PLOG 24 JULI T/M 1 AUGUSTUS

Dit is de meest vage week uit m’n leven (okay, niet overdrijven Luun). Ik heb de afgelopen zaterdag en zondag al enorm last van m’n buik en rug gehad. Ik heb mijn pijn ietwat afgezwakt in m’n plog, want ja, m’n ouders lezen natuurlijk ook mee en die wilde ik niet ongerust maken. Maar goed, die zijn inmiddels ook op de hoogte, dus; ik heb zo’n 2 maanden geleden al een nacht wakker gelegen van extreme pijn in m’n buik. Ik dacht toen; iets verkeerd gegeten. Ik had hetzelfde een maand geleden. Niet links kunnen liggen, niet rechts kunnen liggen, niet kunnen staan, niet kunnen zitten. Na een paar uur ging de pijn vanzelf over. Vorig week had ik dit dus ook. Zowel op zaterdag als zondag. Het viel niet weg te denken, niet weg te slikken met paracetamol, niet weg te masseren en een kruik hielp ook niet. Maandag 24 juli was het allemaal weer over en heb ik een prima dag gewerkt. Zonder pijn. FIJN!

Zelfgemaakt courgettesoepje erin.

Weer wat nieuwe dromenvangertjes online zetten! Superschattig, deze mini-eenhoorn-dromenvangers!

’s Avonds de nieuwste aflevering van Game of Thrones kijken. Spannend!

M. komt laat thuis en we eten deze gezellige ovenschotel.

De volgende ochtend heb ik ook nergens last van (Nina ook niet). Ik werk in de ochtend en vertrek daarna richting Wassenaar.

Ik heb afgesproken met een collega van de Love Bubbles om een strandwandeling te maken, maar daarvoor moeten we eerst een wandeling door het bos.

En door de duinen.

Duinen!

En daarna een strandwandeling! Meteen even op zoek naar schelpen, veren en stukjes hout voor in m’n dromenvangers. Hier vindt S. een hele grote talking stick!

Windje!

Wijntje!

En een kleine snack.

Als we weer zijn teruggewandeld (25.000 stappen, OMG) eten we wat bij een Italiaan in Wassenaar. Hier begin ik me alweer minder lekker te voelen. Ik heb geen trek, maar eet wel wat. Beetje misselijk. ’s nachts krijg ik weer last van m’n rug en m’n buik. KUT.

Maar ja, ik denk nog steeds; misschien te vet gegeten. Misschien teveel stappen gezet? Weet ik veel. De volgende ochtend voel ik me niet superfit, maar echt pijn, nee. Al voel ik wel dat er iets niet helemaal goed zit.

Maar aan het begin van de avond kan ik het dan echt niet meer houden van de pijn. En dan ook echt niet. We zouden eigenlijk gaan zwemmen, maar rijden in plaats daarvan naar de Eerste Hulp. Daar krijgen we eerst te horen dat we een afspraak hadden moeten maken en dit en dat en zus en zo, maar het gaat allemaal langs me heen, want ik heb PIJN. Heel, heel, heel erg veel pijn. Ik dacht dat ik doodging en dat m’n hele binnenkant ontploft was. Verder is het mij volledig onduidelijk wat er gebeurd is de rest van de avond, maar ik ga met de diagnose ‘nierstenen’ en wat pijnstillers naar huis. Diclofenac. Hier trekt de pijn iets van weg (maar ja, de pijn ging sowieso steeds wel weg na een paar uur). Met een zetpil, een kruik en een halve slaappil kom ik zo half-half de nacht wel door.

Alsof ik overreden ben door een vrachtwagen.

Ik breng de hele donderdag door op de bank met m’n zetpillen en Nina. Ik voel me kut. Geen honger. Beetje misselijk. Vage pijnen in m’n buik en rug. Ik bel de huisarts en die vindt het verstandig dat ik morgen een echo en een röntgenfoto laat maken. Oh. Het wordt nu allemaal ineens heel ‘eng’. Ik heb iets. En ik moet van dat iets af.

Hier kan ik nog lachen. Ik ben de donderdag in een vlaag van weet ik veel wat doorgekomen. Beetje hangen, beetje slapen, beetje balen dat ik niet kan werken.

Vrijdag heb ik nog wel de tegenwoordigheid van geest dat er Ginger-parfum te koop is in de Lush Kitchen. Die bestel ik. Ik ben zielig, dus dan mag het. Het mag sowieso, maar nu mag het écht.

Gezellige boel daar in het ziekenhuis vrijdag. Ik zit hier te wachten tot ik word opgeroepen voor die echo en de röntgenfoto. Het gaat allemaal heel snel, al vind ik dit soort dingen vreselijk. Ik wil gewoon m’n ding kunnen doen. Ik wil geen pijn. Ik wil werken. Ik wil dingen maken. Ik wil dit niet.

“Je moet wel wat proberen te eten, schatje”, zegt M. en zet een bord met broodje voor me neer. Nou ja, 2 stukjes dan. Ik bel ’s middags voor de uitslag naar de huisarts en het is allemaal heel vaag. Ik krijg de huisarts niet te spreken, maar de assistente vertelt me dat het geen nierstenen maar galstenen zijn. En dat ik gewoon door moet gaan met de Diclofenac en dat het dan vanzelf over kan gaan. Oh. Okay. Nou. Dat zou wel heel fijn zijn. Al voel ik me helemaal niet goed, toch ben ik ietsje gerustgesteld. Gewoon een galsteen!

Volgens m’n spirituele vriendinnetje kan dit de oorzaak zijn. Ehhhhh… ik hou het liever bij; galstenen kunnen ontstaan als je in korte tijd veel afvalt. En ik ben natuurlijk vorig jaar 15 kilo in 2 maanden afgevallen.

Nina vindt het maar raar dat ik op de bank lig en dat ze er niet bij mag. Ik kijk met M. naar diverse series en ik ben toch wel blij dat ik de televisie niet de deur uit heb gedaan, want dit is het enige dat ik nu trek. Liggen, hangen en stomme dingen kijken. Oh, en bij elke kleine opleving span ik ook nog wat dromenvangertjes op.

Hier is het alweer zondag. Van de zaterdag zijn geen foto’s. Ik had zaterdagochtend een grote opleving en ben met M. naar de markt geweest voor wat boodschappen en bloemetjes. Ging goed. Tot ik bij m’n ouders zat om de bloemen te brengen en alle pijn weer van voren af aan begon. In m’n rug, in m’n buik, niet zitten, niet liggen. Maar weer een zetpil en hopen dat het overgaat. Maar zondagochtend gaat het dus écht niet meer. Echt. Niet. Meer. De pijn komt nu echt helemaal door de Diclofenac heen en ik sta thuis te huilen van de pijn. Gelukkig blijft M. rustig en belt met de Huisartsen Post dat we eraan komen. Hij rijdt me daar naartoe en ik wil NUNUNUNU geholpen worden, maar ik moet nog even wachten. Janken. Echt. Niet normaal. Ik weet er verder weinig meer van, maar de dienstdoende arts heeft me een shot morfine in m’n kont gegeven en daarna was ik zo mak als een lammetje. Nog wel een beetje pijn, maar te houden pijn. En met een doosje met morfine-pillen (of Oxycodon) mocht ik weer naar huis.

Op de bank. Waar ik de rest van de middag misselijk lig. Heb nog gekotst ook en toen ging ook nog de gootsteen verstopt en ja, ik weet dat je moet kotsen in de wc, maar dat haalde ik niet meer.

’s Avonds bestelt M. sushi en die hield ik gewoon keurig binnen. Heb ik tenminste toch nog iets binnen gekregen.

Waar ik me onwijs kut over voel; de vader van M. werd vandaag 75 en die had een groot feest, inclusief overvliegende vliegtuigen (z’n vader was (en is trouwens nog steeds) piloot). Heel erg kut dat we daar niet bij konden zijn, maar ik ben heel blij dat M. bij me is gebleven vandaag en voor me heeft gezorgd.

Ik breng mijn dagen momenteel door met hangen en wurgen en morfine-pillen. Ik moet eten, maar na het eten krijg ik vaak een aanval.

Dit at ik dinsdag. Een beetje dan. Ik heb dinsdag bloed geprikt en ben nu in afwachting van een gesprek met de chirurg voor het verwijderen van m’n galblaas. Dat gesprek is donderdag en tot die tijd hobbel ik en hang ik en wurg ik. Het gaat, maar leuk is anders.

Ik heb vanaf de bank dan wel weer heel veel leuke dromenvangertjes gemaakt. Kleintjes. Wit.

En roze. Uiteraard allemaal te koop bij www.maaneschijn.nl. Even klagen (dit was al een pijnplog, dus deze pijn kan er ook wel bij); dit is de mindere kant van het ZZP-en. Niet werken is geen geld verdienen. En nu ga ik zeker nooit dood van de honger en ik kan echt wel een paar maanden uitzingen zonder te werken en ik ben niet alleen en ik hoef het niet alleen te doen, maar JESUS, dit kan ik er niet bij hebben.

Ik ben momenteel niet zo actief met foto’s maken voor m’n plog, maar… ik ben wel wat actiever in m’n Insta-stories! Dus… wil je op de hoogte blijven van m’n galstenen-avontuur? En Nina eens live zien (en mij live horen) (waus van de morfine)? Volg me dan hier: www.instagram.com/electricluna (is leuk) (andermans pijn doet je beseffen dat je zelf gezond bent) (heerlijk)!