OPPASKIND M. EN DE BIKINIMEISJES

Oppaskind M. en ik lopen van mijn huis richting Albert Heijn tot hij ineens hard in m’n hand knijpt. “Wat is er?”, vraag ik verschrikt. Hij gebaart met z’n hoofd dat ik achterom moet kijken. “Daar staat een meisje in een bikini achter het raam!”, zegt hij. Zijn ogen zijn groot van verbazing. Oh God! Zonder na te denken heb ik de kortste route genomen. De kortste route dwars door het wallengebied! Zijn ouders vertrouwen mij hun 10-jarige zoontje toe en wat doe ik? Ik neem ‘m mee op een sightseeing langs de Amsterdamse hoeren! Oppaskind M.’s ogen beginnen te glunderen. Het stikt om ons heen namelijk van de ‘bikinimeisjes’, zoals hij ze noemt. “Waarom doen ze dat, het is toch winter?”, vraagt hij. “Eh, nou”, begin ik. Ik kan zo snel niets anders verzinnen dan de halve waarheid. “Die meisjes proberen mannen te versieren”, zeg ik. Dat doe je toch niet zo, vindt hij. “Eh, nou, eh”, ga ik verder. Ik vertel hem eerlijk dat die meisjes dat doen om geld te verdienen. Dat er mannen zijn die willen betalen om met dat meisje te praten. En om met dat meisje te zoenen. Met dat antwoord kan hij wel wat. Gelukkig. Ondertussen bedenk ik mij hoe ik z’n ouders ga vertellen dat ik hun kind het Sodom en Gomorra heb laten zien. “Volgens mij zitten die bikini’s helemaal niet lekker, hun borsten zitten helemaal omhoog”, gaat hij verder. “Voor mij zouden ze dat niet hoeven aantrekken hoor.” Ik sleur hem bijna richting Albert Heijn, maar hij geeft z’n ogen goed de kost. “Ooooh! Zie je dat!”, roept hij en hij wijst naar een dikke negerinnenreet in string. “Niet wijzen”, zeg ik, maar ik moet stiekem lachen. “Waarom niet?”, vraagt hij, “als je in zulke kleren voor een raam gaat staan, dan wil je toch bekeken worden?” Daar heeft hij gelijk in. “Ik vind het allemaal wel een beetje raar”, zegt oppaskind M. ter besluit. “Maar ik zou hier best een keertje met m’n vader naar toe willen.”