LUNA’S VERHUISKAART

Het was meer dan 3,5 jaar geleden dat ik een (offline) collage maakte. Deze zat al een paar maanden in m’n hoofd. Toen ik net bij P. weg was en bivakkeerde in m’n tijdelijke bachelorette-flatte in de Jordaan heb ik het liedje ‘Fairwell to the Fairground’ van de White Lies wel 100 keer gedraaid. En maar huilen. En maar huilen. Farewell to the fairground, these rides aren’t working anymore. De foto van de slak maakte ik in de tuin van m’n pannenkoekenhuisje. En de collage zelf maakte ik vandaag aan de eettafel van m’n huis in Tiel terwijl m’n deeltijd-dochter een hoesje voor haar nieuwe MP3-speler in elkaar naaide en haar vader een pan nasi met saté maakte. There’s no place like home.

Farewell to the fairground, these rides aren’t working anymore.
Goodbye to this dead town, until the ice begins to thaw.

We’ll head south, just hold my hand now.
I feel like i’m casting off my clothes,
and i’m running through the snow towards the sunset,
and i’m always with you.

Keep on running,
keep, keep on running,
there’s no place like home,
there’s no place like home.