THE FUTURE CAN BE BRIGHT

Op m’n vrijwilligerswerk blijf ik het fascinerend vinden op hoeveel verschillende manieren de oudjes oud zijn geworden. Op hoeveel verschillende manieren dementie z’n plek in het leven van de bewoners heeft opgeëist en op hoeveel verschillende manieren de bewoners daarmee omgaan. Hoe de ene bewoner alles met argwaan bekijkt en beleeft, de ander hard en grondig begint te vloeken bij alles wat haar niet zint, een ander bang en stilletjes op haar stoel zit en nooit wat zegt, weer een ander zijn jeugd elke dag keer op keer beleeft en om zijn moeder roept en hoe weer een ander continu blijft hangen in Christelijke gebeden.

Als ik oud word. En dement. Of iets met Korsakoff. Of misschien word ik toch nog de eerste xtc-bejaarde! Maar als ik ooit alle besef van de werkelijkheid kwijt ga raken, en dat staat voor mij eigenlijk vast. Dan! Dan wil ik worden zoals mevrouw V.

Deze 96-jarige dame komt na het ochtendritueel zingend de woonkamer binnen: "Ooooh, wat ben ik mooi, ooooh, wat ben ik mooi, dat heb ik in jaren niet gezien…"
Als je vraagt of ze een kopje thee of iets anders wil, en ze wilt het, antwoord ze: "Dat lijkt me heerlijk, dank u wel hoor."
Wil ze het niet, dan zegt ze: "Nee hoor, ik ben hélemaal tevreden."
Deze dame weet weinig meer, maar als het over vroeger gaat zegt ze steevast: "Ik heb een héérlijk leven gehad, met een heel fijne man."

De rest van de tijd, als er niemand tegen haar praat, of als er niets gebeurt in de woonkamer, dan zit ze een beetje voorovergebogen in haar stoel, met haar handen in elkaar en tegen haar mond wrijvend. Dan wiegt ze met haar lichaam en neuriet zachtjes.

"Waarom zonk de Titanic?", vraag ik.
10 bejaarden staren de ruimte in. Geen blik van herkenning.
"De Titanic, dat grote schip, het eerste schip dat van Amerika naar Europa vaarde."
Nog niks.
"Die reed tegen een ijsschots aan!", roep ik.
"Reed, reed, jij bakt ze helemaal bruin", zegt meneer B.
Een paar lachen met hem mee.
"Oh ja, ja, voer, voer! Hij voer tegen een ijsschots aan! Ze hadden alleen een klein puntje boven het water uit zien steken, maar het was een supergroot blok, hele schip kapot, bijna iedereen verdronken. Hartstikke dood. Toestand!"
"Nou, nou", mompelt mevrouw V.
"Ja, ik doe wel alsof ik alles weet, maar ik weet dat alleen maar omdat ik de film heb gezien hoor. Die kwam een paar jaar geleden uit. Hele mooie film. En vooral met een héle knappe man. Met Leonardo di Caprio. Echt een lekker ding hoor."
"Oh, nou, het is jammer die ik die man niet gekend heb", zegt mevrouw V. ondeugend.

En dan smelt ik volledig. Een beetje verliefd op een dame van 96.

Je kan dromen over later. Over grote huizen. Veel geld. Reizen naar de andere kant van de wereld. Succes. Macht. Status. Auto’s. Apparaten. Spullen! Heel veel spullen! Je kan ervan dromen om al vroeg met pensioen te kunnen. Om nooit meer te hoeven werken.

Ik hoop dat wie je bent, hoe je leeft en hoe je liefhebt van invloed is op je laatste jaren. Ik droom ervan om later, in al mijn dementie, oprecht te kunnen zeggen: "Ik heb een héérlijk leven gehad, met een hele fijne man."