Okay, dacht ik, ik ga naar dat kekke concert van Madonna, dus laat ik dan ook maar mijn kekke vintage jurkje met dito kekke vintage laarzen aantrekken. Ik bedoel; het is toch Madonna waar je voor te kijk staat. Dat is niet niks. Maar ik voelde ‘m al aankomen toen ik in de VIP-lounge m’n 4e mojito naar binnen werkte; dit gaat pijn doen. Deze laarsjes gaan heel veel pijn doen. En toen het concert 10 minuten bezig was, wist ik het zeker. Deze laarsjes waren de hel. Ik voelde verschillende blaren opkomen of misschien zaten ze er al. En de onderkant van m’n voeten schuurden langs de binnenkant van de laars bij iedere beweging die ik maakte. Zelfs als ik stilstond kon ik me op niets anders meer richten dan de brandende pijn in mijn voetzolen. Dit was me nog nooit eerder overkomen. Normaal kon ik de hele nacht door dansen op laarzen met een belachelijk hoge hak. Ik zou toch niet ineens oud worden? Of een of andere ziekte hebben waarbij ik langzaam degenereerde? Deze gedachte kon ik er nu niet bij hebben. Niet nu ik hier bij Madonna stond. Ik overwoog mijn opties. Optie 1; naar huis gaan. Was geen optie. Optie 2: gewoon doorbijten en als een echte nu-vrouw in deze kekke laarzen blijven staan. Ik concentreerde me op m’n voeten en concludeerde dat dat ook geen optie was. Optie 3: die laarzen moesten uit. Dat Madonna ondertussen op 12 centimeter hoge hakken over het podium heen dartelde als een jonge hinde moest zij maar lekker zelf weten. Mijn voeten gingen naar de klote in deze laarzen, dus ik ging voor optie 3: uit met die laarzen. En er ging een golf van verlichting door mijn lichaam terwijl ik balancerend op 1 voet de andere laars uittrok. En daarna de andere laars. Aaaaaah! Dit voelde goed. Dit was lekker. Dit voelde alsof God bestond. Op datzelfde moment kwam Madonna hangend aan een kruis vol spiegeltjes naar beneden. Synchroniciteit ten top. Want een vrouw van 48 die avond aan avond de longen uit haar lijf kan dansen op hakken van 12 centimeter, mag zich van mij God noemen. Ik zit nu nog met mijn voeten vol blaren en rode schuurplekken in een bakje water.

Dat partner P. zijn VIP-kaartje voor Madonna had afgestaan was voornamelijk voor zijn eigen bestwil. Als hij naar het concert van Madonna was gegaan en mij thuis had laten zitten, dan had hij minstens een paar maanden tegen een chagrijnige bek aan moeten kijken. En die bloemkool met aardappels en een karbonaadje had hij helemaal kunnen vergeten. Voor de rest van het jaar. En P. realiseerde zich dat maar al te goed. Dus in plaats van P. ging ik met zijn collega’s richting de Amsterdam Arena en namen wij 2,5 uur voor het concert begon plaats in een VIP-lounge waar de drank en allerlei heerlijke hapjes helemaal gratis waren. Ik vind het vaak een beetje een overdreven toestand als ik andere mensen in een VIP-ruimte zie zitten zuipen en brallen. Maar die gedachte had ik snel overboord gegooid toen ik zelf dat VIP-bandje om mijn pols had! Want; nu ik eventjes een VIP was, mocht ik er best ook wel van genieten. Dus doe mij maar een mojito en zet er meteen maar eentje bij voor als deze leeg is! Laat maar lekker doorkomen! “Moeten we niet naar het veld, het is al 20.00?”, vroeg ik aan iemand na mijn 8e mojito. “Nee joh, we worden straks opgehaald”, zei die iemand. En inderdaad. Een kwartier voor het concert kwam er een mannetje dat ons escorteerde richting het stadion. En eenmaal binnen het stadion werden wij langs de duizenden mensen op voetbalveld en langs de duizenden mensen op de tribunes geloodst. En wij liepen daar, hophophop, met de mojito’s nog in onze hand, gewoon langs en werden, hop, pal voor Madonna geplaatst. Als Madonna spuitend zou klaarkomen op het podium dan had ik zeker een klodder in mijn oog gekregen. Maar dat spuitende klaarkomen deed ze net niet. Wel gaf ze een mega-strakke show weg, die zo briljant, zo megalomaan en zo perfect was dat ik 2 uur vol bewondering heb staan kijken. Af en toe had ik het idee dat ik in een 2 uur durende videoclip was beland, zo goed zat alles in elkaar. Madonna is een enorme vakvrouw, maar ik heb vooral bewondering voor het in stand houden van zo’n perfect om-te-kwijlen-lichaam terwijl ze 48 is. Zucht. Je mist meer dan dat je meemaakt in het leven. Maar dit concert heb ik toch mooi maar even meegemaakt.

Alsof ik naar een eerste afspraakje met een nieuwe liefde toeliep, zo zenuwachtig was ik. Ik haat en vermijd officiële instanties, papiertjes met teveel letters die een bepaalde zakelijkheid van mij verwachten én moeilijke gesprekken met mannetjes die van sommige dingen meer verstand hebben dan ik. Maar het moest. Ik moest het doen. “Je ziet beren op de weg die er helemaal niet zijn”, had vriend M. gezegd toen ik liep te klagen over het feit dat ik me moest gaan inschrijven bij de Kamer van Koophandel. “Ik vind het gewoon een hele toestand en als het zo moet, dan vind ik er niks meer aan”, had ik gezegd, “ik wil gewoon dingen maken en niet na hoeven denken over BTW en dat soort dingen.” “Dat hoort er nu eenmaal bij”, zei vriend M., “en als je er eenmaal in zit, dan is het nog leuk ook.” Dus ik liep vanmorgen nog net niet hyperventilerend door de draaideuren van de Kamer van Koophandel. Sommige angsten moet je overwinnen. En toen mijn nummertje eindelijk aan de beurt was deed ik zonder stotteren, maar wel in een manische brei mijn verhaal. ‘Geef een zo volledig mogelijke omschrijving van de daadwerkelijke bedrijfsactiviteiten, diensten of producten’, stond er op het inschrijvingsformulier. “Kijk, hier heb ik een beetje moeite mee”, zei ik tegen het KvK-mannetje, “want ik doe namelijk van alles en ik ga waarschijnlijk nog veel meer doen.” “Wat dan?’, vroeg het KvK-mannetje. “Nou, ik maak nu bijvoorbeeld PloesiePoesies”, vertelde ik,” en ik pimp ook katten op schilderijtjes. Maar ik maak ook wel eens foto’s en ik ga misschien ook wel ooit weer teksten schrijven voor tijdschriften. En ik heb nog veel meer ideeën.” Daarna gooide ik nog meer van mijn plannen over tafel en keek het KvK-mannetje afwachtend aan, in de hoop dat hij alles wat ik doe en wilde gaan doen kon samenvatten in een lekker lopend zinnetje. ‘Kleinhandel in handvaardigheidsartikelen en kunst’, maakte hij ervan. Daar kon ik goed mee leven. En toen ik weer door de draaideuren naar buiten liep, met m’n officiële inschrijving, met mijn eigen KvK-nummer, toen voelde ik me helemaal volwassen. Ik heb een eigen bedrijf! Ik ben m’n eigen directeur! En die fles champagne die ik net gekocht heb om het te vieren, die gaat natuurlijk op kosten van de zaak.