Vorige week vrijdag keek ik bij RTL4 naar ‘Derren Brown Play Russian Roulette’. Een ‘eenmalige special waarin psychologisch illusionist Derren Brown live voor de Britse en Nederlandse tv een levensgevaarlijke Russische roulette speelt’. Goh, Russische roulette, live op tv, dat hadden we nog niet gehad. Na wat psychologische spelletjes en testen om de persoon te selecteren die de kogel in een kamer zou plaatsen, haalde Brown de trekker 2 keer over tegen z’n hoofd, schoot daarna een lege kogel in de zak met hooi, haalde nog een keer de trekker over tegen z’n hoofd en schoot daarna de kogel in het hooi. Hij blij, degene die de kogel erin stopte ook blij en de televisiezenders blij. Hij heeft 3 keer z’n leven gewaagd, maar hij leeft nog! Hoera! Of deze show nu een dure Hans-Kazan-truc was of echt, ik vond het eigenlijk een slappe hap. En ik vraag me af of we niet iets te ver zijn doorgeschoten in de hunker naar ‘live’, ‘spannend’, ‘nieuw’ en ‘nog nooit vertoond’. Een gemiddelde journaalaflevering is momenteel al verworden tot een aflevering van ‘Faces of Death’ en blasé neem ik een slokje van m’n wijn als er wéér een of ander oorlogsslachtoffer op m’n tv-scherm verschijnt. Er is weinig dat me meer kan shockeren, want ik heb bijna alles al gezien. Ik denk dat Stephen King gelijk gaat krijgen en we binnen afzienbare tijd écht live naar ‘The Running Man’ kunnen kijken. Een soort vossenjacht, maar dan met bommen, granaten en een hoop bloed. Mocht het zover komen, dan zit ik gekluisterd aan de buis. Me te verbazen, maar te hopen op actie. Ik denk dat iedereen die vrijdag naar ‘Live Russian Roulette’ keek stiekem hoopte dat Brown zichzelf verrot zou schieten. Want dát was pas echt spannend geweest.
www.derrenbrown.co.uk

Als je een katje koopt in een dierenwinkel die niet al te goed te boek staat, dan kun je er eigenlijk op wachten dat hij een keertje ziek wordt. En als je dat katje dan ook nog vernoemd naar een Chinese vechtlegende, ja, dan is het eigenlijk gewoon de Goden verzoeken. Een paar weken geleden begon Bruce te niezen en te gorgelen, dus P. en ik naar de dierenarts. Na wat voelen kwam hij tot de conclusie dat Bruce veel te vroeg bij z’n moeder is weggehaald. Toen wij hem kochten was hij waarschijnlijk pas 5 weken. “Hij is te vroeg ingeënt, dus de antistoffen die hij van z’n moeder heeft meegekregen werken niet goed”, zei de dierenarts. Het antibioticakuurtje voor een week dat we meekregen hielp tijdelijk, want 3 weken later gorgelde Bruce nog erger dan voorheen. Weer naar de dierenarts die hem nu een dubbel sterke kuur voor 3 weken meegaf. En een neusspray. Al deze chemische goedjes beginnen nu te werken en Bruce Lee huppelt door het huis als een bezetene. Volgens mij heeft-ie ADHD. Hij is onopvoedbaar, oncontroleerbaar, heeft een enorme plaat voor z’n kop en springt op de meest onverwacht momenten in je benen, onder je voeten of op je handen. Daarnaast is-ie onverzadigbaar en eet als het lukt niet alleen z’n eigen etensbakje binnen 10 seconden leeg, maar ook die van de andere katten. Die zitten er dan bij en kijken ernaar. Mietjes. Maar als dat kleine zwarte balletje uitgeput bij je komt liggen en je aankijkt met z’n grote, groene ogen, dan is alles meteen vergeven. De katten hebben gisteren een complete biefstuk van m’n vader gekregen. Dierendag. “Wie z’n naam hoort mag een stukje biefstuk af komen halen bij Piet!”, riep m’n vader door het huis. Uiteindelijk heeft Bruce meer dan de helft gekregen. “Ja, hij moet er nog van groeien”, zei m’n vader.

Vorige week woensdag is oom R. van partner P. overleden. Na een heftige hartaanval is besloten de behandeling niet voort te zetten. Het is niet dat ik oom R. zo goed kende. Helemaal niet. In de 5 jaar dat P. en ik samen zijn heb ik hem nog geen 10 keer gezien. Toch zat ik afgelopen maandag tijdens de crematie hevig te snikken en te snotteren. Empathie. Ik zat achter tante H. en hun zoon J. en ik werd ontzettend verdrietig van hun verdriet. Ik probeerde me te concentreren op de slechte muziek en het te pathetische gedicht dat werd voorgedragen, maar het lukte niet echt. Iedere keer als ik iemand zag huilen, huilde ik mee. En omdat alle crematies en crematoria zo op elkaar lijken neem je niet alleen afscheid van degene die op dat moment in de kist ligt, maar ook van iedereen die daarvoor is gestorven. Ik krijg kippenvel van de witte muren, de foute schilderijen aan de muur. De indeling van de zaal waar afscheid genomen wordt. De koffiekamer. De koffiekopjes. De in-en-in-trieste plakjes marmercake die je toch maar pakt omdat je de hele dag nog niets gegeten hebt van de stress. De lelijke bloemstukken met zijden linten. Het lijkt allemaal teveel op elkaar. De crematie van oom R. was de zevende crematie die ik had in 2 jaar. En ik vind het nu wel even genoeg geweest. Als ik met dit gemiddelde doorga is er over 10 jaar niemand meer over. Het begon met een auto-ongeluk waarbij P.’s vriendin B. en zijn collega K. omkwamen. Daarna verongelukte R., mijn buurjongen uit Tiel, met wie ik praktisch ben opgegroeid. Niet lang daarna overleed vriendin R. aan kanker en tussendoor bracht ik nog mijn oom T. en oom J. weg. Het leven is ineens een afvalrace geworden zonder dat ik het in de gaten had. Ik word al misselijk als ik aan een plak marmercake denk.

“P., met mij. Echt je gelooft het niet hier! We zitten in een soort Afrika-kamer! Met een 3-persoonsbed met allemaal grote kussens en daarvoor staan allemaal kleine houten beeldjes van tijgers en zebra’s! En aan de muur hangen allemaal van die Afrikaanse houten maskers en beelden. Er staat een kast van sloophout en er hangen ook van die lijstjes met opgezette vlinders erin. En er is zo’n Bosch-koelkast en kroonluchters! Voor de ramen hangen houten lichtblauwe luiken en 1 muur is helemaal behangen met een soort van Shaka Zulu-poster! Maar het mooiste is de badkamer! Daar staat een houten tobbe met een doorsnee van wel 2 meter, je kan er makkelijk met z’n vieren in! Echt, ik heb nog nooit zo’n mooie kamer gezien! En de badkamermuren zijn helemaal beschilderd met zebrastrepen!”, vertelde ik donderdag enthousiast aan P. nadat vriendin M. en ik gearriveerd waren in Hotel Bazar. Daarna m’n moeder gebeld met precies hetzelfde verhaal en ondertussen het bad vol laten lopen. Een half uur later lagen vriendin M. en ik in de houten tobbe met een wijntje te genieten van het leven. “Wat hebben we het goed hè?”, zeiden we tegen elkaar. Ook de dagen daarna bleek dit hotel een perfecte plek om thuis te komen na een dag hard werken op de Kamasutra-beurs. Eerst wat heerlijke Oosterse hapjes en een paar witbiertjes in het café voor het slapengaan en de volgende ochtend een perfect ontbijt met een ‘duizend-gaten-flensje’, yoghurt, fruit, kaasjes en Turks brood. Nadeel van zo’n ultiem mooi hotel is dat je eigen bed toch een beetje tegenvalt als je weer thuis bent. Dus nu zitten P. en ik er sterk aan te denken om het hele huis gewoon weer te verbouwen. Alles in Afrika-sfeer. Leuke au pair erbij die ons voorziet van oosterse hapjes en oosterse massages en wij kunnen er weer een paar jaar tegenaan.
www.hotelbazar.nl

Moet ik m’n lezers vertellen waarom ik al 2 weken niets geschreven heb? Eigenlijk vind ik van niet, maar na een aantal gaat-het-wel-goed-met-je-mailtjes ontvangen te hebben, gooi ik mijn algehele misère toch maar gewoon het internet op. Kan mij het schelen. Het zal aan m’n toestand toch niets veranderen. Het gaat kut. Het gaat ongelooflijk kut. Eigenlijk al maanden, maar de afgelopen weken vormen een tragisch dieptepunt. Als het aan mij ligt, dan blijf ik de hele dag in bed. Fles wodka ernaast, pakje sigaretten in de aanslag. Beetje liedjes van Frank Boeyen draaien, of Bram Vermeulen of Acda en de Munnik. Maakt niet uit, als het maar Nederlandstalig is en als het maar zielig klinkt. Ondertussen stroomt m’n hoofd over van gedachten, ideeën en toekomstplannen. En op hetzelfde moment weet ik dat ik die gedachten, ideeën en toekomstplannen niet om kan zetten in iets productiefs. Dat ik momenteel te moe ben om m’n ogen open te houden. Dat ik al weken de telefoon niet opneem, omdat ik geen zin heb in mooi-weer-praatjes. Dat sociale verplichtingen me meer energie kosten dan me lief is. Dat er nu gewoon iets moet gebeuren, iets nieuws, iets anders, een schop onder m’n reet, iets groots, een inzicht, een teken van God, een kan-mij-eigenlijk-schelen-wat. Iets! Maar meteen daarna besef ik dat ik eigenlijk zelf degene moet zijn om een verandering in m’n leven aan te brengen. En daar ben ik nu net te moe voor. Stef Bos: “Is dit nu later / Is dit nu later, als je groot bent / Ik snap geen donder van het leven / Ik weet nog steeds niet wie ik ben / Is dit nu later.” Ik heb een quarterlifecrisis. Ik weet het zeker.