Er is er 1 jarig hoera, hoera, dat kun je wel zien dat is maanisch.com! Vandaag bestaat deze site precies 6 jaar. En om dat te vieren wou ik een beschouwend en contemplerend stukje, over het hoe en waarom en hoe het dan allemaal het afgelopen jaar is gegaan, geheel achterwege laten. Ik ga vanmiddag in de zon om het te vieren en was van plan voor elk logjaar een mojito te drinken. Proost.

Bloed laten prikken dus. “Je moet wel nuchter zijn als je bloed laat prikken”, had de huisarts gezegd. “Oh, dus ’s ochtends niet even een Tia Mariaatje om mezelf wat moed in te drinken?”, vroeg ik. Nee, dus. “Het is sowieso beter om geen koffie of thee te drinken. En alcohol en sigaretten verhogen je hartritme ook”, zei de dokter. “En de vrijdagmiddagborrel dan?”, probeerde ik. “Nou, zo letterlijk moet je het allemaal niet nemen”, vond hij. Maar dat hele bloed af laten tappen, dat is dus niet mijn favoriete bezigheid. Ik hoefde het pas 1 keer eerder en toen ben ik bijna flauw gevallen. Niet van de pijn, maar van de hele situatie. Het ziekenhuis. De geur. En dan zo’n zijige zuster in zo’n zusterspakje. Zo’n type dat denkt dat zalvende zinnetjes een mens weer in het hier en nu te krijgen. Zucht. Ik ben niet van de lieve woordjes. Daar wordt het allemaal alleen maar erger van. Ik wil een nare situatie zo snel mogelijk achter de rug hebben en iedere minuut dat ik me langer in een nare situatie bevind is mij een minuut teveel. Daadkracht moet ik hebben. Jens die naald erin, als ik het maar niet hoef te zien. Pak wat je pakken kan en doe mij daarna een wijntje. En gelukkig had ik gisteren bij de bloed-aftapcentrale op de Fannius Scholtenstraat een zeer daadkrachtig bloedtap-vrouwtje te pakken. Terwijl ik 5 minuten op mijn beurt moest wachten had zij al 4 oudjes voor hun trombose geprikt. Dus dat schoot lekker op. En toen ik zelf aan de beurt was had ik niet eens tijd om te zeggen dat ik het eng vond. Ze pakte m’n arm, knelde ‘m af, stak de naald erin en begon me af te tappen. Ik hoorde m’n bloed in een buisje gutsen, en al kan het er mij op tv niet goor en bloederig genoeg aan toegaan, m’n eigen bloed horen gutsen vond ik net iets teveel realiteit. “Oh, getsie”, kermde ik zachtjes met m’n ogen stijf dichtgeknepen, maar ze ging stug verder. Een topwijf! Gewoon doorgaan. Laat mij maar creperen. En toch zeker wel 20 minuten later stond ik vol verbazing te kijken naar het aantal buisjes dat ze aan het ordenen was. “Jesus, hoeveel heb je eruit gehaald?”, vroeg ik. “Oh, 4 buisjes, dat is niet zoveel hoor”, zei ze. Nou, als ik van tevoren had geweten dat ik 4 buisjes bloed moest laten aftappen, dan was ik mooi niet gegaan.

Vorige week woensdagnacht 2.00, schudde ik P. wakker: “P. ik voel me helemaal niet goed. M’n hart gaat heel hard en ik heb het gevoel dat ik adem te kort kom. Ik ben hartstikke bang dat het niet goed zit.” Ik had al 2 uur lang wakker gelegen met een raar gevoel in m’n lijf. Iets zat er niet lekker. Ik voelde me raar. En slap. En wee. En dat werd alleen maar erger. En ik kreeg het koud. En ik ging trillen. En m’n hart leek nog sneller te gaan. En ik kreeg mezelf niet meer rustig. En ik wilde naar buiten om te wandelen. En ik moest naar de wc. En ik kreeg niet genoeg adem. En ik wou een kruik. En ik dacht dat ik een hartaanval zou krijgen. En toen ging m’n linkerarm ook nog tintelen, maar of dat nou echt was, of dat ik dat alleen maar dacht, dat wist ik ook niet meer. En ik voelde me raar. En ik had geen slipje aan en als de ambulance zou komen, wat dan? En van de gedachte aan een ambulance ging m’n hart nog veel sneller kloppen. En dit dan allemaal tot een uur of 4.00 ’s nachts. Toen had ik behoefte aan iemand die me even aan wat apparaten hing om te checken hoe het er allemaal intern aan toe ging. Dus P. belde met een arts en zij wisselenden wat informatie uit. En even later kreeg ik de arts aan de telefoon. “Er is totaal geen reden om bang te zijn voor een hartaanval, gezien uw leeftijd en uw geschiedenis.” Ja, doei! ‘Er is voorshands geen enkele reden om werkelijk ongerust te zijn’, dat zei Colijn ook de nacht voordat de Duitsers Nederland binnenvielen in 1940. Die arts had makkelijk lullen, zij had geen hart dat als een bezetene in haar lijf klopte! Ze vertelde nog wat over hartslag, ademhaling, lichaamstemperatuur en hoe dat allemaal samen hing en dat er echt geen reden tot paniek was. “Kunt u dan misschien de hele nacht aan de telefoon blijven? Gewoon voor de zekerheid?”, wilde ik vragen, maar koos er uiteindelijk toch maar voor om rustig te gaan liggen en me te concentreren op wat MTV-clips. Een paar uur later viel ik eindelijk in slaap en de volgende dag voelde ik me, behalve moe, best prima. Voor de zekerheid toch nog even langs m’n huisarts. “Nou, laten we eerst maar eens even je bloed testen, dan zien we daarna wel weer”, zei hij na het aanhoren van m’n verhaal en gaf me een verwijsbriefje. En van de gedachte dat ik bloed moest laten prikken kreeg ik bijna weer een paniekaanval. Of iets dergelijks.

“Geef mij eens zo’n paasei”, zegt m’n moeder terwijl ze naar mijn etagère met chocolade-eitjes wijst. Ik geef haar een eitje en ga weer verder met het kijken naar ‘Oprah’. Tot m’n moeder ineens opstaat van haar stoel en heel hard begint te piepen en hijgen. “Hieuw, hieuw”, doet ze en ik schrik me kapot. “Wat is er?”, vraag ik volledig in paniek, maar m’n moeder kan geen adem meer krijgen. “Bel 112”, schreeuwt m’n vader die net zo hard in paniek is als ik. Ik ren naar de telefoon en sta daarna enkele seconde met de telefoon in m’n hand te bedenken welk nummer ik ook alweer moet indrukken. Dan bedenk ik me dat de komst van de ambulance sowieso te laat zou zijn. Hoe lang doet een ambulance erover om hier te komen? Een paar minuten? Dan is ze allang gestikt in dat paasei! Hoelang kan een mens zonder zuurstof voordat er gedeelten van de hersenen beginnen af te sterven? Mijn moeder als een schuimpje in een rolstoel, incontinent, weet ik veel wat, dat beeld had ik eigenlijk voor over een jaar over 20 in gedachten. Nog niet nu! Ik hoor en zie m’n moeder weer naar adem piepen. ‘Hieuw, hieuw.” Ik moet helemaal niet het alarmnummer bellen, ik moet de Heimlich-manoeure toepassen. Ik heb altijd gedacht dat het kennen van de Heimlich-manoeuvre nog wel een keer van pas zou komen, maar dat ik ‘m bij m’n eigen moeder zou gebruiken, dat had ik nooit kunnen bedenken. Meteen sta ik achter m’n moeder met m’n vuist tegen haar maag met alle kracht te duwen. En te duwen. En het lijkt niet te lukken, maar even later komt er toch een stuk paasei naar buiten. Zucht en steun. “Wat had je nou gedaan?”, vraagt m’n vader aan m’n moeder als we even later volledig uitgeput aan tafel zitten. “Man, ik verslikte me gewoon”, zegt ze rustig. “Verslikte? Verslikte? Ik dacht dat je hartstikke dood ging”, zeg ik. “Ach, dat heb ik wel vaker hoor”, zegt ze kalm. Maar een uur later zit ik nog te beven op m’n stoel en m’n hartslag tikt nog steeds op standje hyperventilatie. “Wil je dat alsjeblieft nooit meer doen!”, zeg ik tegen m’n moeder, “moet je zien hoe m’n handen trillen.” “Ik ga toch een keertje dood hoor”, zegt ze rustig. “Ja, doe dat dan lekker bij jezelf thuis en niet bij een ander”, zeg ik. En eindelijk kunnen we er met z’n drietjes een klein beetje om lachen.

Okay, er is een 17-jarig Frans meisje na inname van paddo’s van een brug vlakbij het NEMO gesprongen. Als ik op dat moment naar buiten had gekeken, dan had ik haar kunnen zien vallen. Van die gedachte krijg ik kippenvel. En ik snap dat haar ouders de wanhoop nabij zijn. Ik snap dat haar ouders een verdriet voelen dat met niets te vergelijken is. Ik snap dat zij nu boos zijn op Nederland in het algemeen en Amsterdam in het bijzonder. Ze kunnen niet begrijpen dat hun dochter in aanraking kon komen met paddo’s. Maar wat ik niet begrijp is dat de hele Nederlandse politiek zich nu opnieuw gaat buigen over de wetgeving omtrent de legalisering van alle soorten drugs. Omdat 1 Frans meisje flipte. Drugs, dus ook softdrugs, mogen niet aan minderjarigen verkocht worden. Snap ik. Maar dat minderjarigen toch aan de drug van hun keuze kunnen komen: that’s life! Je krijgt of koopt het van een vriend van een vriend van een vriend en die z’n buurman. Dat gebeurt overal. Niet alleen in Nederland, maar overal. Ook in Frankrijk. En het feit dat je in Nederland in ieder geval legaal aan hasj, weed en allerhande smartdrugs kan komen is naar mijn mening een hele goede zaak. Je krijgt ‘waar’ voor je geld. En hopelijk ook genoeg foldertjes en informatie om op een goede manier met die drug om te gaan. En dé manier om paddo’s te gebruiken: niet combineren met alcohol of andere drugs, gebruik het in een veilige omgeving en zorg ervoor dat iemand nuchter blijft. En op die manier heb ik zelf meerdere keren alle sterren van de hemel kunnen tellen. Alle kleuren die ik zag kunnen ruiken. En ik heb mijzelf nog nooit zo spiritueel en zo in touch met de wereld gevoeld als toen ik een portie paddo’s in combinatie met heel veel gummibeertjes had weggeslikt. Bill Hicks: “You never see positive drugs stories on the news, do you? (…) Always that same LSD story, you’ve all seen it. ‘Young man on acid, thought he could fly, jumped out of a building. What a tragedy.’ What a dick, fuck him! He’s an idiot. If he thought he could fly, why didn’t he take off from the ground first? You don’t see ducks lining up to catch elevators to fly South. They fly from the ground, you moron. Quit ruining it for everybody. He’s a moron, he’s dead, good. We lost a moron, fucking celebrate. (…) How about a positive LSD story? Wouldn’t that be news-worthy, just the once? To base your decision on information rather than scare tactics and superstitions and lies? I think it would be news-worthy. ‘Today, a young man on acid realized that all matter is merely energy condensed to a slow vibration. That we are all one consciousness experiencing itself subjectively. There is no such thing as death, life is only a dream and we’re the imagination of ourselves."

Nog een nadeel van wonen in Amsterdam centrum op de begane grond: graffiti. Onze linkerbuurman had viavia geklaagd over de graffiti die zich op ónze gevel bevond. De graffiti op onze muur straalde namelijk een gevoel van verpaupering af op zijn muur en dat was weer slecht voor zijn winkel. Laat hij het dan lekker schoonmaken, was mijn eerste reactie. En mijn tweede trouwens ook. Van een schoongemaakte gevel heb je namelijk maar een paar weken plezier en hoogstens een paar maanden. Ik ben 1,5 jaar geleden al met een fles thinner bezig geweest. En toen was alles keurig schoon. Maar een paar maanden later zat het er weer op. En toen mijn bovenburen hun appartement vorig jaar wilde verkopen hebben zij alles nog een keer helemaal schoongemaakt. Met terpentine. De gevel bleef 3 maanden schoon, net lang genoeg om in de tussentijd hun appartement te verkopen. En nu zat de gevel alweer een jaar vol. En als het nou móóie graffiti was! Iets wat met liefde en aandacht is gemaakt! Een piece van Banksy of Miss Van zou ik m’n hele leven laten zitten. Ongeacht wat onze linkerbuurman er van zou zeggen. Maar wat wij op onze gevel gespoten krijgen zijn losse flodders. Tags, zonder enige diepere bedoeling, behalve dan het zoveel en zo snel mogelijk neerzetten ervan. En dan ook nog altijd met een zwarte spuitbus of een zwarte merkstift. Want dat verwijdert natuurlijk het moeilijkste. Dan liever eentje van Laser 3.14, die man spuit tenminste eerste iets filosofisch op de muur om daarna af te sluiten met zijn tag. Daar zit tenminste nog een ziel in. Die heeft erover nagedacht! Maar nee, onze gevel wordt vooral lelijker gemaakt en niet kleurrijker of filosofischer. Maar om onze relatie met de rechterbuurman toch een beetje gezellig te houden, en omdat ik het zelf ook wel zat was om tegen die smerigheid aan te kijken, stond ik vorige week de hele gevel in te zepen met een naar sinasappels ruikend graffiti-verwijderings-goedje. En tijdens mijn 4-uur-durende schrob-en-boen-actie kwam de linkerbuurman ook even goedkeurend kijken: “Je voelt je zo armoedig hè, als je hiermee bezig bent?” Nee! Je meent het? Als er over een maand weer zo’n lelijke tag op zit, dan mag hij het verwijderen. Ik ben er weer helemaal klaar mee voor de komende 2 jaar.

Wat doe je als je als bekende, of beetje bekende, Nederlander een beetje uitgerangeerd bent, je voetbalcarrière is afgelopen, het schaatsseizoen is voorbij, als je gewoon vindt dat je wel wat meer in de belangstelling zou mogen staan of als je wel zin hebt in een uitdaging? Gewoon iets geks? Dan deed je in 2005 mee aan het programma ‘Dancing with the Stars’. Fantastisch, top, ik genoot en partner P. leed mee, al vond hij het heus ook wel tof dat Jim de danswedstrijd toen won. Het jaar daarna, toen Barbara de Loor won, toen keek ik ook nog regelmatig naar dit programma. Vond ik geinig. Vond ik een beetje net als vroeger naar Ron Brandsteder kijken. Voelde knus. Voelde thuis. Maar ik denk dat ik het dit jaar maar oversla, want ik heb geen flauw idee meer wie er aan het programma meedoen. Ook het programma ‘Dancing on Ice’, dat vorig jaar begon en op hetzelfde tijdstip werd uitgezonden als ‘Sterren dansen op het Ijs’, door weet ik veel welke zenders, vond ik in het begin wel aardig, maar begint nu te vervelen. Het jongetje uit de Maggi-commercial zegt het al: “Cooking with the Stars, Tuinieren with the Stars; verzin eens wat anders.” En dat advies hebben ze dan ook meteen opgevolg bij de commerciëlen! Maar er blijkt, en partner P. is daar zeer blij mee, toch een grens te zitten aan mijn voorliefde voor pulp, want wat ik vorige week voorbij zag komen, dat ging zelfs mijn wansmaak te boven. Zo presenteren Linda de Mol en Gordon elke maandag het programma ‘Just the Two of Us’ op Talpa. In deze ‘zinderende’ liveshow worden bekende Nederlanders, die niet kunnen zingen, gekoppeld aan ‘toppers’ uit de zangwereld en dan moeten ze samen live een liedje zingen. Dramatisch. Maar het kon nog erger. In ‘So you wanna be a popstar’ moeten bekende Nederlanders, die ook niet kunnen zingen, doen alsof ze in hun ééntje kunnen zingen. Ik vind het onvoorstelbaar, maar dit is dus vermaak in Nederland: kijken naar Bekende Nederlanders die iets doen waar ze niet goed in zijn. Gelukkig kan ikzelf vanavond weer lekker voor de buis om 22.55 om naar ‘Dossier 2300’ te kijken. Ditmaal een documentaire over Lucica Bunghez die een tumor van 70 kilo op haar rug had.