebied. Wat een pret! Wat een feest! Snel overal batterijen in om te kijken welke kant alles opdraait en welke lichtjes gaan knipperen. Hoog technisch vernuft allemaal! Maar omdat ik de beroerdste niet ben, en onmogelijk al deze speeltjes tegelijkertijd kan gebruiken, laat ik een lezer(es) delen in mijn vibratorgeluk! De ‘Bunny Pearl‘ stuur ik, uiteraard ongebruikt en in een discrete verpakking naar degene met het leukste liedje of gedicht over een vibrator. Iets anders mag natuurlijk ook. “Tarzan! Tarzan! A Tarzan is a girls best friend!”
www.viashop.nl

Ongeveer 2 weken geleden kreeg ik een mailtje: ‘Hee meiske, alles kits? Ik mis je. Zullen we weer eens ergens een biertje pakken?’ Het mailtje was van vriend E. met wie ik een paar jaar geleden in een studentenhuis in Landsmeer heb gewoond. Nadat ik in Amsterdam en hij in Den Haag ging wonen werd ons contact minder. Het laatste jaar hadden we zelfs helemaal geen contact. Maar ook ik had zin om hem nu weer te zien. Dus liepen wij vandaag door een desolaat Artis. Een koud Artis. Een leeg Artis. Met weggekropen dieren. Maar vriend E. en ik hadden warme gesprekken en koud bier in een kil Artis-restaurant. En die warme gesprekken gingen verder in Thais restaurant Rakang. Met perfect eten, maar vooral met een perfect servies. Zo dronk E. zijn biertje uit een gedraaid glas en mijn bierglas stond een aantal graden scheef. Onze borden hadden een opdruk in de vorm van een gezichtje. De mijne had sushi-ogen, een neus van kaviaar en een mond van zalm. Die van vriend E. had ogen van plakjes ei, een augurk als neus en plakjes rookworst als mond. Briljant. Vriend E. at een soepje uit een kom versierd met een trial-tatoeage en een echte piercing door de rand! Het nagerecht, gebakken banaan met vanille-ijs, zat in een porseleinen doosje met een sluiting van hout. Een lust voor het oog en een lust voor de mond. Zijn koffie werd geserveerd in een kopje met lippenstift-opdruk en mijn koffie zat in een averechts kopje. Volgens mij is geen enkel stuk servies hetzelfde bij Rakang. Wauw! En zelfs de toiletten zijn versierd. De mannentoiletbril bestaat uit ingegoten hagedissen en kikkers. De damestoiletbril uit ingegoten bloemblaadjes en het doortrektouw is een sliert bananen aan een touwtje. Vriend E. en ik hadden het fijn. En vriend E. en ik hadden het goed. Sommige vriendschappen kunnen best een jaar op pauze om daarna weer hetzelfde, maar toch anders, door te gaan.
Rakang, Elandsgracht 29, Amsterdam, 020 6275012, hoofdgerecht tussen € 15,50 en € 20,50, reserveren is handig

Woensdagmiddag. Vrij van school. Ik was vergeten hoe het was. Gisteren werd ik voor 2 uurtjes weer even 20 jaar teruggeworpen in de tijd. “Welke film wil je zien?”, had ik van te voren aan oppaskind M. gevraagd, “’Finding Nemo’, ‘Pietje Bell 2’ of ‘Brother Bear’?” Hij mocht natuurlijk kiezen, maar ik hoopte stiekem dat-ie niet naar ‘Pietje Bell 2’ wou. ‘Pietje Bell 2’ is stom. Maar gelukkig wou hij net als ik naar ‘Brother Bear’, dus zaten we om 13.30 in de bioscoopzaal vol jengelende kinderfeestjes. Dat er geen reclame werd getoond was dus zeer prettig, want kinderen worden van megagrote beeldschermen gevuld met afbeeldingen van Playstation’s, Gameboy’s en Barbie’s waarschijnlijk nóg ongeduldiger. Ik trouwens ook. Het verhaal van ‘Brother Bear’ speelt zich af in de Ijstijd. Er zijn 3 broers. Broer 1 gaat dood. Broer 3 neemt wraak op een beer. Beer dood. Broer 3 verandert door ‘de geesten’ zelf in een beer. De beer ontmoet een babybeer. Gaan samen op weg naar een rivier met zalm. Ondertussen denkt broer 2 dat broer 3 ook dood is en wil wraak nemen op de 2 beren. Het plot is eigenlijk een beetje te moeilijk voor kleine kinderen, maar waarschijnlijk denken die daar helemaal niet over na. Die zien een stel beren door een bos lopen met een paar elanden erbij, paar leuke liedjes om de boel aan elkaar te plakken en de film is geslaagd. Bekertje cola en een XL bak popcorn en het feest kan helemaal niet meer stuk. “Ik moest op het laatst wel een beetje huilen”, zei oppaskind M. toen de film was afgelopen. “Waarom dan?”, vroeg ik. “Nou, dat beertje was z’n moeder kwijt en dat lijkt me heel erg.” Ik vertelde hem maar niet dat ik de eerste 10 minuten, het laatste kwartier en ook een paar keer tussendoor met tranen in m’n ogen zat. Van blijdschap dan. Ik kan niet wachten tot volgende week woensdag vrij. Dan gaan we naar ‘Finding Nemo’.

“Ruik jij dat nou niet?”, vroeg P. met een vies gezicht. Ik snoof eens diep, maar ik rook niks. “Die klootzak heeft in de slaapkamer gepist, ruik je het nou echt niet?”, vroeg hij. Ik stond op uit bed en liep de slaapkamer door. Toen ik richting een hoopje kleding liep begon ik het te ruiken. “Gatverdamme, hij heeft op m’n broek gepist, gatverdamme, die kan ik nu wel weggooien”, jammerde ik. Uiteindelijk bleek mijn broek niet het enige doelwit geweest te zijn van Bruce Lee’s pispraktijken. Ook een rokje, een handdoek, de voetbaltas van P. en een tas van mij bleken doordrongen van Bruce’s markeerdrift. Ik gooide alles meteen in een vuilniszak, maar de pislucht in huis was nog steeds niet te harden. Een week lang probeerde ik de geur met wierookstokjes te verdrijven, maar Bruce bleef als een macho het huis terroriseren. Hier hielp geen wierookstokje meer tegen. Hier moest grof geweld aan te pas komen; een castratie. En ik moest degene zijn die Bruce Lee richting de dierenarts bracht gisteren, want P. kon er niet tegen. “Ik kan het niet aanzien hoor. Ik vind het zielig”, zei hij. En het was ook zielig, want toen ik Bruce weer ophaalde zat hij van angst te bibberen in z’n mandje. Onder een handdoek. Hij keek ongelukkig toen hij thuis voor het eerst weer wat stappen maakte en ik zou zweren dat hij met x-pootjes liep. Ik las het briefje van de dierenarts: ‘Uw kater is gecastreerd. Dit houdt in dat zijn testikels zijn verwijderd. De kans bestaat dat als uw kater al sproeide, hij hiermee ophoudt. Maar er blijft altijd een kleine kans dat hij dit gedrag wel (weer) gaat vertonen.’ Een kleine kans. Mooi. Probleem opgelost. Dacht ik. Gisteravond liep ik de slaapkamer in en vond op de grond een grote plas kattenpis. De damp kwam er nog vanaf. Ik steek nog maar een wierookstokje aan.

Sinds 1 januari heb ik een oppaskind. Een bijzonder oppaskind dat speciaal onderwijs volgt. Gisteren zouden we gaan zwemmen, want hij is gek op zwemmen. Het enige probleem is dat het oppaskind M. niet lukt om zijn diploma te halen. Het zwemmen lukt, het watertrappelen, het duiken. Alles. Alleen het groepsgebeuren, dat lukt gewoon niet. Dus niet afzwemmen en dus geen diploma. We gingen er niet van uit dat het iemand op zou vallen dat hij zonder diploma in het zwembad dobberde, maar helaas. Net toen we onze eigen mat hadden bemachtigd hoorden we de scherpe stem van een badjuf: “Hé! Hé! Kom jij eens hier!” De badjuf gebaarde M. om naar de rand van het zwembad te komen. “Heb jij wel een diploma?”, vroeg de badjuf. Kut. “Je hebt toch je A-diploma? Hè, M.?”, zei ik en ondertussen probeerde ik hem met m’n ogen duidelijk te maken dat hij mocht liegen. Zijn onbedorven kinderzieltje flapte er echter meteen uit dat hij geen diploma had. “Maar ik kan goed zwemmen hoor”, zei hij tegen juf. “In de vakantie heb ik ook met pappa gezwommen. En ik kan plastic dinosaurussen opduiken.” De badjuf kende geen genade. “Als je geen diploma hebt, dan moet je met zwembandjes zwemmen.” Het gezicht van M. stond meteen beteuterd. “Maar met die bandjes kan ik niet onder water”, probeerde hij. “Maar ik ben de hele tijd bij hem”, probeerde ik. De juf bleef streng: “Of met bandjes zwemmen, of niet zwemmen”, en ze duwde de bandjes in M.’s handen. Hij trok de zwembandjes om zijn armen en droop af naar de hoek van het zwembad. “Ik schaahaahaam me zo”, snikte hij. Grote tranen druppelden van zijn wangen in het zwembad. Zielig! “Als je nu naar huis wilt, dan snap ik dat best hoor”, zei ik tegen hem. Maar dat wilde hij niet. Hij vond het veel te leuk om te zwemmen. Alleen die bandjes. “Ik ben al 9 hoor. Iedereen kijkt naar me met die bandjes”, zei hij. Zielig! Zo zielig! Uiteindelijk heb ik, net als hij, 2 uur lang met zwembandjes om gezwommen. Gedeelde smart is halve smart.

‘God is bereid jou al je zonden te vergeven als je nu voor hem kiest.’ Ik las de eerst paar regels op het papiertje dat een christen mij in m’n handen had gedrukt. Het was zaterdagnacht en ik had net bijna 13 uur achter elkaar gewerkt op de Kamasutra-beurs. In een andere hal van de Jaarbeurs was Trance Energy in volle gang. “Weet je”, zei ik tegen de christen, “ik vind het echt lovenswaardig dat jullie hier staan, in de kou en de regen, maar ik vind het naar dat jullie expres bij een dance-event staan.” Ik vond dat zij daarmee meteen een oordeel velden over dancefeesten en hun bezoekers. “Mensen die naar dit soort feesten gaan ondervinden tijdelijk geluk. En tijdelijk geluk is het werk van de duivel”, zei de christen. “Als je voor God kiest dan krijg je eeuwig geluk.” Om zijn mening kracht bij te zetten spreidde hij zijn armen. Ik vroeg wat hij van de Kamasutra-beurs vond. Hij zei dat het niet de bedoeling was van God om je lichaam aan zomaar iedereen te laten zien. “God heeft niet voor niets kleding geschapen”, zei hij. Ik zei dat als het zo zat, dat God dan ook de Kamasutra-beurs had geschapen. En de FOXY ook. Dat was niet zo, want ook de Kamasutra-beurs was het werk van de duivel. En dus ook tijdelijk geluk. Ik zei dat ik in mijn leven best 5000 keer tijdelijk gelukkig wilde zijn. Dat ik dat een mooie score zou vinden. De christen wilde nog even kwijt dat andere Goden, zoals Allah en Boeddha, gewoon waren gestorven, maar dat Jesus weer terug op aarde was gekomen. Of iets in die richting. En dat daarom het geloof in God en Jesus Christus wel het enige juiste geloof moest zijn. “Het staat zwart op wit”, zei de christen. Ik moest de bijbel maar eens lezen, vond hij. Ik zei dat ik dat al gedaan had en dat ik er niet veel aan vond. “Weet je hoe ik het zie?”, zei ik. “Volgens mij was Jesus een soort Oprah Winfrey, maar dan 2000 jaar geleden. En 2000 jaar geleden bestonden er nog geen massamedia. Als Jesus nu had bestaan, dan had-ie vast z’n eigen talkshow gehad.” Ik zag in zijn ogen dat ik reddeloos verloren was.
www.naarhouse.nl

Ik kwam gisteren om 20.00 thuis en klikte de ganglamp aan. Die het niet deed. Ik liep verder naar de woonkamer en klikte daar een lamp aan. Die deed het ook niet. Net als de lamp in de keuken, de koelkasten, de diepvries en de verwarming. Kut en zucht. Na willekeurig wat knopjes aan en uit geklikt te hebben en een blik in de meterkast kwam ik tot de conclusie dat er iets ergs gebeurd moest zijn. Alle stoppen zaten er nog in en de lampen beneden deden het wel. Bellen met de NUON: “Als we nu iemand sturen, dan kost het € 108,-, en als er morgen iemand komt dan is het € 47,-.” Er was een hoofdzekering gesprongen en dat kwam door overbelasting, zei hij. En dat was onze schuld. Ik hing op en wachtte 2 uur op een NUON-elektricien-mannetje. In paniek bedacht ik me dat er de laatste tijd wel érg veel lampen waren gesprongen. En de transformatoren van onze 8 discolampen gingen allemaal na 2 weken stuk. Daar moest dit wel mee te maken hebben. Ik wist al bijna zeker dat het de schuld van de vorige bouwmannetjes was. Die hebben niets goed gedaan, dus het elektra hebben ze waarschijnlijk ook fout aangelegd. Paniek! Het NUON-elektricien-mannetje zou ontdekken dat we in een horror-huis wonen en dat het qua elektriciteit niet veilig is. Paniek! Maar, het NUON-elektricien-mannetje kwam, zag en verving in alle rust de hoofdzekering. “Was het onze schuld, was het onze schuld?”, vroeg ik hem manisch. Dat was het niet. Het was hún schuld. Iets met een bout die was los getrild en die zij nooit hebben gecontroleerd. Dus we hoeven die € 108,- niet te betalen. Terecht. Want het was hún schuld. Dus nu is het tijd voor een klachtenbrief naar de NUON om een schadevergoeding te eisen voor 8 discolampen en zo’n 20 gloeilampen. Ik moet er wat voor over hebben om groots en meeslepend te leven.