Hoewel m’n deeltijd-dochtertje wel ongeveer weet dat ik voor de FOXY schrijf (Ik: "Dat is een blad met plaatjes van blote mensen."), weet ze natuurlijk niet precies wat het allemaal inhoudt (Zij: "Oh, dat is heel normaal hoor, vroeger liepen de mensen allemaal bloot, ik heb net les gehad over de prehistorie."). Aan mij de taak om FOXY’s en alles wat daarmee te maken heeft goed op te bergen als zij een weekendje bij pappa komt logeren. En dat lukt allemaal prima en keurig en netjes en ze vindt mijn PloesiePoesie-bezigheden natuurlijk toch een stuk interessanter.

Hoewel.

Ik open per ongeluk een mailtje en er verschijnt een plaatje van een naakte kerstvrouw die subtiel, edoch luid en duidelijk laat zien wat Mariah Carey bedoelt met ‘all I want for Christmas is you’.

Oh, fuck.
Ik klik snel weg, maar aan de glunderende oogjes van m’n deeltijd-dochter is overduidelijk te zien wat ze net zag.
"Dat was eigenlijk niet voor jouw ogen bedoelt", zeg ik.
"Oh, dat is niet erg, dat heb ik wel vaker gezien."
"Daar geloof ik helemaal niks van."
"Jawel hoor, ik zag een keer een plaatje van een mevrouw en die lag zo."
Ze buigt haar hele lijf achterover.
"En toen moest je raden wat er fout was aan het plaatje en ik dacht dat ze geen onderbroek aan had, maar ze had eigenlijk 6 tenen."
"Oh, nee, daar klopt natuurlijk helemaal niks van."

Deeltijd-dochter lijkt dit hele gebeuren eigenlijk meteen weer vergeten en gaat verder met het bestuderen van al m’n poezenansichtkaarten, maar beneden bij pappa op de bank klikt ze natuurlijk meteen door wat ze even daarvoor zag. Zou ik ook doen.

"Pap."
"Ja, lieverd."
"Er stond bij Luna een plaatje op de computer."
"Oh, wat dan?"
"Nee, dat kan ik niet zeggen."
Grinnik de grinnik.
"Oh?"
Hij kijkt mij aan.
"Nee, ik kan het ook niet zeggen", lach ik.
"Nee! Ik ook niet!", giert ze.
"Het was een plaatje van een blote mevrouw", zeg ik dan maar toch.
"Ja, en je zag alles!", giert ze nog harder.
"Ze zat met haar billen naar achter", zeg ik schuldbewust.
"Ja, en er stond een meneer achter!!!"

Ik zal branden in de hel.

"Schatje!", zeg ik wanneer ik gebeld word door een ‘geblokkeerd’ nummer. "Eh, spreek ik met mevrouw Van den Heuvel?", vraagt een dame. "Ja, daar spreekt u mee", zeg ik lachend. "U spreekt met iemand van De Belastingdienst Amsterdam", zegt de dame, "ik bel u over uw aangifte omzetbelasting." Oh. Fuck. "Ja, die heb ik nog niet gedaan", zeg ik ietwat minder enthousiast. "Ja, u heeft uw aangifte over het eerste kwartaal 2009 te laat gedaan en die van het tweede kwartaal 2009 nog niet en ik belde u om te vragen of alles wel goed met u gaat", zegt de belastingdame. "Nou!", zeg ik, "breek me de bek niet open." "Het gaat niet zo goed dus?", vraagt de belastingdame. "Ik heb nogal een kutjaar achter de rug", zeg ik. "Ja, ik wilde u toch eigenlijk vragen of u volgende week uw aangiftes kunt doen?, vraagt de belastingdame. "Dat kunt u wel vragen, maar echt, er staan wat andere dingen bovenaan mijn to-do-lijstje", zeg ik. "Het is echt heel belangrijk dat u uw aangifte omzetbelasting op tijd doet", zegt de belastingdame streng, "zo voorkomt u ook boetes." "Het doen van m’n belastingaangifte is écht the least of my problems. Ik heb een enorme chaos in m’n hele leven en m’n werk en m’n administratie, maar het gaat weer goed met me en ik heb alle bonnetjes en facturen weer terug gevonden, dus ook met die aangifte gaat het helemaal goed komen. Het staat op m’n lijstje." "Het is echt belangrijk dit op tijd te doen", herhaalt de belastingdame. "Ja, I know, want jullie schatten nu steeds mijn omzet en de daarbij horende omzetbelasting die ik zou moeten afdragen en ik weet niet waar jullie het vandaan halen, maar ik heb nog nooit omzetbelasting af hoeven dragen omdat ik al jaren in de kleine ondernemersregeling val, dus we hebben het hier over een paar tientjes." "Ja, maar u bent verplicht elk kwartaal aangifte te doen", zegt de belastingdame voor de derde keer. "Ja, dat begrijp ik, maar ik mocht eerst mijn aangifte per jaar doen en dit jaar moest ik het ineens per kwartaal doen en ik vraag me af waarom." "Ja, dat doen we om het u moeilijker te maken", zegt de belastingdame, "zodat u op tijd aangifte doet." "Om het mij moeilijker te maken?, vraag ik. "Ik dacht dat jullie slogan was ‘leuker kunnen we het niet maken, wel makkelijker’."

"Heb je een braadpan?", vraagt hij. Hij wil een stoofpotje van vlees en paprika en tomaten en meer van dat alles gaan maken voor vanavond. "Dat zal wel toch?", zeg ik en ik begin wat te rommelen in de la met pannen. "Hmm, volgens mij heb ik die bij P. achtergelaten." "Je hebt toch die Creuset-hartjespan", zegt hij. "Ja, maar,", begin ik, "ik heb ‘m zelf nog nooit gebruikt. En het was zo’n lief cadeau van P. toen en het is dan toch raar dat jij er als eerste in kookt?" Maar even later besef ik me dat dat eigenlijk onzin is, zo’n typisch vrouwen-zeikdingetje waarschijnlijk, en het is niet de bedoeling daaraan toe te geven. "Doe maar gewoon ook, fuck it", zeg ik en even later staat zijn stoofpotje keurig in de hartjespan te pruttelen. En het ruikt lekker en het ruikt heerlijk en ik ben zo blij met m’n kokende man en dan gaat hij weer naar z’n werk en dan ga ik ook even de deur uit en daarom zet ik de inductie-kookplaat ook uit en wanneer ik weer terugkom zet ik die kut-kut-kut-inductie-plaat weer aan en dan ga ik naar boven achter de computer en dan zie ik een lintje en een briefje en een speledingetje en een poes die geaaid moet en wanneer ik weer naar beneden ga staat de hele keuken blauw en er komt heel veel stoom uit de hartjespan en nét op dat moment komt hij weer terug van z’n werk. "Oh! Oh! Paniek! Sorry!", zeg ik terwijl ik de pan wegschuif. Beteuterd staar ik naar de compleet zwartgeblakerde binnenkant van de hartjespan. "Nu heb ik én het eten én de hartjespan verkloot." Ik stop wat van het vlees dat bovenop ligt in m’n mond: "Nee, dat is echt niet meer lekker." En terwijl ik met een houten spatel wat van de bodem probeer te schrapen: "En het komt ook niet meer goed met de hartjespan." "Wel een beetje ironisch eigenlijk, hè?", zeg ik treurig. "Er staat nog boerenkool in de diepvries toch?", vraagt hij. "Ja", zeg ik, "en ik heb ook nog een rookworst." "Dan eten we dat toch", zegt hij. En het kostte hem uiteindelijk 3 schuursponsjes en een uur schrobben om de hartjespan weer mooi schoon te krijgen. "Ja, schatje", zegt hij terwijl hij de pan terugzet in de pannenla,"het is makkelijker een nieuwe te kopen dan een oude schoon te maken."

Het geld komt nu niet meer met bakken mijn huishouden binnen, dus ik moet op de kleintjes letten. Als de folders op de mat vallen ben ik er dus als de kippen bij! Drie vleeswaren halen en dan gratis 6 witte bolletjes ontvangen bij de HEMA; hop naar de HEMA. Een brood voor 1 euro bij de Bakker Bart? Hop naar Bakker Bart. En 6 tubes Prodent tandpasta voor maar € 4,69 bij de Kruidvat? Ik gisteren hop naar de Kruidvat voor 6 tubes tandpasta en meteen maar even wat deootjes en crèmespoeling. Eenmaal thuis haalde ik de tandpasta, de deootjes en de crèmespoeling uit m’n tas, stuk voor stuk mooie producten trouwens, om ze daarna meteen op hun plaats te gaan zetten, want nu ik verhuisd ben is het van essentieel belang georganiseerd te blijven. Ik moet in balans zien te komen en te blijven en dat ga ik bereiken door al m’n kasten zo schoon en netjes te houden dat ik misselijk van mezelf word. In het plastic tasje vond ik een proefmonstertje. Wat aardig van dat Kruidvat-meisje! Ik staarde naar het sachetje. Wel godverdegodver, vloekte ik in mezelf. De vuile achterbakse trut. Kijk, in Amsterdam gunnen de kassameisjes je gewoon geen blik waardig. Die laten tenminste zien waar ze voor staan. Voor niets! Het interesseert ze geen ene reet wie er boodschappen komt doen en met welk gevoel ze diegene naar huis sturen. Het enige wat voor hen belangrijk is, is wanneer ze zélf naar huis mogen. Eerlijkheid! Hou ik van. What you see is what you get. Maar nee, dan het Kruidvat-meisje. Poeslief en aardig m’n spulletjes langs de scanner, glimlachen, goedemorgen, goedemiddag, fijne dag, en dan steekt ze me gewoon met een mes in m’n rug. De bitch! "Moet je kijken", riep ik tegen hem, "wat ze me heeft meegegeven!" Ik hield een proefmonstertje ‘Niveau, beautiful age, rijke bodylotion voor de rijpere huid’ onder z’n neus. "Dat is toch asociaal? Zo doe je toch niet aan klantenbinding?", vroeg ik. Hij keek naar het proefmonstertje, hij keek naar mij, en deed wat mannen in dit soort situaties het beste kunnen doen; niks. "Hé, hé, hé, hé, hé, heb ik een ouder wordende huid dan?", porde ik in z’n zij. "Nou, als je het echt wil weten", begon hij. "Laat maar", zei ik, "ik wil het niet horen. En jij krijgt vanavond straf."

Een paar weken geleden durfde m’n deeltijd-dochtertje zich nog niet eens uit te kleden in mijn bijzijn en moest haar vader eerst even uitleggen ‘dat Luna ook een meisje is en dat het er bij haar precies hetzelfde uitziet allemaal’. Nu is ze gelukkig volledig de schaamte voorbij. Net als ik trouwens, want ook ik vond het nogal wat; in m’n blootje bij een meisje van 9. Raar!

We lagen samen in bad.
Met veel bubbels.
Meiden onder elkaar.

“Van veel melk drinken krijg je grote borsten hè?”, vraagt ze.
“Eh, nou, nee, niet echt, maar melk is wél gezond”, zeg ik.
“Oh, maar er was een vrouw op televisie en die dronk heel veel melk en die had zulke borsten.”
Met haar handen vormt ze 2 skippyballen voor haar buik.
“Oh, je bedoelt Lolo Ferrari? Maar die borsten waren hartstikke nep hoor.”
"Dan doen ze er plastic in hè?"
"Ja, een soort plastic, siliconen."
"En dat voelt niet zacht hè?
"Nee, dat voelt anders dan echte borsten en ik vind het ook niet mooi."
"Nee, ik ook niet."
"Maar als jij nou even uit bad gaat, dan kan ik m’n benen scheren."
"Maar dat vind ik niet erg hoor."
"Ja, maar dan zit jij tussen al mijn haartjes in bad, dat is vies, joh. Ga je maar even afdrogen."
"Mag ik dan wel kijken?"
"Jawel hoor."
"Dan kan ik het alvast leren."
"Ja, maar pas voor als je 18 bent, jij hebt nog hartstikke lekkere zachte beentjes."

En terwijl zij zich naast het bad afdroogt, scheer ik m’n benen.

Meiden onder elkaar.
Niet alleen meer verliefd op haar vader.
Maar ook een klein beetje op haar.

Ik ging er helemaal voor. Voor de ultieme boodschappen-experience in Tiel. Eens kijken of ze hier net zulke ongeïnteresseerde bitches achter de kassa hebben zitten als in Amsterdam-centrum. Dan had ik tenminste eindelijk weer wat te klagen en te zeiken, want het ging me eigenlijk iets teveel van een leien dakje allemaal de laatste tijd. En een vrouw die niet kan klagen, is als Bert zonder Ernie. Maar ik doe nu al meer dan een week m’n boodschappen bij afwisselend de C1000, de Lidl, de Albert Heijn, de Em-Te en de Aldi, zonder ook maar 1 minpuntje aan te treffen. De kassa-meisjes en dames doen hier volledig waarvoor ze betaald worden; het met passie afrekenen van m’n boodschappen. Ze zeggen eerst vriendelijk ‘goedemorgen, scannen de boodschappen met respect voor de producten, ze noemen keurig het totaalbedrag en geven nadat je hebt afgerekend net zo keurig genoeg zegeltjes, Gogo’s, flippo’s of puzzelstukjes mee. Maar! En ik stond er zelf ook van te kijken: ze geven je hier ook een stukje gevoel mee. Het gevoel dat je net een stel mooie producten hebt afgerekend die het waard zijn om die avond smakelijk te bereiden. En ze geven je een glimlach. En dat helemaal uit zichzelf! Dus niet eerst een ‘goedemorgen’ van mij en dan pas een ‘goedemorgen van hun terug. Nee, alles helemaal uit zichzelf! En waar ze in Amsterdam-centrum je wisselgeld, inclusief bonnetje, gewoon in je handen kwakken zonder iets te zeggen, wordt je geld hier keurig netjes teruggerekend, eerst de muntjes, dan het briefgeld, en pas nadat ik al m’n geld in m’n portemonnee heb teruggestopt vragen ze of ik de bon erbij wil! En daarna volgt ook nog een: ‘Prettige avond!’ En stond ik in Amsterdam altijd tussen de zwervers met 1 blikje bier en de toeristen met sixpacks bier, nu sta ik in m’n eentje in de winkel. Nou ja, bijna in m’n eentje dan, maar het voelt alsof de hele winkel voor mij alleen is! Voor mij! Mij! Mij! Wat een service! Een weldaad voor de geest! Ik wantrouw het hele zaakje. Kan gewoon niet goed zijn. Dus nu ben ik naarstig op zoek naar iets anders om over te klagen.

Je hebt van die wandtegeltjes-wijsheden als ‘Home is where the heart is’, of ‘Oost West, Thuis Best’ of ‘Je bent thuis, waar je Douwe Egberts drinkt’, maar ik ben thuis waar m’n poezen zijn en waar m’n pc staat. Dus ik was pas écht thuis in Tiel als Bruce en Sid en m’n pc hier zouden zijn. “Waarschijnlijk ga ik heel hard janken hoor, als we met de poezenboys van Amsterdam naar Tiel rijden”, had ik tegen hem gezegd, “want ik kan niet zo goed tegen afscheid nemen.” “Je doet maar lekker”, zei hij. Maar uiteindelijk viel het allemaal best wel mee en moest ik maar een heel klein traantje wegpinken toen met zijn auto met mijn computer plus aanverwante artikelen en Bruce Lee en Sid Vicious van het pannenkoekenhuisje in Amsterdam-Noord richting mijn nieuwe huis in Tiel reden. En toen we langs de Waal reden en ineens ‘Geef mij maar Amsterdam’ op de radio voorbij kwam, toeval bestaat niet natuurlijk, keek hij me aan om te checken of ik niet alsnog zou breken, maar ik moest eigenlijk alleen maar lachen. En verder gaat de hele verhuizing eigenlijk ook zonder noemenswaardige problemen. Ik slaap sinds 2 weken niet meer in Amsterdam, maar bij m’n buurman in Tiel, omdat dat nu eenmaal een stuk lekkerder, warmer en veiliger ligt. Ondertussen probeer ik m’n hoofd koel te houden en dingen te regelen als het verven van het hele huis, nieuwe vloerbedekking op trap en overloop omdat de vorige eigenaar een hond had met veel ranzig haar, het aansluiten van internet, gas, licht, water, het inschrijven in de gemeente Tiel, inpakken in het pannenkoekenhuisje, bezoeken van de IKEA voor een nieuwe boekenkast en andere onmisbare items, schoonmaken van de nieuwe keuken en het bezoeken van een heleboel vlooienmarkten en kringloopwinkels voor de aanschaf van allerlei goedkoops en keks. Af en toe zie ik het ondanks alle voorspoed toch eventjes helemaal niet meer zitten en wordt het me veel en veel teveel, maar dan adem ik gewoon maar door en leg ik me neer bij de dingen dat ze zijn zoals ze zijn. Nog zo’n tegeltjes-wijsheid’, of misschien meer een zinnetje dat geitenwollen-sokken-vrouwen zeggen, of vrouwen die teveel boeken van Eckhart Tolle, Paulo Coelho of Deepak Choprah hebben gelezen; ‘Het voelde alsof ik thuiskwam bij hem’. Om te kotsen! Gatverdamme! Ik ben zo’n vrouw.