Maandelijks archief juni 2004

“Kunt u het een beetje vinden?” Ik sta in new-age-winkel Himalaya aan de Warmoesstraat en ben op zoek naar een boek waardoor ik mezelf, mijn leven, mijn lot en de rest van de wereld beter ga begrijpen. Maar een doosje wierookstokjes is ook goed. “Eh, ik kijk gewoon even”, zeg ik tegen de man naast me. De new-age-man behoort niet tot het winkelpersoneel, maar is benieuwd welk boek ik onder m’n arm heb. Ik laat hem ‘Licht op de Crowley Tarot‘ zien. Een boek over tarotkaarten. “Oh”, knikt de new-age-man een beetje afkeurend en begint een trage monoloog over zichzelf. Hij kijkt serieus en hij praat serieus, maar hij kijkt me niet aan. Hij heeft zich gespecialiseerd in aura-lezen en momenteel is hij bezig met de helende krachten van edelstenen en bergkristallen. Hij heeft er al heel wat mee bereikt. Iemand van migraine afgeholpen. En pas nog, heeft hij een paard van darmklachten afgeholpen. Ja, hij is me er eentje. Zucht. Heb ik weer. Een new-age-man die denkt dat-ie de nieuwe paardenfluisteraar is. Dat gaat me te ver voor vandaag. Maar om nu in een new-age-winkel én tegen deze specifieke kerel te zeggen dat ik het zo drukdrukdruk heb en dat ik écht geen tijd heb voor zijn geouwehoer lijkt me niet verstandig. Straks legt hij z’n handen nog op m’n schouders om me van alle stress af te helpen. Moet ik niet hebben. En zeker niet vandaag. Waarschijnlijk kan de new-age-man aan mijn aura zien dat hij op m’n zenuwen begint te werken, want hij stopt midden in een zin met zijn verhaal. “Ik zal je niet langer lastigvallen”, meldt hij en hij loopt weg. Hij heeft me tijdens zijn hele monoloog niet 1 keer aangekeken en ik heb een hekel aan mensen die me niet aankijken. Al helemaal aan new-age-types die me niet aankijken. Nadat ik mijn ‘Licht op de Crowley Tarot’-boek heb afgerekend, loop ik langs de new-age-man naar buiten. Hij heeft net een andere klant aangeklampt. “Die boer had dat paard anders weggedaan”, hoor ik hem zeggen.

Ik denk Zenden diep op links. Ik denk Cocu gewoon lekker in het midden. Ik denk Stam achterin. En ik denk Van Nistelrooy op de bank. Iedereen schijnt een mening over het Nederlands elftal te moeten hebben en het ergste is; iedereen schijnt ‘m ook te moeten geven. Nederland 1, Nederland 2, Nederland 3, RTL4 en SBS6, en dan heb ik het nog niet eens over de schrijvende medemens; overal zijn alleen maar woorden over voetbal waar te nemen. In een soort codetaal die mannen onderling afgesproken hebben om intelligent over te komen bij vrouwen. Natuurlijk weten we wat buitenspel is, maar meer moet je als vrouw ook niet laten blijken, anders zit je de hele avond over voetbal te lullen. Ik ben het hele EK nu al zat en Nederland heeft nog niet eens gespeeld. Maar partner P. smult ervan. Het kan hem niet gek genoeg. Hij zat te kwijlen bij de gouden rugnummers van Italië en hij kreeg een stijve van de duikkopbal van Henke Larsson. Zucht. De hongerproblematiek in de wereld is even tijdelijk stopgezet. Belangrijker is of Nederland met 2 of 3 spitsen speelt. Nou vooruit dan, Luna lult even mee. Hebben we dat ook weer gehad. Er moet meer geswitcht worden. Meer 1-2-tjes. Meer oogcontact en diepgaan. Rustig opbouwen en dan genadeloos toeslaan. Luister Dick, mannen met uithoudingsvermogen moeten we hebben. Het is daar in Portugal meer dan 40 graden. Ik zeg Kluivert, ik zeg Van Bronckhorst, ik zeg Davids, ik zeg Bouma, ik zeg Reiziger en ik zeg Van Hooydonk. Hoeveel negers hebben we eigenlijk in de selectie? Ik zeg toch nog Jerrel en Nigel bellen van de reservelijst. En ik zeg, al kan-ie maar een beetje lopen, Seedorf erin. En van mij mag-ie dan best een penalty nemen.

Het vorige FOXY-feestje in het webcamhuis was al visueel genieten, maar het feestje dat FOXY gisteren ter ere van haar 3-jarig bestaan gaf ging daar probleemloos overheen. “Sjongejonge wat een lekkere wijven”, zeg ik zuchtend tegen vriendin P. als we na 2 uur staren vanaf de zijlijn eindelijk tussen de webcammeisjes durven te dansen. Ieder nieuw liedje wordt met luid gejuich ontvangen door de weinig-om-het-lijf-meiden; “Ieeeeeeeeee!!!!” Om vervolgens met z’n allen strijdlustig competitie te voeren om wie het meest geil kan dansen. Ze weten precies welke bewegingen ze moeten maken om zo spannend mogelijk uit de hoek te komen. En de bewegingen die ze maken worden minutieus gevolgd door de minstens 20 webcams die in deze woonkamer aanwezig zijn. Daarnaast zijn er 2 mannen druk in de weer met fototoestellen en camera’s voor de nodige close-ups. “Ieeeeeeeeeee”, gillen de meisjes. ‘It’s getting hot in herre’ van Nelly wordt op de draaitafels gelegd. Inderdaad. Het is hier behoorlijk heet. Het webcamhuis wordt standaard tot 30 graden opgestookt. Logisch. De meiden lopen praktisch naakt en met een broeierige temperatuur ontstaat vanzelf een broeierige sfeer. “Ieeeeeeeeeeeee!!!”, klinkt het weer. Nadat ‘Breathe’ van Blue Cantrell ft. Sean Paul is gestart zie ik 2 meiden op de grond liggen. Slipjes uit. Vingers erin. Tong erin. Camera erbovenop. Poe. Slik. “Ieeeeeeeeee”, gillen de meisjes als er weer een nieuw plaatje wordt opgezet, maar een stuk harder dan bij de andere liedjes. Vriendin P. en ik kunnen het liedje niet plaatsen. We kijken om ons heen en zien dat de meeste webcammeisjes de tekst hard meezingen. Navraag bij de dj leert ons dat het een bekend Roemeens nummer is. Er wordt nog steeds gedanst, maar anders dan daarvoor. Even vergeten de meisjes dat ze geil bezig waren. Het webcamhuis lijkt niet te bestaan. Er is geen onderlinge competitie. Even zijn ze helemaal zichzelf en zijn ze allemaal ver van huis. Ik zie een meisje in een blauw stringetje een traan wegpinken.

In onze straat bevinden zich naast elkaar een kiosk, een pizzeria en een grillroom. En boven die 3 gebouwen zit een hotel, dat dezelfde ingang heeft als de pizzeria. Deze 4 bedrijven worden uitgedragen door een Israëlische familie en dan vooral door de mannelijke helft daarvan. Vrouwen zie ik amper als ik naar binnen kijk, maar die zullen ’s ochtends waarschijnlijk de kamers van het hotel schoonmaken. De kiosk is inmiddels bekend gebied voor P. en mij. Als we ineens bezoek krijgen, of dorst, of zin in een zak chips of drop, dan is dat bij de kiosk zo geregeld. Ik ken de mannetjes van de kiosk en de mannetjes kennen mij. Altijd prettig. Het mannetje van de pizzeria zwaaide altijd heel enthousiast gedag als ik langsliep. Hij een grote glimlach, ik een grote glimlach. “Hi, how are you?”, riep hij dan. “Goed”, schreeuwde ik dan in mijn voorbijgaan, “ik heb net even boodschappen gedaan. Ik ga gebakken aardappeltjes met broccoli eten! Doehoei!” Of iets van die strekking. In het Nederlands blèren gaat me een stuk sneller af dan in het Engels. En het pizzeria-mannetje knikte altijd begrijpend en gaf me een nog grotere glimlach. Tot ik een paar weken geleden bij hem een pizza bestelde en er zo achter kwam dat hij helemaal geen Nederlands sprak. “So I’ve been talking Dutch to you for a year and you’ve never understand a word I said?”, vroeg ik. “No, I didn’t”, zei hij en hij glimlachte. “Mooi is dat”, zei ik en ik lachte terug. Sindsdien loop ik altijd even naar hem toe voor een praatje. Gisteren moest ik voor een pakje sigaretten naar de kiosk. De gebruikelijke sigaretten-mannetjes waren er niet, maar zijn invaller zag er praktisch hetzelfde uit. Waarschijnlijk een neef. “Hi, how are you?”, vroeg de sigaretten-neef. “Hi, I’m fine. I went to the Vondelpark with some friends. The weather was great today wasn’t it? And how are you?”, vroeg ik. “Yes, yes”, zei de sigaretten-neef. Zucht. Beleefdheid wordt soms ontzettend overschat.