Een hittegolf. Dat kon ik er net bij hebben. Het is voor mij elk jaar weer behelpen tijdens dit soort dagen. Mijn lijf kan niet tegen de zon en tegen de warmte. En het wordt elk jaar erger. De oplossing blijkt vooral te liggen in het om 7.00 opstaan en dan zorgen dat ik voor 10.00 alle dingen die ik buitenshuis zou moeten doen ook gedaan heb. Daarna sluit ik mij op in mijn ondergrondse atelier waar het altijd rond de 20 graden is, en dat door partner P. liefkozend ‘de bunker’ wordt genoemd. Dus om 9.00 scherp stond ik al bij mijn favoriete knip- en stofwinkel. “Hoe gaat het met je?”, vroeg de verkoop-homo. “Ik heb het heet”, zei ik, “en ik ben verbrand en ik zit onder de muggenbulten. Doe mij die lapjes vilt en een paar van die knopen en dan sluit ik me weer op.” “We hebben er zelf om gevraagd hoor, om dit weer”, vond de verkoop-homo. “Nou, ik niet hoor”, zei ik, “van mij mag het altijd lente blijven.” “Nou, ik vind het heerlijk!”, kirde de homo terwijl hij me m’n tasje overhandigde. Eenmaal buiten voelde ik de zon alweer branden en ik onderdrukte het waanzinnige verlangen om aan een paar muggenbulten te krabben. Ik moest heel snel naar huis. Heel snel. Maar dat je jezelf dan nog even richting supermarkt sleept om de boodschappen en een flesje wijn te halen en dat dan buiten, door je eigen lompheid, die wijnfles met de punt naar beneden op je voet valt. Dat er binnen een minuut een bult ter grootte van een ei op je voet blijkt te zitten en dat je de pijnscheuten probeert te verzachten met een pak diepvriesspinazie. En dat je jezelf dan zo van een afstandje bekijkt. Rode ogen van de hooikoorts, rode bultjes van de zonneallergie, een ietwat geblakerd velletje van het eventjes 10 minuten in de zon lopen, een huid vol muggenbulten, sommige wit met een doorsnede van 3 centimeter, omdat ze vers zijn, en sommige opengekrabd, omdat je echt niet meer tegen de jeuk kon. En op dat moment besloot ik de komende dagen maar helemaal binnen te blijven.

“Hai, wat kosten deze boekjes?”, vraag ik. “Wat? Schat?”, vraagt een nep-blonde-vrouw achter een klaptafeltje. Ik laat haar een tijdschriftje met de naam ‘met Naald en Schaar’ zien uit 1953. “Oh, eh, nou, laat me eens kijken, die zijn een euro per stuk.” Mooi, denk ik. Ik had me voorbereid op 5 euro, maar nu neem ik ze alle 7, want er staan naaipatronen in van kekke ’50 jurkjes. Ik kijk nog wat verder tussen de spullen die zij uitgestald heeft op deze ‘kofferbakken-markt’ in Amsterdam Noord. Ik zie een mapje met een stuk of 20 oude foto’s. Die zou ik wel willen hebben, maar meestal zijn oude foto’s nogal prijzig. Handelaren weten wat ze ervoor moeten en kunnen vragen. “En dit mapje?”, vraag ik. “Oh, schat, die krijg je er gratis bij!”, mompelt de nep-blonde vrouw. Gratis? Gratis? Voor niets gaat de zon toch meestal op? De nep-blonde-vrouw is erbij gaan staan. Haar zwarte hoog-opgesneden badpak met roze trainingsbroek zijn alles behalve flatterend. Een stuk heup piept boven de trainingsbroek uit en haar buik hangt eroverheen. Ze neemt een slok van een blikje Heineken en ineens realiseer ik me dat ze dronken is. Of minstens aangeschoten. Ik besluit deze situatie volledig uit te gaan buiten. Ik neem haar uitgestalde handeltje in me op en zie een reiskoffer vol met oude foto’s en brieven daterend van 1910 tot 1960. Van zo’n koffer, barstensvol herinneringen van een wildvreemde, liefdesbrieven misschien of foto’s van vakanties gaat mijn hart sneller kloppen, maar de prijs is bij antiquariaten vaak enkele honderden euro’s. Ik waag het erop. “En als ik nou én die tijdschriftjes én deze koffer wil, wat kost dat?”, vraag ik. “Ja, dat zou jij wel willen weten hè?”, lispelt de nep-blonde-vrouw. Slokje bier. Stilte. “Voor 20 euro mag je alles meenemen”, zegt ze. Ik slik. En ik onderdruk een gil. Niet nu al een gat in de lucht springen. Haar een briefje van 20 geven, met een pokerface aankijken en dan snel naar huis, voordat ze van gedachten verandert. Of haar nuchtere man ineens verschijnt. Of iemand anders die haar vertelt dat ze net een belachelijk lage prijs heeft gevraagd. Betalen en wegwezen. Ren Luna ren! En eenmaal veilig thuis, met mijn koffer vol honderden foto’s en brieven, spring ik door het huis van blijdschap.

Soms heb ik wel eens het gevoel dat ik niets doe. Dat er niets uit m’n vingers komt. Dat ik vooral maar een beetje loop te hangen in het leven. Een beetje knippen. Een beetje plakken. Deze gedachten ontstaan voornamelijk door het feit dat ik vind dat ik altijd méér kan doen. Kon doen. Moet doen. Dat wat ik doe, dus eigenlijk, voor mezelf, nooit genoeg is. Maar als goed kijk, realistisch kijk, dan valt het allemaal best mee. Met mijn niks-doen. Want vorig jaar, 1 november 2005, verscheen de eerste uitgave van ‘mijn’ Maanzinnig ATC-zine; een kunsttijdschriftje met daarin Artist Trading Cards gemaakt door leden van de Nederlandstalige ATC-groep. Ik scande en knipte en plakte en bond 20 unieke exemplaren van deze eerste editie en stuurde ze naar de 19 geweldige, creatieve vrouwen die mijn hun werk toestuurden om te gebruiken voor dit eerste zine. En sinds het eerste nummer vorig jaar zijn er nog 5 uitgaven verschenen, ieder in een oplage van 20. Elke uitgave had een ander thema. Zo zag het zine met het thema ‘boodschappen’ eruit als een boodschappenbonnetje van de Albert Heijn, compleet met mini-plastic tasje. En het zine met het thema ‘Holland’ zag eruit als een Delfts Blauw-tegeltje, compleet met ophanghaakje. Elk zine werd anders qua formaat en vormgeving en iedere deelnemer aan het zine maakte ook weer iets heel unieks, passend binnen het thema. Voor mij was het iedere keer weer een klein feestje om alle inzendingen voor het tijdschriftje in mijn brievenbus te ontvangen, en het bleek net zo’n feestje om alle zines stuk voor stuk te maken. En omdat elk zichzelf respecterend tijdschrift momenteel een eigen website heeft kon mijn Maanzinnig ATC-zine natuurlijk niet achterblijven. Mozoprimo, 1 van de leden van de Nederlandstalige ATC-groep bood aan om de online versie van het zine te bouwen. En die is nu af. En ik ben erg trots. Op Mozoprimo en op alle deelnemers van de afgelopen zines. En dat wat ik zelf nu nog een beetje zie als ‘nietsdoen’ of als ‘een beetje knippen en plakken’, dat is misschien eigenlijk wel de ‘zine’ van mijn leven. Naast het zorgen dat partner P. niet verhongert natuurlijk.
www.maanzinnig.nl

“P., de gootsteen is verstopt”, zei ik gisteravond. “Oh”, zei P., maar hij vertrok geen krimp. Als het aankomt op van die typische mannenklusjes, dan ben ik dus ineens helemaal niet zo geëmancipeerd meer. Dan vind ik dat P., naast zijn drukke baan ook nog in een houthakkersoverhemd onder de gootsteen moet gaan liggen op z’n vrije zondag. Maar helaas weet P., net als ik, dat zo’n fijn, typisch mannelijk, klus-tafereeltje niet aan hem besteed is. Dus ik vanmorgen het gootsteen-kastje leeggehaald en alle plastic buisjes die losgedraaid konden worden losgedraaid. Emmertje eronder en de kraan aan. Er viel een brok vuil in de emmer en ik onderdrukte een kotsneiging. Ik zag een sperzieboontje drijven. En een plakje wortel. Gatverdamme. Met een schuursponsje, bleekmiddel en schuurmiddel ontdeed ik alle buisjes en plastic en toestanden van het vet en vuil. Gatverdamme. Gatverdamme. Drama! Goor! Vies! Een toestand! Maar na een half uur had ik de situatie weer enigszins onder controle. Gewoon alle onderdelen weer aan elkaar draaien en klaar. Maar dat ging dus niet. Dat aan elkaar draaien. De gootsteen bleef zelfs na 4 in-elkaar-schroef-pogingen lekken en bij nadere inspectie bleek het leertje aan vervanging toe. Mijn idee van een fijne dag is dus niet meer dan 2 uur bezig zijn met het ontstoppen van de gootsteen. Zucht. Er zat maar 1 ding op. En dat was naar houthandel Schmidt op de Oudezijds Achterburgwal. “Ik vind het een hele toestand”, zei ik tegen de klusjesman, “maar ik heb de gootsteen ontstopt en dat is gelukt, maar nu doet-ie het niet meer. Hij lekt.” Ik legde alle losse onderdelen op zijn werktafel neer en keek hem hulpeloos aan. “Doet je man dit niet voor je?”, vroeg de klusjesman. “Nee, dat kan-ie niet”, zei ik. “Oh”, zei hij, “wat kan hij dan wel?” “Hij kan heel goede reclamecampagnes maken”, zei ik. “Oh, maar is-ie wel een beetje lief voor je?”, vroeg de klusjesman. “Ja, hij is wel lief”, zei ik, “dat dan weer wel.” “Maar hij is niet handig?”, vroeg hij. “Nee, hij is helemaal niet handig”, zei ik. “Tja”, zei de klusjesman, “je kan niet alles hebben. Anders was je wel met mij getrouwd.”