SORT OF ZORGFEUILLETON 1/4
Ik herinner mij een alleenstaande moeder met kanker.
Het was denk ik de eerste kankerpatiënt die ik ooit ontmoette.
Ze lag altijd op een bed in de woonkamer en ik kwam daar om te stofzuigen, af te stoffen en de afwas te doen. Ik studeerde media & informatie-management en in de vakantie werkte ik in de thuiszorg in Amsterdam.
De vrouw had 2 thuiswonende tienerzoons, die ik nooit zag.
Ze was op een speciaal dieet, maar had al maanden niet lekker gegeten, vertelde ze. Ze kon zelf niet zo goed koken en haar zoons brachten alleen magnetronmaaltijden voor haar mee.
“Zal ik volgende week dan voor je koken?’, vroeg ik, “vegetarisch en gezond en lekker.”
Vond ze een geweldig idee.
“En dan maak ik wel wat extra voor je, dan kun je dat invriezen.”
Dus een week later kreeg ik van haar een briefje van 25 gulden en ik haalde een tas vol verse groenten, yoghurt en kokos. Van thuis had ik kruiden meegenomen.
Vanaf haar plekje op de bank zag zij me een XXL pan Indiase curry maken.
Het huis rook heerlijk.
De vrouw straalde.
En ik straalde nog veel meer.
Vol trots vertelde ik tijdens het wekelijkse teamoverleg over mijn kookmiddagje bij de dame met kanker.
“Oh, maar dat mag niet hoor”, zei mijn teamleider.
“Wat niet?”, vroeg ik.
“Koken voor de cliënten.”
“Waarom niet?”
“Dat staat niet in het zorgplan.”
“Maar ze vond het zelf goed. En ik had daarvoor de toiletten schoongemaakt en ook gestofzuigd en alles na het koken weer netjes opgeruimd. Echt.”
“Het staat niet in het zorgplan.”
“Ja, maar, ze vond het zo lekker en ze heeft misschien niet meer zo lang te leven.”
“Nee, het is echt niet de bedoeling.”
“Oh.”
“Ik mag niet meer voor je koken”, zei ik een week later tegen de dame met kanker.
Die middag maakte ik haar douchegordijn schoon.
Ik was 22.
Ik was maar een vakantiekracht.
Ik ging niet tegen mijn teamleider in.
Ook al vond ik het fucking onrechtvaardig.
Ik heb ook bij de thuiszorg gewerkt en had te maken met al die regeltjes. Ik deed altijd dingen die eigenlijk niet mochten. Zoals in de tuin werken. Ik vind dat je zelf een inschatting moet kunnen maken wat wel en niet kan. Ik snap dat die regels ook zijn ter bescherming van de thuiszorgverlener, maar heel veel dingen zijn echt onzin. Heb nog eens verplicht een cursus moeten volgen, in de tijd dat ik moest werken. Voor mijn klanten kwam er geen vervanging en ik leerde hoe ik een doekje uit moest wringen :S
Ooit in een donkergrijs verleden was ik kraamverzorgende en mocht ik me vrijwel alleen bekommeren om het huishouden. De zorg voor kraamvrouw en pasgeborene tot het minimum beperkt, behalve als de borstvoeding niet goed ging. Dan mocht ik daar assisteren.
Needless to say, heeft het me niet lang gekost die wereld vaarwel te zeggen.
Ik begrijp dus wat je bedoelt. Mijn supervisor had bovendien totaal geen humor… nog een reden dus ;-)
Ook ik kom zulke helaas redelijk vaak tegen op mijn werk. True, zorgplannen zijn er niet voor niets maar het blijft mensen werk. En als ik zie dat een cliënt wel of juist niet lekker in zijn vel zit, tsja dan pas ik mijn begeleiding aan op hem/haar, niet op een paar regels. Word misschien niet altijd gewaardeerd door “hogere hand”, maar ik troost me dan met de gedachte: De cliënt wel.
Goed stukje!
wat komt die regelzucht toch vandaan in dit land???? tmaakt zoveel kapot, wat zo leuk kan zijn….
je moet ht ook stiekem doen!! zo gaat dat nou eenmaal. Maar wel oppassen wat voor eten de patient wel of niet mag hebben en of dat samen met de medicatie kan
Hey Luna,
Sprekende voorbeelden en ik kan me voorstellen dat dit je zo aangrijpt.
Aan de andere kant: er is iemand eindverantwoordelijk voor. Wat als er iets misgaat?
M.a.w.: ik zie jouw (en van vast vele anderen) positieve intentie, maar ik zie ook de andere kant. Wat kan er dan wel en wat niet… ’t blijft een heikel punt.
@majriM Ik begrijp heus wel de andere kant hoor, dat is het niet… maar (om even bij bovenstaand voorbeeld te blijven)… Deze vrouw had 4 uur zorg per week… In 3 uur heb je een woonkamer/keuken/slaapkamer wel extreem schoon… Dan kun je in dat uurtje extra dus de ramen lappen… prima… maar ik vind dat je uit moet gaan van de cliënt/patiënt… Deze vrouw had kanker, maar was nog prima bij haar positieven… Als ik niet lang meer te leven heb, dan kan het huishouden mij gestolen worden, dan wil ik lekker eten, mooie dingen zien, mooie dingen horen, poezen aaien, genieten… Deze vrouw wilde lekker eten… kon ik regelen… vraag/aanbod… En wat kan er misgaan? Ik begrijp het wel, dat er regels moeten zijn, maar ik ben het er niet mee eens! :-)
Ik snap je frustratie, absoluut! Goed dat je het zo verwoord, ben benieuwd naar de slotconclusie ;-)
Ik had je een tijdje niet gelezen. Hoe-bestaat-het! Dit verhaal heeft me vreselijk ontroerd.En daarbij ook weer ontzettend goed geschreven
It is a small step from the visboer on the Keizersgracht who said “ze hebben d’r een paar vergeten te vergassen” toen een mevrouw vroeg om een krantje voor de wijting voor de poes. It is 40 years ago, and burned in my mind.