WAT MOET JE ANDERS?

“Ik weet niet of ik moet gaan hoor”, had ik tegen de verkering gezegd.
“Liefie, als je niet wil, dan snap ik dat helemaal”, zei hij. En ook dochter S. zou me helemaal begrijpen als we niet naar de camping zou gaan dit weekend. En ook overbuurmeisje I. was erop voorbereid dat ik liever thuis bij m’n moeder wilde blijven in plaats van een tripje naar de Lage Vuursche.
Maar m’n ouders dachten er anders over: “Jij gaat gewoon op vakantie, wat moet je anders? M’n handje komen vasthouden? Wij redden ons wel.”

Mamma Luna is vrijdagmiddag uit het ziekenhuis gekomen, nadat ze 4 liter vocht toegediend kreeg via een infuus. Haar nierfuncties werkten weer, dus ze mocht thuis blijven in afwachting van de CT-scan van vandaag.

De afgelopen dagen belde ik elke dag vanaf de Lage Vuursche richting het thuisfront en elke dag leek het weer iets slechter te gaan. Van een ‘we zien wel hoe het gaat, het is nu allemaal afwachten’ tot een terneergeslagen stemmetje dat verraadde dat ze het zelf eigenlijk ook niet zo ziet zitten. Pijn. Misselijk. Niet kunnen slapen. En omdat zij het niet meer ziet zitten, word ik geconfronteerd met een omgekeerde wereld; ik moet háár motiveren om wel haar medicijnen te nemen, omdat ze de antibioticakuur moet afmaken, dat moest ik toch ook altijd van haar als ik weer een blaasontsteking had? De kuur afmaken? En niet het koppie laten hangen?

Ondertussen wacht ik af. Wat moet je anders?
Alle emoties van 3,5 jaar geleden, met de pa van P., komen weer terug.
Ongeduld.
Ongeloof.
Angst.
Angst.
Angst.
Maar ik ben 100 keer banger dan toen.