Na de eerste euforie van het eindelijk kunnen slapen in ons nieuwe huis volgde een klein geestelijk drama. Ik zie het bij vlagen totaal niet zitten. Er is geen enkele ruimte af in het huis. Er moet nog een vloer gestort worden in de badkamer, waardoor we niet kunnen douchen, maar wel in bad kunnen. Er zitten nog gaten in verschillende muren, waarin Lolita zich heeft verstopt van de stress en waardoor ik in de stress schiet, omdat ik compleet panisch word van de gedachte dat de bouwmannetjes haar inmetselen. En het eerste wat ik zie als ik mijn ogen open doe ’s ochtends is een zak cement en nog meer bouwtroep. Het hele huis staat vol met bouwtroep en zit onder het stof. Verder zitten er meerdere gaten in onze betonnen vloer, zijn de meeste muren lelijk gestuukt, lekt het toilet, lekt de bijkeuken, is het toilet lelijk betegeld, klemmen alle deuren, mist een aantal deuren een deurklink, moet er nog een aantal wandjes gezet worden, en, en, en. Kortom; het huis is nog lang niet klaar en de bouwmannetjes denken dat het wel goed is zo. Die doen lekker rustig aan. Die komen wel een keertje als ze zin hebben. Of niet. Maar het allerergste is toch wel dat er nog steeds geen kabelaansluiting zit in het nieuwe huis, waardoor ik noodgedwongen nog steeds op en neer moet met de metro om te werken of m’n mail te checken. Of een stukje te posten. Maar als het meezit, als het nou voor 1 keertje meezit, dan komt 8 januari een UPC-mannetje de boel regelen. Dan verhuist m’n computer en dan ben ik pas echt thuis. En ik denk dat ik dan voor de verandering de literfles wodka die nog over is van ons nieuwjaarsfeest in 1 keer achterover giet. Om Luna’s persoonlijke housewarming te vieren.

Zo. We zijn verhuisd. Zo’n beetje dan. Mijn computer staat nog in ons oude huis en ook Skinner, Lolita en John Digweed lopen daar nog tussen dozen met boeken en troep. Het is niet gelukt om het huis ‘af’ te krijgen voor de kerst, maar we slapen er al wel. Net als vriend D., die de dag voor kerst vanuit Amerika richting Amsterdam kwam om bij ons te zijn. En eerste kerstdag sliepen mijn ouders, P.’s ouders, P’s zus en zwager en hun 2 kinderen ook in het nieuwe huis. Wat een drukte, wat een hoeveelheid gourmetvlees, wat een drankinname, wat een gedoe. Van pure oververmoeidheid, opgekropte huis-frustratie, 3 flessen witte wijn en een aantal tequila’s hard en hysterisch lopen huilen waar iedereen bij was. Van pure bezorgdheid, 15 flesjes bier en een aantal glaasjes Jägermeister ging m’n vader dronken tegen mij schreeuwen dat ik niet zoveel moest drinken. Dus ik nog meer huilen. Klein familiedrama om niets. Volgende dag was m’n vader vergeten dat we ruzie hadden gehad. Gelukkig. Gisteren was het tijd om met vrienden het vlees dat over was van de eerste kerstdag op de bakplaat te gooien, samen met wederom een flinke hoeveelheid drank. En drugs. Fantastische avond gehad. Het huis is fantastisch en ik ben ontzettend trots op P. en mezelf dat we dat voor elkaar hebben gekregen. Mijn nieuwe keuken is briljant en vooral mijn nieuwe oven is subliem. Ook mijn nieuwe bed, dat met liefde en zweet door vriend F. en vriendin I. in elkaar is gedraaid is verrukkelijk. Voor het eerst sinds 4 jaar in een bed geslapen in plaats van op een matrasje op de vloer. Ik heb besloten dat 2002 een kutjaar was, misschien wel het kutste jaar dat ik ooit had. Maar 2003 wordt top. And things can only get better.

‘All the women, who are independent, throw your hands up at me! All the honeys who makin’ money, throw your hands up at me.’ Er is maar 1 ding waar ik het hele jaar naartoe heb geleefd. Maar 1 ding. Ik heb het tegen iedereen die het maar wel of niet wilde horen gezegd: “Ik vier kerst in mijn nieuwe huis.” Nu ziet het er waarschijnlijk naar uit dat P. en ik daar wel gezellig kunnen gaan zitten met familie en vrienden, maar dat een paar essentiële zaken, zoals bijvoorbeeld een centrale verwarming en een gasaansluiting niet aanwezig zullen zijn. Momenteel heb ik daar complete schijt aan. Ik moet en ik zal daar kerst vieren en die centrale verwarming en gasaansluiting die kunnen best gemist worden. We gaan toch gourmetten. Een keuken met een afwasmachine; daar heb je pas wat aan met de gezellige kerstdagen. Dus vandaag stond ik met een schroefboormachine in de hand mijn eigen keuken in elkaar te draaien, boren en timmeren. Niet omdat ik dat nu zo graag doe, maar meer omdat als ik het niet doe, niemand het voor ons gaat doen. In ieder geval niet op tijd. Ook al hebben we meer dan genoeg aan iedereen betaald. Veel meer dan genoeg. Zeer vermoeiend, omdat we er al 10 maanden op wachten. Eikels. Klootzakken. Afzetters. Klootzakken. Afzetters. Lamlullen. Allemaal eikels! Maar stiekem vond ik het fantastisch. Gewoon een beetje puur bezig zijn met mezelf en m’n nieuwe IKEA-keuken. Trots. En al heb ik nu de blaren op al m’n vingers staan, ik heb wel mooi m’n eigen keukenkasten in elkaar gezet. Morgen de rest. ‘All the ladies who truly feel me, throw your hands up at me.’ Een beetje nu-vrouw bouwt haar eigen keuken. ‘Girl, I didn’t know you could get down like that.’

Ik heb nu 2 keer ‘gewerkt’ op de afdeling waar ik ‘ben aangenomen’ als ‘vaste vrijwilliger’. Ik heb het 2 keer vreselijk gevonden. Ik ben 2 keer naar huis gegaan met het gevoel dat ik geen zin had om daar nog een keertje naartoe te gaan. Niet nog een keer. Laat maar zitten. Ik ben niet 1 keer aangekeken. Ik ben zelfs weggekeken. Niet door de bewoners, die vonden het de normaalste zaak van de wereld dat ik bij ze op bezoek kwam, maar door het personeel van de afdeling. Met als glorieus hoogtepunt een personeelslid dat het belangrijker vond om de kerstboom op te tuigen dan om mij even te vertellen hoe iemand heet, wat iemand vroeger deed, hoeveel kinderen iemand heeft, of iemand suikerziekte heeft, hoe oud iemand is, wie wel vaak bezoek krijgt en wie niet, of iemand graag naar muziek luistert, of iemand van wandelen houdt, of iemand überhaupt kan lopen, of ik iemands nagels mag lakken. Iets! Godverdomme iets! Ik wou alleen maar iets van iemand weten! Iets waar ik iets mee kon, zodat ik mevrouw A., toen ik met haar ging wandelen, had kunnen vertellen dat haar kinderen haar elke week komen opzoeken, dat ze 2 kleinzoons heeft en dat ze al 2 jaar op de afdeling woont. Of dat ik het met mevrouw R. over haar zangcarrière van vroeger had kunnen hebben. Maar dit moest ik allemaal van een andere vrijwilliger horen die ik toevallig tegenkwam. Een vrijwilliger die me naast wat informatie over sommige bewoners ook vertelde dat er geen vrijwilligers meer willen werken op de groep waar ik ‘ben aangenomen’. Door de slechte sfeer op die afdeling. De sfeer tussen mevrouw R., met wie ik 2 uur over fictieve poezen heb gepraat, mevrouw T. met wie ik een heerlijke kop chocolademelk met slagroom heb gedronken en mevrouw A. die me een aantal prachtige, warrige levenswijsheden meegaf was overigens erg gezellig. Maar misschien moet ik nog veel leren.