Gisteren was E. hier. “Had je vroeger ooit gedacht dat je dit zou worden?”, vroeg ze. Nee, dat had ik niet. Vroeger, toen ik 6 was, wist ik heel zeker dat ik iets met vogels wilde worden. Ik wist het heel zeker. Toen ik 9 was wist ik dat dat iets een naam had. Ornitholoog. Dus als iemand vroeg wat ik later wilde worden, antwoordde ik altijd: “Ornitholoog, dat is een soort vogel-bioloog.” Ik kende alle vogels uit m’n hoofd. Ik ging naar het VWO, haalde goede cijfers, vooral voor biologie en wiskunde, en was in mijn gedachten op weg naar de universiteit om biologie te gaan studeren. Tot het ineens niet meer ging. Huilen. Elke dag huilen. Alleen op vrijdagavond en zaterdag ging het goed. Zondag niet, want zondag betekende dat ik de volgende dag weer naar school moest. En weer huilen en huilen. Ik was een compleet overspannen meisje van 13 dat naar de MAVO moest. En ging. En het ging goed. Niks geen dromen meer om ornitholoog te worden. Ik had geen enkele toekomstdroom die op een beroep gebaseerd was, tot ik ineens een vervolgopleiding moest kiezen. Apothekersassistente, naar de MEAO, naar de HAVO, ik had er allemaal geen zin in. Dan maar de MTS, iets met tekenen, om 4 jaar later juist in de economische richting af te studeren. Verder naar een HBO, media- en informatiemanagement, iets met boeken en tijdschriften om tijdens m’n studie juist te werken in de zorg bij demente bejaarden en verstandelijk gehandicapten. En om na mijn afstuderen te beginnen als freelance journaliste, specialisatie seks en erotiek. En aanstaande maandag beginnen ik bij m’n nieuwe baan. Parttime, naast m’n schrijfopdrachten. Bij een topless-bar. Op de Wallen. Om de administratie van die club en een aantal hoerenramen te gaan verzorgen. Ik heb er erg veel zin in, maar ik had het vroeger nooit gedacht.

Van een ongelooflijk nietszeggende pik-met-net-haar-erop tot winnaar van ‘Idols’ 2003. Of ‘Nederland kiest de nieuwe Gordon’. Rot op. Wat een kutvertoning. Jamai winnaar van ‘Idols’. Heb ik daarvoor bijna 5 maanden aan de buis gekluisterd gezeten? Met een glaasje wijn en een toastje met filet americain. Ben ik daarvoor al maanden en maanden thuisgebleven op de zaterdagavond? Heb ik daarvoor bijna dagelijks de website www.idols.nl bezocht? Om vandaag naar een Jamai te kijken die wel wilde huilen van geluk, maar die dat niet voor elkaar kreeg? Beetje moeilijk kijken, dat wel. Heb ik daarvoor dagelijks de internetfilmpjes van Jim bekeken en zitten kwijlen toen hij ‘Under the Bridge’ van de Red Hot Chilli Peppers zong? Samen met P. zelfs, die net als ik, de nummers van de andere kandidaten steevast oversloeg, maar de nummers van Jim steeds maar weer wilde horen. En kreeg ik daarvoor een brok in mijn keel vandaag, toen Jim dat nummer nog een keer zong? Om vandaag te horen te krijgen dat Jamai, een middelmatig karaoke-performer, dé talentenjacht van Nederland heeft gewonnen. Heb ik daarvoor iedere week 3 sms-jes verstuurd, die me waarschijnlijk meer dan die € 0,70 per stuk kosten, want de persoonlijke sms-jes van Jim terug moest ik natuurlijk ook betalen. Heb ik daarvoor de Jim-Rexona-poster bij het Kruidvat gehaald en voor het raam gehangen? Stond ik daarvoor vorige week te gillen op de Dam? “Jim!!!! Jim!!!! Jim!!!!” Om vandaag te horen dat Jamai gewonnen heeft? Wat een deceptie.

Dus ik naar de HEMA op de Nieuwendijk. Ik zoeken, maar geen omafietsen meer. Zucht “Hebben jullie die omafietsen nog?”, vroeg ik aan een HEMA-meisje. Die waren uitverkocht, dus ik lopend naar de HEMA in de Kalvertoren. “Die fietsen die jullie 2 weken terug verkochten, hebben jullie die nog?”, vroeg ik aan het klantenservice-meisje. “Nee”, zei ze stug. Dus ik met bijna-tranen m’n moeder bellen: “Mamma, ze hebben m’n fiets gejat, met de fietstassen erbij en nu wilde ik een nieuwe en nu hebben ze ze niet meer en nu ben ik heel zielig, want ik wou die.” “Godverdomme, wat een klootzakken”, zei m’n moeder. “Ik kreeg dit weekend het krantje van de Praxis binnen en daar stonden ook van die fietsen in, zwarte en gele.” Ze pakte het krantje erbij. “Die gele is  € 179,-, maar ze zijn niet te koop in Amsterdam-Oost en Amsterdam-Zuidoost”, zei ze. “Oh”, zuchtte ik, “wat een gedoe, kutzooi, ik ga een tram pakken naar Amsterdam-West, daar zit ook een Praxis, ik bel je straks.” Dus ik naar de Praxis in Amsterdam-West. Geen fiets te bekennen. “Ja, nee, die hebben we niet besteld, we hoeven namelijk niet alles te verkopen wat in het krantje staat, we mogen zelf kiezen welke producten we hier aanbieden”, zei een mannetje van de Praxis met iets van trots in zijn stem. Zucht. “Waar verkopen ze ze dan wel”, vroeg ik. “Ja, dat weet ik niet, dan kun je beter even bellen met de andere vestigingen”, zei hij. Dus ik vriendin M. bellen: “Kun jij even het nummer van wat vestigingen in Amsterdam voor me opzoeken op internet?” Dat kon ze en 5 uur nadat m’n rode omafietsje gejat was, fietste ik op m’n nieuwe gele omafiets naar huis. Opgelucht belde ik m’n moeder: “Ik zit op de fiets hoor! Een gele!” “Kijk je wel een beetje uit met die telefoon in je hand?”, zei ze. “En ik heb net € 180,- op je rekening overgemaakt. Die fiets krijg je van pappa en mij.”