Maandelijks archief december 2010

Ik heb natuurlijk al jaren een topbaan; seksspeeltjes testen en er nog voor betaald worden ook! Ik krijg dan ook regelmatig vragen als: “Maar Luun, jij schrijft toch altijd over seksspeeltjes? Kan je me wat tips geven?” “Wat zijn nou eigenlijk de seksspeeltjes die je zelf het meest gebruikt?” “Wat is je favoriet?” En omdat ik een beetje moe word van al die weblogs met depressieve samenvattingen van 2010, wil ik mijn lezers graag laten delen in mijn rijke wijsheid en geluk. Dus; fuck al die jaaroverzichten met emoties en gevoelens en hoe een ongelooflijk kutjaar 2010 eigenlijk was en hoeveel ellende en verdriet! Hieronder mijn top 8, in willekeurige volgorde, seksspeeltjes uit het jaar 2010. Doe er je voordeel mee in 2011!

1. Europe Magic Wand
Mijn mond viel open van verbazing toen ik de Europe Magic Wand voor het eerst in m’n handen kreeg! En toen ik ‘m eenmaal aanzette viel m’n mond zelfs nog ietsje verder open. Wat een groot apparaat is dit en wat kan dit ding trillen! Hij werkt op 220 volt, dus dat zegt misschien wel genoeg… Hij is bedoelt voor nekmassages (duh!) (en daar werkt-ie ook heel lekker, net als op je rug), maar je hoeft dit ding maar even tegen je klit aan te zetten en je komt klaar. Ik wel in ieder geval! En nog een keer en nog een keer… Meer dan 30 seconden en wat inlevingsvermogen heb je als vrouw niet nodig. Het enige minpuntje is dat hij nogal een lawaai maakt, maar fuck it, ook de buurman mag weten dat ik geniet! De Europe Magic Wand vibrator wordt geleverd met twee opzetstukken, (1 voor vaginale stimulatie en 1 voor stimulatie van de G-plek) en hij kost € 129,95 bij www.maanzin.nl

2. We-Vibe
De We-Vibe wordt gepresenteerd als de eerste vibrator voor stelletjes die je kan dragen tijdens de sex. Je brengt ‘m dus in als een soort tampon, maar 1 gedeelte rust tussen je schaamlippen. En het zit niet eens vervelend! Hij zit niet te strak, niet te los en trilt tegen m’n G-spot én tegen m’n klit. Lekker! Hij blijft goed zitten ook als ik voor de gein even een rondje door het huis loop en kruip. Handig! En ook tijdens het neuken zelf blijft de We-Vibe prima op z’n plaats en zorgt zelfs voor een spuitorgasme! Dat was zonder de We-Vibe nog nooit gelukt door gewone penetratie, dus ja, ik ben onder de indruk.

3. SaSi
Ik werk al 8,5 jaar als redactrice en sexspeeltjes-tester bij dit tijdschrift en ik durf te beweren dat ik meer elektronica tussen mijn benen heb gehad dan een kassameisje van de Mediamarkt in haar handen op een koopzondag vlak voor de kerst! Een sexspeeltje moet dus van héél goede huize komen wil ik er écht hoteldebotel van worden. Maar dat is dus precies wat deze SaSi met me deed! Ik vind het na de Tarzan zelfs het beste sexspeeltje EVER! Niet goedkoop, maar wat mij betreft ieder eurootje waard! Een uitgebreide test schreef ik eerder al eens op deze site: HIER.

4. Hello Kitty-vibrator
Okay, ik geef het meteen toe, als vibrator-expert én poezenliefhebber wilde ik dit Hello Kitty-vibratortje gewoon hebben, hebben, hebben! Niet omdat dit de beste en lekkerste vibrator ter wereld is, maar gewoon omdat-ie er zo ontzettend schattig uitziet. En echt geil is het natuurlijk ook niet om zo’n kinderachtig poezenhoofdje tegen je klit aan te duwen, maar wat is dit een lief vibratortje! Wat is-ie leuk! Met z’n trillingen is trouwens niks mis; hij trilt niet superhard, maar gewoon lekker. Het ideale cadeau voor lieve meisjes en stoute poezenfans.

5. Roae Zini
Dit zijn producten waar mijn geile hartje toch wel iets sneller van gaat kloppen! Alles aan dit product straalt klasse uit! De vorm, de kleur, het materiaal, de verpakking; wow! De staaf vibreert heel lekker door zijn twee motortjes (die vibreren afwisselend en daardoor voel je het op en neer gaan!). En de vibraties zijn niet superhard of supersnel, maar juist dat samenspel van die motortjes is heel lekker. Er zijn 5 sterktes en 10 trilritmes en het is even zoeken wat je lekker vindt, maar het bedieningspaneeltje werkt erg simpel (als je het eenmaal doorhebt dan). De Roae wordt een duovibrator genoemd en zou dus eigenlijk ook mijn klitje moeten stimuleren, maar dat past niet helemaal. Maar dat maakt me eigenlijk weinig uit. Want; oh, oh, oh, wat mooi! En oh, oh, oh, wat lekker! Zeker een blijvertje in mijn nachtkastje! Hij kost € 119,95 bij zoemmm.nl.

6. Fairy Baby
Een ontzettend lief vibratortje! Hij is slechts 7 centimeter lang en 2 centimeter breed en heeft wel wat weg van een roze mini-microfoontje. Het is trouwens het kleinste oplaadbare vibratortje ter wereld en je laadt ‘m op via een USB-poort van je computer! Hij trilt met een bizar hoge frequentie (12.500 tpm, oftewel 12.500 trillingen per minuut en dat is best heftig en heftig is lekker!).

7. Form 2
Normaal gesproken heb ik het niet zo op trildingen die alleen maar tegen m’n klit kunnen trillen. Ik weet niet precies waarom, maar het voelt vaak te heftig, of te soft of gewoon niet lekker en dan gebruik ik liever m’n vingers. Veel sneller klaar… Maar! Ik lieg niets als ik zeg dat deze Form 2 NOOIT meer uit mijn slaapkamer verdwijnt. Ik kan niet eens goed uitleggen waarom dit speeltje beter en lekkerder trilt dan alle andere speeltjes die ik ooit gebruikte, want het is gewoon zo. De luxe verpakking en de makkelijke manier van opladen zijn ook mooi meegenomen hoor, maar die trillingen… 100 punten!

8. Bendybeads
Geniaal, meer kan ik er niet van maken! Als ik iemand een anaalketting aan mag raden, of cadeau mag geven voor een verjaardag of Kerstmis, dan zou ik 100% zeker met deze Bendy Beads van Fun Factory aan komen zetten. Hij is door een ingenieus draadschroefsysteempje makkelijk in te brengen, hij is makkelijk schoon te maken en hij is flexibel, maar toch stevig. En het allerbelangrijkste; het voelt gewoon supergeil om dit ding in te (laten) brengen en om ‘m er uiteindelijk weer uit te (laten) trekken. Ik zeg DOEN! Hij kost € 19,95 bij mijnvibratorshop.nl.

Ik recenseer momenteel bijna dagelijks seksspeeltjes op mijn nieuwe blog www.climaximaal.nl, dus daar vind je ook de beste sekstoys van NU!

Soms beloof je dingen waar je achteraf van denkt; nou, dat was toch niet zo heel handig. Zo beloofde ik dochter S. een paar weken terug om de vrijdag voor kerst samen te shoppen voor een kerstjurkje voor haar. “Gezellig, meisjes onder elkaar”, hoorde ik mezelf zeggen.” En het was ook heel gezellig natuurlijk, maar ik was een beetje vergeten dat ik een tyfushekel heb aan shoppen. En ik was ook vergeten dat dochter S. en ik een nogal verschillende kledingsmaak hebben. En dan druk ik me nog zachtjes uit. Waar ik meisjes van 10 het liefst in een kek jurkje zie met een maillotje, stoere laarzen en een bloem in het haar, ziet zij meisjes van 10 het liefst als vrouwen van een jaar of 25. Dus met een hoop glitter en glamour en dat dan van de Shakira-soort. “Deze is écht leuk”, zei ik en ik hield een lieftallig blauwig jurkje omhoog. “Nee”, zei S. stellig en ze bewoog zich al richting de uitgang. Hier was overduidelijk niks van haar gading te vinden. Net als in de 20 winkels die volgden trouwens. Al kwam ze in 1 winkel zelf met iets uit de schappen aanzetten. “Dit vind ik wel wat”, zei ze. Ze hield een visnet omhoog van glimmend paars en roze draad. Oh, crisis. “Ehm, nou, ehm, nee”, zei ik, “dit is echt veel te eh, te.” “Te wat?” “Te, eh, sletterig.” “Maar ik kan er toch een ander jurkje onder?” “Nee, ook met een ander jurkje eronder gaat dit ‘m niet worden.” “Maar het moet toch feestelijk?”, vroeg ze chagrijnig. “Ja, maar het hoeft ook weer niet té feestelijk. Kom, we gaan.” En, no shit, 4 uur later sleepte ik haar mee naar de laatste winkel waar eventueel nog kinderkleding te koop zou kunnen zijn. “Vind je dit niet wat?”, vroeg ik terwijl ik een zwart jurkje met zwarte pailletjes bij de kraag ophield. Nou, misschien. “Wil je ‘m even passen dan?”, vroeg ik hoopvol. En jawel hoor! Daar ging ze! Voor het eerste keer deze dag vertrok ze richting paskamer. En ze draaide wat naar links en wat naar rechts en ze knikte goedkeurend. “Ja!!!!”, riep ik enthousiast en ik roste meteen een matching bolerootje van de schappen en nog een ander meisjesjurkje met een grote roze roos die ook totally geweldig was. Snel betalen en snel naar huis. Doei!!! En voor volgend jaar beloof ik alvast dat we samen online gaan shoppen.

“Mauw.”
“Mauw.”
“Mauw.”
Binnen een fractie van een seconde ben ik wakker en zit ik rechtop in bed.
“Wat is er? Wat is er?”, vraagt de verkering geschrokken.
“Eén van de poezen doet raar”, zeg ik in paniek.

Ik hoor het meteen als er een poes een raar geluid maakt. Een ander geluid. Zelfs in m’n slaap dus. Van zowel Sid Vicious als Bruce Lee weet ik precies hoe ze klinken en wanneer ze zo klinken. En Frank Sinatra heeft nog nooit gemiauwd, behalve dan die ene keer toen-ie een vogeltje zag.

Ik ren de overloop op en zie daar Frank in volle glorie rollen over de vloerbedekking. “Kan jij ineens miauwen?”, vraag ik ‘m en doe een snelle bodycheck van kop tot pootjes. Niks aan de hand. En dan snel naar beneden. Met m’n hart kloppend in m’n keel.

Beneden tref ik Bruce Lee en Sid Vicious als 2 poezenhomootjes innig verstrengeld in elkaar op de bank. Slapend.

“Schatje!”, hoor ik van boven.
“Is er iets met jullie aan de hand?”, vraag ik terwijl ik de katers van een afstandje bekijk.
“Schatje!”, hoor ik weer van boven.
“Hadden jullie ruzie?”, vraag ik terwijl ik Bruce over z’n kop aai.
“Schatje!”, hoor ik weer.
“Jaha!”, roep ik.
“Het was op de radio.”
“Wat?”, vraag ik terwijl ik weer naar boven loop.
“Het was op de radio.”, zegt de verkering terwijl hij rustig in bed ligt.
“Hoe bedoel je?”
“De cabaretzender staat aan. En daar deden ze poezengeluiden na.”
“Het is midden in de nacht!”
“Ik was ‘m vergeten uit te zetten.”
“Alweer? Hallo! Zie je wel dat al die geluiden gewoon je onderbewuste binnen komen. Alles gaat naar binnen! En dat wordt dan toch verwerkt. Je onthoudt het allemaal! Dat kan gewoon niet goed zijn hoor voor een mens! Het gaat allemaal in je systeem zitten. Helemaal ontregeld! Slecht!”
“Ja, maar schatje, hoe denk je anders dat ik zo’n grappige man ben geworden?”

Zucht.

“Zullen we eerst even Gaston uitlaten?”, vraagt vriendin M. van www.tussenpozen.com als ik binnenkom in haar Utrechtse appartement. “Tuurlijk”, zeg ik en even later glibberen we samen langs de Utrechtse gracht. “Hoe is het?”, vraagt ze. “Nou”, begin ik, “laten we eerst maar even gaan zitten thuis, met een kopje thee, want er is nogal wat gebeurd.” We hebben elkaar 2 maanden niet gezien en in 2 maanden kan er een heleboel gebeuren. Een heleboel!

En een kwartiertje later gooi ik alles eruit: “Nou, en dit en dat en zus en zo. En ook nog dit. En dit! En dat! En, oh nee, wacht, ook nog dit en daarna gebeurde er dit! En toen ook nog dat!”

En alles zo achter elkaar uitgesproken was het nogal wat.
“Ja, dat is ook nogal wat”, zei M.

Ik hoorde mezelf wat zinnetjes uitspreken die van haat doordrenkt waren.
“En ik heb het godverdomme helemaal gehad!”
En zinnetjes van teleurstelling. Grote teleurstelling.
“Dit had ik echt, echt, echt nooit verwacht!”
En eigenlijk verdriet. Groot verdriet. Maar ik was al totally beyond tranen, want ik had de afgelopen maanden al genoeg gejankt.
“Oh! En dan is er ook nog dit gebeurd.”
Nog meer teleurstelling.
Proberen dingen goed te doen, oprecht en eerlijk te leven, proberen oprecht en eerlijk te handelen. En dan vervolgens keihard op m’n bek gaan.
Again.
And again.
And again.
En daar dan zo fucking boos over zijn.

“Je moet proberen het van je af te laten glijden. Te accepteren.”
“Ja! I know! Maar hoe doe ik dat?”
“Ja, dat weet ik ook niet.”

Maar na een uurtje spuien en praten, heel hard lachen, wat vibratortips en een kopje thee met een plak chocoladecake, ach, toen ging het eigenlijk al weer. Eigenlijk was er ook niks aan de hand en kon ik er toch allemaal niks aan doen. Accepteren dat de dingen zijn zoals ze zijn. Dat andere mensen zijn zoals ze zijn. Dat ik nou eenmaal de dingen doe zoals ik ze doe. En dat ik dat ik daar eens in de zoveel tijd vreselijk over moet lopen bitchen.

Dit is het beste dat me kan overkomen.

“Juf?”
“Juf?!”
“Juf????”
“Juhuff?”

Ik bevond mij een soort van ineens in een klaslokaal met 13 kinderen uit groep 8. Ik had de datum en tijd echt heus zelf afgesproken met vriendin M., de juf van deze groep. En ik had alles ook keurig voorbereid. Ik zou een lesje handvaardigheid geven en we zouden met z’n allen een kerstduif gaan maken voor in de kerstboom. Met borduren en knippen en lijmen en stipjes en heel gezellig allemaal. Maar op deze drukte en chaos en vooral 13 kinderen die gelijktijdig de draad niet in hun naald kunnen krijgen was ik totaal niet voorbereid.

“Juhuff? Ik heb naaldvrees, kunt u het doen?”
“Juf? Wat moet ik nu doen?”
“Juf?! Is het goed zo?”
“Juf???? Kunt u even komen?”

“Jongens, jongens, jongens”, zei ik, “doe eens rustig.”
Maar na 1 seconde was iedereen weer net zo druk.
“Jongens, ik word helemaal gek van jullie allemaal!”, riep ik.
En om dat te illustreren draaide ik met m’n handen langs m’n hoofd en maakte ik een soort van ‘whieieieieie’-geluid.
Doe ik thuis wel vaker.
Had ik hier beter niet kunnen doen.
Binnen de kortste keren deden de jongens me na.
‘Whieieieie’, deden ze.
En dan met hun handjes draaien langs hun hoofd.
En dan lachen.
En ach, ik kon zelf ook wel lachen om hun Luna-imitatie.
Whieieieie!
Maar na weer vijf minuten totale chaos en ge-juf vond ik het welletjes geweest.

“En nou is het afgelopen!”, zei ik hard en ik sloeg met een vuist op tafel.
13 hoofdjes keken me verschrikt aan.
“Ja, ik kan ook boos worden”, zei ik en ik probeerde er heel serieus bij te kijken.
“Jullie kunnen allemaal wel heel druk blijven doen en niet opletten, maar uiteindelijk moet er hier wél een werkje gemaakt worden! En als jullie later groot zijn, dan kunnen jullie nog niet eens een knoop aannaaien!”
En heel even, echt heel even, voelde ik iets van angst door het klaslokaal gaan.
“En anders krijgen jullie straf”, zei ik.
“Ik heb toch al straf vanmiddag”, zei een jongetje.
“Ik heb elke dag straf”, zei een ander jongentje.
“Oh, eh”, zei ik, want daar had ik dus even niet op gerekend, “maar jullie moeten gewoon jullie best doen en een heel klein beetje rustig blijven.”

Ik was na 1,5 uur juf spelen helemaal totally afgedraaid en helemaal totally toe aan een wijntje. Of 5. Of maak daar maar de hele fles van. Of 2. Of een stripje valium. Mijn diepe, nederige respect gaat uit naar de mensen die elke dag voor de klas staan en nog geen alcoholistische trekjes vertonen.

Gisteren lagen de verkering en ik eens lekker vroeg in bed. Uurtje of 21.00, zouden we vaker moeten doen! Op het televisiescherm voor ons keken we naar Comedy Central met een soort van New Kids Tribute, met alle New Kids-afleveringen achter elkaar! Altijd lachen en ook in bed dient er voldoende gelachen te worden en dan lach ik liever om de New Kids dan om bijvoorbeeld een bedpartner die er niks van bakt. Pas echt lachen werd het toen er een aflevering voorbij kwam waarbij 2 New Kids in een sigarenzaakje de FOXY aan het doornemen waren. Het zal toch niet, dacht ik. Maar jawel! “Liefie!! Dat ben ik!!!!”, riep ik. “Ja!”, riep de verkering! Terwijl de New Kids door de FOXY bladerde was precies het hoekje van de productpagina te zien waar ik met mijn hoofd op sta! “Dat is geinig!!!”, vond ik. En geheel toevallig, of eigenlijk helemaal niet toevallig, zijn de New Kids deze maand in de FOXY te zien met 2 lekkere geile FOXY-meiden ernaast! Inclusief zeer diepgaand interview met alle 5 de jongens! En ook al is de FOXY niet je ding en zit je niet op foto’s van geile meiden, seksspeeltjes-recensies van mijn hand of andere seksverhaaltjes te wachten, de foto’s van de New Kids zijn gewoonweg briljant! Dus koop dat blaadje, kut!

Het filmpje: KLIK
De FOXY (met links de interviews): KLIK

Wát is nou eigenlijk het probleem? Ik ben gelukkig. Ik heb een lekkere man. M’n ouders leven nog. M’n schoonouders leven allemaal nog. Ik ben deeltijd-mamma van een supergezond meisje van 10. Ik heb een dak boven m’n hoofd. Ik heb vrienden. Ik heb hele leuke poesjes. Ik heb een eigen bedrijf. M’n haar zit altijd prima. Ik ben geen domme vrouw, wel mega-naïef, maar de verkering zei gisteren nog dat dat een hele mooie karaktereigenschap is. En als er ergens een trein voorbij rijdt heb ik niet het idee om er eens gezellig voor te springen. Dus wat is dan godverdomme het probleem? De kindjes in Pakistan die hebben pas een probleem! Mijn enige probleem is dat ik gewoon gestructureerd wil werken! Want er moet wel geld verdiend worden zodat ik drank kan kopen, want als ik geen drank meer kan kopen, dan heb ik pas echt een probleem. En het aanbrengen van structuur lukt niet met die chaos in m’n hoofd. Maar verder is de chaos en het als een achterlijke tiktiktiktiktikken van de ene gedachte naar de andere gedachte prima! Lekker snel! Vermoeiend af en toe, maar het zijn wel mijn gedachten! Maar creativiteit en structuur, op de een of andere manier werkt het niet samen. Het lukt me niet. Dus ik zei tegen de huisarts: “Ik kan het niet meer alleen.” En die stuurde me naar de psycholoog waartegen ik ook zei: “Ik kan het niet meer alleen.” En aangezien ik als klein meisje altijd als hardste riep; “Ik wil het zelf doen!!!!”, vond ik dat al een hele stap. Maar het voelde niet goed. “Het gaat ‘m niet worden tussen mij en de psycholoog”, zei ik tegen vriendin A., “het botert gewoon niet zo tussen ons en het voelt gewoon als een weg die ik niet in wil slaan.” “Ik kom je redden”, zei vriendin A., of misschien zei ze wel iets heel anders, maar daar kwam het wel op neer. En als een strenge schooljuf zat ze een week later voor me. “Wat wil je doen?”, vroeg ze. “Heel veel”, zei ik. “En wat moet je doen?”, vroeg ze. “Eh, heel veel minder”, zei ik. “Schrijf alles maar op”, zei ze. En toen maakten we samen een analoog lijstje van het een en van het ander. En toen streepten we heel veel dingen weg en toen kwam er een weekplanning uit voor deze week. Inclusief koffiepauzes, tijd voor mezelf, lunchmomenten, het schrijven voor deze site en de huishouding. En ik had ineens ook allemaal standaard opdrachtformulieren voor de PloesiePoesies met allemaal handige invul- en afstreepmogelijkheden. “En ik kom je vrijdag controleren”, zei ze, “en dan maken we meteen een planning voor de week erna.” “Okay juf”, piepte ik. En ik weet 1 ding: vriendin A. is geen vrouw om mee te sollen.

“En wat doet u eigenlijk in Tiel?”, vroeg een kakker met een kikkerstem en een Youp van ’t Hek-bril. “Wonen”, lachte ik. “Ja, dat begrijp ik, maar wat voor een werk doet u daar?”, vroeg hij. “Ik maak poesjes van stof”, zei ik en het leek me gezien de setting van dit gesprek beter om mijn werkzaamheden als seks-schrijver maar achterwege te laten. Al had ik het 9 jaar eerder wel ter sprake gebracht. “Oh, dus u bent een ontwerper?”, vroeg de kikkerstem. “Eh, nee, niet echt”, zei ik, “mensen sturen mij een foto van hun kat en die maak ik dan helemaal na als een soort van knuffel.” “Oh”, zei de kikkerstem en hij begon een heel verhaal over een vriend van hem die recent was overleden, maar toch zoveel had gehad aan de vriendschap met zijn kater Jules en dat Jules na het overlijden van zijn baasje helemaal ontdaan was geweest, kotsen en alles en heel luid miauwen. Het verhaal kwam niet helemaal bij me binnen. Joehoe! Pik! Ongelooflijke kakker dat je bent! Met je ongelooflijke kikkerstem! Joehoe! Ik zit hier in jouw notariskantoortje met veel te dure tapijten en kunst aan de muur! En ik zit hier niet om je geouwehoer over Jules aan te horen, ik zit hier om alle contracten die ik nog had lopen met ex P. te ontbinden! Ik zit hier niet voor m’n lol! Ik heb hier 1,5 jaar voor in de stress gezeten! Ik heb hier 1,5 jaar tegenop gezien! Ik heb me kapot gejankt gisteren! Dit is misschien wel de laatste keer in m’n leven dat ik P. zie, dus hou jij je kutpraatjes over Jules maar lekker voor je en regel dit hele officiële gebeuren zo snel en zo pijnloos mogelijk, want als je over katten gaat praten, dan gaat het binnen de kortste keren over onze eigen katten! “Jullie hebben alles goed doorgelezen?”, vroeg de kikkerstem. Ja, dat hadden we. “Ik ga het toch nog even met jullie doornemen”, zei de kikkerstem. Was goed. En na een hoop gepraat en een hoop handtekeningen zetten waren wij dan eindelijk klaar. Eindelijk écht van elkaar af. Eindelijk de laatste touwtjes doorgeknipt. En in de hal van het Amsterdamse notarispand haalde P. mijn jas van de kapstok en hield ‘m gespreid voor me open. Ik keek ‘m aan. “Moet je daar zelf ook niet een klein beetje om lachen?”, vroeg ik. Maar voor het eerst en voor het laatst piepte ik mijn armen in een jas die hij voor me vasthield. Daarna hield hij ook keurig de deur voor me open. En wij gingen ieder onze weg.