P. EN LUNA EN DE MATSWEKEN

 
“Het is rood”, zeg ik.

Het is het eerste dat ik zeg tijdens de weg naar huis vanaf het ziekenhuis. De rest van de rit hebben we, enigszins opgelucht omdat de pa van P. er iets beter uitzag en ook weer wat babbeltjes had, zitten luisteren naar de laatste cd van Madrugada.

Nu rijd P. altijd keurig. Altijd. En als hij rijdt, want wij hebben zelf geen auto, dan rijden we met een huurautootje van ConnectCar. En gisteren reden we dus per ongeluk met zo’n huurautootje door rood. Kan gebeuren. Het mag niet, maar kan een enkele keer gebeuren.

‘Tuuttuut’, komt er naast onze ConnectCar vandaan.
Een politieauto.
Zul je altijd zien.

P. draait z’n raampje open.
“Waarom reed u door rood?”, vraagt een agent.
Het is een vraag met meerdere antwoorden.
“Had ik gewoon zin in.”
“Dat gaat jou geen reet aan, motherfucker.”
“Ik lette niet op.”
“Doe ik altijd.”
“Het is nogal een verkeerschaos hier op het Mr. Visserplein hè?”
“Oeps.”
“M’n vader ligt in het ziekenhuis en ik had m’n gedachten er niet helemaal bij.”
Geen enkel antwoord zal de agent doen besluiten om ons geen bon te geven.
“Ik moet u een proces-verbaal geven”, zegt de agent.
“Dat begrijp ik”, zegt P. gelaten. Gelatenheid is vaak de beste optie wanneer er een agent tegen je praat.
“Heeft u een rijbewijs?”, vraagt de agent.
“Ja, dat heb ik, maar ik heb ‘m niet bij me”, zegt P.
“U moet uw rijbewijs altijd bij u hebben.”
“Dat weet ik.”
“Heeft u echt een rijbewijs?”
“Ja, ik heb echt een rijbewijs.”
“Weet u dat zeker?”
“Ja, dat weet ik zeker.”
“U moet uw rijbewijs altijd bij u hebben.”
“Dat weet ik, maar ik rijd in een huurauto, ik kom net terug van m’n vader uit het ziekenhuis, m’n gedachten zijn ergens anders vandaag.”
“Maar dan moet u toch altijd uw rijbewijs bij u hebben.”
“Dat weet ik.”

“U krijgt een boete van 150 euro voor het rijden door rood”, zegt de agent. “En dan mats ik u nog, want ik geef u geen boete omdat u uw rijbewijs niet bij zich heeft.”

Bedankt.