‘All the women, who are independent, throw your hands up at me! All the honeys who makin’ money, throw your hands up at me.’ Er is maar 1 ding waar ik het hele jaar naartoe heb geleefd. Maar 1 ding. Ik heb het tegen iedereen die het maar wel of niet wilde horen gezegd: “Ik vier kerst in mijn nieuwe huis.” Nu ziet het er waarschijnlijk naar uit dat P. en ik daar wel gezellig kunnen gaan zitten met familie en vrienden, maar dat een paar essentiële zaken, zoals bijvoorbeeld een centrale verwarming en een gasaansluiting niet aanwezig zullen zijn. Momenteel heb ik daar complete schijt aan. Ik moet en ik zal daar kerst vieren en die centrale verwarming en gasaansluiting die kunnen best gemist worden. We gaan toch gourmetten. Een keuken met een afwasmachine; daar heb je pas wat aan met de gezellige kerstdagen. Dus vandaag stond ik met een schroefboormachine in de hand mijn eigen keuken in elkaar te draaien, boren en timmeren. Niet omdat ik dat nu zo graag doe, maar meer omdat als ik het niet doe, niemand het voor ons gaat doen. In ieder geval niet op tijd. Ook al hebben we meer dan genoeg aan iedereen betaald. Veel meer dan genoeg. Zeer vermoeiend, omdat we er al 10 maanden op wachten. Eikels. Klootzakken. Afzetters. Klootzakken. Afzetters. Lamlullen. Allemaal eikels! Maar stiekem vond ik het fantastisch. Gewoon een beetje puur bezig zijn met mezelf en m’n nieuwe IKEA-keuken. Trots. En al heb ik nu de blaren op al m’n vingers staan, ik heb wel mooi m’n eigen keukenkasten in elkaar gezet. Morgen de rest. ‘All the ladies who truly feel me, throw your hands up at me.’ Een beetje nu-vrouw bouwt haar eigen keuken. ‘Girl, I didn’t know you could get down like that.’

Ik heb nu 2 keer ‘gewerkt’ op de afdeling waar ik ‘ben aangenomen’ als ‘vaste vrijwilliger’. Ik heb het 2 keer vreselijk gevonden. Ik ben 2 keer naar huis gegaan met het gevoel dat ik geen zin had om daar nog een keertje naartoe te gaan. Niet nog een keer. Laat maar zitten. Ik ben niet 1 keer aangekeken. Ik ben zelfs weggekeken. Niet door de bewoners, die vonden het de normaalste zaak van de wereld dat ik bij ze op bezoek kwam, maar door het personeel van de afdeling. Met als glorieus hoogtepunt een personeelslid dat het belangrijker vond om de kerstboom op te tuigen dan om mij even te vertellen hoe iemand heet, wat iemand vroeger deed, hoeveel kinderen iemand heeft, of iemand suikerziekte heeft, hoe oud iemand is, wie wel vaak bezoek krijgt en wie niet, of iemand graag naar muziek luistert, of iemand van wandelen houdt, of iemand überhaupt kan lopen, of ik iemands nagels mag lakken. Iets! Godverdomme iets! Ik wou alleen maar iets van iemand weten! Iets waar ik iets mee kon, zodat ik mevrouw A., toen ik met haar ging wandelen, had kunnen vertellen dat haar kinderen haar elke week komen opzoeken, dat ze 2 kleinzoons heeft en dat ze al 2 jaar op de afdeling woont. Of dat ik het met mevrouw R. over haar zangcarrière van vroeger had kunnen hebben. Maar dit moest ik allemaal van een andere vrijwilliger horen die ik toevallig tegenkwam. Een vrijwilliger die me naast wat informatie over sommige bewoners ook vertelde dat er geen vrijwilligers meer willen werken op de groep waar ik ‘ben aangenomen’. Door de slechte sfeer op die afdeling. De sfeer tussen mevrouw R., met wie ik 2 uur over fictieve poezen heb gepraat, mevrouw T. met wie ik een heerlijke kop chocolademelk met slagroom heb gedronken en mevrouw A. die me een aantal prachtige, warrige levenswijsheden meegaf was overigens erg gezellig. Maar misschien moet ik nog veel leren.

Hij woont aan de overkant en als ik achter m’n computer zit kan ik bij hem naar binnen kijken. Hij heeft een oranje lamp en 2 koekenpannen aan de muur. Ik zie hem wel eens lopen met een telefoon in z’n hand. En ik zie hem vaak achter zijn computer zitten. Ik heb me wel eens afgevraagd of hij mij zou kennen. Mij als Luna. Als dat zo zou zijn, dan zou ik me toch een stuk ongemakkelijker voelen achter m’n computer in m’n roze pyjama zonder make-up. En volgens mij loop ik ook wel eens per ongeluk half naakt langs de ramen. Nu ontving ik vanmiddag een mailtje: ‘Ik las laatst dat je binnenkort gaat verhuizen, hartstikke leuk natuurlijk voor jou, maar ik ben m’n buurvrouw kwijt. Je kent mij verder niet, of misschien eigenlijk wel, maar in ieder geval woon ik bij jou aan de overkant. Ik verbaasde me al een tijdje over het aantal uren dat je achter de computer doorbracht, maar je komt er niet zo gemakkelijk achter wat iemand de hele dag zit te doen en meestal is het ook niet zo interessant. (… ) Tot van de zomer, je ging toen buiten zitten met iemand, met de computer omgedraaid om naar een radioprogramma te luisteren. Het geluid hard aan, rosétje erbij, het zag er erg gezellig uit. De uitzending bleek over webloggen te gaan, een fenomeen waar ik nog nooit van gehoord had, en de webadressen werden een paar keer vermeld, dus ik dacht: ik zal eens kijken wat de buurvrouw uitspookt. (… ) Eerst vond ik het een beetje gênant om iemands privé-leven zo openhartig in te zien. Het is vanuit mijn huis helemaal gek, omdat ik ook nog in je keukentje kan kijken. Het wordt een filmisch beeld zo. Beetje abstract. Luna’s wondere wereld live. (… ).’ Mijn nieuwe buurman E. is net langs geweest om een wijntje te drinken. Maar ik ga toch echt verhuizen over 2 weken. Naar een kantoor zonder ramen.