AND IF I RECOVER WILL YOU BE MY COMFORT
En ineens had ik er geen zin meer in. Of ineens, ineens, ik had er al weken niet zo’n zin meer in, maar ik deed het toch maar gewoon. Omdat ik het alle dagen, weken, maanden, de 2 jaar daarvoor had gedaan. Het was een constante in m’n leven geworden waar ik nu ineens vanaf moest. Doei.
Het ploggen was verworden tot een soort lullige oppervlakkigheid en stond de laatste 2 jaar regelmatig in schril contrast met de werkelijkheid. Want het aangename van ploggen was dat ik de diepte niet in hoefde te gaan. Net zoals je op Instagram of Facebook de diepte niet in hoeft.
Plogfoto van een pan spaghetti.
Plogfoto van Nina.
Plogfoto van m’n beeldscherm.
Beetje en passant schrijven dat m’n man met een depressie thuis zat.
Beetje en passant laten weten dat de kanker bij m’n moeder weer terug was.
Beetje en passant melden dat er al maanden geen geld op m’n bankrekening werd bijgeschreven.
En passant dat ik zelf ook wel eens een kutdag had.
Ondertussen.
Zorgen om mijn man.
Zorgen om mijn ouders.
Zorgen om de dochter.
Zorgen om de oppaspuber.
Zorgen om ons.
Zorgen die gerelativeerd worden door het feit dat je alles nog draaiend weet te houden. Er wordt nog gegeten. Er wordt nog gewerkt. Er worden nog leuke dingen gedaan met de pubers. De hond leeft nog. De katten leven nog. En dat alles nog draaide was zichtbaar door de plogfoto’s; weer een dag overleefd. Het leven gaat door. Routine. Ritme.
En ploggen hoorde bij m’n ritme.
Plogfoto van Bruce op schoot.
Plogfoto van een kaasplankje.
Plogfoto van de tv.
En nog maar een plogfoto van Nina.
Ik had kunnen schrijven over die keer dat ik zei: “Als je morgen niet naar de dokter gaat, dan ga ik morgen bij je weg.” En dat ik dat natuurlijk niet meende, maar dat hij de volgende dag wel naar de dokter ging.
Of over de honderden keren dat ik zei: “Je moet van die bank af. Ga wat doen. Ga sporten.” Maar dat ik ook wel wist dat het rondje met de hond het hoogst haalbare was voor dat moment.
Of over die ontelbare keren dat er zo’n zwart aura in de woonkamer hing dat ik er dikke plakken depressie van had kunnen snijden. Dat ik boos was. Dat het ook mijn woonkamer was. En dat het vooral ook mijn huis was waar ik elke dag moest werken. Dat het zwarte aura langzaam ook in en om mij ging zitten. Maar dat ik toch maar weer een cake ging bakken en een bloemetjesjurk aantrok.
Plogfoto van de cake.
Plogfoto van de bloemetjesjurk.
Ik schrijf liever over die keer dat we onlangs op onze nieuwe bank zaten en beseften; we hebben het gered. We hebben het goed. We hebben elkaar.
Plogfoto van een kussende J. en Luna.
Wat fijn om weer wat van je te horen en wat mooi geschreven, wat een eerlijkheid. Dikke kus. X.
Mooi geschreven Chantall!
Gelukkig hebben jullie elkaar, daar ligt het zeker niet aan. Maar het leven kan soms zo verdomd hard zijn en alles kan tegen zitten, wat het er allemaal niet makkelijk per op maakt. Houd je maar stevig vast,ap aan elkaar en aan je ouders en dochter(s).
Zonder ‘per’ en ‘ap’, aub. ?
Mooi Geschreven!
Plogfoto van een zoen aan jou!
Mooi puur stukje, een depressie heb je niet alleen, zo fijn om te lezen dat jullie het samen hebben doorstaan x
tsja…..ik lees je als sinds 2002 of zo. Zelden een reactive, maar nu dan toch wel ff weer een keertje!
Fijn om weer wat van je te lezen en wat mooi dat het tóch allemaal goed komt!
Zoals al eerder gezegd, mooi geschreven. Waar ik persoonlijk blij van word is het feit dat je blogt. Ploggen kon ik niet zo aan wennen. Je schrijft zo goed, ga alsjeblieft zo door!
Wat mooi, eerlijk en duidelijk geschreven. Kan het zo goed begrijpen! En af en toe een ‘echte’ blogpost is veel mooier dan elke dag een ‘neppe’ plog, uiteindelijk. Al heb ik er altijd ook erg van genoten :)
Rauw en puur….. Ik snap je zo goed….. Doe datgene waar je hart ligt lieve Chantall… dat is zo veel belangrijker voor jou, en voor jullie allemaal, dan een ‘mooi’ beeld neerzetten voor de lezers/kijkers.
Dikke zoen XX
Mooi geschreven en voor mij ergens heel herkenbaar – een man met een depressie is niet niks weet er alles van maar mooi ook dat je jullie het besef hebben dat jullie elkaar hebben en het goed hebben. – dat is zo wat telt.
Leven is inderdaad niet alleen maar rozen die in bloei staan..soms verwelkt er ook wel 1. Maar als je de schoonheid van de verwelkte kunt zien weet je dat het goed komt.
Hoop wel dat je af en toe nog blijft bloggen want ondanks alles was het altijd heel fijn om te lezen.
Tranen in mijn ogen. Voor anderen zorgen kan alleen als je goed voor jezelf zorgt. Soms moet je gewoon schijt hebben aan al die zelf opgelegde verplichtingen. Grote schoonmaak!
En, als ik je een èchte tip mag geven: Doe die akelige groene borden weg! Als je daar elke dag naar moet kijken als sip mens zijnde komt het nooit meer goed! Witte borden, mooi eten, ramen open, licht in huis, het is lente.
?
Wat ben je toch een fantastisch sterke meid. En super dat J uit de depressie is gekomen, want wat is dat moeilijk….Jullie hebben het toch maar mooi gered. Dikke kus
Wat een mooi en eerlijk stuk heb je geschreven! Dankjewel daarvoor.
Fijn weer wat van je te horen! Ik ben het helemaal eens met Sarah: deze mooie, eerlijke blog maakt al die dagen zonder schoneschijn & vrolijke plog meer dan goed! (Niet dat je dat aan ons lezers verplicht was, maar je snapt hopelijk wat ik bedoel)
Veel liefs voor jullie allebei!
Ik heb je blogs de afgelopen jaren gemist. En na het lezen van dit stukje besef ik het nog meer: ik heb je blogs écht gemist.
Zit hier met dikke tranen in mijn ogen. Wat ontzettend mooi geschreven. Stop er alsjeblieft niet mee met dat schrijven. En wat fijn dat het goed gaat met jou en Joost. Liefs X
Wat mooi.
Je bent gewoon een tof wijf!! zal je foto’s wel missen hoor!
❤️ Hoe herkenbaar…
Ik sluit me aan bij Marleen: hoe leuk ik je plogs ook vond, je blogs heb ik echt gemist.
Wat mooi en eerlijk geschreven, echt op z’n Dr. Phil’s ;-) (tell it like it is!), en ik ben heel blij dat jullie samen uit deze heftige periode zijn gekomen. U zijt een bikkel. Liefs!
Jeetje. GoGirlGo en tot gauw!
Mooi en eerlijk dus doe wat je moet doen, zo niet jammer zo wel blijf ik het lezen gr Henk
Aan de rechterzijde van mijn blog zijn tegenwoordig twee foto’s (met tekst!) van mij te zien. Een soort plog binnen een blog dus. Maar serieus inhoudelijk en zo: ja, soms zit het allemaal even niet mee. En dat mogen anderen best weten. Vind ik. Sterkte en liefs! (En raar dat we elkaar niet gesproken hebben op het Blogbal! Maar er is een foto met ons samen daarop.)
Prachtig! En zo blij voor jullie!
Ja, nee, what you wrote is what you wrote. It isn’t what you didn’t want to write, because you wrote it. And the rest is self inflicted, which doesn’t make it any easier. So go see your huisarts, because they have really nice pills for depression, these days, but you have to take them for six months or so, if he takes them they do not help you. If you got rid of the dog and the cats you might even be able to stop escaping life, and really discover each other. After all, you can’t really get up and out the door and discover the world if you have to make arrangements for somone to take care of the animals, that’s even worse than having children.
“Kom van de bank af”
“Ga sporten”
You need to stand in front of the mirror and tell yourself what to do, where to go, how to live. Most of all, you need to develop respect for your partner. Putting him down, as you just did in this schrijfsel, is going to lead only to yet another failed relationship. Sad. It’s not too late.
Ben al jaren een lurker, miste je wekelijkse updates, hoopte dat het een positieve reden had, maar helaas. Veel sterkte en veel liefs voor jullie allemaal.
Dank voor dit mooie en eerlijke stuk. Schrijf vooral wat je wil schrijven, wanneer je wilt schrijven, zonder dat je je gedwongen voelt. Je hebt bizar lang elke dag geplogt. Maar wat Sarah zegt: liever af en toe een ‘echte’ blog dan dagelijks een routine plog. En ja, wauw, jullie hebben het gered! Samen op de nieuwe bank, geen zwarte woonkamer meer. Veel liefde toegewenst!
Beste Menno, ouwe keyboard warrior! Niet dat jij ook maar enigszins oprecht geïnteresseerd bent in mijn of zijn welzijn, maar de zinnetjes die ik ‘niet’ schreef zouden horen bij stukjes van 1,5 tot 2 jaar geleden… mijn man is inmiddels al weer 4 maanden fulltime aan het werk… zijn depressie hebben we SAMEN overleefd, omdat we daar SAMEN aan gewerkt hebben… en bij dat SAMEN horen voor mij, en hem, ook onze katten en hond en uiteraard ook onze dochter en oppaspuber (die overigens ALTIJD op de eerste plaats zijn gekomen)…
Hey lieve Luna, wat schrijf je eerlijk en mooi! Dat komt binnen en dat vind ik heel fijn. Ik heb net zelf wat meegemaakt waarna ik merkte hoeveel het mij helpt om warme reacties en aandacht en liefde te krijgen van de mensen om mij heen. Jouw blogs vind ik altijd super, en ik hoop dat je af en toe wat zal schrijven. En al ken ik je niet, toch wil ik je een dikke virtuele knuffel geven! Liefs van Jupah
Gewoon XXXX En nog een paar XXXX
Wat ontzettend mooi geschreven en wat bizar om je te beseffen dat iemand die vrolijk plogt en facebookt en twittert ondertussen ook een ander leven heeft. Fijn dat het goed gaat met J en Jullie!
“Grappig” hoe het voor ieder anders werkt. Mij hielp het ploggen juist door een moeilijke periode heen. En met tijden doet het dat nog steeds. Ik denk dat het niet belangrijk is welke vorm je kiest (bloggen, ploggen, vloggen, een papieren dagboek of een avondje wijn drinken met een vriendin), als je jezelf er maar oké bij voelt.
Fijn dat J. weer terug op de rails is en jullie samen nog steeds overeind staan. Uiteindelijk is dat wat telt. Liefs!
Dat is juist wat ik bedoel; het heeft mij ook door een moeilijke periode heen geholpen… en nu die voorbij is, is het weer tijd om te bloggen… het ploggen zorgde voor structuur en voor ‘lichtheid’… :-)
Maar af en toe een foto van Bruce kan toch nog wel? ;)
xxx
Beste Luna, liever af en toe ene mooie blog dan elke dag een saaie plog! Ik las ze met belangstelling maar als je hart er niet in ligt laat het dan gaan! Dan “plog” je af en toe een foto van Nina en de katers op Instagram ;)
Ik wens jullie allen het beste.
Mooi en eerlijk. Voel je niet verplicht, het ‘echte leven’ gaat voor!
Toppertje!
Hier nog een lurker die genoot van je plogs maar ook wel tussen de regels door kon lezen dat het niet altijd koek en ei was in je leven. Ik hoop dat je blijft schrijven, in welke vorm dan ook!
Ik genoot van je plogs maar mistte jouw blogs!
Maar herken het wel dat je het allemaal wat luchtiger wilde laten uitstralen dan dan het in de werkelijkheid was.
Ik ben geestelijk mij ook weer aan het voorbereiden om mijn blog weer te gaan oppakken, vandaag de dag wordt alles toch steeds weer platter door al dat gefacebook en ik mis de echte diepgaande dingen die echt tellen.
Vind het wel moeilijk om weer een begin te gaan maken met de echte blogs maar ik weet hoe fijn het is om van mij af te kunnen schrijven.
Ik ben echt blij voor jou en J. dat jullie weer met de schouders ruim boven water staan, dan net boven water/en soms weer onder is doodvermoeiend!
Wat fijn dat je er weer een beetje ‘echt’ bent met een blog. Foto’s zijn erg leuk. Vooral van je diertjes maar hiermee raak je mij toch meer.
Doe vooral waar jij je goed bij voelt. Want wij lezers zijn maar bijzaak.
Blij je weer echt te lezen. Soms schemerde er iets door in je plogs, iets van die narigheid, maar als je erover schrijft wordt het echt. Iets wat je kunt meevoelen in alle complexiteit die je zo prachtig kunt weergeven. Ik hoop dat je af en toe blijft schrijven.
Goed zo
Geweldig geschreven Luna, wát een inhoud. Toch wist ik al wel dat dit ook je leven was achter al die foto’s. Ik snap ook heel goed dat je er een beetje klaar mee was.
Als ervaringsdeskundige pikte ik die kleine cues zeker op, zoals vast velen met mij. Ik heb me wel eens zorgen gemaakt en me meer dan eens verbaasd over hoe stoer jij je hier doorheen worstelde. Ik blijf je lezen, plogs of geen plogs.
Misschien is het mijn eigen halfduistere geest die dit zo maakte, maar ergens halverwege je post hield ik m’n hart vast… Klonk bijna alsof er iets mis was gegaan.
Geef jezelf alsjeblieft een schouderklopje. De omgeving is extreem belangrijk in deze situatie. Volgensmij heb jij daar een extreem grote rol in gespeeld.
Het zal allemaal wel, maar is je diepvries nu al leeg?
Hahaha, die vraag loop ik ook al even mee in mijn hoofd!!!!
*Hoopt op een reactie van Chantal! :-) *
Hahahaha!!!! Nou… die zit nog vol! Maar ik ga nog steeds af en toe een plog doen hoor! Vandaag bijvoorbeeld, want ik ga met J. naar een heel bijzonder hotel, dus dat wordt wel een leuke tussendoor plog (er moet wel wat gebeuren zo af en toe)… en er komt nog een blog over m’n nieuwe Lush-verslaving… en ik heb nog zooooooveel in m’n hoofd (en in m’n vriezer) :-)
Mooi geschreven
Het is ook allemaal niet niks, wat jullie de laatste jaren hebben meegemaakt. Je hebt het goed en eerlijk geschreven, petje af!
Ook hier iemand die je liever zag bloggen dan ploggen. Dus ik hoop dat je af en toe weer een stukje plaatst.
Wauw, ontroerend
Prachtig geschreven en precies wat ik even nodig had. De realisatie dat nu een nieuwe moeilijke periode aangebroken is ook daar doorheen te komen is ook al ligt het dit keer niet in mijn handen en tegelijkertijd alles wat wel daar ligt qua ballen in de lucht houden mogelijk is. Blijf schrijven meid je brengt er licht mee in andermans leven
prachtig geschreven! en een klein traantje bij het laatste stukje (: