Maandelijks archief november 2006

Een jaar geleden regisseerde P. een videoclip voor het liedje ‘Toyboy’ van de Jack Stafford Foundation. Gisteren was de launch party van Jack Stafford’s nieuwste cd ‘Long Live Love’ en daar waren wij van harte uitgenodigd. De uitnodiging: ‘The night will be full of beautiful love songs. Yes baby, hippie times are back! Put the coolest 70’s clothes on. The best outfit will be awarded a prize.’ “Die prijs is natuurlijk voor mij”, zei ik tegen P. vol zelfvertrouwen. “Uiteraard”, zei hij en samen met hem koos ik voor mijn paarse jurk met roze en blauwe bloemen. Schreeuweriger dan die werden ze zelfs in de jaren 70 niet gemaakt. En al was ik zeer content met mijn keuze, ik voelde me een beetje overdressed omdat niemand, maar dan ook niemand van de bezoekers zich aan de dresscode had gehouden. Niemand! Dus ja, die prijs, die volgens mij bestond uit een button en het mogen volgen van het concert tussen wat nep-hippies, was voor mij. In plaats van het concert vóór het podium te volgen, mocht ik óp het podium plaatsnemen en keek ik tegen de ruggen van Jack Stafford en zijn vriendin Jasmine Wynants aan. Ook leuk. Naast mij zaten wat jongens en meisjes die bij het decor hoorden en gezamenlijk een waterpijp rookten. Of ik ook wilde? Nou, nee, doe maar niet, doe mij maar een glaasje van dat flesje Evian dat daar ligt. En toen een meisje een glas vulde, viel het mij op dat er geen water in dat flesje Evian zat, maar een blauwe vloeistof. “What’s in it?”, vroeg ik het meisje. “I don’t know”, zei ze en nam zelf nog maar een trekje van de waterpijp. “Well, okay”, zei ik en ik nam een slok. En het blauwe spul bleek goed binnen te houden. Nog maar een slokje dan. En toen Jack en Jasmine hun liefdesliedjes zongen met gitaar en harp en keyboard en trommels, ja, toen voelde ik de liefde stromen door de Melkweg. Heel veel liefde! Nog maar een slokje van dat blauwe spul. En nog maar zo’n mooi liefdesliedje. En toen ik m’n ogen dichtdeed en nog een slokje van dat blauwe spul nam, leek het net of ik op Woodstock zat. Long Live Love! Dat ik thuis binnen 1 minuut in m’n paarse jurk op de bank in slaap ben gevallen en pas om 5.30 wakker werd zal ook wel aan dat blauwe spul gelegen hebben.
www.jackstafford.co.uk

Mijn lieve vriendje Franz was gisteren jarig! En wat geef je aan de man die alles al heeft; leuke vrouw, leuk kind, leuk huis en een fijne baan als zelfstandig kunstenaar? Inderdaad! Een hond! Franz schildert af en toe superlieve Jack Russels en zo’n hondje heb ik lifesize (ongeveer 45 centimeter hoog) nagemaakt in stof! Ik vind ‘m superkek geworden! ().

p.s.: Franz heeft trouwens sinds kort een volledig nieuwe website, met, naast schilderijen van Jack Russels, ook heel veel ander moois: www.franzwilhelm.com.

Mijn kledingstijl, die voornamelijk bestaat uit het dragen van de ongeveer 100 tweedehands jurkjes uit de jaren 50, 60 en 70 wordt niet echt gewaardeerd door mijn ouders. En dat is een understatement. Een kleine greep uit de conversaties die wij de afgelopen jaren hadden. Ik: “Ik heb vanmorgen 4 jurkjes op de Noordermarkt gekocht voor maar 20 euro!” M’n moeder op sarcastische toon: “Zeker weer van die ouderwetse bloemenjurken? Daar zal je vader blij mee zijn.” Ik, trots paraderend met een kek zwart bloemetjesjurkje: “Nou, als je deze jurk niet mooi vindt, dan weet ik het ook niet meer.” M’n vader: “Zo’n jurk had mijn moeder vroeger ook. Ik vind het niks. Kun je nou niet iets gewoons aantrekken? Een gewone spijkerbroek? Die had je vroeger nog wel eens aan. En toen zag je er zo leuk uit. Echt een stuk.” Ik: “Maar ik vind dit mooi.” M’n vader: “Ik vind het niks.” Gelukkig vindt mijn partner P. mijn jurkjes wél mooi en hij is uiteindelijk degene die er dagelijks tegenaan moet kijken. Daarnaast wil hij mij juist niet in een spijkerbroek. Hij wil mij in een jurkje. En ik wil mij ook in een jurkje. Een jurkje is fijn! Een jurkje kan je gewoon lekker makkelijk aantrekken, dichtritsen, en klaar. Het zit altijd lekker, je hoeft geen slipje aan, geen beha, dus uiteindelijk draag ik maar 1 kledingstuk per dag. Scheelt ook weer was. Ook prettig. Daarnaast zijn de jurken die ik draag zo tweedehands en zo kleurrijk dat ik met zekerheid kan zeggen dat er niemand anders met dezelfde jurk rondloopt. Ook fijn. Maar toen m’n vader afgelopen vrijdag meldde dat ik voor m’n verjaardag een nieuwe spijkerbroek van hem kreeg, ja, toen kon ik dat niet weigeren natuurlijk. Daarom vertrok ik afgelopen zaterdag met lood in mijn schoenen met m’n ouders naar een spijkerbroekenwinkel. En hoe het gebeurde, gebeurde het, de eerste spijkerbroek die ik paste, paste ook. Thank God. En nadat ik thuis voor m’n vader nog wat rondjes had gelopen was zijn reactie: “Ja, dit is beter dan zo’n kutjurk.” Dus, om nog meer je-ziet-er-niet-uit-opmerkingen voor te zijn, trek ik voortaan die spijkerbroek aan als ik m’n ouders zie. Maar, al staat die spijkerbroek me heus verdomde kek, ik voel me toch niet helemaal mezelf.

Ik schrik wakker, maar ik wil nog lang niet wakker worden. Ik zat net in een heel goede droom en die droom gaf me allerlei belangrijke antwoorden en inzichten, maar met elke seconde die ik wakker ben ebt de droom meer weg. Dan hoor ik boven een klapperende deur en realiseer me dat die klapperende deur ook de oorzaak moet zijn van mijn wakker worden. Wat kut zeg, wat zonde zeg. Ik doe nog een poging om weer terug in de droom te komen, maar de deur klappert weer. Nu harder. “P.”, zeg ik terwijl ik hem wakker schud, “P., de deur klappert boven.” “Oh”, zegt hij en ik was zelf ook even vergeten dat hij eerst een sigaretje moet voordat hij ook maar 1 stap buiten het bed zet. “Ik ga wel”, zeg ik en ik loop naar boven om een handdoek tussen de klapperdeur te doen. Eenmaal beneden zit P. rechtop in bed. “Ik was net aan het dromen”, zegt hij, “wil je ‘m horen?” “Nee, ik wil eerst m’n eigen droom weer helemaal weten”, zeg ik en ik stap weer in bed. “Ik werd achtervolgd door paparazzi”, zegt hij. “Ik had net het antwoord op alles”, vertel ik, “ik had een supergoed script voor een film van Steven Spielberg, helemaal science fiction. Ik zag ineens een hele alternatieve evolutieleer en dat de leer van die hele Darwin op de schop kon. Ik zag de ruimte, het heelal en ik leefde de hele evolutie van begin tot eind en hoe alle dingen soms ineens voorbij gaan, maar dat ook alles weer opnieuw begint en hoe al het leven op aarde in verband staat met weer andere dingen en dat alles goed is. Ik had gewoon het antwoord op alles en nou is het weg en ik wil het heel graag weer terugkrijgen.” “De paparazzi stond hier zelfs voor de deur en toen liet ik er eentje binnen. Ik had een affaire met Bridget Maasland en ik vroeg aan die paparazzi wat ik zou krijgen als ik m’n verhaal vertelde.” “Hè?”, vraag ik. “Ja, 1200 euro”, zegt P. rustig. En hoe hard ik daarna ook probeer om weer in slaap te komen; het lukt niet. Ik moet steeds aan Bridget denken.