Ik ben sowieso al een sucker voor ceremonieel gedoe. Doe mij een trouwerij, een geboorte of een begrafenis van wie dan ook en ik hou het niet droog.

Nu werd m’n vriendin Marloes afgelopen vrijdag tijdens een Shukke Tokudo-ceremonie tot monnik gemonnikt. En zo’n ceremonie is eigenlijk wel een trouwerij, een begrafenis, of eigenlijk meer een afscheid, en een geboorte in 1 te noemen. Genoeg redenen voor mij om voor, tijdens en na de ceremonie bijna non-stop met tranen in m’n ogen te zitten.

"Maar wat houdt dat nou precies in dan?", had ik een paar maanden geleden nog aan haar gevraagd.
"En dan ben je monnik en wat dan?"
"Wat is er dan anders?"
"Mag je nog wel een biertje?"
"Eigenlijk verandert er niks", had ze geantwoord.

En met zo’n antwoord kon ik natuurlijk niet zo veel.
Of misschien ook wel.
Ik moest hoe dan ook toch wel huilen vrijdag.
Om haar kale koppie.
Om hond Gaston die zo relaxt op z’n kleed bleef liggen.
Om haar man die zo lief naar haar keek.
Om de prachtige geloften die Marloes uitsprak.

1. Ik beloof alle leven te waarderen, te beschermen en te ondersteunen.
2. Ik beloof het eigendom van anderen te respecteren.
3. Ik beloof ethisch te zijn en niet begerig.
4. Ik beloof waarheidslievend te zijn en oprecht.
5. Ik beloof bewust en aandachtig te zijn en niet onwetend.
6. Ik beloof geen kwaad te spreken van anderen.
7. Ik beloof mijzelf niet te verheffen en anderen niet te vernederen.
8. Ik beloof genereus te zijn en niet gierig of inhalig, vooral met betrekking tot de Dharma.
9. Ik beloof gelukkig te zijn en toegewijd, met compassie voor alle wezens.
10. Ik beloof met respect te spreken over de Boeddha, de Dharma en de Sangha.

Eigenlijk zou elk mens dit lijstje ’s ochtends na het opstaan even moeten doornemen.
En proberen ernaar te leven.

En tijdens het uitspreken van alle geloften en tijdens de tientallen buigingen had Marloes zo’n big smile op haar gezicht, zo vol liefde, zo vol van alles of misschien wel vol van niets, ik weet niet hoe dat precies van binnen zit bij die monniken.

Maar als je je vriendinnetje zo gelukkig ziet.
Dan hoef je helemaal niet te begrijpen wat dat monnik-zijn inhoudt.
Want dan kan je niet anders dan héél gelukkig zijn voor haar.
En heel trots.

De foto is gemaakt door Pascal.

Hallo, mijn naam is Luna en ik kom er net achter dat ik een overduidelijke Twitter-verslaving heb. Vanmorgen bij het opstarten van mijn pc en het aanzwengelen van het internet kwam ik tot de schrikbarende ontdekking dat Twitter down lag. Helemaal dood. Niet eens het plaatje van de walvis en dan iets met het bereiken van limits erbij, nee niks.

Ik heb er nogal last van.

Er zijn wat dingen die ik graag met de wereld had willen delen en dat moet ik nu maar allemaal voor mezelf houden. Dat kan ik blijkbaar niet meer.

Frank Sinatra ligt al een uur op schoot! Hij is heel lief en zacht…

Ik ga straks naar Amsterdam… voor een FOXY-vergadering, een date met vriendin S. en een monnik-ceremonie van vriendin M.!

Het regent…

Ik heb een goede haardag… dat in combinatie met die regen is wel een beetje jammer te noemen…

Deeltijd-dochter S. is dit weekend hier en ze heeft grote plannen om een schilderij van haar vader en mij te maken…

Ik begin een postcrossing.com-verslaving te ontwikkelen…

Van mij mag het kabinet wel vallen…

Twitter blijkt trouwens behoorlijk killing voor het bijhouden m’n weblog…

Kijk, als zelf in de Viva al een item staat over ‘spuitend klaarkomen’, dan kan ik er ook wel mee voor de dag komen. Hier. Want volgens het artikel in de Viva van vorige week heeft slechts 10 tot 40 procent van alle vrouwen het wel eens meegemaakt en ik kan met zeer groot enthousiasme roepen dat ik bij die 10 tot 40 procent hoor. Sinds kort. Want ik schreef 10 jaar geleden al een item over squirtende vrouwen in de Reload en toen leek het me helemaal niks. En als ik dat artikel nu teruglees, dan denk ik; ach, wat schattig. En ach, wat wist ik er nou van. En ik moet vooral lief glimlachen om m’n slotzin: ‘Spuitend klaarkomen? Ik moet er, net als het merendeel van de vrouwen die ik ondervroeg, niet aan denken. Ik ziet het al voor me dat ik tijdens orale seks een man moet waarschuwen voor een opkomend orgasme, iets wat mannen nog weleens per ongeluk vergeten. Alleen een haatdragende vrouw zal haar cumshot gebruiken om wraak te nemen op alle mannen die ooit vergaten hun opkomend orgasme tijdig te melden.’ Afgezien van het feit dat het sowieso nogal een slechte slotzin is, ging ik er toen voor het gemak maar van uit dat mannen het niet geil vinden om een vrouw spuitend te zien klaarkomen. Lekker naïef natuurlijk. En omdat ik zelf nog nooit zo’n orgasme had gevoeld moest ik er niet aan denken. Want, vies, bah, nat, smerig. Ach, wist ik veel. Schaamte zorgt er vaak voor dat vrouwen zich tijdens de seks inhouden of het überhaupt nooit zover laten komen dat ze spuiten. En nu heb ik nooit het idee gehad dat ik me inhield, maar sinds ik weet hoe een spuitorgasme voelt en vooral hoe het moet, durf ik wel toe te geven; ik hield me in. Want het heeft alles te maken met ontspanning, techniek en vertrouwen en Godskolere-Jesus-Christus-Heilige-Maagd-Moeder-Maria; zo’n spuitorgasme is dus echt wel 100 keer beter dan een gewone. No shit. Een totale overgave aan het moment. Verslavend. En ik vind pornofilmpjes met spuitende vrouwen ineens ook veel geiler om te zien dan gewone porno, simpelweg om het feit dat als een vrouw spuit je ervan uit kan gaan dat ze ook daadwerkelijk klaarkomt, iets wat de meeste pornoactrices nog wel eens als de beste kunnen faken. En ik durf misschien zelfs te beweren dat God het eigenlijk zo bedoeld heeft. Dat zowel Adam als Eva in den beginne keihard konden spuiten! Dus. Luna kan het. Luna doet het. En Luna loves it. En ik raad iedere vrouw aan er een poging toe te wagen! Binnenkort starten de cursussen hier aan huis.

p.s. Uiteraard ga ik niet echt met cursussen aan huis beginnen. Vrouwen die dit trucje wel willen leren verwijs ik voor het gemak daarom door naar dit online boekje: www.spuitboek.nl (je moet ervoor betalen, ja sorry!)… Of anders; zoek eens op www.youporn.com naar ‘squirting’… totally NSFW, maar je leert er wel wat van!

"Ben je nog wakker?", vraag ik verbaasd.
"Ik kan niet slapen zonder jou", zegt hij.
"Slijmbal."
"Nee, ik meen het hoor."
"Echt?"
"Ik heb je gemist."
"Oh, liefie toch."
"Kom er maar snel in."
"Ja, maar ik ben hartstikke koud."
"Maakt niet uit, kom hier."

En dat je dan met je koude-lijf-van-buiten tegen een warm-onder-de-dekens-lijf wordt getrokken.
En dat je dan allebei binnen een minuut in slaap valt.

Ik heb er nog eens even over nagedacht en eigenlijk ben ik het er niet meer mee eens. Met m’n eigen voorgenomen regels over hoe en wat ik met deze website om zou gaan. Over hoe ik met kritiek zou omgaan. Of met kutreacties. Over hoe ik ooit heb besloten om nooit een IP-ban te geven. Over hoe ik heb afgesproken met mezelf om altijd boven lezers te staan die me afzeken. Hoe ik vond dat ik dan gewoon niet moest reageren. Of met humor. Ik zou nooit laten zien dat ze me raakten met hun kutreacties. Want dat reacties me raken of hebben geraakt in het verleden, dat staat vast. Keihard zelfs. Gejankt heb ik soms. Want; snap me dan! Snap dan wat ik heb gedaan! En waarom! Snap me! Ik probeer uit te leggen waarom! Lees dan! Lees me dan! Godverdomme! Maar je krijgt nooit 100% uitgelegd waarom. Omdat ik niet alles opschrijf. Omdat ik niet alles kan opschrijven. Omdat sommige dingen niemand een ene reet aangaan. Maar vooral omdat lezers altijd hun eigen levenssjabloon over mijn stukjes heen leggen. Hun normen. En hun waarden. Want ik heb hier nog nooit iets negatiefs gezegd over m’n ex. Nooit verteld waarom we uit elkaar zijn gegaan. Nooit! En hell yeah dat ik daar weken, nee, maanden, over had kunnen schrijven. Wat zeg ik! Een boek! Maar hell no, dat ik dat zou doen. Juist omdat ik nog zoveel van hem houd. Ik ben wie ik nu ben dankzij hem. Dus de reacties onder het stukje ‘Luna valt op grote mannen’ raakten me. Ja. Natuurlijk. En ik denk dat ik tot de conclusie moet komen dat niet alle lezers mij aardig vinden. En dat hoeft ook niet, want andersom geldt namelijk precies hetzelfde! Ik vind namelijk dat er een paar kutwijven tussen zitten. Dus @even een ander perspectief: ‘Ik heb helemaal geen rekening met P. te vereffenen! Dan zou ik hier wel meer shit neergooien dan het feit dat hij fysiek kleiner was dan ik!’ En @kay: ‘Wat nou, nadat ik weg ben bij P. ben ik zo gewoontjes geworden? Fuck you bitch! Noem jij gelukkig zijn maar gewoontjes!’ En @sjiekdefriemel: ‘Meer empathie naar P. toe? Laat me godverdomme niet lachen! Fuck You!‘ En @MS: ‘Valt het jou op dat P. kleiner gemaakt wordt? Really? Als je voorbeelden kan noemen krijg je van mij een gevulde koek! Trut!’ En @Eveline: ‘P. er toch steeds weer bijhalen? Steeds? Steeds? Definieer ‘steeds’! Iemand met wie je 10 jaar van je leven deelde is onderdeel van je leven en blijft voor altijd onderdeel daarvan.’ En @linda: ‘Erg onvolwassen om te roddelen over P.? En een beetje dom? En straks is dit vriendje aan de beurt? Well! Fuck You! Stomme kut! Ga ergens anders lezen! En wil je wedden? Ik sla je liever keihard op je bek!’

Bijkomend voordeel van een grote man is dat je er zo lekker veel in kunt stoppen. Voedseltechnisch gezien dan. En dat is voor een vrouw als ik, met als grote passie koken en eten, helemaal geweldig. En ik heb hem ook niet echt horen klagen trouwens. Ik kook met veel liefde en veel pakjes roomboter en veel pakjes slagroom. En nu zit ik keurig in de quetelet-index met mijn lijf, daar niet van, maar een paar kilootjes minder hier en daar zou zeker niet verkeerd zijn. En ik hou dan wel van grote mannen; het moet natuurlijk wel een gezonde, grote man blijven! En zo kwam ik op het lumineuze idee om eventjes een dieet te gaan volgen. "Hé schatje", zei ik, "als we nou dit soepdieet gaan doen hè? Dan mag je elke dag unlimited een soort groentesoep eten, dus we hebben geen honger. En de eerste dag mag je unlimited fruit, de tweede dag unlimited groenten, de derde dag groenten en fruit, klinkt echt helemaal totally te doen en je valt meer dan 5 kilo af in 1 week!" Het klonk m’n verkering als een goed plan. Dus ik die soep maken. En het zag er zo op het eerste gezicht helemaal niet verkeerd uit. Gewoon groentesoep met kool, paprika, ui en wortel. En het smaakte zo bij het eerste bakje ook niet eens verkeerd. Maar na die eerste kom soep had ik het al helemaal gehad! Gatverdamme! De geur alleen al deed me de rest van de dag kokhalzen, wat dan eigenlijk ook wel weer het gewenste effect zou sorteren, want hop, vinger in m’n keel en binnen een week zou ik er meer dan 10 kilo af kunnen hebben! Maar in plaats daarvan liet ik die dieetsoep gewoon voor wat het was en at ik 48 uur lang alleen maar groenten en fruit. Met als resultaat dat ik 5 kilo afviel. En hij 6. No shit. Een fantastische prestatie natuurlijk, maar ik barstte van de honger. Ik zat zelfs te trillen op de bank. "Ik trek dit niet meer hoor", zei ik tegen m’n verkering. "Wil je een frietje?", vroeg hij. "Nee, jij wil een frietje", zei ik. "Nee, ik zie het aan je, wat jij nodig hebt is een frietje met mayonaise", zei hij. "Nee, nee, nee, jij trekt het ook niet meer", zei ik. "Echt wel", zei hij. En zo zaten wij een uur later samen een heel witbrood weg te werken met 2 bakjes smeerkaas. "Je bent lekker man", zei ik. "Jij ook vrouw."

Ik was 10 jaar lang de vrouw van P., best een leukerd natuurlijk, maar wel een leukerd die 1 centimeter kleiner was en zo ongeveer 10 kilo minder woog dan ik. En ik heb jaren geroepen dat me dat helemaal niets uitmaakte en het maakte me op dat moment ook helemaal niets uit, want ik moest het ermee doen natuurlijk, en je valt uiteindelijk toch op z’n karakter hè, en of-ie een beetje lief is voor je poesjes, maar als ik heel eerlijk ben dan doet het hebben van een man die kleiner is het niet zo heel goed voor je vrouw-zijn. En dan kan iedereen wel lullen dat je vrouw-zijn heel diep van binnen zit en dat dat helemaal niks te maken heeft met lengte of formaat of gewicht, maar dat zijn allemaal mensen die waarschijnlijk een relatie volgens het plaatje hebben; hij groter dan zij. Maar als puntje bij paaltje komt en ik mag kiezen tussen 2 mannen die precies hetzelfde zijn, maar de ene is een kop groter en breder dan ik en dan ander een kop kleiner of net zo groot als ik, doe mij dan maar zo’n grote van het type Fred Durst, Erik de Viking of Dennis van der Geest. Gewoon omdat ik daarnaast zo’n lekker klein poppetje lijk! En laat ik daar nu net toevallig een exemplaar van op de bank hebben zitten. Zoeentje met van die grote handen die met gemak hele hordes mannen van me af kunnen butsen of een kip de strot kunnen omdraaien zonder moeite, maar die dan wel heel lief en teder je gezicht kunnen vasthouden, of je borsten, dat ligt aan het moment natuurlijk, maar dat soort idyllische tafereeltjes speelt momenteel dagelijks in mijn gedachten, ik kan er niks aan doen. Bijkomend voordeel van een man die een kop groter is dan mijn vorige partner en minstens 40 kilo zwaarder is trouwens het instant Slankie-effect dat het creëerde! Ik liep voor de eerste keer naast hem en voelde me meteen 10 kilo lichter dan dat ik was! Ideaal! En het is dat het sociaal niet zo wenselijk is, maar het liefste zou ik elke dag mee naar z’n werk gaan om zo constant een beetje tegen ‘m aan te hangen. En ik wil de hele avond op zijn schoot televisie kijken, of achter ‘m staan terwijl hij aardappels aan het schillen is en dan heel hard knuffelen. Maar het allerliefste wil ik elke nacht als een opgerold koalabeertje in zijn armen in slaap vallen. En het mooie is; dat kan. Veilig. Warm. Geborgen. Vrouw.

Of ik misschien in de FOXY wilde, vroeg hoofdredacteur Peter Muller me een paar maanden geleden. Zou leuk zijn voor het honderste nummer en ik werkte immers al sinds het eerste nummer bij het tijdschrift. En aangezien ik nog steeds in m’n ik-zeg-overal-ja-tegen-periode zit, dacht ik: waarom ook niet. Dus collega J. vroeg een tijdje terug naar m’n ranzigste seksuele fantasietjes, al wist ze die eigenlijk allang, want tijdens de FOXY-redactievergaderingen wordt ons seksuele leven sowieso uitgebreid besproken, behandeld en voorzien van commentaar. Inclusief tips, trucs en vooral heel veel bulderend lachen. Fotograaf J. kwam ook meteen maar langs voor wat gezellige foto’s en zo gebeurde het dat ik deze maand uitgebreid in de FOXY sta. Dus nu kan ik dan eindelijk, als mannen met een glazige blik vragen ‘Maar, eh, je werkt bij FOXY, maar eh, heb je er zelf ook wel eens in gestaan?", antwoorden: "Ja."

Pagina 1.

Pagina 2.