web analytics

8

ALLEEN KALMTE KAN U REDDEN

Gisterochtend had mamma Luna een afspraak bij de chirurg om 10.00. Pappa Luna en ik sleepten m’n moeder met bed en al van de verpleegafdeling richting de wachtkamer, omdat ze niet meer in staat is om te staan of in een rolstoel te zitten. Toen we in de wachtkamer waren zagen we op een beeldscherm dat de chirurg waar we een afspraak mee hadden een uitloop had van 30 minuten. Die 30 minuten zagen we op dat beeldscherm veranderen naar 45 minuten, toen naar 60 minuten en toen naar 90 minuten.

“Hoe kan dat nou, dat is verdomme toch niet normaal, ik ga er wat van zeggen en je moeder ligt hier maar te liggen en een afspraak is een afspraak”, vloekte pappa Luna.
“Rustig blijven, pappa”, zei ik voor de zoveelste keer.

Ik denk dat dit het zinnetje is dat ik de afgelopen 2,5 maand het meest tegen m’n vader heb gezegd: “Rustig blijven.”
“Hoe kan een mens nou rustig blijven onder deze omstandigheden?”, vloekt hij dan.
“Pap, als er een kindje met spoed geopereerd moet worden, dan gaat dat kind voor, dat zou jij ook willen.”
“Ja, ja, ja, ja, maar dit is toch niet normaal?”

Een uitloop van meer dan 90 minuten schijnt voor die chirurg de normaalste zaak van de wereld te zijn, hoorden we van meerdere verpleegkundigen die dag.

Gistermiddag besloot de chirurg na het zien van de MRI-scans en allerlei andere papiertjes en onderzoeken dat mamma toch maar weer opgenomen moest worden in het ziekenhuis. Dus pappa en ik brachten m’n moeder van het verpleeghuis weer richting het ziekenhuis, maar dit kwam er eigenlijk op neer dat wij zo’n 6 uur lang van administratieve kastjes naar muren zijn gestuurd.

“Rustig blijven, pappa.”

De chirurg heeft mamma ’s avonds ‘even tussendoor’ geopereerd omdat ze toch best wel een soort van spoedgeval was en om 21.00 belde hij mij persoonlijk om te vertellen hoe het gegaan was.

Chirurgen die werkdagen maken van meer dan 16 uur mogen van mij elke dag een uitloop hebben van 90 minuten. Of meer.
Chirurgen die het nummer van de eerste contactpersoon in hun mobiele telefoon hebben staan verdienen een medaille.
Een chirurg die de familie dan ook nog even persoonlijk én rustig te woord komt staan om 21.30 als zij hun naaste komen bezoeken op de Intensive Care is een held.

Mijn moeder is een heldin en ligt momenteel dus weer op de Intensive Care.

“Rustig blijven, pappa.”

Dit vind je misschien ook leuk...

8 reacties

  1. evilkies schreef:

    sjees meis.die gifbeker moet wel helemaal leeg he?
    rustig blijven luna….

  2. Mariska schreef:

    Pffff. Maar goed dat je zo af en toe ook een prettige doc treft. EWn als het nou nog helpt ook… *duimt verder*

  3. Nolleke schreef:

    Lieve Luna,
    Ik leef zo mee met jou en je moeder,
    Nolleke

  4. Laura schreef:

    Mooi geschreven! Dikke knuffel voor jou en je moeder.

  5. inge schreef:

    hulde idd voor zulke betrokken chriurgen, maar wat een extra narigheid weer op jullie bordjes.. sterkte!!!

  6. BEIW schreef:

    Och meisje toch. Wat kut. *dikke knuffel*
    (en idd hulde voor dit soort chirurgen!)

  7. CiNNeR schreef:

    Gelukkig een goede chirurg. Heel erg veel sterkte en beterschap voor mama Luna en jullie allemaal. xxx

  8. patchwork schreef:

    Dat moet wel een heel efficiente chirurg zijn! Als een bloedprikafspraak om half 9 met maar 3 mensen in de wachtkamer al een uur kan uitlopen…
    Hoe is´t nu met je mams?

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *