Maandelijks archief januari 2002

copyright @ franz wilhelm 2002

Ik vind Nico Dijkshoorn leuk. Waarschijnlijk schop ik met deze uitspraak een paar webloggers/lifeloggers tegen de schenen, maar ik heb nog nooit niet om een tekst van hem moeten lachen. Dijkshoorn had gelijk met zijn column ‘De hunkering naar knus’. Ik vind het alleen jammer dat hij om zijn mening kracht bij te zetten webloggers/lifeloggers afzeikt die ik persoonlijk erg waardeer. Maar wat hij zegt is waar; de hele weblog-wereld is een sneu ons-kent-ons-gebeuren. En ik doe daar net zo hard aan mee. Dagelijks ben ik een uur bezig om ‘alle’ weblogs te checken die ik boeiend vind. Wat schrijft hij vandaag? Wat schrijft zij vandaag? Zijn er nog interessante intriges, discussies of sites bijgekomen? In dat uurtje had ik ook een betere column op m’n eigen site kunnen schrijven. Webloggers hebben inderdaad een band onderling, zoals Dijkshoorn schrijft. Dat is heel leuk en gezellig en knus, maar het kost wel tijd. Ik ben elke dag naast het uurtje surfen, ook een uurtje bezig met chatten en mailtjes sturen naar anderen webloggers en ‘fans’. Weer een uurtje dat ik had kunnen besteden aan een betere column op m’n site. En zo kom ik op de discussie die onlangs plaatsvond op www.elrado.nl. Raoul vroeg zich af of webloggers zich wel realiseren dat ze een verantwoording hebben ten opzichte van hun lezer. Mijn antwoord; ik denk dat webloggers zich vooral realiseren dat ze gelezen worden door andere webloggers: “Als ik maar een linkje plaats naar een ‘grote’ site, dan gaat diegene vanzelf wel in z’n referstats checken waar die link vandaan komt en zo komt-ie bij mij en misschien vindt-ie mij wel cool en schrijft-ie over mij!” Nog steeds is het ‘ik-link-jou-dus-jij-linkt-mij-principe’ van kracht. Iedere weblogger wil aandacht. Wil hits. Wil links. Ik ook. Daarom had ik in plaats van dit stukje, beter een stukje kunnen schrijven over de pijpkwaliteiten van Shannen Doherty.

Een poes uit het asiel halen doe je niet zomaar. Nee. Ik ben er vandaag 7 uur mee bezig geweest. Na 3 bussen, 4 trams, 1 taxi, 1 metro en 3 asiels stond ik vanmiddag in de keuken en maakte het kooitje van de nieuwe poes open. Ze bleef nog even zitten en toen ik even niet keek vloog ze onder de kast. Ze zat al 9 maanden in het asiel, had de dikke kattenmevrouw verteld. Niemand had haar nog willen hebben. Ik wilde haar wel, omdat het de mooiste was van allemaal. “Ze heeft tijd nodig om te wennen”, zei de kattenmevrouw. Dat zal best, maar de nieuwe poes ligt momenteel al gezellig naast Luna in de boekenkast te spinnen. De nieuwe poes heeft alleen nog geen naam. Aangezien ik al mijn katten wil vernoemen naar belangrijke personen uit de wereldgeschiedenis zit ik nu met een probleem. Zoveel belangrijke vrouwen zijn er namelijk niet geweest. Er zijn veel en veel meer belangrijke mannen. Een kater had ik Elvis, Kennedy, Freud, Plato, Pavlov of Mozart kunnen noemen. Waarom zijn er geen bekende vrouwelijke componisten? Waarom zijn er geen vrouwelijke wereldheersers geweest? Waarom is nog nooit een vrouw schaakkampioen geworden? Waarom is er maar een enkele vrouwelijke psycholoog? En vrouwelijke filosofen? Schrijfsters? Zangeressen? De namen Cleopatra, Evita, Curie, Janis Joplin, Matahari, Babinsky en Marilyn Monroe zijn al gepasseerd, maar zijn het niet geworden. Daarom een quiz! Noem 5 namen van ‘legendarische’ vrouwen. Luna’s nieuwe poes (zie foto) zal je dankbaar zijn.

Mannen zijn onder te verdelen in 3 soorten; alledaagse mannen, geile mannen en showbeffers. Showbeffers zijn alledaagse mannen die denken dat ze geil zijn. Showbeffers zijn geilkijkers om het geil kijken. Ze kijken niet van nature geil, maar ze doen hun best om geil te kijken. En dat ziet er over het algemeen erg lachwekkend uit. Showbeffers kijken tijdens het beffen omhoog, met vaginaalvocht-vragende-oogjes, om te checken of ze het wel goed doen. Dat is het ergste wat een beffende man je trouwens kan aandoen; met halfopen ogen boven je schaamhaar uitkijken. De man in kwestie verwacht waarschijnlijk dat je terugkijkt en vanuit liggende positie je hoofd op je borst leggen zorgt gegarandeerd voor een onderkin en daar wil je juist tijdens de seks niet mee gezien worden. Maar wat een showbeffer nu een showbeffer maakt, is dat hij bovenstaande vaginaalvocht-vragende-blik meeneemt in het dagelijks leven. Gewoon tijdens het boodschappen doen. Een beetje zelfverzekerdheid is natuurlijk nooit weg, maar in de Albert Heijn rondlopen met een air van ‘als je mij gehad hebt, wil je nooit meer iets anders’ lijkt mij niet nodig. Knipogen is dan ook een bezigheid die alleen nog door rasechte showbeffers wordt uitgevoerd. Typische showbeffers zijn bijvoorbeeld Ricky Martin en Enrique Iglesias. In iedere willekeurige clip laten deze mannen een geweldig staaltje droog showbeffen zien. Ze hebben een je-vindt-me-lekker-hè-blik. Gatver. Geef mij maar een man die totaal geen notie heeft van z’n eigen geiligheid. Dat zijn namelijk de echt lekkere mannen.

Ze zei: “Als ik het over mocht doen, dan deed ik het allemaal anders.” “Hou je niet van me dan?”, vroeg haar dochter. “Dat is iets anders. Natuurlijk hou ik van je, maar als ik het over mocht doen, dan had ik het niet gedaan”, vertelde ze. Voor haar trouwdag had ze een pannenset gekregen. Die had ze nu nog steeds. Niks mis mee. Ze schilde de aardappels met een dunschiller. Ze moest opletten hoeveel ze er schilde, want ze aten met z’n drieën vandaag. “Nou ja, dat zeg je toch niet tegen je kind?”, zei haar dochter vol verbazing. “Ik zou je nooit meer kwijt willen, maar als ik jou was zou ik er niet aan beginnen. Veel te veel gedoe. Veel te veel zorgen. Die blijf je je leven lang houden.” Ze gooide de aardappelschillen in het minibiobakje. “Het gaat toch allemaal hartstikke goed met me? Volgens mij heb ik het prima voor elkaar”, zei haar dochter. “Dat weet ik, maar ik lig er wel eens wakker van. En je vader nog meer. Dat gaat nooit meer over”, antwoordde ze. Ze dopte de boontjes en gooide ze in een grote pan met water. Extra veel, want haar dochter hield van boontjes. Met vis en boterjus. Ze keek naar haar dochter. Ze zag zichzelf als ze naar haar keek, maar dan 30 jaar jonger. Ze wilde dat ze vaker langskwam, dat vond ze gezellig, maar dat zou ze nooit vragen. Te trots om het te vragen. Dat had ze wel geleerd in haar leven. Nooit ergens om vragen, dan hoefde je ook geen ‘nee’ te horen. “Met mij komt alles goed hoor, ik lijk meer op jou dan op pappa”, grapte het meisje. Dat was niet waar. Haar dochter leek meer op haar man dan op haar. “Als je maar niet aan kinderen begint”, zei ze en zette de pannen op het vuur.

Ik wil graag een nieuw begrip introduceren. Het Quality Time Quotiënt, afgekort QTQ. Een hoog QTQ is belangrijk voor een gezonde relatie. P. en ik leven een beetje langs elkaar heen. Op de dagen dat ik werk, is hij vrij. En vice versa. Als hij moet overwerken, dan zit ik in m’n eentje thuis en als hij met vrienden gaat stappen, dan zit ik een filmpje te kijken op de bank. En wanneer ik uitga, dan is hij thuis. Dit zorgt ervoor dat wij elkaar dus niet tot nooit tegenkomen in de keuken, de woonkamer of de douche. Wel in de slaapkamer, dat wel. Wij hebben weinig tijd om samen ‘leuke dingen te doen’. Oftewel; onze relatie mist de Quality Time. Quality Time is het sleutelwoord in iedere nu-relatie. Deze Quality Time besteed je bij voorkeur buitenshuis en ondertussen maak je geen ruzie met je partner. Samen een wandelingetje aan het strand valt onder Quality Time, maar ook samen naar de bioscoop, samen winkelen, samen naar een kroeg, samen op de bank een videootje kijken, samen in bad of samen een spelletje Monopoly doen. Als je het maar leuk vindt om het samen te doen. Je QTQ bereken je door het aantal uren dat je per week daadwerkelijk ‘iets leuks’ doet samen, te delen door het aantal uren dat je die week daadwerkelijk samen was. Dit getal vermenigvuldig je met 100. Van dit getal trek je het aantal keren af dat je dacht; Goh, kan hij niet even ergens anders gaan zitten of staan. Een QTQ van 100 is alleen haalbaar voor stelletjes die net verliefd zijn. Heeft je relatie een negatief QTQ, dan zit je samen op de bank te staren naar een herhaling van ‘Studio Sport’ met een gevulde koek. Dus hoe hoger je QTQ, hoe beter je relatie. De mijne is momenteel 68.

Als ik niet verliefd zou zijn op P. dan zou ik verliefd zijn op Walter. Zonder twijfel. Omdat hij zo mooi kan schrijven. Omdat ik na iedere tekst van hem altijd even stil ben, om na te denken over mezelf. Of over hem. Van alle ‘loggers’ is hij degene voor wie ik het meest bewondering heb. Ik lees hem elke dag, maar durf nooit te reageren, bang om zijn mooie stukje te verpesten met een niet-gepaste opmerking. Er staan vaak al genoeg reacties die zeggen dat het een mooie tekst was. En dat is het ook altijd. Zijn teksten zijn af, en perfect in hun zijn. Reageren is niet nodig. Maar ik wilde hem wel graag ontmoeten. Vandaag hadden we afgesproken in café De Jaren. Ik vond het best spannend. Zomaar meneer ‘vandenb’ ontmoeten. Ik vond dat ik mijn haren even moest bijkleuren en mijn nagels even moest lakken. Niet dat dat hem zou opvallen, maar toch. Walter bleek in het echt net zo eerlijk en lief als in zijn teksten. Dat was fijn. En we hebben fijn gepraat. Over de dingen. Walter dronk sinas en ik dronk wijn. Ik rookte sigaretten en Walter niet. Ook dat was fijn. Ik hoop dat Walter een boek gaat schrijven. Of een verhalenbundel. Omdat hij dat kan. En omdat hij dat wil, maar niet zo doet. Zodat ik later kan zeggen; “Met die mooie man heb ik ooit nog eens wat gedronken in café De Jaren.

www.vandenb.com

Ik vond zomaar een cadeautje in mijn mailbox. De afzender is onbekend, maar ik ben deze l0ggy’s al vaker tegen gekomen op andere weblogs. Zo heeft www.whiskas.net er eentje, en www.zandstrand.blogspot.com, www.mar10e.com en www.gaby407.com. En nu heb ik ook een originele, heuse Electric Luna-l0ggy. Bedankt!

Ik loop al dagen met een liedje van Stef Bos in m’n hoofd: ‘Is dit nu later, is dit nu later als je groot bent, een diploma vol met leugens, waarop staat dat je volwassen bent.’ Ook een leuke variant van Doe Maar: ‘We komen niets te kort, we hebben alles, een kind een huis een auto en elkaar, maar weet je lieve schat, wat het geval is, ik zoek iets meer, ik weet alleen niet waar, is dit alles.’ Het is later nu. En dit is alles. Vroeger dacht ik altijd dat ik een hele mevrouw zou worden, net als mijn moeder, met gouden oorknopjes en een fiets met een mand voorop en fietstassen achterop. Ik ben nog geen hele mevrouw. Ik doe maar wat. Ik heb netjes mijn diploma’s gehaald, heb een leuke baan en heb net met P. een huis gekocht. Vandaag kwam de architect langs met de bouwtekeningen van het huis. Met grote ogen keek ik naar de vellen papier. “Jullie hebben echt een goede investering gedaan door dit huis te kopen”, zei de architect. Een investering voor later. Het klinkt goed, maar iets te echt en te volwassen. Er gaan geen grote, nieuwe dingen meer gebeuren in mijn leven. De man met wie ik oud wil worden ligt iedere avond naast me, het huis waar ik de komende jaren ga wonen is gekocht, ik heb een baan die bij me past, een staafmixer, een abonnement op de Elle, een Succes-agenda en een gourmetstel. Dus dit is het. En het is goed zo, zong de Dijk: ‘Leg me neer bij de illusie dat het ooit nog beter wordt. Leg me neer bij de gedachte dat het aan van alles schort, leg me neer bij de toekomst die ik vroeger anders zag. Leg me neer bij het einde, aan het einde van de dag. Morgen proberen we het weer.’ Morgen proberen we het weer, maar mag ik nu alsjeblieft buiten gaan spelen?