Hij zei een paar weken geleden dat het misschien wel een goed idee was om te gaan sporten. "Ben ik te dik ofzo?", vroeg ik meteen. Maar hij zei dat rennen echt heel lekker kon zijn en dat het echt iets voor mij was. "Je wordt er rustig van", zei hij. “Ja, doei! Ik doe niet aan sport!”, was voorheen meestal mijn vaste antwoord als iemand over bewegen begon, en dat was ook precies wat ik tegen hem zei: "Ja, doei, echt niet dus hè, echt niet!" Maar de volgende dag stond ik op en jogde op m’n simpele sneakertjes volgens een simpel jog-schema en ik dacht daarna: nou, ik ben in dit kwartiertje dan wel ongeveer 4 keer hartstikke dood neergevallen, al was ik de helft van de tijd aan het wandelen, maar uiteindelijk was het toch best wel lekker en doe me nu maar een biertje, want ik heb ‘m verdiend. En zo ging dat dan 4 keer achter elkaar. Ik kreeg er zelfs schik in. "Als je nog meer gaat rennen moet je echt wel goede renschoenen kopen hoor Luun", zei iedereen, "want anders krijg je blessures." Dus ik goede renschoenen kopen. Roze Nikes. En met die roze Nikes zweefde ik over de Amsterdamse grachten en het ging allemaal helemaal volgens het simpele jog-schema en ik zou binnen een paar maanden non-stop 5 kilometer kunnen lopen, dat was het plan. Tot ik tijdens het verhuizen door m’n rug ging en een maand amper kon lopen, tillen en al helemaal niet kon rennen. Heel m’n jog-schema naar de klote! Godverdomme! En toen gebeurde er iets wat ik zelf nooit voor mogelijk had gehouden; ik miste het rennen. Ik miste het bewegen! Ik! Ik die in 33 jaar nog nooit aan sport had gedaan! Ik! Dus toen 2 weken geleden m’n rug weer okay was en ik weer kon rennen hier in de polder in Amsterdam-Noord stond ik om 6.00 ’s ochtends met tranen in m’n ogen te genieten van alle bloemetjes om me heen en daarna de opkomende zon en dan ondertussen de meest trancy trance-plaat van Armin van Buuren op m’n iPhone en godverdegodver wat was het leven toch eigenlijk prachtig!!! Ik ging dus initieel niet rennen om af te vallen. Ik ging rennen om m’n hoofd leeg te krijgen. Dat soort dingen. M’n alcoholverslaving inwisselen voor een endorfineverslaving, dat vooral. Gezond doen. De controle over m’n lichaam krijgen. Kijken of ik het kon. En ik kan het! Want ik was dus niet te dik ofzo. Echt niet! Maar ik ben de afgelopen 3 maanden wél 8 kilo afgevallen. En die kon ik stiekem best missen.

"Waar ben je?", vroeg hij. "Ik zit nog even wat te drinken met M. en S. in de stad, waarom?", vroeg ik. "Als je me zoekt zit ik in dat café bij jou om de hoek", zei hij. "Eh, welk café dan?" "Dat café naast de shoarmaboer. Alleen maar Hollandse hits. Ik zit hier met Jannie, Johan, Gerard, Teun, Truus en Willem. Je buren, heel gezellig." "Dat meen je niet!", riep ik verbaasd. "Ja, ik heb ook al een liedje gezongen", zei hij. "Niet!", zei ik. "Ja, echt wel, de microfoon ligt hier op tafel, kom me straks maar oppikken", zei hij. "Dat duurt nog wel een uurtje hoor, ik moet nog een stuk fietsen", zei ik. Dus ik even later op m’n fiets met het pontje het Ij over en een uur later zat ik zelf ook tussen Jannie, Johan, Gerard, Teun, Truus en Willem, die allemaal al flink wat biertjes en cola-tic achter de kiezen hadden. Ik kreeg meteen een drankje voor m’n neus, een kopje van de kroeghond en verder werden er geen vragen gesteld. Ik was de nieuwe buurvrouw en wat ik in m’n vrije tijd doe en waar ik vandaan kom en wat ik hier kwam doen en wie m’n vader is en wie m’n moeder, dat interesseerde niemand. Wees welkom! Drink! En geniet! Ik voelde me meteen thuis. Ik blende trouwens ook helemaal in met de tatoeage op m’n pols, al hadden de mannen daar 3 stipjes tussen hun duim en wijsvinger staan, ook heel mooi. En dat 4 keer in een uur ‘een pikketanussi, gaat er altijd in’ langskwam, fuck dat, er werd niet geklaagd, elk liedje werd met hernieuwd enthousiasme ontvangen en meegezongen. En dat iedereen liep te kloten met het snoer van de microfoon en dat ook wel 100 keer het grapje werd gemaakt dat het een draadloze is, fuck dat ook. Er werd alleen maar gelachen en ik werd ter plekke fan van Wolter Kroes. Ik bedoel, een man die teksten schrijft als ‘Zonder de seizoenen staat de wereld stil / Zonder februari wordt het nooit april!’ verdient een plekje in mijn hart. Hij schreef zelfs mijn nieuwe lijflied: ‘Mijn lieve schat ik ben je prooi, te vangen met liefde / Verover me lichaam en voel hoe ik jou verwen, want schat je bent zo mooi.’ Prachtig! Tranen in m’n ogen! En nu ben ik thuis druk aan het oefenen met wat Nederlandstalige liedjes. Want die moet ik binnenkort mee kunnen zingen in het buurtcafé. Onderdeel van de A’dam-Noord-inburgeringscursus.

Aangezien ik nu een tijdelijke tuin heb en aangezien ik aanstaande zaterdag naar A Day at the Park ga, leek het me een uitgelezen moment om een picknickkleed van 1.50 van 1.50 in elkaar te naaien.

"Je zal er qua levensstandaard wel op achteruit gaan in de toekomst", zei P. een paar weken geleden. "Hoe bedoel je?", vroeg ik. "Nou, om het salaris te verdienen wat ik verdien heb je wel 4 van die geile negers nodig", grapte hij. "Nou, dat zullen er wel minstens 6 zijn", grapte ik terug, "en die heb ik sowieso nodig om mij bij te houden hoor, haha." Maar P. had wel gelijk natuurlijk, al zou ik dat natuurlijk nooit toegeven, want, doei, de allerlaatste persoon die je gelijk geeft is natuurlijk je ex. Dus. Maar de afgelopen paar jaar heb ik me inderdaad over geld nooit zorgen hoeven maken. Het was er altijd en er was genoeg. Of het gelukkig maakt is een heel ander verhaal, maar het is verdomde handig een bepaalde financiële zekerheid te hebben en het geeft zeker een bepaalde rust. Dat niet te hebben en het allemaal alleen te moeten doen nu en straks, maakt me met vlagen onzeker en bang. En onzekerheid en angst zijn 2 emoties die je nou net niet kan gebruiken als je keihard moet gaan werken om voor jezelf te zorgen. Als je op eigen benen moet gaan staan. Aan de andere kant; het is dan wel weer een verdomd fijne ervaring om boodschappen bij de Lidl te doen! En er zit hier een prachtige extra grote Lidl om de hoek! Ik spring op m’n bloemetjesfiets met grote fietstassen en binnen 5 minuten kan ik beginnen met het inladen van allerlei supergoedkope levensmiddelen. En dan maar 10 euro moeten betalen terwijl je alles amper kan dragen. Ik vind het keer op keer een prachtervaring! Een grote bloemkool afrekenen voor 49 cent; ook zo’n mooie ervaring. En daar dan in 1 week 4 verschillende gerechten mee maken; een pastasalade, een bloemkoolsoep, iets Thais en gewoon op z’n oud-Hollands met aardappelen en een slavink. Wie maakt je dan nog wat?! Niemand! Helemaal niemand! Het geluk zit in hele kleine dingen en dit is een hele grote Lidl waar nog genoeg prachtige producten en aanbiedingen te ontdekken zijn! Daarnaast drink ik alweer een paar weken niet, dus dat scheelt al helemaal honderden euro’s per maand. En als ik ondertussen ook nog af en toe gefêteerd wordt op wat lekkere maaltijden van vrienden, een bord hachee van m’n moeder of een Happy Meal bij de McDonalds, dan kom ik er wel. Lidl by Lidl.

Ik had 2 weken geleden als het vermoeden dat het niet helemaal lekker ging in m’n blaasregionen. Pijn bij het plassen en vooral vaak moeten plassen. Of vooral denken dat ik vaak moet plassen. Dus wat doet een volwassen vrouw met een nogal florissant blaasontsteking-verleden? Zichzelf vermanend toespreken met de woorden; je bent toch godverdomme geen puber meer van 16? Je bent 33 en je zou beter moeten weten! En ondertussen natuurlijk wel heel veel water en cranberry-sap drinken en hopen dat het in combinatie met een handjevol homeopathische pillen misschien vanzelf overgaat. Wat natuurlijk nooit gebeurt. Godverdomme. Dus ik gisterochtend plassen in een glas dat ik, op zoek naar wat ziplock-bags, op het aanrecht zette en waar Bruce Lee meteen uit begon te drinken. Gatverdamme! Daarna hevelde ik wat urine onhandig over in een ziplock-bag. En daar deed weer een andere ziplock-bag overheen. En daarover weer 1. En nog 1. En voor de zekerheid nog maar eentje. En toen richting huisarts, waar de assistente er direct een testje tegenaan gooide en kwam met de conclusie die ik zelf ook allang wist: "U heeft overduidelijk een blaasontsteking." For fuck’s sake. De antibiotica kon ik meteen gaan ophalen bij de apotheek en eenmaal thuis belde ik meteen m’n moeder. In de hoop op wat medeleven en compassie. Troostende woorden, zoals alleen moeders dat kunnen. Liefde. Aandacht. Een warme kruik op m’n buik, vermomd als telefoongesprek. "Mamma", begin ik zachtjes, "ik had volgens de dokter een overduidelijke blaasontsteking." "Ja", begint m’n moeder, "daar kon je op wachten." "Zielig ben ik nu hè?", vraag ik met een geveinsde snik in m’n stem. "Nee", zegt m’n moeder. "Nee?", vroeg ik. "Nee, want je weet waardoor het komt", zegt ze. "Ja", piep ik nu nog veel harder nep-zielig. "Ja, eigen schuld", zegt ze, "je weet wat je moet doen." "Ja, ja, ja, ja, ja", zeg ik. "Nou?", vraagt ze vermanend. "Jaha", antwoord ik. "Waarom doe je dat dan niet?", vraagt ze. "Ja, omdat ik dan lekker lig natuurlijk", zeg ik. "Daar weet ik zelf alles van", zegt ze, "maar ga er voortaan toch maar uit om te plassen." "Oh, ik dacht eerder aan alleen nog maar anale seks", zeg ik.

Hier.
Hier heb je een paar liedjes die allemaal over jou gaan.
Hier heb je je eigen schuld.
Hier heb je slapeloze nachten.
Hier heb je een huisje in Amsterdam-Noord.
Hier heb je een telefoontje van je ex.
Hier heb je 3 tassen vol met boodschappen van je ouders.
Hier heb je een ‘ik maak me zorgen om je’ van een vriendin.
Hier heb je een tatoeage.
Hier heb je een brief in naam der Koningin.
Hier heb je een waanzinnig orgasme.
Hier heb je de helft van je katten.
Hier heb je een klap in je gezicht.
Hier heb je de zon.
Hier heb je 10 jaar je eigen stomme fouten.
Hier heb je 2 sterke armen die zeggen dat alles goed komt.
Hier heb je alles.
Hier heb je niets.
Hier heb je alles wat je nooit hebt gehad.
Hier heb je jezelf.

En druk dan op start.

"Zo", zei de kin-piercing nadat hij de wasmachine had aangezet, "hij spoelt nu even lekker het fabriekswater eruit."
"Oh, ja, joh?", vroeg ik gespeeld naïef, "en daarna kan ik gewoon wassen?" Ik verplaatste m’n gewicht nog maar een keer bevallig van m’n linkerheup naar m’n rechterheup.
"Ja, hoor, daarna is hij er helemaal klaar voor", zei de kin-piercing.

Maar daarna bleek m’n wasmachine er dus helemaal niet klaar voor.
Tijdens het centrifugeren leek m’n hele pannenkoekenhuisje op te stijgen.

Ik belde m’n moeder: "Mamma, moet je horen, is dit normaal?" Ik richtte m’n telefoon naar de bijkeuken.
Was niet normaal.
Echt niet.

Had ik weer.

Dus ik bellen naar de Mediamarkt.
"Er waren hier zaterdag 2 jonge jongens. En die waren heel lief enzo, en hun haar zat ook best wel goed, maar ze zijn zo druk geweest met het staren naar m’n tieten dat ze waarschijnlijk de wasmachine verkeerd hebben geïnstalleerd", zei ik.
"Wát is er precies aan de hand?", vroeg een telefoondame.
"M’n wasmachine maakt een ongelooflijke teringherrie. Kan niet goed zijn. En hij wandelt naar voren als-ie centrifugeert. Zo de bijkeuken uit."
"Staat de wasmachine wel waterpas?"
"Dat moesten die jongens toch regelen?"
"U moet even aan de pootjes draaien."
"Ja, doei, hoe krijg ik in m’n eentje een wasmachine omhoog getild dan?"
"Heeft u een momentje?"

Natuurlijk.

"We sturen vanavond een monteur langs."
"Komen dan weer dezelfde jongens? Want die wil ik niet meer."
"Dat kan ik niet beloven mevrouw."
"Ik heb eigenlijk liever een wat oudere man met verstand van zaken. Type niet-lullen-maar-doen."
"Hoe bedoelt u?"

"Ik wil gewoon iemand met wat meer ervaring."

De voordeurbel ging.
Voor me stond een jongen van een jaar of 18 met een piercing door z’n kin.
Ik stond in m’n ondergoed. Iets met streepjes. Het was heet.
"U had een koelkast besteld."
"Nee, een wasmachine."
"Een Samsung toch?"
"Ja, een wasmachine."
"Okay."

Even later liep de jongen met de kin-piercing samen met een andere jongen en de wasmachine over het kiezelsteentjespad. De andere jongen had een wenkbrauw-piercing.

"Oh, hij is in het daglicht nog veel mooier", kirde ik.
"En u krijgt hem er gratis bij", zei de kin-piercing terwijl hij naar de wenkbrauw-piercing wees.
"Oh, nou, dat is precies wat ik nodig had", zei ik.
"En u mag hem altijd bellen als er problemen zijn."

"Ik zal hem er even lekker diep instoppen", grapte de wenkbrauw-piercing toen hij de stekker in het stopcontact deed.

Lachen.

"Het is heet hè?", zei ik.
"Ja, en we lopen de hele dag al te slepen met apparaten van 130 kilo."
"Ach, 2 jonge jongens als jullie…"
"Maar u bent toch ook nog niet zo oud?"

Ik twijfelde.
"Ik ben net van m’n man af en als ik ergens zin in heb dan is het wel een triootje met 2 van die lekkere, gespierde, jonge jochies als jullie die het nog 20 keer achter elkaar kunnen. Ik ruk zo die spijkerbroeken die toch al half over jullie kont hangen van jullie reet af, kom maar even hier!"
"Op een oude fiets moet je het leren."
"Ik had je moeder kunnen zijn."
"Willen jullie weten waar ik een piercing heb?"

En toen pas realiseerde ik me dat ze me de hele tijd al met ‘u’ hadden aangesproken.

Ik zei: "Ik ben 33."