copyright @ franz wilhelm 2002

Luna heeft een vaste groep bezoekers per dag. Bezoekers waar ik mee vertrouwd ben geraakt. Bezoekers die ik elke dag, of om de dag, een verhaal vertel. Alsof ik op een verjaardag zit met vrienden. Een mooi verhaal, een ‘waargebeurd’ verhaal of, als ik na een paar wijntjes op dreef ben, een sterk verhaal. Een beetje aangedikt. Vanmorgen, om 8:41, stonden er ineens 34 nieuwe bezoekers voor mijn deur. En waarschijnlijk zullen dat er vandaag nog veel meer worden. Hebben allemaal een uitnodiging gekregen van het Algemeen Dagblad: “Ja, ik lees hier dat je pittige dagboekstukjes schrijft. En over seks. Ik dacht, ik kom even bij je langs.” Goede krant trouwens, dat Algemeen Dagblad. Wordt gelezen door belangrijke mensen. Kreeg net een mailtje van S.M.S.N. (Stichting Mars Society Nederland). Of ik even een leuk stukje wilde schrijven voor de eerste bemande vlucht naar Mars. Willen ze daar dan achterlaten in een luchtdichte koker. Je weet immers nooit. Ook Oprah hing meteen aan de telefoon. Of ik er iets voor voelde om Dr. Phil te vervangen. Was een beetje een achterhaald concept, zo’n relatiepsycholoog, vond ze. Ze wilde iets nieuws, iets wilds. Een ‘vrijpostige, Amsterdamse, 26-jarige vrouw’, zoals ze had gelezen in die Nederlandse krant. Ook de Amerikaanse Playboy stuurde een fax. Hadden nog een plekje over met nietjes. Vonden ze wel iets voor mij. Ik heb gezegd dat ik er overal even over na moest denken. Het moest laten bezinken. Hartstikke leuk al die media, al die aanbiedingen en al die aandacht, maar ik ga eerst even op zoek naar een persoonlijke manager. Ik dacht zelf aan Rob Cohen. En nu gooi ik er een wodkaatje in. Word ik rustig van.

“… kggggg… ben nog even bij J. op groep 5… heeft buikpijn… en maak even een kopje thee… kggggg…” “… kggggg… is goed… ben bij R. op 6… is zeiknat… ik verschoon even z’n bed… zie je zo… kggggg…” Luna voelt zich eventjes 2 dagen James Bond met haar walkie talkie in de nachtdienst. Geweldig systeem. Een paar nachten van dit soort dienstjes trek ik prima, maar als ik te veel nachten achter elkaar werk, of in een maand meer dan 6 dienstjes draai, dan sta ik officieel naast de maatschappij. Mijn serotonine-level trekt namelijk vacuüm, ik mis de controle over m’n spieren en bovenal is mijn hormoonhuishouding vergelijkbaar met die van Mike Tyson (“Dag liefje, heb je lekker gewerkt?” “Ik zeg toch dat je me met rust moet laten, verdomme!”). Daarnaast leef je op koppen koffie en blikken red bull, want ook al ben je fysiek druk bezig, je krijgt weinig eetbaars weg. En zeker geen hard-plastic bord met snotgare broccoli, keiharde aardappels en een ‘kippenvink’ in zoute jus. Instellingsmaaltijden. Sowieso geen feest, maar helemaal geen feest als je het midden in de nacht in de magnetron moet opwarmen. Wat wel een beetje feest was waren de voorgebakken pannenkoeken die ik zelf had meegenomen. Eentje dan, met suiker. Maar de allergrootste pret is toch wel om om 7.30 naar huis te fietsen, al die frisse aftershave-mannen richting werk te zien vertrekken en je dan te beseffen dat jij lekker gaat slapen. Dat ik vanmorgen om 11.00 weer wakker werd van de telefoon (“Hoi, met T. van groep 7, kun jij vanavond een avonddienst draaien?” “Ik zit in de nacht!!” “Oh, sorry, welterusten.”) en daarna met moeite weer in slaap kon komen is een ander verhaal.

Niks gepaste trots, maar vol trots wil ik melding maken van het feit dat ik ben genomineerd voor de ‘AD Web Awards’. Ik kreeg vrijdag een mailtje: “Beste ‘Luna’. Het doet me genoegen u te berichten dat de vakjury uw website www.electricluna.nl heeft genomineerd voor een AD Web Award 2002 in de categorie Beste Persoonlijke Website. Er zijn in totaal vijf websites genomineerd binnen deze categorie. In de zomer worden de bezoekers van de AD-website in de gelegenheid gesteld om uit de vijf genomineerde websites per categorie hun favoriete site te kiezen. (…). Nogmaals van harte gefeliciteerd en gaarne ontvang ik zo spoedig mogelijk uw reactie op de nominatie.” Door een echte, heuse vakjury genomineerd. Belangrijke mensen als Oscar Garschagen (hoofdredacteur Algemeen Dagblad), Gerrit de Jager (tekenaar/cartoonist) en Jeroen Bosch (die van www.alt0169.com). Toe maar! Het mannetje van het Algemeen Dagblad dat mij dit mailtje schreef heb ik daarna meteen gebeld. Luna liep glimmend van zoveel positiviteit door het huis met een mobiel telefoontje aan haar oor. “Wat vind je van je nominatie?”, vroeg het mannetje. “Ik ga meteen m’n moeder bellen!’, zei ik enthousiast. Het mannetje vroeg nog een paar andere dingen en aanstaande woensdag sta ik in de krant. In de krant! En nog wel in de krant waarop mijn ouders sinds hun trouwen geabonneerd zijn. De krant waar ik mee opgegroeid ben. “Mamma! Ik ben genomineerd voor een AD Web Award!”, riep ik door de telefoon. “Oh, is dat voor dat internet?”, vroeg m’n moeder. “Dat wat wij nooit te lezen krijgen?” “Ja, goed hè?”, zei ik. “Nou, als zij het zeggen”, reageerde ze. Mijn moeder is nog van de pas-als-het-in-de-krant-staat-is-het-waar-generatie. En stiekem hoor ik daar ook bij.

copyright @ franz wilhelm 2002

Alle winkeliers hebben hun prijzen prima aangepast aan de euro. Gewoon de ‘ ’ vervangen door een ‘€’ en klaar. Helaas hebben mijn opdrachtgevers gewoon mijn uurtarief door 2,20371 gedeeld. Met als gevolg; ik heb het gevoel dat ik tegenwoordig genaaid word bij de snackbar, de HEMA, de Bijenkorf, de supermarkt en zelfs het loempiamannetje: “1 eulo mevlouw”. Een euro? Vroeger waren die kutloempiaatjes 1 piek! Ik doe er niet meer aan mee. Flikker maar op. Ik ga doen wat mijn moeder al jaren adviseert; “Je moet op je geld letten.” Dus in plaats van mijn gebruikelijke wandeling naar de C1000 heb ik vandaag de fiets naar de Lidl gepakt. Bij de Lidl vind je geen gezellige kassameisjes, geen netjes neergezette levensmiddelen en geen niets-aan-de-hand-muziekje op de achtergrond. Bij de Lidl is het graaien en zoveel mogelijk in je karretje gooien. Survival of the fittest. Zo kocht ik daar een pak appelsap van 2 liter voor € 0,75 (  1,65). Goed te drinken. Voor Skinner en Lolita kocht ik 6 blikken kattenvoer in diverse smaken voor € 0,19 (  0,42). Vonden ze prima te eten. Ook zat er een schattig blikje met 150 gram cashewnootjes in m’n tas voor de prijs van € 1,12 (  2,46). Een halve kilo vruchtensnoepjes; € 1,49 (  3,28). Een doos met 32 mini-negerzoenen in witte, donkere en melkchocolade; € 1,49 ( 3,28). Een zak met 400 gram mini-hazelnootwafeltjes met chocolade; € 1,59 (  3,50). Voor de totaalprijs van € 31,10 (  68,53) had ik 3 tassen vol met boodschappen in de meest kitsche, Duitse verpakkingen die ik ooit gezien heb. Een genot om naar te kijken en boodschappen genoeg voor de hele week! Dus. Fuck de Albert Heijn. Fuck de C1000. Fuck de Edah, de Boni en de Super de Boer. Luna haalt haar boodschapjes voortaan bij de Lidl. En dat ik daar 20 minuten in de rij voor de kassa moet staan, tussen de jengelende kinderen, de Albert Cuijp-viswijven en de zwervers op zoek naar goedkoop bier, dat neem ik op de koop toe.

Soms, heel soms, echt soms, niet altijd, niet te vaak, maar gewoon zo af en toe. Dan besef ik me dat ik een heel, heel gelukkig mens ben. Dat ik mezelf mag prijzen. Dat ik, als ik het voor het zeggen had, dat ik, als ik zeg maar, God was, dat ik mezelf had gegeven wat ik nu allemaal al had. Dat ik iemand naast me heb staan die blind van mij houdt. Onvoorwaardelijk. Dat mijn ouders nog leven en net zo blind van mij houden en mij net zo blind vertrouwen als hij. Dat ik, als ik zou willen, opnieuw zou kunnen beginnen. Dat ik, als ik zeg maar, zin heb in een broodje mozarella met pesto en Parmaham, dat ik die dan voor mezelf kan maken. Met tomaatjes. Of dat ik naar een restaurant kan fietsen om zo’n broodje te bestellen. Dat kan, als ik dat wil. Dat ik mezelf een gelukkig mens vind, omdat ik morgen, als ik zou willen, alles anders zou kunnen doen. Dat ik, nu, als ik zou willen, alle films kan bekijken die ik wil, alle muziek kan luisteren die ik wil. Kan horen over alles in de wereld. Kan lezen over alles in de wereld. Of, als ik dat zou willen, gewoon zou kunnen luisteren naar het niets. Of naar de regen. Dat ik de trein, de fiets, de bus, het vliegtuig kan pakken naar weet ik veel waar. Dat ik daar, weet ik veel waar, als ik dat wil, kan zien wat ik wil. Dat ik, als ik dat wil, iemand kan vertellen over mijn geluk. Of mijn verdriet. Als ik dat wil. En als ik wil zwijgen, dan kan dat ook. Als ik helemaal niets wil, dan kan dat zelfs. Als ik alles voor het zeggen had, dan gaf ik mij juist dat.

“Hè, gatverdamme, wat doet dat ding hier in bed?”, riep P. een paar dagen terug verontwaardigd. “Ja, jij was niet thuis. Ik heb ook alleen m’n behoeftes”, zei ik. “Dan kun je ‘m toch wel even opruimen en ergens neerleggen waar ik ‘m niet hoef te zien?”, reageerde hij nog steeds een beetje ontzet. Hij was net op m’n Tarzan gaan liggen en dat lag blijkbaar niet zo lekker. Mannen hebben er vaak toch moeite mee als vrouwen het af en toe, of regelmatig, met hun elektronische vriendje doen. Daar valt namelijk niet tegenop te neuken. Of mannen gaan eisen stellen, zoals het ex-vriendje van een vriendin: “Prima als je een vibrator koopt, maar hij mag niet groter zijn dan mijn pik.” Of: “Je mag het alleen met die vibrator doen als ik erbij ben, anders niet!” Jaloers op een vibrator. Vibratornijd. Mannen willen er gewoon niet aan herinnerd worden dat een simpel plastic apparaat met batterijen het stukken beter doet in bed dan zij. Want het is een verontrustende ontwikkeling; iedere vrouw heeft tegenwoordig een vibrator (“Ja, gekregen bij m’n Viva-abonnement, lekker joh!”) en ik kan me voorstellen dat mannen daar een beetje zenuwachtig van worden. Van hen worden immers hemelse prestaties verwacht die te vergelijken zijn met een gemiddelde Tarzan. Iedere keer weer. En daarna nog een keer. En van mannen die te veel nadenken in bed is nog nooit een vrouw klaargekomen. Van onzekere mannen trouwens ook niet. Dus misschien is het beter om niet meer te praten over de orgasme-kwaliteiten van een vibrator. Dus nooit meer te zeggen dat een vibrator niet alleen beter is in bed, maar het ook langer, regelmatiger en constanter kan. Dat een vibrator nooit moe is, nooit dronken, nooit stoned en nooit slap. Dat je er niet zwanger van kan worden, dat hij in je handtasje past en dat hij na afloop geen sigaretje hoeft te roken.

Als je even geen zin hebt om te loggen, moet je daar dan melding van maken? Als je gewoon even geen inspiratie hebt, moet je daar dan je excuses voor aanbieden? Als je een paar dagen niets bijzonders meemaakt en geen bijzondere gedachten hebt, moet je daar dan over schrijven? Als je het gewoon even zat bent om te schrijven, moet je dan uitleggen waarom? Het antwoord op deze 4 vragen hoort ‘nee’ te zijn. Toch beantwoorden vele webloggers en lifeloggers deze vraag voor zichzelf met ‘ja’, getuige de vele postjes met de strekking: “Sorry, ik weet even niets te schrijven”, “Ik ben even een paar dagen weg” of “Ik heb m’n site een beetje verwaarloosd de laatste tijd.” Daar hou ik niet van. Schrijf dan niks. Want, kan het iemand iets schelen dat ik gisteren de hele dag met Skinner in bed heb gelegen? Kan het iemand iets interesseren dat ik vrijdagmiddag in het Vondelpark zat met een flesje witte wijn en toastjes met kaas? Dat ik een jurkje van Cora Kemperman heb gekocht? Dat ik vrijdagavond samen met vriendin I., vriendin T. en vriend M. een legpuzzel van 1000 stukjes van de Taj Mahal heb gelegd en daarna zo’n 30 potjes heb gekaart? Dat we daarna nog 2 films hebben gekeken, maar dat ik ondertussen in slaap ben gevallen? Is er iemand benieuwd naar het bezoekje aan m’n schoonouders vandaag? Wil iemand het recept hebben van de aardappel-prei-soep die ik vanmorgen maakte? Zit er iemand te wachten op een tekst van Luna waar ze zelf niet achter staat? Luna zelf in ieder geval niet. Acda En De Munnik: “Ze zei: ‘Lief, als je niets hebt te vertellen, dan hoef je niet te bellen, volgens mij.’”

Tot gisteren was ik niet echt bekend met het fenomeen ‘parkeerplaatsseks’. Ik dacht dat dat plekken waren waar homoseksuele mannen seks hadden met elkaar of met getrouwde mannen. Stiekem in de bosjes. Dat zeiden mijn ouders vroeger als we met z’n drietjes een stuk gingen fietsen; “Daar, bij die afrit, daar hebben mannen seks met elkaar. Daar, bij die afrit, daar moet je niet komen. Ze hebben de postbode er ook wel eens gezien.” Het was duidelijk niet fris wat ze daar deden. Vanmorgen nam ik een kijkje bij www.clubs.nl. Er bestaat een heuse hetero-club met de naam ‘Parkeerplaatsseks’. Ongelooflijk. Een sub-cultuur. Zoekt en je zult vinden.

1. ‘Hoi paren! Ik kijk graag naar jullie seksspel. Als dank bef ik kutjes. Het kan in jullie auto.’

2. ‘Op een parkeerplaats in Best haal ik gedragen damesondergoed op. Ik wil er graag aan ruiken en dan bef ik je kutje diep klaar.’

3. ‘Als je seksueel contact wilt, moet je een rood touwtje of lintje aan je antenne bevestigen. Zorg eventueel voor condooms en zeker voor voldoende sperma. Wel schone pikken. Geen stinkstokken!’

4. ‘Roompasteitjes zijn kutjes die extreem vochtig zijn voor of na een goede beurt met haar eigen partner. Zij druipt en wil gebeft worden. Bel mij en ik lik haar heerlijk klaar op een parkeerplaats in Best.’

5. ‘Gewoon een fijne wipkip gezocht voor parkeerplaatsseks. Gewoon een wereldkip gezocht. Betaling geen probleem.’

Wat mij vooral opvalt aan de ‘contactadvertenties’ is dat er enorm veel mannen zijn die met liefde een ‘vrouwenkutje komen uitlikken’. Tuurlijk, helemaal met je auto naar een parkeerplaats rijden om dan alleen een beetje te kijken en te beffen. Mijn reet! Die mannen willen neuken! Die mannen willen klaarkomen tegen de ruitenwissers! Die mannen stoppen hun pik als een Jehova-getuige tussen het portier. Ik word al misselijk als ik alleen al denk aan wat er zich op die parkeerplaatsen afspeelt. Gelukkig heeft Luna geen rijbewijs.

www.clubs.nl