7 ZONDEN, DEEL 2; HEBZUCHT

Er gebeurde laatst iets verschrikkelijks. Ik zag een vrouw van een jaar of 35 uit de provincie met een Hello Kitty-rugzak lopen. En dat is heel erg. Het liefst had ik het tasje van haar dikke lijf gerukt en geroepen; “Hello Kitty is alleen voor kleine meisjes en hippe vrouwen”, maar dat had ze vast niet begrepen. Hello Kitty is nu dus niet alleen meer voor de echte fans, dit perfect vormgegeven poesje is gedegradeerd tot een product voor de normale mens. Maar toch moet ik nog steeds alle dingen met haar beeltenis hebben. Een kleine greep uit mijn collectie; tandenborstel, tandpasta, mobiele-telefoon-tasje, etui, pennen, potloden, gummen, puntenslijper, rugtas, koffer, schoudertas, tandenstokers, bekers, portemonnee, inpakpapier, briefpapier, liniaal, plakbandapparaat, etc. Op mijn verlanglijstje staat al een paar jaar een broodrooster; wanneer je daar een boterham in roostert, dan verschijnt er een afdruk met het hoofd van Hello Kitty erin! Briljant. Eén keer per maand mag ik van mezelf voor 100,- besteden in de Hello Kitty-winkel aan de Spuistraat in Amsterdam, maar als ik me heel gelukkig voel, dan mag het best oplopen naar 250,-. Het is een drang naar infantiliteit, ik weet het. En ik weet ook dat ik ontzettend voor lul loop met een Hello Kitty-tasje. Maar ik kan het beter hebben dan die trut uit de provincie.

p.s. Luna schrijft deze week iedere dag over één van de 7 hoofdzonden.