‘Hé Amsterdam, ze zeggen dat je bent veranderd!’ Toen ik net in Amsterdam woonde wilde ik elk weekend naar de Cooldown. Om te dansen op nummers die maar een halve minuut gedraaid werden, om waterig bier te drinken en om foute mannen op te pikken. Ik vond de Cooldown fantastisch. Zo’n 7 jaar geleden pikte ik daar ex S. op en met die ex S. stond ik gisteren, samen met zijn vriend L., weer in de Cooldown. “Net als toen”, hadden we afgesproken. En het was weer net als toen. De te enthousiaste barkeepers lopen nog steeds in een wit overhemd en een afgeknipte spijkerbroek en ze geven nog steeds gratis drankjes-waar-je-heel-snel-dronken-van-wordt aan meisjes van 16. Ook het publiek bestaat nog steeds uit grijpgrage mannen die in de looprichting van het toilet staan. Of ze pakken je net iets te gretig vast bij je heupen als je wil passeren of ze doen juist een stapje naar voren zodat je borsten zijn lichaam onmogelijk niet kunnen raken. En ook de muziek in de Cooldown is nog net zo slecht als 7 jaar geleden. Ze draaien zelfs nog precies dezelfde platen, met uitzondering van ‘Heb je even voor mij’ van Frans Bauer. Die heb ik gisteren om precies te zijn 8 keer gehoord. “Lalalala lala! Heb je even voor mij? Lalala lalala. Maak wat tijd voor me vrij!” Fantastisch. Ik vond het vroeger een geweldige tent en nog steeds. Het ademt de sfeer van goedkope seks. Seks voor 1 nacht. Van zoenen met iemand wiens naam je de volgende dag alweer bent vergeten. Alles is dus nog hetzelfde in de Cooldown, het enige wat veranderd is zijn wijzelf. Vriend L. is inmiddels getrouwd en heeft 2 zoontjes. Ex S. is nog wel vrijgezel, maar nu met een verantwoordelijke baan en een hypotheek. En ik ben bijna 5 jaar met P., inclusief huis en samenlevingscontract. ‘Maar Amsterdam, je bent nog net als toen.’

Sjongejongejonge. Wat een gedoe zeg. Wat een heisa. Wat een overtrokken gelul. Als je tegenwoordig al niet eens meer thuis naar porno op je computer mag kijken, dan vrees ik met grote vrezen voor de toekomst. Rob Oudkerk deed dat dan wel op een computer van de gemeente, en die gemeente heeft dan wel een keer het regeltje opgesteld dat pornografische en racistische websites niet bezocht mogen worden, maar waar doen ze moeilijk over! Over een beetje kijken, lezen en masturberen achter een computer! Als die man dat nou fijn vind, laat hem dan. Misschien bedacht Oudkerk wel de meest briljante beleidsplannen nadat hij een uurtje naar wiebelende tieten had gekeken. Misschien geeft een half uurtje pornopauze meneer Oudkerk wel de energie, de motivatie en het enthousiasme om zijn taken goed uit te voeren. Of misschien valt meneer Oudkerk wel in slaap na de ejaculatie, dat weet ik niet. Maar ik denk dat een dagelijkse dosis porno goed is voor de mens. In ieder geval voor de man. En in ieder geval voor mij. Dus ik ben blij dat ik gewoon voor een seksblad werk. Mijn werkgever, hoofdredacteur P., zorgt er voor dat er elke maand een verse porno-DVD op mijn bureau ligt. Mocht ik ooit zonder inspiratie of motivatie zitten, dan hoef ik maar 1 zo’n FOXY-DVD’s in m’n computer te stoppen om binnen enkele minuten weer helemaal het vrouwtje te zijn. En ook als ik geen inspiratie heb wil ik er nog wel eens een pornootje in stoppen. Gewoon om in FOXY-sferen te komen. Als je over seks schrijft, dan is het niet de bedoeling dat je ondertussen aan de afwas denkt. Dat werkt niet. Na 10 minuten porno sta ik als seks-tekstschrijver weer helemaal op scherp. Maar toch maak ik me een beetje zorgen, want ik bezoek óók wel eens de website van de gemeente Amsterdam. Ik vraag me ineens af of mijn hoofdredacteur P. daar misschien problemen mee heeft. Maar dit stukje tekst gaat eigenlijk nergens naartoe. Even weer een pornootje kijken.

Ik kwam voor de vierde keer in Japans restaurant Tokyo Café op het Spui en het Japanse mannetje onthaalde me vol enthousiasme. Hij ging nog net niet zoenen. De schat. “Weer een flesje Chardonnay?”, vroeg hij toen vriendin E. en ik aan de teppanyaki-tafel hadden plaatsgenomen. Altijd goed. “Heb je weer van die boekjes bij je?”, vroeg het Japanse mannetje terwijl hij de wijn inschonk. Hij doelde op de vorige keer dat ik samen met vriendin M. in dit restaurant gegeten had. Toen deelden we een tafel met 8 IT’ers die vriendin M. en mij vol sake-gebrul ontvingen als ‘het toetje’ van de avond. Nadat we vertelden dat we voor een seksblad schreven kon hun avond niet meer stuk en ze wilden alles, maar dan ook alles van ons weten. Net als de Japanse koks en obers trouwens. Die zagen een FOXY voorbij komen en vlogen er als hongerige pubers bovenop. Ze wilden allemaal een exemplaar. En nu wilden ze er dus nog meer. Mooie plaatjes, vonden ze. En mooie vrouwen, dat vonden ze ook. De FOXY was heel goed geweest voor het werktempo, dat vonden ze helemaal. Tussen de briljante rauwe tonijnsalade en de sublieme op houtskool gegrilde zalmspiesjes kwam een Japanse kok vandaag verlegen bij me staan. Of we het bij FOXY niet leuk zouden vinden om een keer foto’s te maken van een naakte vrouw, helemaal versierd met sushi. Op een teppanyaki-tafel. En hij wilde die sushi er dan wel opleggen. “Met een bakje sojasaus bij haar navel”, zei hij. Hij had er nu al zin in, dat zag ik zo. Een beetje beduusd keken vriendin E. en ik elkaar later aan. “Jeetje”, zeiden we tegen elkaar, “dat was wel een beetje raar.” Maar we hebben goddelijk gegeten. Goddelijk!!! Misschien moest ik zelf maar op die teppanyaki-tafel gaan liggen om me te laten versieren met sushi. Sushi op m’n tepels, sushi in m’n mond. Lijkt me heerlijk. De foto’s laten we gewoon achterwege.

Vriendin I. gaat weg. Voor heel lang. Voor meer dan 3 jaar, dus dat klinkt als bijna altijd. Vorig jaar december ontmoette ze de man van haar dromen en als ik het goed heb gezien is dat gevoel helemaal wederzijds. Vanaf het moment dat ze samen waren was eigenlijk al duidelijk dat ze weg zouden gaan. Naar Afrika. Vriendin I. is verpleegkundige en haar, inmiddels, man G. is arts, dus het runnen van een ziekenhuis in Kameroen moet voor hen geen probleem zijn. Ze vliegen 8 januari en komen voor minstens 3 jaar niet terug. En ik vind het geweldig voor haar en voor hen samen, maar ik ga haar ongelooflijk missen. Woon ik eindelijk net als vriendin I. in de binnenstad van Amsterdam, gaat zij er met de eerste de beste lekkere arts vandoor! Alsof het leven een doktersromannetje is! Een kopje koffie tussendoor gaat dus niet meer lukken en een brief doet er 3 weken over om op de plaats van bestemming te komen. En als ze mij een mailtje wil sturen moet ze eerst 5 uur rijden met een Jeep. Vorig jaar heb ik geprobeerd om er niet te veel aan te denken. Dat ze er straks echt niet meer is. Want ik haat afscheid nemen. M’n mascara begint al uit te lopen als ik er alleen maar aan denk. En omdat ik het afscheid nemen eigenlijk liever wil vermijden zou vriendin I. van mij best nu al wel op het vliegtuig mogen zitten. Gewoon stiekem een paar vluchten eerder nemen. Maar dan zou ik de pan erwtensoep die nu op het gasfornuis staat te pruttelen voor niets hebben gemaakt. Vanavond zijn vriendin I. en ik voor het laatst met z’n tweetjes samen. Hollandse avond. Misschien zetten we er wel een cd’tje van André Hazes bij op. De champagne ligt in de koelkast. Een doos tissues op tafel.