Er hing ergens een lieve hond heel relaxt uit het raam te turen en ik vond dat een foto waard. Dus ik pakte m’n IXUS750 en maakte een paar foto’s. “Hi”, hoorde ik naast me, “How are you?” “I’m taking pictures of the dog”, zei ik tegen de zeker-niet-verkeerd-uitziende man naast me, “isn’t he cute?” “Do you live here?”, vroeg de man en nadat ik hem even snel checkte en concludeerde dat hij homo was kon ik wel antwoorden dat ik hier om de hoek woonde. “Well”, begon hij. Hij was dus een ‘hairdresser from Australia en hij had net ‘applied for a job’ en hij zocht nog ‘hairmodels’. Want hij werd pas aangenomen als hij een paar knipkunstjes live zou vertonen de volgende ochtend. Of ik daar interesse in had. ‘In a free haircut.’ “Ehm”, begon ik. Ik wou vertellen dat ik kappers haatte en dat ik er al 5 jaar niet was geweest. Maar toen begon hij over de kleur van m’n haar en dat hij die zo mooi rood vond en het had precies de lengte die hij zocht. “Ehm”, begon ik en toen keek ik in de glinsterende ogen van de homo en de zon weerkaatste daar zo mooi in en toen lachte hij ook nog naar me en toen dacht ik aan de wereld en de liefde en dat het soms af en toe best goed is om iets voor je medemens te doen en toen zei ik ineens: “Ah, well, why not?” Even later zat ik met de aanstaande kapper en zijn vriend op een terras een kopje koffie te drinken en 06-nummers uit te wisselen. Ik vertelde over de laatste keer dat ik naar de kapper ging en dat het een drama was, en de hel erbij, en dat ik toen oog in oog stond met een relnicht met een schaar in z’n handen was en dat ik daarna nog maanden ongelukkig was. En dat ik dat nooit, maar dan ook echt nooit meer mee wilde maken. “No, but if you’re not happy, I’m not happy”, zei de aanstaande kapper. En toen vertelde hij wat hij met m’n haar ging doen. Iets met een ‘bob’ en een ‘swoosh’ en een ‘swung’ en een ‘no, no, not to short’ en hij was er van overtuigd dat het ‘great’ bij me zou gaan staan. Dus over een uur ben ik volledig overgeleverd aan de grillen van de aanstaande kapper. En ‘if he fucks it up’, dan gil ik heel Amsterdam bij elkaar.

“Ga jij ook poseren?”, vraagt Willie Wartaal terwijl ik hem een hand geef. “Nee, ik ben van de vieze woordjes”, zeg ik. “Ben je ook een vies meisje dan?”, vraagt hij met een grote smile. “Eh, nou, eh, nou, eh, dat valt wel mee hoor”, zeg ik en ik loop daarna snel terug naar m’n veilige plekje aan de bar bij de FOXY-fotograaf. Een fotoshoot en een interview met De Jeugd van Tegenwoordig! Ik scheet van tevoren eigenlijk al bagger en nu het dan echt zo ver is zie ik het helemaal niet meer zitten. Want het liefst zit ik gewoon de hele dag in mijn atelier. Niet de deur uit. Telefoon alleen maar opnemen als partner P. belt of m’n moeder. Wijntje binnen handbereik. Maar soms moet je gewoon de deur uit. Dingen doen. En ik ging vorige maand de deur uit om de jongens van De Jeugd van Tegenwoordig, bekend van ‘Watskeburt’, te interviewen voor de FOXY. En iemand die je wel eens op tv en in clips hebt gezien vragen of hij de laatste tijd nog lekker heeft geneukt, ja, dat is toch niets iets wat ik dagelijks doe. Maar gelukkig bleken Willie Wartaal, Vieze Fur en P. Fabergé na hun fotoshoot met 2 topless FOXY-babes, hartstikke lief, zeer goed-gebekt, rap-van-tong, grappig, geinig en bereid om over hun seksleven te praten. Luna: “Wat zie je liever ‘2 girls 1 cup’ of ‘Deep Throat’?” Willie Wartaal: “De dvd ‘Tarrels voor de zwijnen’.” Luna: “Wat?” Willie Wartaal: “Te koop bij de betere platenzaak.” Luna: “Jullie vorige cd heette toch ‘Parels voor de zwijnen’?” Willie Wartaal: “Ja, maar dit is de dvd.” Luna: “Tarrels?” Willie Wartaal: “Ja.” Luna: “En dat is, eh?” Vieze Fur: “Ben jij nou een babe van de FOXY? En je weet niet eens wat een tarrel is?” Luna: “Nou, eh, nee?” Vieze Fur: “You got to look that shit up girl!” Luna: “Nee, vertel nu maar.” P. Fabergé: “Dingleberry.” Luna: “Ja, ik weet wat een dingleberry is, is dat hetzelfde? Zeg nou!” Willie Wartaal: “Nee, zoek het maar op. Zo goed heb je nou ook weer niet gepijpt.”

p.s. De nieuwe FOXY ligt nu in de winkel. Met daarin een uitgebreid interview met De Jeugd van Tegenwoordig. En foto’s dat ook!

Ik zou nu heel graag een enthousiast verhaal willen vertellen over Koninginnedag en dat het zo gezellig was, maar momenteel ben ik niet zo in staat tot enthousiasme. Ik was net op de bank ingestort en hoorde de telefoon. Partner P. nam op en ik hoorde hem zeggen: “Ja, dat is een schande, ja." En daarna: “Ja, ze belt je zo terug.” De enige die het woord ‘schande’ gebruikt is m’n moeder. Het is ook inderdaad een schande dat ik de hele middag op bed heb gelegen. Maar ik kon niet anders. M’n lichaam trekt het nog wel om 2 dagen door te halen en m’n geest wil dat zeker nog wel. Het is alleen jammer dat ze de dagen daarna niet meer zo meewerken als vroeger. Maar dat is misschien ook wel de bedoeling van het leven. Nadat buurvrouw A. samen met mijn ex S. op Koninginnenacht ons huis verlieten om een uurtje of 7.30 had ik natuurlijk beter de hele Koninginnedag zelf in bed kunnen blijven, dat was een stuk verstandiger geweest. En verstand zou met de jaren moet komen, maar ik zat om 9.30 alweer buiten met een wijntje. Door te gaan met waar ik gebleven was. De rest van de dag stond ik samen met mijn bovenbuurman T. en zijn vrienden voor de deur spullen te verkopen en te vernikkelen van de kou. Om 15.00 hield ik het buiten voor gezien en zette mijn winst meteen om in allerhande flesjes alcohol en zakjes chemicaliën. En al hadden P. en ik met niemand afgesproken, toch stond ons huis die avond ineens vol met 30 vriendjes en vriendinnetjes. Toen ik er echt geen slokje wijn meer bij kreeg en er heel toevallig ook geen witte wijn meer in huis was, besloot ik te gaan liggen. Om 6.00. Toch was ik gisteren weer wakker om 9.00 en voelde me de hele dag zwak, ziek en misselijk. Vooral misselijk. Ik was zo misselijk dat ik niet kon slapen. Maar ja, kotsen, ho maar, want ik had al 2 dagen niets gegeten, behalve 1 oranje tompouce. Vannacht droomde ik dat ik zwanger was en m’n haar zwart verfde. Dat was zo’n complete shock dat ik de rest van de nacht geen oog meer dichtdeed. Dus dat ik vanmiddag even in een halve coma op de bank instortte: ik vind het niet gek. Ik voel me nog steeds beroerd. Maar ik heb nergens spijt van. Nu m’n moeder terugbellen, die er schande van zal spreken. Misschien krijg ik van dat terugbellen wel spijt.

"Liefje, ik heb een idee", zei ik tegen P. maandagavond. "Ik wil buttons van Bruce door de stad gaan hangen op posters en standbeelden, zodat het net lijkt alsof die mensen een Bruce-button dragen. Lijkt me geinig." "Doe dat dan", zei hij. En aangezien ik alles doe wat P. zegt, prikte ik gisteren Bruce-buttons op verschillende posters door Amsterdam, dronk daarna wat glaasjes Prosecco bij vriendin I., en op de terugweg waren alle buttons al verdwenen! Leuk! Geweldig om te doen en ik vind het een heerlijk idee dat er nu mensen met een gratis Bruce-button rondlopen. Dus ik ga binnenkort nog veel meer buttons door de stad verspreiden! En dat betekent ook dat er dan nog meer foto’s te vinden zullen zijn bij de Bruce Button Project-pagina!

Het briljante logo van de Bruce-buttons (en ook het labeltje van de PloesiePoesies natuurlijk) werd 2 jaar geleden ontworpen door mijn lieve vriendje P. (niet te verwarren met partner P.)! En… sinds vandaag heeft hij ook een eigen website: www.patshop.nl.