‘Na de zomer is ‘Prison Break’ weer terug’, roept een stemmetje naar ons vanuit de televisie. Dit zinnetje laten partner P. en ik even tot ons doordringen. Een seconde of 10. En dan ineens slaat het gegeven in als een bom. What the fuck! What the fuck! “Schatje zag je dat? Zag je dat?”, vraag ik aan P. terwijl ik op zoek ga naar de afstandbediening om via alle knopjes te checken of wat er net gebeurde wel echt gebeurd is. Maar het is echt gebeurd en P. en ik staren om beurten van het scherm naar elkaar. What the fucking fuck! Al 12 weken lang kijken P. en ik elke donderdag naar de, overigens briljante, serie ‘Prison Break’ op RTL5. Al 12 weken lang steunen wij de kijkcijfers van RTL5. En al 12 weken lang zijn wij er blindelings vanuit gegaan dat we na 12 weken de ontknoping van het verhaal zouden zien! “Zal het Michael lukken om z’n broer te bevrijden en te ontsnappen uit de gevangenis?”, galmde elke week door onze woonkamer. Wij zijn 12 weken lang elke donderdagavond thuisgebleven omdat wij de serie zo briljant vonden en omdat we wilden weten hoe het afliep. Wij dachten; ach, zo’n serie van 12 afleveringen, dat moet te doen zijn. Niet dus. “Moet ik nu een paar maanden wachten voordat ik weet hoe het afloopt?”, vraag ik. “Meisje, daar ziet het wel naar uit”, zegt hij. “Wat een kutzooi”, zeg ik, “dat kunnen ze niet maken.” Zo’n 12 weken lang, en dan heb ik het nog niet eens over de lekker-maak-trailers vooraf, heeft RTL5 ons op zitten geilen om naar ‘Prison Break’ te kijken. Zal het Michael lukken om te ontsnappen? Zal het ‘m lukken, zal het ‘m lukken? Ik was er de hele donderdag al mee bezig. ‘Vanavond ‘Prison Break’, sms-ten P. en ik naar elkaar. En dan, na 12 weken, krijg ik de grootste anti-climax voorgeschoteld die er bestaat; een cliffhanger! Een cliffhanger! Een cliffhanger! “Weet je wat ik ga doen?”, vraag ik aan P. terwijl ik opsta van de bank. “Nou?”, vraagt hij.