Zoals baby’s een groeisprong maken en binnen een paar dagen ineens kunnen omrollen, kruipen, lopen langs een tafel, lopen met losse handen, brabbelen, woorden zeggen en uiteindelijk zinnen, zo lijken dementerende bejaarden ontgroeisprongen te maken. Steeds minder kunnen, steeds minder begrijpen, steeds een stapje dichter bij de dood. En soms kan ik daar prima mee omgaan, even lachen, liedje zingen en weer doorgaan, maar soms trek ik het gewoon slecht. En ik trok het vorige week slecht. "Ik hoor hier niet", zegt een dame zacht huilend. "Maar u bent nu toch hier… Wilt u misschien een kopje thee?", vraag ik in een poging haar gedachten ergens anders te brengen. "Nee, ik wil naar huis", zegt ze. "Maar u slaapt hier hoor", probeer ik. "Ik kan hier niet aarden", zegt ze nu hard snikkend en er volgt een onsamenhangend verhaal over de dingen die ze nog wel weet. Hoe ze hier gekomen is, dat weet ze niet meer, maar dat ze hier niet hoort of wil zijn, dat weet ze zeker. En ik kan niet anders dan naast haar zitten en even met haar meehuilen, want Godverdomme, wat een verdriet, en er is niets aan te doen! En dan zitten we even samen hand in hand en dan geef ik haar maar de Story om in te bladeren. En Thank God voor Story’s, Weekend’s en Privé’s, want ze zijn er als je ze nodig hebt! Halleluja! Doe mij nu maar vast een abonnement voor de rest van m’n leven! Stuur de rekening maar door, dan maak ik het geld meteen over! En de dame die altijd een goede eetlust had en binnen no time haar boterhammen naar binnen kon werken, is haar oog-handcoördinatie verloren. "Ik kan het niet meer", zegt ze terwijl ze steeds, en steeds, en steeds blijft proberen een stukje brood aan haar vork te prikken, "ik kan het niet meer." En dan prik je een stukje brood op haar vork en dan geef je die vork in haar hand en dan zeg je; "Zie je wel, u kunt het best nog wel", maar we weten allebei wel beter. Ik in ieder geval wel. En de dame met wie een leuk gesprek altijd nog mogelijk was raakt steeds afweziger en mist haar moeder en zegt regelmatig uit het niets: "Ik mis m’n moeder zo vreselijk." "Dat is een verdriet dat nooit meer weggaat hè?", zeg ik dan eerlijk. En dan wil een 83-jarige vrouw een tekening voor haar moeder maken en dan geef je haar een stuk papier en stiften en dan zegt ze even later terwijl ze naar het resultaat kijkt teleurgesteld: "Het lijkt wel een tekening van een kind van 3." En dan zeg je dat het niets uitmaakt. Maar je weet Godverdomme wel beter.

We hadden kaartjes voor Dance at the Park in Nijmegen. Een gezellig dance-feestje met o.a. dj’s Roog en Erick E., twee mannen waarbij ik in vroegere tijden regelmatig flink naar de klote stond te wezen terwijl zij hun plaatjes door elkaar mixten. En dat was ook eigenlijk het plan van gisteren; flink naar de klote gaan met allerhande drank, drugs, chemicaliën of gewoon alles wat er maar voor handen was, tijdens een lekkere nazomerdag en onder het genot van een flinke dosis lekkere beats.

In plaats daarvan stond ik gisteravond naast een dame van middelbare leeftijd in een scootmobiel met een mandje aan haar stuur en in dat mandje stond een asbak en in die asbak deponeerde zij regelmatig de as van haar sigaret.

Wij luisterden samen naar het gratis live-concert dat Frans Duijts gaf ter ere van het 50-jarige jubileum van het Tielse corso.

Gewoon Tielenaren onder elkaar.
Gewoon met z’n allen die handjes de lucht in.
Gewoon bij mij om de hoek.
Gewoon met z’n allen lekker gewoon gebleven.

Terwijl ik me stond te verwonderen om alles en iedereen om mij heen en laat ik nou maar gewoon eerlijk zijn, want Jesus Chistus, wat herbergt Tiel een hoop lelijke mensen! Of misschien zijn de fans van Frans Duijts over het algemeen gewoon lelijke mensen. Lelijke mensen met een lelijk gebit waarvan ik eigenlijk met zekerheid durf te zeggen dat hun IQ niet eens 2 cijfers heeft! En lelijke mensen met lelijke kleren en ook een lelijk loopje en een lelijke manier van staan en mensen waarvan ik zeker weet dat hun haar nog never nooit goed heeft gezeten en vrouwen die nog nooit een mascararollertje in hun handen hebben gehad en vrouwen die nog nooit hebben geneukt en die ook nooit geneukt zullen worden!

Maar terwijl ik me dus even 100 keer beter stond te voelen dan de rest zag ik een opa dansen voor z’n kleinzoon in een buggy. Opa zong mee met alle liedjes van Frans en keek met grote trots naar het kleine mannetje dat kirde van plezier en een poging deed tot bewegen.
Zijn kleinzoon zou later ook fan van Frans worden.
En als dat zo was, dan zou hij op feesten, partijen én verjaardagen zeggen: “Ik ben naar m’n eerste concert van Frans Duijts met opa geweest.”

Had zo’n lelijke Tielenaar me toch mooi even een prachtig moment van liefde gegeven.

"M’n tong doet een beetje pijn", had ik ’s ochtends tegen de verkering gezegd.
"Oh, dat is niet zo best liefie", zei hij.

Pas in de middag herinnerde ik me dat ik die nacht had gedroomd over m’n tongpiercing. Dat ik hem eruit had gehaald en ‘m weer verkeerd om terug had gedaan. En dat dat niet lekker zat, omdat dan het grootste bolletje boven zat in plaats van het kleine bolletje. En toen moest ik hem weer omdraaien. In werkelijkheid is er helemaal geen verschil tussen het bovenste en onderste bolletje.

’s avonds was er ineens het besef; ik haal dat ding eruit. Voor altijd.
"Ik haal ‘m eruit", zei ik tegen verkering.
"Je hoeft ‘m er voor mij niet in te laten", zei de verkering.
"Oh, vind je het niet lekkerder met pijpen dan"?’, lachte ik.
"Liefie, ik vind alles lekker wat je doet."

Dus na 13 jaar draaide ik de bolletjes los en friemelde wat met m’n tong langs m’n tanden en door de rest van m’n mond. En ik voelde dat het goed was.

Ik had die piercing genomen tijdens m’n studenten- en stapperiode. En oh, wat vond ik het leuk als er mannen waren die ‘m dan zo stiekem zagen zitten en dan vroegen of ik een tongpiercing had en dat ik dan heel stoer m’n tong kon uitsteken en lief kon lachen en oh, wat vond ik het dan spannend als die mannen gingen fantaseren over tongzoenen of pijpen en oh, wat vond ik het heerlijk als mannen na afloop zeiden dat ik de eerste was die ze had gepijpt met tongpiercing. Was ik toch bij heel veel mannen nog ergens de eerste mee en oh, wat vond ik het een prettige gedachte dat ze me nooit meer zouden vergeten.

Ik geloof dat ik daar nu wel klaar mee ben.
Het einde van een tijdperk.

Over een paar maanden laat ik een klitpiercing zetten.

Vanaf het begin van onze relatie heb ik tegen de verkering gezegd: "Ik wil geen tv op de slaapkamer! Ik wil het niet, nu niet, nooit niet." Dus gebeurt het ook niet. Een tv op de slaapkamer is killing voor je seksleven. Is wetenschappelijk onderzocht, want Oprah zegt het en Dr. Phil zegt het en daarnaast is het ook gewoon zo, want als je mag kiezen tussen het kijken naar Jurassic Park III of lekker even knuffelen met je partner, ja, dan snap ik dat iedereen kiest voor Jurassic Park III, want dat is een film die je gezien moet hebben! Ook voor een tweede of derde keer, want in een herhaling zie je toch altijd nét weer dingetjes die je de keer daarvoor niet zag.

En ja, na een keer of 2 seks ’s ochtends en nog een keertje ’s middags tussendoor, dan begrijp ik heus wel dat een man zoiets heeft van; nu even niet schatje!

Dus trof ik de verkering gisteravond in bed aan met z’n ogen gericht op het mini-schermpje van z’n iPhone.

"Wat ben jij aan het doen?"
"Spuiten en Slikken op Reis aan het kijken."
"Op zo’n kutschermpje?"
"Ik mag geen tv op de slaapkamer van mijn vrouw."
"Hmmmm."
"Maar het is heel interessant hoor."
"Hmmmm."
"Filemon is in Gabon en daar gebruiken ze een hallucinerende drug en als je die gebruikt, dan schijn je het antwoord op alles te weten."
"Hmmmm."
"Zou je daar niet naartoe willen om zo’n ritueel mee te maken?"
"Nee, been there done that."
"Maar dat je het antwoord op alles hebt, is toch gaaf?"
"Nee, ik heb het antwoord op alles al."
"Wat dan?
"Dat je geen tv op de slaapkamer moet hebben."

Ik beken! Ik was met de verkering in een vestiging van IKEA en wij zagen daar een megagrote bak met allemaal hele lieve, kleine, pluchen muisjes erin. "Ah, kijk nou,", zei ik. "Kun je daar niks mee?", vroeg de verkering. "Ik zou ze kunnen vullen met catnip, dan zijn het hele leuke poezenspeeltjes", zei ik, "of met een belletje." "Neem mee dan", zei hij. "Zal ik het gewoon doen?", zei ik. En vervolgens laadden wij 100 van die IKEA-muisjes in. Ze kostten 1 euro per stuk, geen geld! Eenmaal thuis verwijderde ik het IKEA-label, verwijderde wat van de vulling en zette een trechter in het gat om wat van de 100% natural homegrown catnip dat ik uit Amerika had laten overvliegen in de muis te stoppen en naaide een PloesiePoesie-label in het gat. Kaartje met een strikje eraan en de IKEA-muis werd een MiOUSE!

Mooi product.
Geinig.
Voor erbij.
En ik gaf ze een verkoopprijs van 6 euro.

Nu weet ik zeker dat mannen, en leuke, intelligente vrouwen, zoiets hebben van; Jesus, wat een slim idee, good for you Luna, ik hoop dat je er duizenden en duizenden van verkoopt, want ik gun iedereen in de wereld alles wat zijn of haar hartje begeert!!! En vooral jou Luna, want jouw haar zit altijd zo goed!

Maar er waren een aantal poezenforum-vrouwtjes die het belachelijk vonden! Schande! Kon ik niet maken! M’n imago! Helemaal naar de klote! Er was zelfs een heel boos vrouwtje met heel veel frustratie die op elke nieuw posting die ik plaatste op www.ploesiepoesie.nl liet weten dat ze het helemaal niks vond! Alles!

‘Ik wil Luna aansporen om eens echt iets leuks en echts te verzinnen. Iets wat wel echt van haar is!’
‘Op een gegeven moment zul je toch eens iets anders moeten gaan verzinnen dan altijd maar dezelfde poezenvormen. Iets anders is er al die jaren niet bijgekomen. Verzin toch eens iets anders.’
‘Maak eens wat nieuws, iets leuks, fris. Iets waar iedereen van staat te kijken!’
‘Met herhalingen haal je de bladen niet weer opnieuw hoor, die hebben de PloesiePoesies allang gezien (altijd maar zelfde vorm), je kan toch veel meer bedenken dan dit? Jij bent toch de kekke Tielse crea miep? Durf eens te experimenteren! Ga eens uit je bol! Durf eens wat. In plaats van IKEA te verkopen als van jezelf. Of heeft al je nieuw gevonden happiness al het creatieve in je lamgeslagen daar in Tiel?’

Jeetje.
Ik kreeg er een beetje een sterf-vieze -vuile-kuthoer-mentaliteit van. Try walking in my shoes, godverdomme! Probeer jij maar eens een webwinkel draaiende te houden!

Maar.
Toen bedacht ik me ineens; er zit een knop op m’n pc! Ik hoef helemaal niet geconfronteerd te worden met dit soort teksten, en zéker niet binnen mijn webshop. Niet dat ik niet tegen kritiek kan, al zit ik er niet echt op te wachten, maar omdat ik vind dat ik m’n webshop vooral een shop moet laten, een plek waar ik mijn poezenproducten aan de man en vrouw moet brengen. Een plek die vooral gezelligheid en aaibaarheid moet uitstralen.

Dus.
Heb ik de reacties weggehaald.
En een IP-ban gegeven.
De eerste in bijna 10 jaar online!
Een prestatie van wereldformaat!
En daarbij hoort eigenlijk alleen een gepaste stilte…
En applaus!

p.s.: Mochten er toch nog poezenforum-vrouwtjes zijn die het ongelooflijk belangrijk vinden om mij af te zeiken om wie ik ben, hoe m’n haar zit, hoe ik m’n leven leef, waar ik woon of hoe ik m’n bedrijf run, dan hoop ik dat zij wel het respect op kunnen brengen om dat hier op www.maanisch.com te doen. Of gewoon lekker op hun eigen poezenforum.

Vaak is het moeilijk communiceren met de demente bejaarden. Het is vooral belangrijk dat ik zelf een hond kapot kan lullen in 5 minuten en net zolang door blijf vragen en praten of voorlezen uit de Story, Privé of Weekend tot ik iets heb gevonden wat iemand aanspreekt of waar iemand nog iets van weet. Als ik niets zeg, dan heerst er een grote stilte aan de tafel en hoewel er niets mis is met stil zijn, voelt het stil zijn aan een tafel vol dementen als het samen wachten op de dood. Nu is de afdeling waar ik werk theoretisch gezien ook de wachtkamer van de dood, maar dat wil niet zeggen dat er niet gezellig gepraat en gelachen kan worden! Graag en veel en hard zelfs!

"Wanneer bent u eigenlijk getrouwd?", vraag ik aan mevrouw V., de dame waar ik vorige week een stukje over schreef.
"Dat weet ik niet meer", zegt mevrouw V.
"Weet u nog wel iets van uw trouwdag?"
"Nee, maar het was prachtig."
"En bent u uit huis getrouwd?"
"Ja, dat wel."
"Droeg u een witte jurk?"
"Ja, ik geloof het wel."
"Weet u nog hoe oud u was?"
"Nee, dat weet ik niet meer."
"Weet u nog wat uw man deed?"
"Nee, dat weet ik niet."
"Weet u zijn beroep niet meer?"
"Nee, maar we hebben het altijd heel goed gehad."
"Hoe heette uw man eigenlijk?"
"Eh…"
"Nou, u weet toch nog wel hoe uw man heette?"
"Ja hoor, Joost."
"Nee!!!!!!", roep ik, "dat meent u niet."
"Jawel hoor."
"Weet u hoe mijn vriend heet?"
"Nou?"
"Ook Joost!"
"Nou, dat is toevallig."
"Daar geloof ik niet in hoor!"