Maandelijks archief mei 2004

“Ik neem gewoon m’n trolley mee hoor”, zei vriendin J., “interesseert me niks.” Ik vond het nogal wat. Toegeven dat je als niet-65-plusser in het bezit ben van een trolley. Het leek me het juiste moment om het dan zelf ook maar gewoon toe te geven: “Dan neem ik de mijne ook wel mee. Scheelt toch de helft met tillen.” Dus zo kwam het dat vriendin J. en ik gisteren met onze trolley’s door Almere liepen. Het was Luilak en de hele binnenstad van stond in het teken van een bloemen- en plantenmarkt. En bloemen en planten hadden we nou net nodig. De marktkoopmannen gaven het bijna voor niets weg dus na 1 rondje over de markt zaten onze trolleys al vol met sanseveria’s, bromelia’s, viooltjes en 2 tuinkabouters. “Maar ik wou nog meer tuinkabouters”, zei ik licht teleurgesteld. Vriendin J. belde prompt haar man S. die onze planten en mijn tuinkabouters in zijn wagen laadde en daarna neerstreek op een terrasje. Zo konden J. en ik naar hartelust verder shoppen. De zon scheen, we waren omringd met bloemen en af en toe kwam er roedel ganzen voorbij gemarcheerd. Ik vulde mijn trolley met allerhande kamerplanten en vriendin J. kocht zoveel mogelijk buitenplantjes. En als onze trolleys te zwaar beladen raakten liepen wij naar vriend S. op het terras om te lossen. Ondertussen nog even snel een witbiertje wegtikken om daarna weer op pad te gaan voor de volgende ronde. “Het is wel een beetje veel hè?”, zei vriendin J. toen ze na 3 uur naar al ons aangeschafte groen keek. “Dat krijgen we nooit in jullie auto”, zei ik, “we zijn misschien iets te enthousiast geworden door die trolley’s.” Maar het is gelukt. En het huis is er weer stukken van opgeknapt. Ook partner P. is best content met de 20 nieuwe kamerplanten. Met de 4 tuinkabouters heeft hij iets meer moeite.

Een fijne brief van mijn vorige provider. Of ik snel
€ 71,22 wil betalen voor de periode van 1 april 2004 tot 1 juli 2004 omdat anders de rekening wordt overgedragen aan een deurwaarder. Ik bellen: “Hé, ik zit allang niet meer bij jullie. Ik zit op een eigen server en ik was voor 1 april al bij jullie weg. Dus.” Het provider-mannetje vertelt dat die rekening toch betaald moet worden, omdat ik een maand van te voren op had moeten zeggen. “Dus ik moet jullie nu voor 3 maanden hosting betalen terwijl ik in die 3 maanden niet meer door jullie gehost wordt?” Ja, dat was zo. “Belachelijk, echt belachelijk”, zei ik. “En dat terwijl ik helemaal niet tevreden was. Jullie hebben 1 keer jullie systeem laten hacken, zodat mijn site een paar dagen onbereikbaar was én jullie zijn een keer ál mijn gegevens kwijtgeraakt omdat jullie server én jullie backup-server gecrasht waren.” “Ja”, zei het provider-mannetje, “maar daar staat tegenover dat jij, door een fout van ons, het eerste jaar helemaal niets hebt hoeven betalen.” “Echt niet”, brieste ik, “ik heb alle rekeningen altijd betaald.” “Oh, eh, oh”, zei hij. Misschien was hij in de war met iemand anders. “Doei”, zei ik. En jullie zijn ook nog eens vét duur vergeleken met andere providers en als ik het abonnement op een krant stopzet moet ik toch ook niet nog 3 maanden betalen terwijl ik geen krant meer door m’n brievenbus krijg. Eikel! Dat had ik willen roepen, maar dat deed ik niet. Ik leef in een wereld waarin ik een boete van € 29,40 moet betalen omdat ik een strip te weinig afstempel in de metro, waarin de taxi van M. van de ART-TAXI van de weg wordt gehaald omdat hij 2 toeters heeft in plaats van 1 en waarin ik € 71,22 moet betalen aan een provider voor 3 maanden hosting terwijl ik in die maanden niet eens door hen gehost wordt. Want… regels zijn regels. Ik heb het weer gehad voor vandaag. Ik ga me bezatten.