Hoe het komt, komt het, maar het lijkt wel alsof partner P. en ik gewoon altijd ongelooflijke pech hebben als het op klusjesmannen aankomt. Vorig jaar lakte klusjesman E. onze vloer. En dat deed-ie goed, al liet de laklaag los, maar dat lag niet aan hem. Een maand later lakte hij onze trap. En ook dat deed-ie goed. Vorig week deed hij een poging om de rest van ons huis af te werken. Een poging die jammerlijk mislukte. Een poging waardoor ik nu bijna al zijn werk opnieuw moet doen én nog eens allemaal extra werk. Zo heeft hij de raamkozijnen binnen geverfd, maar is daarna ergens iets gaan schuren zodat de verf is opgedroogd met het stof erin. Kleinigheidje. Op het plakplastic dat een gedeelte van onze ramen bedekt heeft hij verf gemorst, kan gebeuren, en die met een schuurpapiertje proberen te verwijderen. Het gevolg; het plakplastic is permanent beschadigd. Met zijn witte verfhanden is hij een paar keer nonchalant tegen mijn augurkgroene muurtje gaan hangen. Gevolg; een augurkgroen muurtje met een wit sponseffect. Kan zo in de VT Wonen. Die witte vingers zitten ook op onze telefoon, mijn Senseo-apparaat en onze tafel. Onze authentieke steentjesmuur in slaapkamer en kantoor heeft hij keurig gelakt, maar wel zodanig dat ook de vloer subtiel is meegenomen. Maar de allergrootste blunder was toch wel het compleet omkiepen van de bus Histor Appelwit waarmee hij de kozijnen buiten aan het verven was. Het gevolg; precies voor onze deur een grote, witte vlek. Valt haast niet op. Kan gebeuren. “Sorry.” Ik baal nog het meest van het feit dat we zijn werk pas aan een grondige inspectie hebben onderworpen nádat hij ‘klaar’ was. En nádat hij betaald was. Dom van ons, maar van afstand zag het er allemaal keurig uit. Met een agressie waar Mike Tyson jaloers op zou zijn ben ik nu bezig om zijn fouten te herstellen én de rest van het huis af te maken.

Ik haat bouwvakkers! En ik haat ze allemaal! Ze mogen allemaal gestenigd worden en allemaal tegelijkertijd! Nadat P. en ik een jaar lang door onze eigen bouwmannetjes geterroriseerd zijn, zijn andere bouwvakkers een maand later begonnen in het huis naast ons. Al een jaar lang komen er vanaf 7.00 allerhande geluiden door de muren, soms hard, soms zacht. Maar vanmorgen om 7.00 voelden wij ons huis trillen op haar bouwvesten. “Tering”, zei ik tegen P., “nou is het afgelopen.” Ik trok m’n kimono aan en vloog naar boven. “Jesus, doe even normaal man”, zei ik tegen 6 bouwvakkers die bezig stukken betondraad van zo’n 3 bij 2 meter voor onze deur te gooien. “Wij wonen hier. En het is 7.00”, riep ik zo hard als ik slaperig kon. Alle 6 keken ze me glazig aan. “We halen het zo wel weg”, zei er eentje. “Nee, laat nou maar liggen, dan kunnen we misschien nog even slapen”, zei ik en ik ging weer terug bij P. in bed liggen. Om 3 minuten later weer precies dezelfde geluiden te horen. Bloedlink stoof ik weer naar boven. “Ik vraag net of jullie willen stoppen! Wij proberen hieronder te slapen!”, riep ik terwijl een bouwvakker gewoon doorging met het knippen van het betondraad. Een TMF-kop keek me aan. “Dit moet toch gebeuren. Over 3 uur komt het beton en dan moet het klaar zijn”, zei hij snugger. “Wat kan mij dat nou schelen, godverdomme?”, riep ik. “Dit stuk”, en ik wees naar de grond onder hem, “is van mij. Mine! Mine! Mine! Mijn eigendom! Mijn hof! Godverdomme! Mijn grond!” “Wat moet ik dan?”, vroeg de TMF-kop. “Leg die dingen op straat neer en ga daar staan te knippen, als je het hier maar niet meer doet”, zei ik. De TMF-kop keek alsof hij het begreep, stopte even met zijn werk, maar toen ik weer bij P. in bed lag ging hij vrolijk door met betonknippen. Zucht. Hoe groot was de kans ook alweer dat een bouwvakker tijdens zijn werk ernstig ten val komt?
www.1op6.nl

Ik heb een trauma. Een groot jeugdtrauma. Toen al mijn vriendinnetjes, alle meisjes uit mijn klas en alle meisjes uit de buurt een My Little Pony van hun ouders kregen, stond ik met lege handen. Zij kamden met mini-borsteltjes met glittertjes de haren van die plastic pony’s en versierden het beestje met schattige haarbandjes, glimmende sterretjes en kleertjes. En ik. Ik stond erbij en ik keek erna. M’n moeder vond een My Little Pony belachelijk. “Volgende maand kijk je er niet meer naar om”, zei ze. Wat ook zo was, want een maand later wou ik een Care Bear. Kreeg ik ook niet. En weer een tijd later wou ik een Lots-A-Lots-A-Legggggs. Zo’n pluche rups. Ook die ging aan m’n neus voorbij. Een Popple, een pluche beest dat je in zichzelf kon proppen; ook niet. M’n moeder weigerde om mee te doen met trends en rages. Dit heeft tot permanente schade geleid waar m’n moeder zich terdege van bewust van. Ik ben 28 en heb nu genoeg geld om aan elke speelgoedtrend en rage mee te doen die me door de speelgoedindustrie wordt opgedrongen. Ik kom elke week in een Bart Smit of Intertoys en ik ga er nooit weg zonder iets te kopen. Ik ben helemaal in touch met de jeugd van tegenwoordig. Ik heb 7 Furby’s, een pratende, roze, pluche poedel, een hightech plastic kater die draait en praat, 2 Tamagotchi’s, een enorme hoeveelheid Hello Kitty-spullen, minstens 100 glitter-gel-pennen, een ruime collectie ‘Dogz’ en een Aquapet. Momenteel ben ik aan de scoubidou. Iets met plastic touwtjes van 80 centimeter die je op een bepaalde manier aan elkaar knoopt. Het resultaat is een soort plastic punnik-werkje dat eigenlijk alleen dienst kan doen als sleutelhanger. Ik heb er nu 20 en dat lijkt me wel genoeg. Partner P. en ik zijn geen DINK’s (Double Income No Kid’s). Partner P. en ik zijn DIOK’s: Double Income One Kid’s.

p.s. Ik hou het niet meer na het zien van www.mylittlepony.com. Ik ga morgen zo’n plastic paard kopen met alle mogelijke accessoires erbij.

Hoe het mannelijk brein werkt is mij soms een volkomen raadsel. Waarschijnlijk is dat wederzijds. Met grote verbazing kan ik luisteren naar voetbalgesprekken tussen mannen onderling. Als het over voetbal gaat komen ineens de meest futiele feitjes boven borrelen bij mannen met het IQ van een grasspriet. Als er voetbal op tv is daalt het IQ van mannen trouwens sowieso naar dat van een grasspriet, maar dat terzijde. Ook mijn partner P., over het algemeen niet de domste, onthoudt bijna alles wat met voetbal te maken heeft. Toen en toen, speelde die tegen die en toen werd het zoveel tegen zoveel in de zoveelste minuut. En wie er een gele kaart kreeg zit ook opgeslagen. Ongelooflijk, maar vooral zonde van de opslagcapaciteit. Om zijn kennis van lullige voetbalfeiten eens aan een uitgebreide test te onderwerpen kocht ik gisteren voor hem het boekje ‘Oranje Lukraak, Nutteloze voetbalfeiten die iedereen moet weten’. Overhoring: “Hé P., welke internationals hadden er een sigarenzaak?” “Eh, Bennie Muller, eh, Rinus Israël, Sjaak Swart”, antwoordt hij. Tsssss. “Wie was topscorer op het EK 2000?” “Kluivert en Miloŝevic.” “Topscorer in 1996?” “Alan Shearer.” “Wat was het andere beroep van Adri van Tiggelen?” “Postsorteerder.” “En dat van Ruud Geels?” “Huisschilder.” “John van Loen?” “Betonvlechter.” “Wat was de uitslag van Frankrijk-België in 1984?” “5-0.” “En wat was de uitslag van Engeland-Duitsland in 1996?” “1-1, en Shearer scoorde in de derde minuut.” “Wie scoorde voor Nederland een eigen goal in 2000?” “Nederland- Joegoslavië, Govedarica.” “En wie scoorde een eigen goal in 1994?” “Nederland-Schotland, Brian Irvine.” Ziek is het. Heel ziek. “Zeg P.?”, vraag ik. “Ja, meisje?” “Hoe komt het dat je alles wat met voetbal te maken heeft meteen onthoudt, terwijl je na een jaar nog steeds de afwasmachine niet logisch in kan ruimen?”

‘Oranje Lukraak, Nutteloze voetbalfeiten die iedereen moet weten’ van Floris en Martin Bester is uitgegeven door Uitgeverij Mouria, paperback, 88 pagina’s, ISBN 9045849224, prijs: € 4,95