Vorig jaar werd mij gevraagd of ik een keertje aan tafel wilde zitten bij Sophie Hilbrand in het programma ‘Spuiten en Slikken’ van BNN. En hoewel ik me gevleid voelde, heb ik, voornamelijk omdat partner P. en vrienden mij dat adviseerden, toch ‘nee’ gezegd. Als ik nuchter ben lijkt het sowieso alsof ik strak van de coke of speed sta. Tel daar een schepje zenuwachtigheid bij op, en je hebt een live tv-optreden waar ik hoogstwaarschijnlijk met spijt op terug zal kijken. En al helemaal exit politieke carrière. Want, ook al propageert ‘Spuiten en Slikken’ iets anders, op druggebruik rust nog steeds een enorm taboe. Dat is al te merken aan de bekentenissen die de gasten aan tafel doen. Op een paar uitzonderingen na zijn het vooral bekentenissen van bekende Nederlanders in de trant van: “Ja, ik heb wel een keer een xtc-pilletje geprobeerd, maar meer dan een kwartje heb ik nooit genomen”, of: “Ik heb 1 keer een lijntje coke geprobeerd, maar ik vond er niks aan”, of: “Nee, ik ben veel te verslavingsgevoelig, ik begin er niet aan.” En ik vraag mij dan af; is dat wel zo? Is zo’n kwart-pilletje niet een iets té correct antwoord ? En is zo’n antwoord van dat ene lijntje coke ook niet iets te keurig? Het klinkt namelijk een beetje hypocriet. Want nooit iets gebruikt hebben, dat is ongeloofwaardig, maar nog steeds wel eens gebruiken, dat is weer voer voor de roddelbladen. Druggebruik blijft gewoon een taboe. Ikzelf schaam me nog steeds niet voor mijn af-en-toe-drugsgebruik. Maar dat af-en-toe-gebruiken werkt wel stigmatiserend. Er eerlijk voor uitkomen dat je wel eens wat gebruikt, zorgt gegarandeerd voor gezeik. Wat voor bekende Nederlanders betekent dat ze de komende maanden prooi zijn van zowel Privé als Story en Weekend. En wat voor mij heeft betekent dat ik, zelfs nadat ik een jaar niet heb geschreven over drugs, nog steeds bekend sta als ‘dat meisje van die drugs en die dildo’s’. Dat af-en-toe-drugs-gebruiken, dat hoort bij mij. Nu. Maar liegen, dat dus niet. Nooit. En dat hebben partner P. en mijn vrienden gelukkig heel goed ingezien. Sophie Hilbrand: “Dus Luna, jij hebt wel eens een xtc-pilletje geslikt?” Luna: “Ja, wel eens, een kwartje, maar ik vond er helemaal niets aan.” Sure.

Ik heb al jaren last van een concentratie-probleem. Nou ja, concentratie-probleem, concentratie-probleem, het is meer dat ik overgevoelig ben voor impulsen. Ik zie iets of lees iets en denk; goh, dat is geinig, en vergeet vervolgens volledig waar ik eigenlijk mee bezig was. En dat dan 100 keer per dag. Het kost me enorm veel moeite om me op 1 ding te concentreren. Dus, dat hele internet, dat is dus eigenlijk niets voor mij. Qua impuls-controle dan. Ik klik van weblog naar lifelog naar lifelog naar andere site, naar weer een andere site en dan nog even snel iets tussendoor googlen over een onderwerp dat ik vond op die andere site en dan weer door naar een andere site. Om na 3 uur te ontwaken uit mijn klik-klik-klik-toestand en me te realiseren dat ik eigenlijk op zoek was naar het telefoonnummer van mijn huisarts, maar ondertussen alles weet over een kunstenaar uit Ijsland die elke dag een afdruk van zijn tepel maakt op een velletje handgeschept papier. En zonder die informatie over die Ijslandse kunstenaar had ik ook best een leuke dag kunnen hebben. En niet alleen mijn online gedag bestaat uit het doorklikken van site naar site. Ook mijn offline gedrag vertoont al jaren klikgedrag. Ik noem het ‘offline surfen’. Zoals de was in de machine stoppen en dat dan 3 dagen vergeten omdat je afgeleid werd door de telefoon. Of zoals een recept in de krant tegenkomen en dan snel naar de supermarkt om alle ingrediënten in huis te halen en dan later op de avond toch maar even snel een pastaatje uit een boek van Nigella Lawson maken en er na een week achterkomen dat er 2 avocado’s liggen te rotten op de fruitschaal. En hoe die daar gekomen zijn? Of zoals een emmer water met Andy neerzetten in de badkamer en daarna écht niet meer weten wat je ermee van plan was. En ik heb nu dit stukje geschreven, maar volgens mij ging ik met een heel andere reden achter mijn computer zitten.

Zullen we zondag even samen naar Sundae in De Escape”, vroeg vriend T., “dan geef ik nog wat tips?” Zondag? Valt er zondag wat te feesten dan? Heus wel dus. Elke zondag blijkt De Escape aan het Rembrandtplein in Amsterdam enigszins afgeladen. En niet alleen met mensen die de zaterdag daarvoor zijn gaan stappen en hun chemische avontuur nog een nachtje door willen trekken. Nee. De Escape stond rond een uur of 1.00 bomvol met mooie mensen, waaronder een grote hoeveelheid Japanners. En niet zomaar Japanners. Nee. Hier stonden legio lekkere, strakke Japanse meisjes. Goed in het vel, goed in de make-up, lekker duootje tieten in een net zo’n lekkere outfit. Als ik al deze Japanse meisjes op de foto zou kunnen krijgen, dan had de mannelijke dancelinx-bezoeker weer genoeg plaatjes voor zijn ruk-carrousel* de komende tijd. Ik ging ervoor, zei ik tegen T., nadat hij mij weer wat knopjes van de Canon had uitgelegd. “Hi! Can I take a picture of you?”, vroeg ik aan een setje Japanse meisjes in minuscule haltertopjes. Geen respons. Om mijn vraag iets te verduidelijken hield ik de camera omhoog naast mijn gezicht. Glimlach erbij. De meisjes keken me net 1 seconde aan. Om zich daarna weer verder te concentreren op hun zeker niet energieke dansje van links naar rechts. Okay, dan niet, stomme kutwijven. Op naar de volgende Aziatisch ogende meisjes. “Hi! Can I take a picture of you?”, vroeg ik weer. En weer gunden deze meisjes mij geen blik waardig. Na nog 4 van dit soort niet-coöperatieve, chagrijnige en arrogante Japanse meisjes gaf ik het op. Ik vind dat, als je uit het land van de Nikon, Konica, Minolta, Sony, Panasonic en Canon komt, je voor de rest van je leven vol enthousiasme moet poseren voor deze cameramerken. Maar het Japanse chauvinisme was ver te zoeken deze zondag. En Hollandse gezelligheid konden ze voor 1 minuutje ook niet opbrengen. Dan niet. In plaats van mij verder tussen deze arrogante toeristen te mengen, begaf ik mij de uren daarna tussen de rest van de bezoekers van Sundae. En die waren gelukkig wél allemaal bereid om op de foto te gaan. Klik, klik en klik, deed de camera. Ik gaf een glimlach en ik kreeg een glimlach. En als ik heel eerlijk ben, val ik trouwens toch meer op blond.

* ruk-carrousel: de collectie mental pictures die een man tijdens zijn leven verzamelt en gebruikt tijdens het masturberen.