De afgelopen 2 jaar heb ik een flinke hoeveelheid seksspeeltjes door de postbode bezorgd zien worden aan mijn adres. Zoveel zelfs, dat niet alleen ik, maar ook het grootste deel van mijn vrienden voorzien is van een Tarzan of een ander vibrerend apparaat voor intieme doeleinden. Mijn collectie wordt bijna maandelijks uitgebreid met nieuwe dingen, met als heftig hoogtepunt de Hello Kitty-vibrator die ik ooit kreeg van vriendin M. uit Japan. Nu heb ik zelf het liefst dat vibratoren en dildo’s zo min mogelijk op een echte pik lijken, dus huidkleurige apparaten komen er bij mij niet in. En aan apparaten met ‘levensechte’ aders moet ik al helemaal niet denken. Een vibrator is een neppik, dus die moet ook op een neppik lijken, maar de Hello Kitty-vibrator gaat me weer net iets te ver. Haar trillende hoofdje tegen mijn klit duwen, dat is gewoon zielig. En misschien gaat de verf dan zelfs wel van haar hoofdje af en dat is weer zonde. De Hello Kitty-vibrator ligt dus gewoon als kunststuk op mijn bureau. Ik twijfel nog een beetje over mijn allernieuwste aanwinst die ik gisteren ophaalde van het postkantoor. Een eend. Een badeend. Een heuse badeend die dienst kan doen als vibrator welteverstaan. Hij is schattig, hij is werkelijk allerliefst, maar ik vind ‘m niet geil. Als ik deze vogel tegen mijn clitoris aanduw, dan zal ik waarschijnlijk eerder in een lachstuip dan in een orgasme schieten. En seksuele handelingen verrichten met een badeend voelt toch als een soort milde vorm van pedofilie. Maar de vibra-eend verdiende het wel om een keertje met me in bad te gaan. Gewoon voor de gezelligheid. En het was gezellig vanmorgen! Het was zelfs zeer ontspannend! De vibrerende badeend zorgt ervoor dat het bad en het water een klein beetje beginnen te trillen. Een soort mini-bubbelbad dus. De vibra-eend is dan wel niet geil, hij zorgt wel voor een spetterend voorspel. Kwak.
www.viashop.nl (kies ‘seksspeeltjes’ en dan ‘fun-artikelen’)

‘Alles is anders als je het in een ander licht bekijkt’, staat op het papiertje dat ik vandaag op m’n prikbord prikte. Het papiertje heb ik al sinds ik nog bij m’n ouders woonde en het verhuist sindsdien met me mee. Het is vergeeld nu, met een heleboel gaatjes van punaises. Het opprikken gaf een zo-die-hangt-ook-weer-gevoel. Slappe tekst, net zo slap als de tekst ‘elk nadeel heb z’n voordeel’ van Johan Cruiff. Maar het erge is: het klopt. Misschien nog wel erger is: het kost moeite om sommige dingen op die manier te bekijken. Maar het kan natuurlijk geen kwaad. Zo wordt John Digweed hoogstwaarschijnlijk een zeer imposante kater van 6 kilo door de Poolse worst die hem gevoerd wordt. Ik mag van mezelf al 4 weken om 11.00 ’s ochtends beginnen met een glas wodka, ik ben dan immers al 4 uur wakker. Ik ben zichtbaar afgevallen van het vele gestress en het voortdurend op m’n benen staan. Ik ben de helft van mijn naïviteit kwijtgeraakt door dit hele gebeuren. Of anders gezegd; ik weet beter hoe de wereld in elkaar steekt. Of nog anders gezegd; ik weet nu beter hoe sommige mensen zijn en dat niet iedereen het beste met me voorheeft. Daarnaast ben ik de nodig fysieke en mentale grenzen tegengekomen en die gegevens kunnen alleen maar handig zijn voor later. Verder heb ik hier nog geen dag zonder flinke bossen bloemen gezeten, hebben heel veel lieve vrienden ons met van alles geholpen en 1 van mijn persoonlijke succesjes van de afgelopen maanden blijft toch wel dat ik nog steeds niet heb gerookt. Daarnaast is het tussen P. en mij alleen maar beter en gezelliger geworden ondanks alle gedoe en tegenslag. En dat is maar goed ook, want we zijn allebei van plan om hier de komende 10 jaar te blijven wonen.

Wat het is. Niet dat sinds vrijdag de thermostaat ‘geïnstalleerd’ is en het sinds vrijdag koud is in huis. “Hij is kapot”, zei ik. “Ja, dan moet je even de handleiding erbij pakken, daar staat alles in”, zei het bouwmannetje. Het is ook niet dat de deurtjes van de keuken nog niet geleverd konden worden. Met die 58 dagen levertijd hadden we rekening gehouden. Het zijn ook niet de lelijk gestuukte muren. Ook niet de slecht gegoten anhydrietvloer. Het is ook niet de compleet overbodig alarminstallatie, de compleet overbodige patchkast zodat we ‘overal in huis’ kunnen internetten of de compleet overbodige boiler waar we nooit om gevraagd hebben. Dat zijn allemaal dingen waar ik langs kan kijken, niet over na kan denken en gewoon kan vergeten. Als ik dat zou willen. Het is ook niet dat ik vandaag voor de vierde keer sinds 2 weken door de IKEA liep. Ook niet dat ik de weg naar de Bouwmaat en de Gamma nu blindelings kan vinden. Het is ook niet dat P. en ik bijna dagelijks meer dan € 300,- uitgeven aan snoertjes, boutjes, verfpotten, hout, schoonmaakartikelen, deurklinken en meer van dat soort artikelen die compleet overbodig lijken, maar toch behoorlijk essentieel zijn als het gaat om het bouwen van een huis. Het is dat allemaal niet. Of misschien ook wel. Misschien is het wel de totale chaotische combinatie van alles. Het voortdurend tussen het Poolse gelul zitten. Het daar helemaal paranoia van worden. Het al 4 weken niet hebben kunnen schrijven, werken of nadenken. Het al 4 weken opstaan om 7.00. Elke dag. Het al 4 weken missen van privacy tussen 7.30 en 17.00. En het al 4 weken checken wat de bouwmannetjes doen, hoe ze het doen en of ze daarbij geen kat inmetselen. Maar dat ik vandaag tussen hun bouwspullen een stukje Hello Kitty-potlood vond dat tot op 4 centimeter was afgesneden met een stanleymes, dat was toch echt de limiet.

Mijn gemoedstoestand had ik vanaf vandaag enigszins stabiel willen hebben. Stabiel en dus zonder jankbuien van 10 minuten, vloekkanonnades van een half uur, complete mentale instortingen van een uur, mislukte pogingen tot het doen van iets lichamelijks en zonder slaap-waak-momenten op klaarlichte dag. Niets is minder waar. Ik voel me een wrak. En er is altijd een breekmoment. Een moment dat je het écht niet meer ziet zitten. Mijn moment kwam vandaag met het door ‘uitvoerder’ M. uitgesproken zinnetje: “Schatje, ik kijk wat ik kan doen.” Daarna keerde hij me de rug toe en liep weg. En op dat moment kwam het besef dat hij helemaal niet zou kijken wat hij kon doen. Hij zou me gewoon laten stikken. Hij stond gewoon glashard tegen me te liegen. Als altijd en expres. Even daarvoor had ik hem op het randje van hysterie rustig, doch zeer dwingend, gezegd dat ik verwachtte dat hij vandaag deurklinken zou gaan regelen. Deurklinken, zodat ik ergens een deur dicht kon doen. Voor de katten. Anders zouden ze weglopen. En voor mij, zodat ik ’s ochtends in bad zou kunnen zonder dat er een bouwmannetje binnen kon komen lopen. “Deurklinken zitten niet in de begroting”, had ‘uitvoerder’ M. gezegd. We betalen een bedrag met 5 nullen aan deze complete verbouwing en 5 deurklinken kunnen er niet meer vanaf. Voor 5 deurklinken die zeer waarschijnlijk nog geen 10 euro per stuk kosten moet ik gaan smeken. Dat trek ik niet meer. Daar ben ik na 14 maanden huizenstress te moe voor. Ik kan gewoon niet meer. Ik ben op. Helemaal op. En moe. En ik vind mezelf heel zielig. Niks mis met zelfmedelijden, want dat lijkt godverdomme momenteel nog het enige waar ik zelf invloed op heb.

Na de eerste euforie van het eindelijk kunnen slapen in ons nieuwe huis volgde een klein geestelijk drama. Ik zie het bij vlagen totaal niet zitten. Er is geen enkele ruimte af in het huis. Er moet nog een vloer gestort worden in de badkamer, waardoor we niet kunnen douchen, maar wel in bad kunnen. Er zitten nog gaten in verschillende muren, waarin Lolita zich heeft verstopt van de stress en waardoor ik in de stress schiet, omdat ik compleet panisch word van de gedachte dat de bouwmannetjes haar inmetselen. En het eerste wat ik zie als ik mijn ogen open doe ’s ochtends is een zak cement en nog meer bouwtroep. Het hele huis staat vol met bouwtroep en zit onder het stof. Verder zitten er meerdere gaten in onze betonnen vloer, zijn de meeste muren lelijk gestuukt, lekt het toilet, lekt de bijkeuken, is het toilet lelijk betegeld, klemmen alle deuren, mist een aantal deuren een deurklink, moet er nog een aantal wandjes gezet worden, en, en, en. Kortom; het huis is nog lang niet klaar en de bouwmannetjes denken dat het wel goed is zo. Die doen lekker rustig aan. Die komen wel een keertje als ze zin hebben. Of niet. Maar het allerergste is toch wel dat er nog steeds geen kabelaansluiting zit in het nieuwe huis, waardoor ik noodgedwongen nog steeds op en neer moet met de metro om te werken of m’n mail te checken. Of een stukje te posten. Maar als het meezit, als het nou voor 1 keertje meezit, dan komt 8 januari een UPC-mannetje de boel regelen. Dan verhuist m’n computer en dan ben ik pas echt thuis. En ik denk dat ik dan voor de verandering de literfles wodka die nog over is van ons nieuwjaarsfeest in 1 keer achterover giet. Om Luna’s persoonlijke housewarming te vieren.