"Toch wel gezellig, zo’n boom, toch, liefje, toch? En m’n ouders komen en die vinden ook dat het eigenlijk hoort. En zal ik ‘m dan maar toch gewoon zetten, gezellig?", vroeg ik P. zaterdag. Van P. hoefde het allemaal niet zo. Sid daarentegen is zeer content met z’n nieuwe speledingetje. De kale boom stond nog geen 2 minuten of hij zat al in het topje. Hij is er de afgelopen dagen al meerdere keren ingeklommen en weer uitgedonderd, maar het blijft gezellig, zo’n boom.

Ik heb het kabeltje van de tv boven omgeruild met de tv beneden, maar nog steeds zie ik geen beeld. “Godverdomme”, scheld ik tegen de tv en mezelf, “kutzooi, dan niet!” Ik ga naast P. in bed liggen en doe een halve poging tot in slaap vallen, maar ik ben zo opgefokt dat slapen er nog lang niet in zit. Ik woel van links naar rechts. “Liefje, doe nou toch eens rustig”, hoor ik naast me. “Ik ben rustig”, zeg ik. “Je hebt een hartstikke goede dag gehad vandaag”, zegt P., “en nu ga je lekker slapen, net als normale mensen.” “Ik heb nu meer dan 6 weken niet gedronken”, zeg ik, “en nou wil ik dat alles weer gewoon werkt. Dat ik me weer helemaal top voel. Helemaal 100%. Ik ben gewoon moe. Ik ben chagrijnig. Ik ben overspannen. Alles vliegt me aan. Het is overal een teringzooi. Ik wil kasten voor onze kleding. We moeten de boel hier weer gaan verbouwen, niks doet het. Er zit een gat in de badkamermuur. Ik weet het allemaal niet meer. Ik trek het niet meer. Ik kan hoofdzaken niet meer van bijzaken onderscheiden. En ik wilde gewoon nog eventjes een stomme serie op tv kijken, maar die klotekutkabel doet het niet en nu wil ik gewoon een boek lezen in bed en ik heb niet eens een eigen nachtlampje.” “Is dat alles?’, vraagt hij. “Ja, ik wil gewoon een boek lezen in bed”, zeg ik zielig. Meteen loopt P. naar boven toe om een lamp te halen. “En een verlengsnoer”, roep ik, “want de snoer van die lamp is te kort, dat is het hele probleem.” “Okay”, roept hij. “En ook een boek”, roep ik. En ik bereid me voor op een kutboek. Zo’n boek dat hij wél heel leuk vind. Of heel goed. Zo’n boek dat ik vooral heel ingewikkeld vind. Maar alles is beter dan in slaap vallen met alleen m’n eigen gedachten op de achtergrond. Even later komt P. de kamer in lopen en zet een lampje op m’n nachtkastje. Hij legt een boek op m’n kussen en ik kom onder m’n dekbed vandaan. Ik lees op de cover; ‘Hans van der Beek; Mijn vrouw heet Petra’. Daarna begint de tekst van het eerste hoofdstuk meteen op de cover. Geinig vormgeefgrapje. Mooi ook. Ik lees: ‘Mijn vrouw, best een goed mens, ergert zich dood aan mij. Tenminste als ze tegen me praat, maar dat doet ze weinig, dus ze is verder wel gelukkig.’ Ik begrijp meteen waarom P. dit boek gekocht heeft. Ik lach. “Zo zie ik je veel liever”, zegt P.

"Wilt u misschien wat drinken?’, vraagt een meisje van een jaar of 20. “Nou”, begin ik, en m’n gedachten dwalen af naar een glaasje bubbelende prosecco, een lekker koud Chardonneetje en een biertje zou er nu eigenlijk ook wel ingaan, maar ik vraag heel braaf om: “een kopje thee alsjeblieft.” “Wilt u ook wat eten?”, vraagt het meisje en opent de menukaart in haar handen. “Ja, zometeen, ik wacht nog op iemand.” Ze doet de menukaart weer dicht. “Maar geef die kaart maar hoor”, zeg ik, “dan kan ik alvast iets lekkers uitkiezen.” En dat deed ik. Terwijl ik m’n thee dronk viel m’n keuze op een biologisch pompoenbrood met warme casselerib met honingmosterdsaus. Leek me lekker. Ondertussen wachtte ik op m’n date. Soort van date. Iemand die ik nog kende van vroeger. Van 12 jaar geleden. Van de grafische MTS. Op iemand wiens telefoonnummer ik was vergeten in m’n mobieltje te zetten. Iedere keer als ik wat zag bewegen in m’n linkerooghoek keek ik op van de NL20 die ik bij de ingang van het restaurant had meegenomen. En iedere keer was het de serveerster die iets voor andere gasten kwam brengen. Mijn date kwam niet. Niet na 5 minuten. Ook niet na 10. En ook niet na een kwartier. Het leek me een perfect moment voor een paniekaanval, maar ik stelde ‘m toch maar uit, want ik bedacht me dat ik m’n Bach-bloesemdruppels niet had meegenomen en een paniekaanval zonder enigszins verdovende middelen in de buurt, dat is natuurlijk helemaal vragen om problemen. Dus ik nam nog maar een slokje van m’n thee. En ik las de restaurantrecensies in de NL20 nog een keer. Hoe lang blijf je wachten? Iemand kan een kwartier te laat komen. Dat kan. Maar dan had hij mij toch wel even gebeld? Of gemaild? Laat hij me nou gewoon zitten hier? Ik voelde me toch een beetje ongemakkelijk zo in m’n eentje en na een half uur vond ik het mooi geweest. Ik overwoog nog om tegen de serveerster iets te zeggen als: “Ik denk dat m’n vriendin de afspraak is vergeten.” Want, ja, hallo! Iemand die mij laat zitten?! Hallo! Dacht het niet! Maar uiteindelijk vroeg ik gewoon om de rekening en betaalde ik 2 euro voor m’n kopje thee. Thuis nam ik een tosti.

"Drie ons ongezouten pistache?”, vraagt de notenboer terwijl z’n schepje al richting de desbetreffende bak verdwijnt. “Ja, lekker”, zeg ik, “en doe ook maar een half ons cashewnoten.” Terwijl hij de noten afweegt valt me op dat zijn notenkraam in 1 grote hysterische kerstshow is veranderd. “Zo, jij bent lekker bezig geweest”, zeg ik. “Ik zet geen boom dit jaar, veel te veel gedoe, daar ben ik een hele dag mee kwijt.” “Maar 1 dag?”, vraagt de notenboer en hij kijkt me aan met een blik van ‘meisje, dat is nog helemaal niks en ik zou maar snel die boom gaan zetten, want anders kun je die pistachenoten op je buik schrijven’. Hij trekt z’n wenkbrauwen erbij omhoog. “Nou, eh, ik vind het nogal wat”, zeg ik. “Een hele dag bezig met die kerstboom en ballen en ik heb net een kitten en die…” “Ik kom uit een echte kerstfamilie”, zegt de notenboer. “Wij leven voor kerstmis.” Oh. Oh. Dit is overduidelijk een man die het concept kerstmis heel serieus neemt. Maar dat had ik misschien al kunnen raden aan de kerstmuts met bel op z’n hoofd. “Ik heb dit jaar al 5 kerstbomen opgetuigd”, zegt de notenboer, “eentje hier, 2 thuis in de woonkamer, een grote en een kleine, en 1 in mijn eigen slaapkamer en 1 in de slaapkamer van m’n zoon. En ik ga er ook nog eentje doen in de zaak van een vriend van me.” “Zo, dat zijn er nogal wat”, begin ik, “mijn vriendje…” “Ja, maar dat is nog niks bij mijn vader”, zegt de notenboer. “Mijn vader is altijd een week bezig. Ken je van die klapkratjes?” Ik knik van ‘ja’. “Nou, daar heeft hij er 84. Vol met kerstspullen”, gaat hij verder. “M’n moeder heeft nog de kerstballen van toen ze een klein meisje was en alles wordt neergezet. Alles. Het hele huis staat vol. Kerstmis is heel belangrijk voor ons. Altijd al geweest. Ze heeft wel 100 van die bewegende poppen. En als er eentje kapot is, dan repareert m’n vader het meteen, dat is z’n hobby hè?” Omdat ik toch niks te doen heb vraag ik of hij ook z’n hele tuin versierd. Doet hij ook. En hij vertelt vol vuur over speciale kerstlichtjes-slingers, kerststallen, waarom echte kerstballen beter zijn dan de plastic nep-ballen, over vroeger en over gezelligheid! Gezelligheid! En net op het moment dat de notenboer me bijna overtuigd heeft van de noodzaak van een kerstboom komt er een andere klant. Die wil een onsje pijnboompitjes.

"Hé Marianne, met Luna, ik had eigenlijk wel een telefoontje verwacht maandag? Nee, niet over het NUON-BespaarDirect-systeem. Nee, je had me wel eens mogen feliciteren. Waarom? Omdat ik toen precies een maand lang niet heb gedronken. Goed hè? Niet zo moeilijk, vind je? Niet zo moeilijk? Nou, als jij een dagje met de storm in mijn hoofd zou rondlopen, dan zou je wel anders praten. Het niet-drinken, dat is niet zo moeilijk, maar het omgaan met de chaos in m’n hoofd, daar zoek ik nu iets voor. Iets om te focussen. Iets om rustig van te worden qua denk-structuren, maar ik wil nog wel de energie behouden die ik nu heb, want van die Bach-bloesem-druppels werd ik uiteindelijk wel rustig, maar daar viel ik van in slaap om 21.00. Hoe bedoel je, dat is misschien wel de bedoeling? Nee, echt niet. Ik slaap nu gewoon weer tussen 01.00 en 06.00, niks aan de hand, maar ik ben zo snel afgeleid overdag, P. noemt me een ongeleid projectiel en hij zegt dat er een aura van a-relaxtheid om me heen hangt. En dat is dus helemaal niet de bedoeling. Nee, ik wil niet overstappen op de NUON-NatuurStroom, ik wil gewoon dat je me goed advies geeft. Rustig door blijven ademen, zeg je? Komt vanzelf goed allemaal, zeg je? Okay, kan ik wat mee. Kan ik echt wat mee. Maar Hé Marianne, allemaal hartstikke leuk en aardig, maar waar ik je eigenlijk voor belde; heb jij je kerstboom al staan? Doe je morgen pas? Na de Sinterklaas. Ja, weet je, ik heb er eigenlijk helemaal geen zin in dit jaar. Ik sta elk jaar na m’n verjaardag al te springen om die boom neer te zetten. Gezelligheid! Ook kocht ik elk jaar weer nieuwe dingen om erin te hangen, maar weet je, het boeit me even niet. Ik heb wel zin in kerstmis hoor, m’n ouders komen weer een paar dagen logeren, maar om die hele boom op te tuigen, wat een gedoe. Ik ben een dag bezig om ‘m op te tuigen en dan ook weer een dag om ‘m af te tuigen en ik word al chagrijnig als ik er aan denk. Nee, ik ga niet liever naar de NUON-Energiewinkel op de Spaklerweg om daar om advies te vragen. Nee. Ik wil gewoon van jou horen dat ik die boom niet hoef neer te zetten.”

De meisjes achter viva.nl vroegen me of ik een stukje wilde schrijven voor een nieuw onderdeel van hun site. Iets met de strekking; ‘Waar maak jij je boos over?’ Vond ik leuk, dus ik schreef een column en stuurde ‘m op. Toen hoorde ik héél lang niets. Even navragen leerde me dat het hele nieuwe onderdeel nooit van de grond was gekomen. Maar of ik dan misschien een maand lang voor viva.nl wilde bloggen? Nou eh, nee, dat wilde ik eigenlijk niet. Ik heb al een weblog. Dus daarom vandaag een wat langere Luna-tekst! Inclusief nog nooit eerder op maanisch.com vertoonde witregels!

LUNA HOUDT NIET VAN SEXTOYS ‘R’ US

Voor mijn werk als freelance tekstschrijver van FOXY-magazine ben ik verantwoordelijk voor de productpagina. De nieuwste vibo’s, dildo’s, geile poeders, seks-oppep-pillen, tintelende zalfjes, schaamlip-vacuümzuigers, condooms, Tantrische trileieren; you name it, I’ve tried it! En ik kijk eigenlijk nergens meer van op.

Tot ik ooit oog in oog stond met een hardplastic badeend. Ik dacht nog even dat het een geintje was van de seksspeeltjes-leverancier, maar nee. ‘I Rub My Duckie’ stond er op de verpakking. Het was een vibra-eend. Voor ‘spannende waterspelletjes in bad’. Oh God. Ik merkte dat ik tegen een grensje aanliep. Hell no, dat ik dit sekspeeltje aan een uitgebreide test zou onderwerpen! Hij mocht een beetje droog naast m’n computer trillen, zover was ik bereid te gaan. En om ‘m te kijken of-ie waterproof was mocht de eend wat rondjes zwemmen in bad, maar ‘m tegen m’n klit aanhouden? Nee. Als ik een snavel tussen mijn benen had willen voelen, dan was ik wel met Donald Duck getrouwd! Waren ze nou helemaal gek geworden daar in sekstoy-land?!

Een kleine greep uit de kinderachtige seksspeeltjes die ik de afgelopen jaren de revue zag passeren: een vibo-mol, een vibrerende vis, een vibo-worm en als hilarisch hoogtepunt: een vibrerende pinguïn. De vibrerende badeend heeft inmiddels haast een cultstatus bereikt en is verkrijgbaar in wel 50 verschillende uitvoeringen; verkleed als piraat, als duiveltje, als SM-er en in alle mogelijke kleuren. En, toegegeven, deze speeltjes zien er allemaal mooi en schattig uit, maar als ik alles wat mooi en schattig is zou gebruiken bij mijn seksleven, dan had ik dit stukje waarschijnlijk getikt vanuit een gevangeniscel. Welke vent heeft in Godsnaam bedacht dat vrouwen het geil vinden om een trillende vis tegen hun klit te voelen? “Weet je wat we nu gaan maken, een vibo-vis, voor in bad, vinden de vrouwtjes leuk!” Ik ben verdomme 33!

Nu zullen mannen het over het algemeen altijd wel geil vinden om een vrouw in bed of bad aan te treffen met iets trillends tussen haar benen en of dat nu een XXL vibrator, een aapje, een pinguïn, een konijn, een eend of een mol is, dat het zal hem weinig kunnen schelen. Maar, come on! Je ligt met een pinguïn tussen je benen!! Een pinguïn! Je laat je tot een hoogtepunt trillen door een pinguïn! En dat is allesbehalve sexy! Dat is allesbehalve geil!

Dan kan je net zo goed naar de Bart Smit gaan en daar een heel karretje vol gooien met allerhande speelgoed met bewegende en trillende onderdelen. Als je een op afstand bestuurbare raceauto repetitief tussen je benen laat rijden, dan kan je partner de afstandbediening vasthouden, vindt-ie leuk! Of koppel de complete Dokter Bibber-doos aan je doos! Wie weet wat voor een spannende dingen dat oplevert!

En ik snap heus wel dat seksspeeltjes er appetijtelijk uit moeten zien. En aantrekkelijk. En dat het vaak impulsaankopen zijn. Maak die dingen daarom roze! Met glittertjes en glimmers, plak er stickers op ‘nu 3 halen, 2 betalen’, maak ze dik, maak ze dun, maak ze lang, maak ze lekker, laat ze alle kanten opdraaien, geef ze tentakels, ribbels, knopjes, hang er een afstandsbediening aan, laat ze vibreren op het ritme van m’n I-pod, geef ze een exotische naam, maar lieve, lieve seksspeeltjes-producenten, laat mijn seksspeeltje alsjeblieft niet lijken op een stuk kinderspeelgoed! Ik moet er namelijk seks mee hebben! En seks met een stuk kinderspeelgoed is niet sexy! Niet geil!

Hoewel… Ken van Barbie? Moment…