Maandelijks archief augustus 2005

Iedere maandagochtend neem ik mezelf voor om naar de Noordermarkt te gaan; de markt voor goedkope en kekke tweedehands kleding. Maar meestal blijk ik toch te lui om de deur uit te gaan. De oplossing; samen met een vriendin, dan moet ik wel. “Als we nou vroeg gaan, dan kunnen we tenminste nog rustig alles bekijken”, hadden vriendin J. en ik tegen elkaar gezegd. Dus afgelopen maandag stond vriendin J. om 9.00 voor de deur en om 9.05 waren we op de Noordermarkt. Wij waren vroeg, dachten wij, dus de beste koopjes zouden voor ons zijn! Volkomen relaxt begaven wij ons richting dé kraam, met dé beste koopjes. De hele Noordermarkt ademde de rust uit van marktkoopmannen die net hun kraam uitgestald hadden en aan hun tweede kopje koffie begonnen. Maar bij dé kraam was het dé hel. Verschillende grote bergen kleding lagen her en der verspreid door de kraam. En om die bergen kleding zwermden over elkaar heen en om elkaar heen tientallen meisjes en vrouwen met een agressieve blik in hun ogen. Zo’n blik die alleen op-koopjes-beluste-vrouwen kunnen hebben. En dit waren niet de vrouwen die ik gewend was van het Waterlooplein, de Aldi of de LIDL, nee, dit waren vrouwen in kekke jurkjes op zoek naar nog meer kekke jurkjes. ‘Mine! Mine! Mine! ‘, leek ieder spiertje in hun lichaam te zeggen. “Dit is niet normaal hoor”, zei ik tegen J. terwijl we het gebeuren van een afstandje gadesloegen, “ik weet niet of ik dit ga trekken op de vroege ochtend. Ik heb nog geen koffie gehad.” Maar vriendin had me al meegesleurd richting de bergen tweedehands kleding en de kluwe krioelde vrouwen. En binnen enkele seconden werden vriendin J. en ik 1 van hen. ‘Mine! Mine! Mine!’, siste ik zachtjes. En na een lange zoektocht in, onder, links en rechts van de kledingbergen rekende ik 4 kekke jurkjes af voor slechts € 15,-. Met als pronkstuk een jurkje uit de jaren 50, met kitsch bloemmotief en voorgevormde punttieten-cups waar Madonna jaloers op zou zijn. Die was de tocht door de hel meer dan waard.

Wat iedereen ook over de zender Talpa zegt of schrijft; ik voel me er helemaal thuis. Ik ben gek op pulp. Al dat voetbal had van mij niet gehoeven, maar bij programma’s als ‘Expeditie Robinson 2005’ en ‘Joling en Gordon over de vloer’ wil ik best eventjes blijven hangen. En voor Big Brother 2005, dat zondag om 20.30 voor het eerst werd uitgezonden, zat ik helemaal klaar. Partner P. zat er dan wel niet zo enthousiast klaar voor als ik, maar hij deed best leuk mee. “Jesus, wat een lekkere wijven allemaal”, was het eerste dat ons opviel. En niet alleen lekkere wijven, ook alleen maar lekkere mannen. Geen greintje lelijkheid te bekennen. “Dat wordt zeker neuken”, zeiden P. en ik tegen elkaar. Ik voorspel dat dit een soort ‘Temptation Island’ gaat worden, maar dan in een huis in Aalsmeer. Er werden binnen 24 uur al benen afgeschroefd: “Ik moet jullie wat vertellen, ik heb een kunstbeen”, zei Rob. Thanks for sharing, Rob! En binnen 24 uur waren de voornaamste karaktereigenschappen al duidelijk: “Ik ben écht blond, maar m’n borsten en nagels zijn nep”, zei Ingrid. Thanks for sharing, Ingrid! Ik voorspel dat binnen een week die opgepompte borsten van Ingrid te zien zullen zijn. En! Als kers op de taart, werd er een zwangere dame het huis in geloodsd, die, zeer waarschijnlijk haar baby binnen de muren van het Big Brother-huis zal baren. En! Alsof dat allemaal nog niet genoeg was, werd, on top of it all, ook binnen 24 uur, hoppeta, even geheel onverwacht, een ex van 1 van de bewoonsters het huis ingeduwd. Ik zat te smullen op de bank van zoveel goedkope onethische toestanden bij elkaar. Dit is televisie waarvoor televisie bedoeld is. Dit is pulp. Maar, als ik heel eerlijk ben, hebben de programmamakers zich er wel een beetje makkelijk vanaf gemaakt. Gewoon wat lekkere, jonge, welwillende mensen met een licht ontvlambaar karakter bij elkaar in een huis, een gehandicapte, een ex, wat bikini’s, plenty of alcohol en gesprekken met de diepgang van een bosje waterkers. Het lijkt godverdomme m’n eigen site wel.

“Wat is dat?”, vraagt m’n vader terwijl hij naar een papier dat op de salontafel ligt wijst. “Dat is de column die ik heb voorgelezen voor de radio”, zeg ik. Hij pakt het papier en begint te lezen. Het gaat over de nieuwste Tarzan-vibrator. “Die ken ik al”, zegt hij. “Ja, ik heb een oude column voorgelezen, want ik had vorige week geen tijd om een nieuwe te schrijven”, zeg ik. Hij bekijkt het papiertje nog even vluchtig en vraagt daarna wanneer het op de radio komt. “Het is internetradio, dus luisteraars kunnen zelf beslissen wanneer ze ernaar luisteren”, vertel ik. “Kun je niet wat anders voorlezen dan?”, vraagt m’n vader. “Waarom? Deze was toch hartstikke leuk?”, vraag ik. “Ik wil niet meer hebben dat je het doet”, zegt m’n vader ineens. “Waarom niet?”, vraag ik hoogst verbaasd. “Ik heb het er niet op. Dat met die seks en die vibrators en die website. Straks staat er iemand voor je deur”, zegt hij. “Nou ja, pappa, ik werk nu al 4,5 jaar bij de FOXY en ik schrijf ook al 4,5 jaar voor die website. En daar heb jij ook al 4,5 jaar geen moeite mee. En dan nu ineens, omdat ik een stukje over een vibrator voorlees, ga je bezorgd doen?” “Ja, maar toch. De vorige keer zaten je moeder en ik zo’n FOXY-dvd te kijken en toen hoorden we je stem. Toen hebben we ‘m meteen uitgezet”, zegt hij. “Ja, ik film ook wel eens op de Kamasutra-beurs”, zeg ik, “als de fotografen pauze hebben. Haha! Zit je lekker met mamma een dvd-tje te kijken komt je dochter ineens voorbij huppelen in een FOXY-shirtje. Haha! Dan heb je natuurlijk meteen geen zin meer”, zeg ik. “Nee, je moeder schrok zich kapot”, zegt hij lachend. “Op de laatste dvd zit een stukje waarbij ik een meisje met een zweepje op haar billen sla. Gewoon voor de lol”, zeg ik, “die zal ik maar niet voor jullie meenemen de volgende keer dan?”, vraag ik gniffelend. Dan begint m’n vader nog harder te lachen. “Je bent me er eentje”, zegt hij. “En ik pas goed op mezelf hoor”, zeg ik.

p.s. De radio-column voor BNN.FM over de nieuwste Tarzan-vibrator vind je hier: klik.

Afgelopen zaterdag zou vriend A. voor onze vriendengroep koken. Konden we ondertussen meteen zijn nieuwe vriendinnetje bekijken. Bij binnenkomst worden we begroet door een meisje met een enorme bos krullen. “Hoi, ik ben T.”, zegt het meisje. Ondertussen check ik haar zo onopvallend mogelijk van boven naar beneden. Ik ken haar ergens van. Maar waarvan? Waarvan? Als we eenmaal met z’n allen aan tafel zitten met een glas champagne blijf ik haar vanuit mijn ooghoek begluren. Waarvan? Waarvan? Na 3 glazen champagne staat T. op om in de keuken de voorbereidingen voor het eten te treffen. En ineens, nu ik haar van de achterkant zie, schiet het me te binnen! Het is de ex van R., de beste vriend van mijn ex M., een meisje waarvan ik ooit heb gezegd dat zij zulke mooie billen had. En het is bijna 10 jaar geleden, maar die diezelfde mooie billen heeft ze nu nog steeds. Zeer content met mijn eigen geheugen loop ik naar T. in de keuken om te vertellen dat ik haar 10 jaar geleden al een keer heb ontmoet. En dat ze toen een bikini aan had. “Bizar!”, lachten wij allebei. “Wat een kleine wereld”, zeg ik. Weer aan tafel denk ik aan 10 jaar geleden. Ik was 19 en ik zat samen met ex M. op de grafische MTS in Utrecht en toen het eenmaal uitging bleef ik nog wel stappen met hem en zijn vrienden. Moest kunnen. En dat kon ook prima, tot… ineens herinner ik me dat ex M. mij, ook al was het allang uit, nooit meer wilde zien omdat ik het gedaan had met zijn beste vriend. En zijn beste vriend, dat was dus nú de ex van T., het meisje met de krullen. Dat moet ik haar meteen even gaan vertellen. “Hé, T., hé, jaren later heb ik het met R. gedaan! Dus wij hebben ooit met dezelfde man in bed gelegen!” Samen lachen we om deze rare samenloop. En als ik even later weer aan tafel schuif bij P. leg ik hem het hele verhaal uit. “En dat vind jij lachen?”, vraagt hij. “Ja”, zeg ik, “ik vind het een ontzettend geinig gegeven.”

Maandagmiddag viel er een brief op onze deurmat; ‘Vanaf zondagnacht 14 augustus tot en met zondag 21 augustus gaat de reiniging in Amsterdam staken.’ Lekker dan. Dat verklaarde meteen waarop onze vuilnis die maandagochtend niet was opgehaald. De brief gaat verder; ‘Wij doen een dringend beroep op uw medewerking om de binnenstad de komende week zoveel als mogelijk leefbaar en schoon te houden. Daarom vragen wij u uw vuilnis de komende week niet op straat te zetten.’ Dat is helemaal lekker. Omdat zij staken, verwachten ze dat de bewoners van Amsterdam ervoor zorgen dat de hele boel buiten lekker fris blijft. Over die 6 vuilniszakken die bij mij thuis in de hal zullen staan te meuren van de gebruikte kattenbakvulling lees ik niks. Buiten schoon, binnen vies. Logisch. Ik vind staken zo’n laffe manier van actievoeren. En ik ben van mening dat het ook anders kan, al vindt de reiniging zelf van niet; ‘We kunnen helaas geen andere oplossing leveren.’ Nou, mij lijkt het dat de letters ‘KUT’ megagroot op alle vuilniswagens ook de nodige commotie zullen veroorzaken. Of bijvoorbeeld, in plaats van een week helemaal niet werken, een week lang elke dag om 5.00 beginnen en dan keihard toeterend door de straten. Ook niet leuk voor de bewoners, maar dan doe je als vuilnisman tenminste wel je werk. Dan doe je wél datgene waarvoor je betaald wordt. Of haal het vuil op in de binnenstad en stort het op de Dam. En haal het dan een paar uur later weer op. Of ga allemaal in je blote kont het vuil ophalen. Doe iets in plaats van niets. Maar uiteindelijk heeft de reiniging er toch zichzelf ermee. Want het is zelfs nu, na 2 dagen staken, al een gore bende op straat. En dat wordt, zeker met die paar miljoen mensen die straks Sail gaan bezoeken, alleen maar erger. En erger. Dus volgende week maandag, als ze weer beginnen, is heel Amsterdam een ongelooflijke gore puinzooi geworden. En die ongelooflijke gore puinzooi zullen ze toch echt zelf op moeten ruimen. Misschien leg ik volgende week wel wat bloemetjes tussen m’n vuilniszakken.

Het afgelopen weekend werkte ik weer op de Kamasutra-beurs in de fotostudio van FOXY-magazine. En al werk ik al 4 jaar op deze beurs en denk ik af en toe dat ik alles al gezien heb, gelukkig sta ik nog regelmatig met mijn ogen te knipperen. Zo was ik afgelopen zaterdag behoorlijk geshockeerd toen een meisje dat bij ons op de FOXY-stand poseerde een wildvreemde kerel uit het publiek sleurde, zijn broek open knoopte en hem spontaan begon te pijpen. Het shockeerde me nog meer dat de vriend van het meisje daar gewoon naar zat te kijken. En ik was helemaal in shock toen bleek dat de jongen die gepijpt werd ook een vriendinnetje had dat van een afstandje het pijp-tafereeltje gadesloeg. Moet kunnen, vonden ze allemaal. En als zij er gelukkig van worden, dan moet dat ook kunnen, maar ik vind het fascinerend. Helemaal fascinerend blijven de alleenstaande mannen die élke Kamasutra-beurs élke dag bezoeken. Zeker als zo’n man zonder broek over de beurs gaat wandelen en dan af en toe stiekem vanachter z’n T-shirt aan z’n lul gaat trekken. Persoonlijk werd ik gewoon misselijk van die aanblik. Huur thuis een pornootje en ruk je daar helemaal suf, maar val mij er niet mee lastig. Maar het shockerende hoogtepunt van de afgelopen Kamasutra-beurs zag ik op het zogenaamde SM-plein. Hier hing op zo’n 5 meter hoogte een groot houten kruis. Zo’n Jesus-ding. En aan dat kruis hing iemand. In een bodybag. En ‘bodybag’ is dan wel het juiste woord, het is eigenlijk gewoon een leren lijkenzak. En die iemand had een zilverkleurig latex masker op met 2 minuscule gaatjes om te kijken en een minuscuul gaatje om te ademen. De lijkenzak was met allemaal zilveren kettingen bevestigd aan het houten kruis. En zo hing die iemand daar dan te hangen. En zo stond ik daar dan naar te kijken. En dacht er het mijne van. Ieder z’n ding natuurlijk. Maar sommige dingen snap ik niet. En die hoef ik gelukkig ook helemaal niet te snappen. Al ben ik wel benieuwd of die iemand er nu nog hangt.