“Denk jij wat ik denk?”, vraag ik aan ex S. terwijl ik hem zuchtend aankijk. “Yep”, zegt ex S., “IT-ers.” We zijn net gaan zitten in de Manzano en ons tafeltje grenst direct aan een 14-persoon-tafel. Een tafel vol luid brallende mannen. Een bedrijfsuitje. Een IT-bedrijfsuitje. Hebben wij weer. “Speeeeeech! Speeeeeech! Speeeeeech!”, brult een man in een geel Lacoste-shirt. Daarbij schuift hij z’n stoel naar achteren en gebaart naar de rest van de gasten dat die stil moeten zijn. “Stttttt”, doet hij en daar komt flink wat speeksel bij te pas. “Stttttt! Hij gaat speechen!” Dit bedrijfsuitje is overduidelijk het hoogtepunt van het jaar voor het gele Lacoste-shirt. En iedereen in zijn omgeving, collega of niet, mag daarvan meegenieten. Een IT-er in een pak staat op en begint te praten; “Ik heb hier met heel veel plezier gewerkt, maar er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan. Na 3 jaar is het tijd om te gaan”. “Jaaaaaa”, brult het gele Lacoste-shirt en begint hard in zijn handen te klappen. De rest van de IT-ers klapt mee. Zucht. Deze speech kon wel eens heel lang gaan duren. Ex S. proberen ons op ons eigen gesprek te concentreren, maar vangen toch het grootste deel van de speech op. “Het waren enerverende tijden”, zegt de IT-er in pak. “Jaaaaaa”, brult het gele Lacoste-shirt weer. Na een eindeloze tijd is de speech afgelopen en krijgt de IT-er in pak zijn afscheidscadeau. Een Hugo Boss-stropdas. Zucht. Op momenten als deze ben ik zielsgelukkig dat ik als freelance tekstschrijver bij FOXY werk. Dat ik niet dagelijks om 8.00 in een of ander grijs bedrijfspand moet komen opdraven. Dat ik niet dagelijks dezelfde koppen van collega’s zie. Dat ik vorig jaar voor mijn verjaardag een erotisch schilderij kreeg dat hoofdredacteur P. ruilde met Pistolen Paultje. En dat collega M. en ik, als FOXY een bepaalde oplage haalt, allebei onze eigen escort-neger krijgen. Alles beter dan een Hugo Boss-stropdas.

Dagelijks wordt mijn maanisch-mailbox vervuild met bagger. Met allerlei mailtjes die om mijn aandacht schreeuwen. Of ik Viagra wil. Of een Rolex. Of anders codeïne. Of wil ik misschien plaatjes van geile wijven zien? Aziatische sletjes? Dikke tieten? Hoerige huisvrouwen? Lekkere studenten dan? Meestal scan ik die inbox even vluchtig en flikker daarna alle mailtjes weg. Regelrecht naar de map ‘deleted items’, dan regelrecht naar de ‘recycle bin’ en daarna regelrecht het grote niets in. Hoppeta! Zo vond ik vorige week tussen mijn 138 spam-mailtjes van die dag een mailtje met de titel ‘plaatjes.’ Oh ja, ‘plaatjes’. Dat soort plaatjes ken ik. Dat is vast een engerd die ofwel plaatjes van mij wil in minuscule bikini, ofwel plaatjes van zichzelf met pik in zijn hand aan mij wil laten zien. Plaatjes! Maar het mailtje bleek niets van dat al. Het mailtje was een cadeau! En cadeau dat mij met eerst een paar minuten met open mond naar het beeldscherm liet staren. Daarna rende ik naar boven om P. te halen. “P.! Kom! Nu! Kijken!”, riep ik. “Ik heb zoiets tofs gekregen!” Ik kreeg een mailtje van Nick. En Nick is student aan de HKU in Utrecht. Daar kreeg hij de opdracht om een weblog uit te kiezen om illustraties bij te maken. En hij koos mijn site! ‘Nou, dat wou ik even laten weten’, schrijft Nick, ‘uiteindelijk wordt het een boekje en bij deze ook alvast wat plaatjes die al af zijn.’ Plaatjes? Plaatjes? Kunst is het! Ik voel me helemaal vereerd! En ik mocht van Nick best alvast een illustratie op m’n site zetten. Hij was benieuwd wat mijn bezoekers ervan vonden. Luna vindt ‘m in ieder geval prachtig.

illustratie bij ‘LUNA EN HET PRIZE-DOWN-ZUIPEN’

Vrijdagochtend 7.00. ‘Kedeng-kedeng’, dendert het huis. Daarna 2 seconden stilte. ‘Kedeng-kedeng’, dendert het huis weer. En ook daarna weer 2 seconden stilte. Zo gaat het de hele ochtend door. Het heien bij de buren is in volle gang en ik trek het niet meer. En op momenten dat ik de dingen slecht trek, dan bel ik m’n moeder. “Mamma!”, jammer ik. “Ik word helemaal gek hier van dat gehei. Het zit helemaal, helemaal, helemaal in m’n lichaam. Ik kan er niet meer tegen. Alles trilt en ik kan me nergens op concentreren. Ik ben hypernerveus en ik ben helemaal opgefokt.” “Dat had je vroeger al”, zegt m’n moeder. “Toen moesten we verhuizen van de flat omdat je niet tegen het lawaai kon. En maar janken en maar janken. Waarom ga je niet even een stukje fietsen?” Goed plan, fietsen. Maar wanneer ik voor een stoplicht vlakbij het Centraal Station wacht, merk ik dat het gehei nog steeds door m’n lijf dendert. Een blik naar links leert me dat de Noord-Zuid-lijn nog lang niet af is. In een grote, gapende bouwput gaat een heipaal van boven naar beneden. ‘Kedeng-kedeng.’ Enigszins stilte. ‘Kedeng-kedeng.’ Bijna besluit ik om de hele flikkerse boel in Amsterdam de flikkerse boel te laten en gewoon weer rechtsomkeert naar huis te maken. Als ze toch overal in de stad aan het verbouwen zijn, dan kan ik het beste maar in m’n eigen bed liggen met de dekens over me heen. Maar tussen de ‘kedengs’ die volgen hoor ik nu duidelijk een vogel kwetteren. ‘Kedeng-kedeng.’ ‘Kwetter-kwetter.’ ‘Kedeng-kedeng.’ Ik kijk omhoog en boven mij zit een spreeuw op een kabel. En die spreeuw zit heel hard z’n best te doen om boven de herrie van het gehei uit te komen. En het lukt hem nog ook. Ik heb alleen nog maar aandacht voor de spreeuw. Hij en ik delen een moment. Ik kijk naar de spreeuw en hij laat mij een paar minuten naar hem kijken. Het stoplicht springt op groen en weer op rood. De stad trilt. De kabel waarop de spreeuw zit trilt. Maar de spreeuw heeft er schijt aan. Die doet gewoon z’n ding. Beetje kwetteren tegen de wereld.

Het wordt weer wintertijd. Volgende week zaterdagnacht om 3.00 gaat de klok een uurtje terug en daarmee worden de dagen korter en de nachten langer. Een ideaal moment om het weblogseizoen te openen, want ervaren log-schrijvers en log-lezers weten dat hoe meer donkere uren een dag heeft, hoe meer weblogs ge-update worden. En zo’n weblogseizoen hoort natuurlijk geopend te worden door de huidige weblogqueens van Nederland; 10e en Luna! Wij hebben geen last van valse bescheidenheid! Zaterdag 30 oktober om 12.00 beginnen 10e en ik met non-stop-loggen. En wij gaan 24+1 uur door, tot zondag 31 oktober, 12.00 om precies te zijn. Minstens elk uur een update in woord of beeld. En 24+1 uur non-stop webcammen. En ook 24+1 uur bereikbaar om te chatten (met MSN), te mailen, of te bellen (met Skype). En, ook heel leuk, 10e en ik gaan loggen op bestelling! Wij schrijven en fotograferen nu eens niet wat wij willen, maar wat onze lezers willen! Titels, thema’s, ideeën, vragen, suggesties; we zien ze graag terug in onze reactietools of op ons mailadres. Ook zijn wij nog op zoek naar sponsors voor dit evenement. Dus wil je je log of bedrijfsnaam op een shirtje of anderszins terugzien op de webcam of op andere wijze, neem dan contact met ons op! En zaterdagnacht is het Halloween en ook dat gaan we vieren. Het belooft een kekke dag en nacht te worden. Wij hebben er heel veel zin in. Daarna, zouden 10e en ik het leuk vinden om samen met een aantal van onze lezers op zondag 31 oktober om 13.00 te lunchen in café De Jaren in Amsterdam. Iedereen is welkom.
www.weblogqueens.nl

En uiteraard, omdat wij geen weblog-mietjes zijn, maar weblogqueens, zullen wij het weblogseizoen ook weer naar behoren afsluiten. Op 27 maart 2005, als de zomertijd weer begint, gaan we 24-1 uur loggen.

“Hij is ook wel lekker”, zeg ik tegen vriendin M. en wijs naar een mannetje dat zich gespecialiseerd heeft in Tibetaans ooglezen. “Hmm”, zegt ze, “maar ik wilde sowieso een iriscopie laten doen.” Dus neemt vriendin M. plaats naast de Tibetaanse ooglezer achter het keukentafeltje. Ik ga voor het keukentafeltje zitten en zie dat het lekkere ding helemaal niet zo lekker is. En ook al geen Tibetaan. De nep-Tibetaan vraagt vriendin M. haar ogen te sluiten en diep in en uit te ademen. Daarna gaat hij met zijn handen langs haar lichaam, van haar voeten naar haar hoofd en weer terug. Ik blij dat ik er niet op haar stoeltje zit. Als vriendin M. haar ogen weer open heeft houdt de nep-Tibetaan 5 seconden een vergrootglas voor haar linkeroog en begint dan te oreren. Hij vindt dat M. meer moet ontspannen. Er zitten te veel gedachten in haar hoofd. En die moet ze er gewoon allemaal uitgooien. “Daar heb je moeite mee hè?”, zegt de nep-Tibetaan, “om te zeggen wat je vindt?” Volgens mij heeft vriendin M. daar helemaal geen moeite mee. En ze heeft ook geen moeite met ontspannen. Vriendin M. is zelfs mijn meest stabiele vriendin. Ze gaat elk jaar 6 weken mediteren in Birma en komt daarna gelouterd en verlicht terug. Nadat de nep-Tibetaan een kwartier lang onzin heeft verkondigd en daarvoor maar 5 seconden naar haar linkeroog hoefde te kijken vindt hij het genoeg geweest. “Maar”, begint vriendin M., “ik heb gelezen dat je juist aan je ogen af kunt lezen hoe het met je organen gesteld is. Kun je daar iets over vertellen?” De nep-Tibetaan pakt zijn vergrootglas en kijkt nu 5 seconden naar haar rechteroog. “Nee hoor, met je organen is helemaal niets mis, alles staat bij jou in verband met je gedachten”, zegt de nep-Tibetaan. Twee dagen na deze sessie belt vriendin M. me om te vertellen dat ze een nierbekkenontsteking heeft. Dat heeft de nep-Tibetaan met z’n iriscopie dan mooi over het oog gezien.

“Niet meteen kijken”, zeg ik tegen vriendin M., “maar daar links van je, daar zit best een lekker ding achter een keukentafeltje. Hij is alleen nog geen 18.” Vriendin M., altijd geïnteresseerd in lekkere, jonge jongens loopt meteen op zijn keukentafeltje af, pakt zijn foldertje en, sociaal beest dat ze is, begint meteen een praatje: “Hoi, alles goed?” Alles is goed met het lekkere ding. “Je bent de jongste hier op de beurs hè?”, vraagt ze met een sexy glimlach. Ze geeft hem nog net geen knipoog. “Hoe lang weet je al dat je paranormale gaven hebt?” Hij lult wat over vroeger, migraine, toestanden en dat hij een opleiding tot paranormaal genezer heeft gevolgd bij het Johan Borger-college. Hij is nu officieel handoplegger. Ik wist niet dat je daartoe opgeleid kon worden. Ik dacht dat je als mens-met-een-gave geboren werd, niet dat je er eentje kon worden. “Mag ik misschien je telefoonnummer?”, vraagt vriendin M. onschuldig aan het hand-oplegger-jochie. Maar natuurlijk mag dat. “Moet jij geen foto van hem maken?”, vraagt vriendin M. al net zo onschuldig aan mij. “Nee, jij hebt zijn telefoonnummer toch al? Dan kunnen we hem altijd bellen als we zin hebben”, zeg ik. “Oh”, zegt het hand-oplegger-jochie, “ben je fotografe dan?” “Nee”, zeg ik. Hij heeft het grapje blijkbaar niet begrepen. “Oh, want ik heb namelijk meegedaan aan het programma ‘Veronica, de lekkerste’”, zegt hij. “Ik dacht je al te herkennen”, zegt vriendin M. bloedserieus. Ik weet dat vriendin M. nooit televisie kijkt. En zeker niet naar programma’s als ‘Veronica, de lekkerste’. “Ja, ik heb vorige week gewonnen”, zegt hij. “Ik ben ook bezig met een carrière als model.” ‘Oh, wat leuk”, zegt vriendin M. en ik knik instemmend. “Hé, maar mocht het nou helemaal niets worden met je carrière als handoplegger of model hè’, zeg ik. “Dan mag je altijd nog een keertje je handen op ons komen leggen.”

p.s. Het hand-oplegger-jochie heet Pascal en 26 oktober schittert hij in de finale van het tenenkrommende programma ‘Veronica, de lekkerste’.

Wordt vervolgd…

“Ja, ik weet wel wat jij wilt”, zegt een wat kalende man van een jaar of 50. “Oh, ja joh?”, vraag ik. Op het keukentafeltje tussen ons ligt mijn net genomen aurafoto. Op de foto word ik omringd door een groot, rood aura. Het auramannetje kijkt nog even vluchtig naar de aurafoto en zegt dan: “Ja, jij wilt gelukkig worden.” “Oh, ik dacht eigenlijk dat ik dat al was”, zeg ik. “Ja, maar ben je écht gelukkig?”, vraagt het auramannetje. “Eh, ja, eigenlijk wel.” “Ik zie dat je een erg krachtige en vrolijke persoonlijkheid bent”, gaat het auramannetje verder. “Je hebt een sterke basis-chakra en een sterke wil, maar je bent ook heel ongeduldig. Volgens mij kan jij je moeilijk ontspannen hè?” Hij probeert me indringend aan te kijken, maar ik vind dat hij een hoop algemeenheden aan het opsommen is. Ik glimlach en hij gaat verder: “Want, je zit hier nu bij mij, maar eigenlijk ben je met je hoofd alweer ergens anders. Bij wat je vanavond gaat eten bijvoorbeeld.” Oké, die zit. Dat is 1-0 voor het auramannetje. “Ik kan me inderdaad moeilijk ontspannen”, zeg ik. “Maar ik vind dat niet echt een probleem.” Ondertussen loop ik in gedachten over de groenteafdeling van de Albert Heijn. Ik besluit die avond spinazie te eten. “Weet je wat jij moet beseffen?”, zegt het auramannetje. “Nou?’, vraag ik. Ik zit werkelijk te popelen op m’n klapstoeltje. “Dat water naar beneden stroomt”, zegt hij. Briljant! Werkelijk briljant! “Je kunt niet over alles de controle hebben”, gaat hij verder. “Sommige dingen zijn zoals ze zijn.” Als ik ’s avonds thuiskom zoek ik de aurafoto erbij die ik 6 jaar geleden heb laten maken. De oude en nieuwe foto lijken verdacht veel op elkaar. Allebei overheersend rood. De groene vlekken van 6 jaar geleden zijn veranderd in paarse, maar zitten nog wel op dezelfde plek. Ik vraag me af of dat puur toeval is, of dat het komt omdat het water naar beneden stroomt.

Wordt vervolgd…