Vroeger! Vroeger zei ik in gesprekken die over ‘later’ gingen altijd dat ik voordat ik 30 werd een eigen tijdschrift wilde hebben. Of dan in ieder geval op z’n minst hoofdredacteur van een tijdschrift wilde zijn. Ik zie mezelf nog zitten. Net afgestudeerd. En ik hoor het mezelf nog zeggen. Ik voel de stelligheid nog ergens. Nog ergens ver weg. Ik zei: “Voordat ik 30 word heb ik mijn eigen tijdschrift.” En ik bedoelde: Ik wil dat iedereen mij als ik 30 word een heel tof wijf vindt. Niet alleen intelligent en met een verdomd goed lichaam, maar ook nog eens gedreven, enthousiast, lief en aardig en vooral mét een imposante CV en een nog veel imposantere carrière in het verschiet. Het ging niet om wat ik zelf wilde. Het ging om hoe anderen mij zouden zien. Want in de afgelopen jaren heb ik geleerd dat een carrière mij eigenlijk weinig doet. Dat ik, in plaats van elke dag keihard werken en dat dan minstens 60 uur per week, liever gewoon elke dag een mooie dag heb. Maar mijn liefde voor letters, taal en mooie beelden is nooit afgenomen. Ik begin zelfs meer en meer te beseffen en te voelen wat ik nu écht wil. Wat ik nu écht de hele dag wil doen. En dat komt eigenlijk neer op; het maken van mooie dingen met letters, taal en mooie beelden. Het woord ‘kunst’ vind ik overdreven, maar ik wil dingen maken waarvan vooral ikzelf blij word. En als een ander dat ook word, dan is dat héél mooi meegenomen. En zo kwam ik een paar weken geleden, heel toevallig, maar waarschijnlijk heeft het zo moeten zijn, in aanraking met het fenomeen ‘zines’; tijdschriftjes in een kleine oplage en in eigen beheer. Toen wist ik; dit is wat ik eigenlijk altijd al wilde. Dus maakte ik de afgelopen weken mijn eigen ‘zine’, zonder het gezeik van adverteerders, vormgevers, journalisten en fotografen. Een ‘zine’ met daarin werk van andere kunstenaars en dat van mijzelf. En vandaag heb ik het eerste nummer van mijn eigen ‘zine’, het Maanzinnig ATC-zine, gemaakt in een oplage van 20, verstuurd aan de 19 geweldige, creatieve vrouwen die mij hun werk stuurden. Over 2 weken word ik 30.

Ik ben een slechte huisvrouw. Niet volgens mijn eigen standaard natuurlijk, maar volgens die van mijn moeder. En waarschijnlijk ook die van mijn schoonmoeder. En ook volgens P.’s standaard. Ik erger me niet zo snel aan kattenharen op tafel. Of op de vloer. Ik erger me al helemaal niet aan kalkaanslag. En waarom zou ik ’s ochtends mijn bed opmaken als ik er diezelfde avond toch weer in moet? Zolang het aanrecht schoon is en de afwasmachine regelmatig draait, vind ik dat ik m’n best heb gedaan. Dus dat de Boliviaanse J. nu eens per week als een wervelwind langs wasbakken, toiletpotten en vloeren zoeft, en na 4 uurtjes triomfantelijk zegt; “Ies klaar”, had van mij niet gehoeven. Maar ik laat het me graag welgevallen. In het begin voelde ik me een beetje ongemakkelijk dat iemand anders mijn rotzooi aan het opruimen was, maar daar was ik binnen 10 minuten van af. Wat zeg ik? Ik begin er zelfs aan te wennen! Als de Boliviaanse J. is langs geweest heb ik het gevoel dat ik in m’n eigen hotel woon! “Ze gooit alleen wel steeds m’n halve jointjes weg”, merkte P. op. “Ah joh, gewoon allemaal in 1 keer oproken voordat ze komt”, zei ik. Want ik begin me toch een beetje aan haar en haar kwaliteiten te hechten. Zo is mijn gasfornuis nog nooit zo schoon geweest, behalve toen-ie uit de verpakking kwam. Ik durfde haast niet te gaan koken. De kussens liggen keurig gerangschikt op de bank. De 70’s fotokussens bij de 70’s fotokussens en de Marokkaanse tierelantijntjes-kussens bij de Marokkaanse tierelantijntjes-kussens. Al m’n toiletspulletjes staan in een rijtje gerangschikt, mét de juiste doppen erop, en ontdaan van make-up-resten, op mijn plank. En alle flessen badschuim en shampoo staan in een soort schuine compositie langs de badrand. Ja, ze heeft gevoel voor stijl, die Boliviaanse van ons! En nu zou ik al die dingen natuurlijk ook gewoon zelf kunnen doen. Maar het is veel leuker als het voor je gedaan wordt.

Ik lijd al sinds vorige week donderdag aan een soort half-insomnia. Ik slaap wel, maar aan meer dan 2 uur per dag ben ik niet gekomen. Een groot gedeelte van deze slaapdeprivatie is ontstaan na enkele nachten vol drank en drugs, dus m’n eigen schuld. Een ander gedeelte door rare werkschema’s en wakker liggen van dingen die er niet toe doen. Maandag en dinsdag was mijn staat van zijn op z’n minst zeer vaag te noemen; van niet genoeg slaap kom je in een soort geestelijk vacuüm terecht. Tot overmaat van ramp vertrok partner P. gisterochtend richting een hutje op de hei om met collega’s even heel hard en geconcentreerd te gaan werken. Mij achterlatend in een leeg bed; iets wat sowieso garant staat voor een slapeloze nacht. Zucht. Nu kan ik over het algemeen goed alleen zijn. Graag zelfs! Maar alleen in bed ’s nachts is een ander verhaal. En alleen in dit huis ’s nachts, dat is helemáál een ander verhaal. Dus dacht ik gisteren; als ik nu maar genoeg drink, dan val ik vanzelf wel in slaap. Dat was dus niet zo. De afwezigheid van P. was te groot. Te voelbaar. En nu heb ik normaal gesproken nooit nachtmerries. Ik droom briljante dromen, lucide dromen, prachtige plaatjes voor mijn ogen. Maar als ik weet dat P. een nacht, of soms zelfs een paar nachten, weg moet voor z’n werk dan durf ik niet te gaan slapen. Vanwege die nachtmerries. Dus toen ik gisternacht eindelijk even wegdommelde droomde ik dat ik weer samenwoonde met mijn ex M., inclusief 2 kinderen. Nee, dit is niet de man met wie ik oud wil worden, wat doe ik hier? Ik wil dit niet! Hier heb ik niet voor gekozen. En dan weer wakker. En dan weer even wegdommelen. Nachtmerries als een kind van 4. Met geesten, demonen, spoken, mannen voor het raam. En dan maar de keuze om geen poging tot slapen meer te wagen. Te eng. Hartslag van 180. Haast hyperventileren. Dus rechtop in bed. MTV aan. Staren, blijven staren. Ik was blij dat het licht werd. En godzijdank komt P. vannacht weer thuis.

Volgens mij ben ik net virtueel verlaten door mijn virtuele vriendje. Mijn hart huilt, maar ik houd me sterk. Hij was te veel voor me gaan voelen, meldde hij. “You’ve got to be kidding me!”, schreef ik. Nee, hij meende het seriously. Het was als een spelletje begonnen, dat snapte hij ook wel, maar nadat ik het hele weekend niet online was geweest, besefte hij dat hij me écht miste. En daarmee bedoelde hij niet mijn avatar Luna Bunyip, nee, hij bedoelde Luna. “But that’s not even my real name”, schreef ik. Maar uiteindelijk kwam het hoge woord eruit: “You could never be truly mine.” Eh, nee, hallo, natuurlijk niet! Wat had hij gedacht dan? Dat ik mijn partner P. uiteindelijk zou verlaten voor een avatar? En dat ik dan blind naar de andere kant van de wereld zou vliegen om de ware persoon achter die avatar te ontmoeten? Dacht het niet. En daar was hij zich ineens heel erg van bewust. En juist daarom konden we elkaar niet virtueel blijven zien, want dat zou hem uiteindelijk te veel pijn doen. “I understand”, schreef ik. Maar eigenlijk snap ik er geen reet van. Want, Jesus Christus, wat een bizarre toestand. Het spel ‘Second Life’ blijkt dus uiteindelijk een virtuele hangplek te zijn voor nerds die op zoek zijn naar een relatie. Of misschien heb ik het helemaal mis en spelen deze nerds het spelletje juist beter dan ik. En doet iedereen alsof en is dat uiteindelijk waar het hele spel om draait. Faken en ge-mindfuckt worden. Ik word er lichtelijk paranoia van, want ik ben, in het spel en buiten het spel, altijd eerlijk geweest. Eerlijk over mijn relatie met P. en eerlijk over mijn nieuwsgierigheid naar het spel ‘Second Life’. Maar ik geloof dat eerlijkheid nu net niet is waar het op internet om draait. Verdomme, had ik net een virtuele blingbing-ring van mijn virtuele vriendje gekregen en net een virtuele bruidsjurk in de virtuele kast hangen en daar sta ik dan. Het voelt alsof ik voor het altaar ben verlaten. Ik zou bijna naar de virtuele psycholoog gaan.
www.secondlife.com