N’OUBLIEZ JAMAIS

Mijn partner P. kan fantastisch zingen. Ik nog steeds niet, dus een duetje zit er voorlopig niet in. Maar hij zingt zelfs zo goed, dat hij van mij z’n reclamebaantje mag opgeven om in verlepte kroegen alle depressies van zich af te blèren. Puur hypothetisch gezegd natuurlijk, want het huis moet ook afbetaald. Helaas voor mij zijn de keren dat ik hem voluit hoorde zingen beperkt tot een paar bruiloften en partijen en een paar refreintjes onder de douche. En ook een keertje tijdens een jamsessie in een bluescafé. Vandaag heb ik zeker 3 uur naar hem kunnen luisteren. Heerlijk natuurlijk, ware het niet dat hij 3 uur lang hetzelfde liedje zong; een soort Nederlandse versie van ‘N’Oubliez Jamais’ van Joe Cocker. De stem van P. lijkt op die van Huub van der Lubbe van De Dijk. Sexy. Ik was nog nooit in een echte opnamestudio geweest en ik heb met grote ogen en oren mee zitten kijken en luisteren naar het mannetje dat alle knopjes bediende. Was een couplet goed ingezongen, maar klonk net 1 woordje niet zo lekker, dan knipte en plakte hij wat zodat het uiteindelijk precies goed erop stond. De techniek staat voor niets. Het mannetjes dat de knopjes bediende zei dat hij dit zelfs met letters kon die niet helemaal goed werden uitgesproken. Onvoorstelbaar. Maar het was top. Partner P. vond het heerlijk om weer eens te zingen en ik vond het heerlijk om naar hem te kijken en te luisteren. N’oubliez jamais ce sentiment. Als mijn stem het zou toelaten had ik ter plekke ‘Een beetje verliefd’ van André Hazes voor hem gezongen. In plaats daarvan kreeg hij een dikke kus. Trots. Laat ‘Idols 2’ maar zitten. Ik heb mijn eigen Jim in huis.