SORT OF ZORGFEUILLETON 3/4
Ik herinner mij een groep van 15 geestelijk gehandicapte jongeren. De helft van deze jongeren had naast een geestelijke handicap ook een lichamelijk handicap en dit was fysiek de zwaarste groep om mee te werken binnen de instelling. Ik werkte als invalkracht op alle groepen binnen deze instelling en ik werkte daar al een jaar of 3, naast mijn studie. Veel avonddiensten, veel weekenddiensten. Op deze groep was het altijd veel tillen, duwen, trekken. Zwaar. Gewoon zwaar. Veel luiers om te verschonen. Met andere woorden; deze groep bestond uit diepe, hele diepe schuimpjes. Allemaal totally schuimpje, van top tot teen. En hoewel ik 90% van de namen ben vergeten van de mensen met wie ik heb gestudeerd, weet ik de namen van deze bewoners nog wel. Allemaal.
W. was mijn favoriet, want hij wilde altijd dat ik hem onder de douche zette, een favorietenrol die ik volledig had te danken aan het feit dat ik André Hazes voor hem zong en dat dat dan zo lekker galmde in het kleine badkamertje. Hij deed dan z’n handen op z’n hoofd en draaide een soort van rondedansje onder de douche, waardoor ik gemakkelijk alle plekjes kon schoonspoelen en -wassen, want hij scheet zichzelf elke dag volledig onder.
Het was vrijdag en veel van de bewoners van andere groepen werden dan altijd opgehaald door hun ouders, verzorgers of familie om het weekend of een dagje daar door te brengen. De bewoners van deze groep bleven meestal ’thuis’.
“Hé, als we er nou samen voor zorgen dat iedereen vanavond binnen een uurtje in z’n pyjama zit, dan kunnen we nog 1,5 uur een pyjama-party houden, met cola en chipjes”, opperde ik tegen mijn collega’s.
“Nou, dat zie ik niet zo zitten”, zei een wat oudere vaste medemerker.
“Maar dan doe ik alle zware bewoners. Als jij dan de 3 meisjes doet en de medicijnen en de cola en chips alvast klaarzet en wat leuke cd’tjes pakt. Ik rammel de rest even heel snel onder de douche of even snel een washandje, dat ze wel schoon zijn en een schone luier, maar ze worden morgen toch weer uitgebreid in bad gedaan of onder de douche.”
“Nou, nee.”
“Ze zijn vanmorgen allemaal nog helemaal van top tot teen gewassen.”
” Ja, maar dat moet elke ochtend en elke avond.”
“Ah, maar voor 1 keertje, even snel een kattenwasje en dan de pyjama aan.”
“Nee.”
“Maar dan kunnen we een pyjama-party doen met Hollandse Hits?”
“Nee.”
“Maar dat vinden ze hartstikke leuk.”
“Nee.”
Ik probeerde daarna nooit meer een pyjama-party.
Ik was 24.
Ik ging niet tegen de vaste medewerkers in.
Ook al vond ik het fucking onzin.
Ik vind het echt heerlijk deze verhalen te lezen. Vooral omdat ik nu hetzelfde werk doe en het zó herkenbaar is! Gelukkig is bovenstaand verhaal niet aan de orde omdat wij regelmatig zulke dingen doen. Jammer dat er nog maar 1 deel komt ;-)
Om treurig van te worden.
De zorg heeft keihard mensen nodig zoals jij.
En het ergste is… die werken er waarschijnlijk al, maar zijn compleet gedemotiveerd omdat niemand naar hun goede ideeën wil luisteren.
@Wendy Ja, nou, ik werk natuurlijk naar iets toe met deze stukjes… ik ben gestopt met m’n vrijwilligerswerk namelijk… ben 10 jaar ouder en nog steeds loop ik tegen dezelfde ‘lamp’ aan…
Prachtig feuilleton! En ik voel ‘m al komen. Luna says fuck you.
Ik vind t helemaal geen leuke stukjes… ik vind t om te huilen… Wel eens van Hans Beckers gehoord? Die snapt jou wél!
@Lienaandelinge Dat is grappig!!! Ik heb net een tekst van Hans Beckers getweet… (een link naar een tekst van hem)… Hier: http://www.debewustzijnsfabriek.nl/interviewhansbeckers.html
IK HOU VAN DIE MAN!
Ik snap hem inderdaad… en hij mij waarschijnlijk… Hoorde hem ooit op de radio en moest er gewoon van huilen…
Luun, wat een mooie stukjes. Dank je.