MAY THE FORCE BE WITH YOU

“Mamma”, zei ik gisteravond, “ik zou met alle liefde al die snoertjes en stekkertjes van je af trekken, dat weet je hè?”
Knikken van ‘ja’.
“En je weet ook dat we je echt niet onnodig laten lijden en dat ze dat hier op de Intensive Care ook niet zullen doen.”
Snapt ze.
“En J. en ik hebben hier nog goed met je over gepraat, toch?”
Ja.
“We moeten die uitslagen afwachten. Dat is iets wat moet. De doktoren kunnen pas beslissen dat het echt geen zin meer heeft om je te behandelen als ze dat daadwerkelijk op papier hebben hè?”
Ja.
“Het is kut. Ongelooflijk kut, maar het is niet anders.”
Nee.
“J. heeft net gepraat met de verpleging hier en ze geven je wat extra slaaptoestanden door al die slangetjes heen. Je moet hier nog minstens een nachtje liggen. Minstens. En dat kun je.”
Haar blauwe ogen staren me aan.
“Je kan dit mamma, je doet het al een week, je bent zo aan het vechten, ik ben zo trots op jou, je bent aan het bidden hè, blijf dat maar doen, je kan het, je moet zelfs, je moet die uitslagen afwachten, dat is het protocol, daar kunnen we helemaal niks aan doen.”
Blauwe ogen.
“Mind over matter, mamma.”
Blauwe ogen.
“Heb je geen pijn meer nu?”
Nee.
“Dat is fijn. Meer kunnen we niet voor je doen op dit moment. Ik zou alles voor je willen doen en pappa ook en J. ook, maar dit is het nu.”

Die avond heb ik voor het eerst in de afgelopen 2 weken hartverscheurend zitten huilen, want m’n eigen moeder moed inpraten? Nooit gedacht dat ooit te moeten doen.

“Hé mamma, daar zijn we weer”, zei ik vanmorgen.
Blauwe ogen staren pappa, J. en mij aan.
“Beweeg je voetjes eens”, vraagt m’n vader.
Wiebel de wiebel.
“Hé, ben je er nog?”, vraag ik.
Ze geeft ons een knipoog.

Levenslust is een keuze.